Wyrok NSA z dnia 1 czerwca 2007 r., sygn. II FSK 960/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Stanisław Bogucki, WSA del. Barbara Kołodziejczak-Osetek, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Jolanty Ż. i Krzysztofa Ż. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 grudnia 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 844/04 w sprawie ze skargi Jolanty Ż. i Krzysztofa Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 marca 2004 r. (...) w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Jolanty Ż. i Krzysztofa Ż. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1.800 (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2005 r., I SA/Wr 844/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Jolanty i Krzysztofa Ż. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 marca 2004 r., (...), utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 1 grudnia 2003 r., (...) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r.

2. W wyniku przeprowadzonej organ kontroli I instancji w ustaleniach faktycznych sprawy dopatrzył się zawyżenia kosztów uzyskania przychodów w spółce "T.Ż." w łącznej wysokości 372.144 zł: wskutek zaliczenia przez wspólników spółki 42 faktur wystawionych przez firmę "F." Artur F. na łączna kwotę 371.325 zł netto, do kosztów uzyskania przychodów. Organ wskazał, że udokumentowane usługi na kwotę 371,325 zł fakturami VAT wystawianymi w 1998 r. przez Artura F., nie zostały faktycznie wykonane na rzecz wspólników spółki "T.Ż.", a to oznacza, że faktury były fikcyjne.

3. Od powyższej decyzji skarżący wnieśli odwołanie do Dyrektora Izby Skarbowej w W. Skarżący zarzucili naruszenie art. 120, 121 par. 1, 122, 180, 187 par. 1, 191, 193 par. 1 oraz art. 210 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ - zwanej dalej ord. pod., a także art. 30 ust. 1 i ust. 4 pkt 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ - zwanej dalej updof. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ II instancji powołał się na treść art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591 ze zm./ i wyraził pogląd, że faktury wystawione przez Artura F. nie mogą stanowić podstawy zwiększenia kosztów uzyskania przychodów spółki w 1998 r., jako nie odpowiadające stanowi rzeczywistemu. W konkluzji Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych /art. 22 w zw. z art. 23/ oraz ustawy o rachunkowości /art. 20 ust. 2 w związku z art. 2 ust. 1/, wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, jeżeli jednocześnie pozostają one w bezpośrednim związku przyczynowym ze źródłem przychodów, w celu jego osiągnięcia i zostały rzeczywiście poniesione, a fakt ten został udokumentowany w sposób nie budzący wątpliwości.