Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2013 r., sygn. I FSK 1019/12

Faktura VAT, by dawała prawo do obniżenia podatku należnego o wynikający z niej podatek naliczony, musi odzwierciedlać czynność, która rzeczywiście miała miejsce (aspekt przedmiotowy), a nadto została dokonana przez wystawcę faktury (aspekt podmiotowy).

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Danuta Oleś, Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej R. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 grudnia 2011 r. sygn. akt III SA/Gl 2683/10 w sprawie ze skargi R. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2006r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od R. N. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 2400 zł (słownie: dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 grudnia 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2683/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę R. N. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 30 września 2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2006 r.

1.2. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że przyczyną wydania decyzji było zakwestionowanie 3 faktur wystawionych na rzecz skarżącego przez S. B. D. w B. Zdaniem organów faktury te, dokumentując zdarzenia gospodarcze, które w rzeczywistości nie miały miejsca, nie dawały skarżącemu prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego z nich wynikającego.

1.3. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę strony, podzielając stanowisko organów w zakresie ustaleń faktycznych i rozważań prawnych. Zdaniem Sądu organy zasadnie przyjęły, że wystawca spornych faktur nie utrzymywał rzeczywistych kontaktów handlowych ze skarżącym - wynika to przede wszystkim z zeznań B. D., która stwierdziła, że wszystkie wystawione przez nią dla firmy skarżącego faktury są fikcyjne, tj. nigdy nie zostały wykonane, nie otrzymała za nie zapłaty widniejącej na dowodzie KP, nie zna skarżącego i nigdy nie utrzymywała z jego firmą prawdziwych kontaktów handlowych. B. D. przedstawiła też mechanizm wystawiania faktur, a jej zeznania zostały potwierdzone przez inne osoby uczestniczące w tym procederze. Te ustalenia powodują w ocenie Sądu, że nawet gdyby sprzedaż towarów w rzeczywistości miała miejsce, to i tak skarżący nie miałby prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z uwagi na treść art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm., dalej jako "u.p.t.u."), ponieważ sprzedaż towarów została udokumentowana fakturami stwierdzającymi czynności, które faktycznie nie zostały dokonane pomiędzy stronami tam opisanymi. Słusznie bowiem stwierdziły organy, że dysponowanie przez nabywcę fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, jeżeli nie towarzyszy mu spełnienie warunku w postaci wykonania rzeczywistej czynności rodzącej u wystawcy faktury obowiązek podatkowy z tytułu jej realizacji na rzecz nabywcy. Zasadnie zatem w ocenie Sądu pierwszej instancji organy uznały, że wystawienie faktury z naruszeniem tych przepisów zawsze pozbawia podatnika możliwości do skorzystania z uprawnienia określonego w art. 86 ust. 1 u.p.t.u. Stąd za bezpodstawny uznano zarzut naruszenia art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u.