Wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. II FSK 2853/12

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego, polegającego na zakupie towaru lub usługi u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar lub usługę i wykorzystać je w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

 

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka, Sędzia WSA del. Wojciech Stachurski, Protokolant Anna Rembowska, po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2736/11 w sprawie ze skargi R. Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. Z. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2736/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R.Z. (dalej jako "Skarżący") na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lipca 2011 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r.

Przedstawiając w uzasadnieniu powyższego wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że Skarżący złożył w dniu 30 listopada 2007 r. korektę zeznania rocznego PIT-36L za 2006 r.

W wyniku kontroli skarbowej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. ustalono, że Skarżący prowadząc w 2006 r. działalność gospodarczą pod nazwą "F.", której przedmiotem było, m.in. świadczenie usług z zakresu marketingu i reklamy, zaniżył zobowiązanie podatkowe o kwotę 23 940 zł. Zdaniem organu pierwszej instancji, Skarżący zawyżył koszty uzyskania przychodów na łączną kwotę 126 000 zł, zaliczając do tych kosztów wydatki wynikające z faktur VAT, które nie odzwierciedlają dokonanych operacji gospodarczych, zatem wydatki te nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.d.o.f."