Wyrok NSA z dnia 15 czerwca 2010 r., sygn. I FSK 1055/09

Błędne zastosowanie prawa materialnego, czyli tzw. "błąd subsumpcji" to wadliwe uznanie, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może, zatem być dokonana wyłącznie na podstawie konkretnego ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, które skarżący uznaje za prawidłowy.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Krzysztof Stanik (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Małgorzata Fita, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 3171/08 w sprawie ze skargi A. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 9 września 2008 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku od towarów i usług oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20.03.2009 r., sygn. III SA/Wa 3171/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej "popsa" oddalił skargę A. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 09.09.2008 r., którą utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 13.06.2008 r., określającą za poszczególne miesiące 2006 r., wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług, kwoty tego podatku do zwrotu oraz do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

W uzasadnieniu do tego wyroku Sąd przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania. W tych ramach wskazał, że organ I instancyjny na podstawie zgromadzonego w toku postępowania kontrolnego materiału dowodowego ustalił, że skarżący w okresie stycznia do grudnia 2006 r. nie ujął w rejestrach sprzedaży VAT i w deklaracjach podatkowych VAT-7 sprzedaży 5.858 par butów. Organ uznał, że w tym zakresie ewidencje sprzedaży były nierzetelne i dlatego na mocy art. 193 § 6 ustawy z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm.) - zwana dalej "Ordynacja podatkowa", nie mogły stanowić dowodu w postępowaniu. W związku z tym, organ określił podstawę opodatkowania z tytułu niezawewidencjonowanej sprzedaży obuwia, ustalając średnią cenę netto pary obuwia, a następnie wyodrębnił sprzedaż opodatkowaną stawką 22% oraz stawką 7%.