Wyrok NSA z dnia 17 maja 2016 r., sygn. I OSK 1934/14

Wadliwość pisemnych motywów wyroku może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej przede wszystkim wtedy, gdy uzasadnienie to nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia. Dzieje się tak wówczas, gdy nie ma możliwości jednoznacznej rekonstrukcji podstawy rozstrzygnięcia. Aby zarzut taki mógł stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, wskazana wada uzasadnienia musi być na tyle ważka, by mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędzia del. WSA Mariola Kowalska Protokolant st. asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2014 r. sygn. akt I SA/Wa 2354/13 w sprawie ze skarg S. Z. i innych na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 2354/13, oddalił skargi S. Z. i innych na sprecyzowaną w sentencji decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.

Jak wynika z jego uzasadnienia wyrok ten zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym: orzeczeniem z dnia [...] czerwca 1952 r., nr [...], Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w P. wywłaszczyło na rzecz Skarbu Państwa - Wojewódzkiej Stacji Pogotowia Ratunkowego w P. - nieruchomość położoną w P. przy ul. [...], zapisaną w księdze wieczystej Sądu Powiatowego w P. P. - Zachód nr [...], t. [...], wyk. [...], parcela nr [...] (część), o pow. 14777 m², stanowiącą współwłasność A. S., E. Z. i T. S.. Następnie orzeczeniem z dnia [...] lipca 1953 r., nr [...], Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w P. przyznało odszkodowanie za wywłaszczenie tej nieruchomości na rzecz w/w współwłaścicieli. Z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powyższych orzeczeń (podaniem z dnia 30 grudnia 1991 r., sprecyzowanym pismem z dnia 10 stycznia 1996 r.) wystąpiła T. N. Decyzją z dnia [...] września 1999 r., nr [...], [...], Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast odmówił stwierdzenia nieważności ww. orzeczeń z uwagi na nieodnalezienie, pomimo wieloletnich poszukiwań, akt archiwalnych spraw, w których te orzeczenia zapadły. Pismem z dnia 28 lutego 2000r. T. N. zwróciła się do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej powyższą decyzją. Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2000 r., nr [...], Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast odmówił przywrócenia ww. terminu. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 13 grudnia 2001 r., sygn. akt I SA 752/00, oddalił skargę T. N. na powyższe postanowienie.