Wyrok NSA z dnia 6 marca 2007 r., sygn. II OSK 409/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krystyna Borkowska Sędziowie: Sędzia NSA Jerzy Bujko (spr.) Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Protokolant Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2007r., na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 października 2005 r. sygn. akt IV SA/Po 713/05 w sprawie ze skargi S. L. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] maja 2005r., nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] października 1999 r. utrzymaną następnie w mocy przez decyzję z dnia [...] grudnia 2001 r. Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił przyznania S. L. uprawnień kombatanckich z tytułu pobytu w okresie od 12 grudnia 1939 r. do 31 grudnia 1939 r. w obozie przejściowym w Niepokalanowie. Decyzje te zostały uchylone wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 9 września 2004 r. sygn. akt 4 II SA/Po 406/02. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd stwierdził, iż S. L. wykazał, że po wysiedleniu przez Niemców z rodzinnej miejscowości w Wielkopolsce został umieszczony z całą rodziną w obozie przejściowym w Niepokalanowie, gdzie przebywał w okresie od 12 do 31 grudnia 1939 r. a następnie był przesiedlony do Generalnego Gubernatorstwa. Fakt ten nie daje jednak podstaw do przyznania wnioskodawcy uprawnień kombatanckich, bowiem obóz w Niepokalanowie, nie został ujęty w wydanym na podstawie art. 8 ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 ze zm.) rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 września 2001 r. w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej i obywatele polscy innych narodowości (Dz.U. Nr 106, poz. 1154). Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego fakt pominięcia tego obozu w tym rozporządzeniu nie pozwala na przyznanie, z tego powodu, żądanych uprawnień. Sąd I instancji zwrócił jednocześnie uwagę na niewyjaśnienie stanu faktycznego sprawy odnośnie do twierdzeń skarżącego, iż służył on w czasie wojny w Armii Krajowej i wykonywał zlecone mu w związku z tą służbą zadania, jak przenoszenie korespondencji i broni. Brak wyjaśnienia sprawy w tym zakresie był podstawą uchylenia zaskarżonej decyzji.