Wyrok NSA z dnia 19 maja 2017 r., sygn. II FSK 301/16

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia WSA (del.) Bogusław Wolas, Protokolant Natalia Narejko, po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 7 października 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 205/14 w sprawie ze skargi M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie) z dnia 24 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 października 2015 r., sygn. akt I SA/Lu 205/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę M. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 24 stycznia 2014 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2006 r.

Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

W 2006 r. M. S. (dalej jako: "skarżący") prowadził działalność gospodarczą pod nazwą D., której przedmiotem działalności gospodarczej były usługi serwisu automatów do gier.

Po przeprowadzeniu postępowania podatkowego decyzją z dnia 21 sierpnia 2012 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w L. określił skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości 205.250 zł. Organ zakwestionował ujęcie w kosztach uzyskania przychodów faktur wykazujących zakup usług od firm: S. G. O. oraz S. R. S., na skutek czego stwierdził, iż skarżący zawyżył koszty uzyskania przychodów łącznie o kwotę 542.950,88 zł. Organ nie uznał za dowód podatkowej księgi przychodów i rozchodów skarżącego za 2006 r. w zakresie zapisów dokonanych na podstawie faktur wystawionych przez ww. podmioty.

Dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie. W motywach decyzji organ odwoławczy podniósł, iż w trakcie składania zeznań G. O. - szwagier podatnika - nie potrafił przedstawić żadnych konkretnych okoliczności swojej działalności na rzecz firmy skarżącego, tj. co, gdzie i kiedy miał serwisować czy naprawiać, nie miał też wiedzy na temat budowy automatów, których serwisowanie potwierdzały sporne faktury. Świadek nie pamiętał wysokości otrzymywanego wynagrodzenia. Zeznał, że nie dokonywał napraw automatów, natomiast był odpowiedzialny za ich serwisowanie (około 20 automatów), do czego używał jedynie kompletu śrubokrętów. Nie interesował się treścią faktur, wystawianych przez jego firmę ani też przepływem środków finansowych na swoim firmowym rachunku bankowym. Organ ustalił, że w rzeczywistości sporne faktury wystawiał skarżący, a G. O. jedynie je podpisywał. Ponadto skarżący dysponował pełnomocnictwem do firmowego rachunku bankowego G. O.