Wyrok NSA z dnia 8 września 2016 r., sygn. II FSK 1348/15

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia del. WSA Bogusław Woźniak (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 8 września 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1724/14 w sprawie ze skargi L. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 14 kwietnia 2014 r., nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych za 2006 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od L. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu kwotę 1363 (słownie: jeden tysiąc trzysta sześćset trzy) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1724/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi Ł. G., uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 14 kwietnia 2014 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. z dnia 31 grudnia 2013 r. w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. Jako podstawę prawną orzeczenia Sąd I instancji wskazał art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej jako: "p.p.s.a."

Sąd I instancji przedstawił następujący stan sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu skargi Ł. G., wyrokiem z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 427/13, oddalił skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 11 lutego 2013 r., wydaną w trybie art. 233 § 1 O.p.

Uwzględniając zalecenia wynikające z decyzji Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 11 lutego 2013 r., Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. na podstawie § 13 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. Nr 219, poz. 1836 ze zm.; dalej: rozporządzenie w sprawie ewidencji) stwierdził, że prowadzona przez skarżącego ewidencja przychodów za 2006 r. jest nierzetelna, zatem, zważywszy treść art. 193 § 4 i § 6 O.p., nie uznał jej za dowód w postępowaniu podatkowym. Jednocześnie, organ podatkowy pierwszej instancji, w myśl art. 23 § 2 O.p., odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania i wyliczył prawidłową wielkość osiągniętych przychodów w oparciu o dane wynikające ze zgromadzonych w postępowaniu dokumentów. W związku z niezaewidencjonowaniem całości przychodu osiągniętego w 2006 r. organ podatkowy pierwszej instancji, działając na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych dochodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 1998r. Nr 144, poz. 930 ze zm.; dalej: u.z.p.d.), w decyzji z dnia 31 grudnia 2013 r. opodatkował kwotę 61 713,80 zł niezaewidencjonowanego przychodu pięciokrotnością stawki zastosowanej dla przychodu zaewidencjonowanego.