Wyrok NSA z dnia 30 lipca 2009 r., sygn. I FSK 1592/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek (sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Ryszard Mikosz, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej H. L. sp. z o.o. w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1503/07 w sprawie ze skargi H. L. sp. z o.o. w G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 27 lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od H. L. sp. z o.o. w G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Skarga kasacyjna H. L. sp. z o.o. w G. dotyczy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 marca 2008 r., sygn akt I SA/ Wr 1503/07, w którym na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., oddalono skargę spółki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 27 lipca 2007 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad 2005 r.

Z przedstawionego przez Sąd administracyjny pierwszej instancji stanu sprawy wynikało, że Dyrektor Izby Skarbowej we W. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego z dnia 17maja 2007 r. określającą spółce za wskazany wyżej miesiąc kwotę zwrotu różnicy podatku od towarów i usług do przeniesienia na następny miesiąc w wysokości 7 210 110 zł oraz ustalającą dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 2 152 zł. Jako materialnoprawną podstawę prawną decyzji organ drugiej instancji wskazał art. 86 ust. 10 pkt 1 i ust. 11 i art. 109 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT z 2004 r."

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu od powyższej decyzji podatnik zarzucił naruszenie art. 395 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej przez wydanie decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe na podstawie przepisów prawa krajowego, tj. art. 109 ust. 5 ustawy o VAT z 2004 r., niezgodnego z art. 395 dyrektywy i wniósł o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji w części ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe.