Wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. II FSK 1276/15

Jeśli organ podatkowy, orzekający w postępowaniu zwykłym posiadał możliwość przeprowadzenia określonego dowodu z opinii biegłego określonej specjalności, lecz zrezygnował z tego, to nie można ujawnionych po wydaniu decyzji ostatecznej wniosków z opinii innego biegłego, która została wydana w innym postępowaniu (nawet dotyczącym tego samego zdarzenia), kwalifikować jako przesłanki wznowieniowej, o której mowa w art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), tj. jako ujawnienia nowych okoliczności faktycznych, istniejących w dniu wydania decyzji nieznanych organowi, który wydał decyzję.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Wojciech Stachurski, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2202/14 w sprawie ze skargi J .R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 31 lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. R. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1.1. Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 2202/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę J. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 31 lipca 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003 r.

1.2. W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że decyzją ostateczną z dnia 18 listopada 2009 r. określono skarżącemu zobowiązanie podatkowe za 2003 r. Organ podatkowy stwierdził w niej, że skarżący m.in. zawyżył koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej o łączną kwotę 455.556,10 zł, w tym o kwotę 448.820,84 zł, stanowiącą wydatki poniesione na ulepszenie budynku (powiększające wartość początkową środków trwałych), stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Podatnik cel tych wydatków niezgodnie z przepisami określił jako remont, podczas gdy w ocenie organu dokonał ulepszenia majątku trwałego zwiększając jego wartość.