Wyrok NSA z dnia 27 maja 2014 r., sygn. II OSK 3047/12

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Czapska - Górnikiewicz Sędziowie: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia del. WSA Wanda Zielińska - Baran (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Paweł Konicki po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 września 2012 r. sygn. akt II SA/Po 565/12 w sprawie ze skargi M. M. na postanowienie Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 12 września 2012 r., po rozpoznaniu skargi M. M. na postanowienie Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] maja 2012 r., nr [...], w przedmiocie uzgodnienia warunków zabudowy, w pkt I. uchylił zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Kaliszu z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...], w pkt II. zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego, w pkt III. określił, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonywane. Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Kaliszu postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2012 r., wydanym na podstawie art. 3 pkt 1a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2011 r. nr 212, poz. 1263 ze zm.) oraz art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) i art. 123 kpa negatywnie zaopiniował warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na nieruchomości położonej w miejscowości O., oznaczonej jako działka nr [...], obręb O. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji stwierdził, że lokalizacja projektowanego budynku mieszkalnego w odległości ok. 23 m od istniejącego cmentarza jest niezgodna 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315). Zgodnie z treścią tego przepisu odległość cmentarza od zabudowań mieszkalnych powinna wynosić co najmniej 150 m. Odległość ta może być zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren w granicach od 50 do 150 m odległości od cmentarza posiada sieć wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone. W tej sytuacji należało negatywnie zaopiniować przedmiotową inwestycję. W zażaleniu na to postanowienie M. M. podniósł, że § 3 rozporządzenia z dnia 25 sierpnia 1959 r. określa jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na nowe cmentarze i odnosi się przede wszystkim do odległości nowobudowanych cmentarzy od istniejącej zabudowy, a nie reguluje ograniczenia lokalizacji nowej zabudowy w sąsiedztwie istniejących już cmentarzy. Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Poznaniu postanowieniem z dnia [...] maja 2012 r., [...], utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy stwierdził, iż z załączonej do akt sprawy mapy zasadniczej w skali 1:1000 wynika, że projektowany budynek mieszkalny będzie zlokalizowany w odległości ok. 23 m od istniejącego cmentarza, co nie spełnia wymogów z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze. Odnosząc się do zarzutu żalącego organ podkreślił, że przepis § 3 ww. rozporządzenia odnosi się nie tylko do nowoprojektowanych cmentarzy, ale również do obiektów mieszkalnych. Regulacja zawarta w tym przepisie wskazuje na minimalną odległość "cmentarza", a nie "nowoprojektowanego cmentarza" od wskazanych w nim budowli. Zatem obiekty, które mają powstać w okolicy cmentarza winny być projektowane w sposób uwzględniający spełnienie ww. wymagań. M. M. we wniesionej skardze na powyższe postanowienie, powtórzył argumentację zawartą w zażaleniu na postanowienie organu I instancji. Podniósł, iż wykładnia organów przepisu § 3 ust. 1 rozporządzenia z 25 sierpnia 1959 r. jest błędna w świetle § 1 ust. 1 i 2 oraz § 7 tegoż rozporządzenia, bowiem przepisy rozporządzenia nie mają zastosowania do cmentarzy istniejących. Prawodawca nie uregulował tymi przepisami spraw osób będących właścicielami nieruchomości znajdujących się w bezpośredniej bliskości starych cmentarzy. Podkreślił, że jego nieruchomość może być uzbrojona w wodę z wodociągu publicznego, ścieki mogą być odprowadzane do sieci kanalizacyjnej. Negatywna opinia służb sanitarnych uniemożliwia się mu korzystanie z prawa własności. W odpowiedzi na skargę Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Poznaniu wniósł o jej oddalenie.