Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2007 r., sygn. II OSK 610/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Krystyna Borkowska sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz sędzia NSA Janina Kosowska (spr.) Protokolant Katarzyna Latuszek po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 12 stycznia 2006 r. sygn. akt II SA/Op 326/05 w sprawie ze skargi H. W. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] lipca 2005r. nr [...] w przedmiocie obowiązku meldunkowego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu na rzecz adwokat M. G. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) zł + 22% VAT tytułem zwrotu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt II SA/Op 326/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, po rozpoznaniu skargi H. W., uchylił decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...] lipca 2005 r., Nr [...], w przedmiocie obowiązku meldunkowego i jednocześnie zasądził na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Przedstawiając stan faktyczny rozpoznanej sprawy, Sąd I instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] maja 2005 r., Burmistrz P., na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r., Nr 87, poz. 960 ze zm.), orzekł o wymeldowaniu Z. R. z pobytu stałego w C. przy ul. S. W uzasadnieniu organ I instancji podniósł, iż H. W., reprezentowana przez kuratora D. K., zwróciła się z wnioskiem o wymeldowanie Z. R. z opisanego wyżej lokalu, podnosząc, iż nie przebywa on w tym mieszkaniu od 2001 r. i nie znajdują się tam jego rzeczy osobiste. Wskazała, iż w grudniu 2002 r. Z. R. przyjechał dwukrotnie w odstępach kilkudniowych i zabrał swoje rzeczy. Od tego czasu do dnia złożenia wniosku w mieszkaniu nie przebywa. Organ wskazał, że fakt niezamieszkiwania Z. R. w przedmiotowym lokalu w okresie od grudnia 2002 r. potwierdziła kontrola meldunkowa przeprowadzona przez Komisariat Policji w N., sąsiedzi przesłuchani w charakterze świadków oraz sołtys wsi C. W oparciu o informacje z Ministerstwa Sprawiedliwości Krajowego Rejestru Karnego oraz z Centralnego Zarządu Służby Więziennej, organ ustalił ponadto, iż Z. R. w okresie od dnia 21 listopada 2002 r. do dnia 10 maja 2004 r. nie przebywał również w zakładzie karnym. Organ I instancji stwierdził, że z zebranego materiału dowodowego wynika, że w listopadzie 2002 r. opuścił on dotychczasowe miejsce pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się, a zatem zaspakajał swoje potrzeby mieszkaniowe w innym miejscu, niż lokal przy ul. S. w C.. Wskazał, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego jest obowiązana wymeldować się w organie właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca. Niewypełnienie tego obowiązku upoważnia organ gminy do wymeldowania osoby w drodze decyzji administracyjnej na wniosek strony lub z urzędu. Wyjaśnił przy tym, iż ewidencja ludności ma odzwierciedlać miejsce pobytu osób, a nie tzw. fikcję meldunkową. Zameldowanie w danym lokalu służy bowiem wyłącznie celom ewidencyjnym i potwierdza fakt pobytu w tym lokalu. Zgodnie z definicją pojęcia pobyt stały, określoną w art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, pobytem stałym jest natomiast zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. W orzecznictwie przyjmuje się, że miejscem pobytu stałego określonej osoby jest lokal, w którym znajduje się jej centrum życiowe. W świetle powyższego organ I instancji stwierdził, iż mieszkanie przy ul. S., w C. nie stanowiło i nie stanowi miejsca zamieszkania Z. R.