Wyrok NSA z dnia 23 czerwca 2015 r., sygn. II FSK 1234/13

Przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. ma charakter przepisu blankietowego. Określa on treść rozstrzygnięcia (środek kontroli), jaki sąd pierwszej instancji powinien zastosować w przypadku stwierdzenia istotnego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego (podatkowego). Tym samym zarzut naruszenia tego przepisu powinien być powiązany z przepisami postępowania administracyjnego (podatkowego).

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędziowie: NSA Jerzy Rypina (sprawozdawca), WSA (del.) Grażyna Nasierowska, Protokolant Aleksandra Brach, po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 517/12 w sprawie ze skargi G. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. M. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach kwotę 1200 (tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (sygn. akt I SA/Gl 517/12) oddalił skargę G. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 lutego 2012 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ze stanu sprawy przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że zaskarżoną decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 16 czerwca 2011 r., którą określono stronie wysokość zobowiązania w tym podatku dochodowym w kwocie 38.268 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyjaśnił, że ustalenia faktyczne przedstawione w zaskarżonej decyzji nie były sporne między stronami, a wynika z nich że skarżąca w 2005 r. prowadziła działalność gospodarczą pod firmą PHU M. w zakresie obrotu złomem stalowym, w ramach której osiągnęła wykazany w zeznaniu PIT-36 przychód w wysokości 346.455,70 zł. Jednakże w ocenie organów podatkowych przychód ten w rzeczywistości był znacznie wyższy, a ewidencjonując go jedynie w części skarżąca zaniżyła podstawę opodatkowania. Przychód, jaki przypisano stronie w niniejszej sprawie, uzyskano w związku z czynnościami faktycznymi dokonanymi przez męża skarżącej J. M. . Wwoził on na teren huty C. Z. "własny" złom, tam po jego zważeniu uzyskiwała kwity wagowe, które odpłatnie przekazywała R.B. . Kwity wagowe były później podstawą wystawienia na rzecz firmy "C." S.A. (będące kontraktowym dostawcą złomu do wspomnianej huty) fikcyjnych faktur od firm B., P. i N., za pośrednictwem których czerpano zyski z nieoprowadzanego podatku od towarów i usług. Podstawę wyliczenia wartości przychodu stanowiły rzeczone kwity wagowe pozyskane od organów ścigania i włączone stosownym postanowieniem do materiału dowodowego niniejszej sprawy. Zawierają one m.in. dane dotyczące wagi złomu, imię i nazwisko kierowcy, który go dostarczył oraz numer rejestracyjny pojazdu, którym przyjechał. W oparciu o taki materiał dowodowy oraz zeznania J. M. , który oświadczył, że złom, który wwiózł na teren huty w ramach opisanego procederu w ok. 15-20 % stanowił złom pobierany ze składowiska firmy M., a w pozostałej części był własnością R.B. . Organ I instancji ustalił, że firma M. sprzedała w ten sposób 732,28 ton złomu i osiągnęła w związku z tym przychód w wysokości 446.409,20 zł. Organ I instancji przypisał też skarżącej przychód, który J.M. uzyskał przewożąc złom na zlecenie R.B. . Na podstawie analizy kwitów wagowych ustalono ilość kursów odbytych w 2005 r. ze złomem R.B. (66) i przemnożono ją przez wskazaną w zeznaniach J. M. średnią kwotę zarobku za jeden kurs (375 zł), co dało przychód w wysokości 20.287,58 zł. Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego skorygował wykazaną w zeznaniu podatkowym wartość kosztów uzyskania przychodów i uwzględnił w nich (ustaloną na podstawie faktur wydanych przez kontrahentów M., których skarżąca nie zaewidencjonowała w księdze przychodów i rozchodów oraz w oparciu o kwity wagowe) koszt zakupu złomu w wysokości 64.673,55 zł, a także podaną przez J.M. a w zeznaniach orientacyjną kwotę kosztów związanych z eksploatacją pojazdów, którymi się posługiwał w ramach współdziałania z R. B. (9.000 zł). Organ podatkowy uwzględnił także w kosztach podatkowych nieujęte przez stronę odpisy amortyzacyjne. W podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia wskazano art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz art. 9 ust. 1, ust. 2, art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.).