Wyrok NSA z dnia 4 lutego 2016 r., sygn. I FSK 2029/14

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, , Protokolant Dorota Pawlicka, po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 12 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1402/14 w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 27 lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie określenia przybliżonej kwoty zwrotu podatku od towarów i usług za styczeń 2013 r. oraz odsetek za zwłokę i orzeczenie o zabezpieczeniu ww. zobowiązania 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 12 sierpnia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w sprawie o sygn. akt I SA/Wr 1402/14, oddalił skargę M. G. - nazywanego dalej "skarżącym", "podatnikiem" - na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 27 lutego 2014 r. w przedmiocie określenia przybliżonej kwoty zwrotu podatku od towarów i usług za styczeń 2013 r., odsetek za zwłokę i orzeczenia o zabezpieczeniu tego zobowiązania.

Stan sprawy Sąd pierwszej instancji przedstawił następująco. Postanowieniem z 26 sierpnia 2013 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. wszczął wobec skarżącego postępowanie w przedmiocie prawidłowości deklaracji podatkowej za styczeń 2013 r. W deklaracji tej skarżący wykazał nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w terminie 60 dni.

Wątpliwości organu wzbudziły transakcje zakupu od Z. G. folii ETFE 440 oraz jej wewnątrzwspólnotowej dostawy do spółki z siedzibą w Czechach. Z. G. rozpoczęła bowiem działalność gospodarczą 19 listopada 2012 r., czyli tym samym miesiącu, w którym po raz pierwszy sprzedała wspomnianą folię skarżącemu. Ponadto nie posiadając środków na sfinansowanie zakupu drogiego materiału, kredytowała się długim terminem zapłaty, a za zakupiony towar płaciła gotówką. Natomiast skarżący korzystając z usług przewoźnika nie zawierał z nim umów w formie pisemnej, jak również nie ubezpieczał dodatkowo towaru, chociaż jego wartość była znaczna. Przy odbiorze towaru nikt nie sprawdzał jego stanu. Organ zwrócił uwagę, że transakcje pomiędzy skarżącym, Z. G. oraz czeską spółką następowały w krótkich odstępach czasu, co wyłączało element ryzyka. Co istotne, Z. G. sprzedawała tę folię wyłącznie skarżącemu oraz innej spółce, w której był on członkiem zarządu. Sam skarżący folii tej wcześniej nie kupował. Natomiast dyrektorem zarządzającym w spółce z siedzibą w Czechach była osoba, która wynajmowała skarżącemu budynek produkcyjny.