Wyrok NSA z dnia 20 marca 2012 r., sygn. II FSK 1773/10

Przez naruszenie prawa materialnego w postaci jego niewłaściwego zastosowania (error contra ius in hipothesi) należy rozumieć błąd subsumcji polegający na wadliwym uznaniu, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada abstrakcyjnemu stanowi faktycznemu określonemu w hipotezie określonej normy prawnej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Stefan Babiarz, del. WSA Anna Sokołowska, Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. J. i M. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 26 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Go 141/10 w sprawie ze skargi Z. J. i M. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 8 stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z. J. i M. J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Z. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 3) przyznaje od Skarbu Państwa - z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim - na rzecz radcy prawnego A. H. kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 maja 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim, w sprawie o sygnaturze akt I SA/Go 141/10, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, po. 1270 ze zm.,) dalej u.p.p.s.a., oddalił skargę Z.J. i M.J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 8 stycznia 2010 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 rok. Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w Z. z 15 października 2009 r. określającą skarżącym zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w wysokości 16. 987 zł. W dniu 26 lutego 2009r. skarżący złożyli w siedzibie organu I instancji zeznanie podatkowe na formularzu PIT-37, w którym zadeklarowali podatek należny w wysokości 13.105zł i do zapłaty kwotę 65 zł. Następnie w dniu 18 marca 2009r. pisemnie poinformowali organ I instancji o otrzymaniu od Banku deklaracji PIT-8C dotyczącej umorzonych odsetek karnych w wysokości 12.937,76 zł. W wyniku czynności podjętych przez organ I instancji skarżący złożyli 15 kwietnia 2009 r. korektę zeznania podatkowego za 2008r. na formularzu PIT-36, w której wykazali dodatkowo kwotę ww. odsetek wynikającą z PIT-8C i kwotę do zapłaty w wysokości 3.947zł. Następnie w dniu 9 lipca 2009r. powołując się na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego [...] z dnia 3 lipca 2009 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. skarżący złożyli kolejną korektę zeznania podatkowego na formularzu PIT-37 za 2008 r., w której nie uwzględnili dochodów wynikających z deklaracji PIT-8C w wysokości 12.937,76zł. W trakcie czynności sprawdzających złożoną korektę zeznania podatkowego organ podatkowy wystąpił do skarżących o przedłożenie informacji o dochodach uzyskanych w 2008 r. i dokumentów związanych z umorzeniem przez bank odsetek karnych oraz kredytu. Organ I instancji postanowieniem z 28 sierpnia 2009 r. wszczął z urzędu postępowanie podatkowe wobec skarżących w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2008. W wyniku przeprowadzonego postępowania decyzją z dnia 15 października 2009r. nr [...] organ I instancji określił skarżącym zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w wysokości 16.987 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że z umowy o udzielenie kredytu z 31 sierpnia 2001 r. pomiędzy Bankiem, a skarżącym wynika, że od niespłaconej kwoty kredytu w terminie jej wymagalności określonym w punkcie 19 niniejszej umowy naliczane będą odsetki od należności przeterminowanych w wysokości 1,5 - krotności wysokości oprocentowania kredytu, o którym mowa w punkcie 3 ww. umowy, obowiązującego w dniu powstania zaległości. Zdaniem organu podatkowego powyższe odsetki traktować należy jako odsetki wymagalne, w związku z czym ich umorzenie, zwalniające z zapłaty jest formą przysporzenia o konkretnym wymiarze finansowym. Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z 8 stycznia 2010 roku utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.