Wyrok NSA z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. II FSK 1389/07

Dla prezesa zarządu spółki wydatki uznane za elementy dodatkowego wynagrodzenia stanowią przychody w rozumieniu art. 13 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca

1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ich wielkość z kolei wpływa na kształt podstawy opodatkowania osoby zarządzającej spółką.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Borkowski, Sędziowie NSA: Antoni Hanusz (sprawozdawca), Jerzy Rypina, Protokolant Agnieszka Lipiec, po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2007 na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 maja 2007 r. sygn. akt I Sa/Bk 173/07 w sprawie ze skargi N. B. sp. z o.o. z siedzibą w B. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 21 grudnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i oddala skargę, 2) zasądza od N. B. sp. z o.o. z siedzibą w B. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 520 (pięćset dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 maja 2007 roku, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w sprawie o sygnaturze akt I Sa/Bk 173/07 uchylił zaskarżone przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością N. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 21 grudnia 2006 roku w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz stwierdził, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane w całości. Zaskarżonym do sądu administracyjnego postanowieniem utrzymano w mocy postanowienie Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w B. z dnia 27 września 2006 roku, w którym organ podatkowy działając zgodnie z art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami), udzielił spółce interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego uznając, iż ponoszone przez spółkę wydatki na rzecz prezesa zarządu na podstawie zawartej z nim umowy o zarządzanie stanowią dla niego przychód podatkowy w postaci otrzymanych świadczeń, od którego spółka jako płatnik obowiązana jest do obliczenia, pobrania i wpłacenia do urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wskazane powyżej rozstrzygnięcie zapadło po rozpoznaniu przez organy podatkowe wniosku spółki z dnia [............] o udzielenie pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania prawa podatkowego, prezentując następujący stan faktyczny. Spółka zawarła z prezesem zarządu umowę o zarządzanie zgodnie z art. 750 ustawy Kodeks cywilny. Z treści tej umowy wynikało, że do obowiązków prezesa należało bieżące kierowanie przedsiębiorstwem spółki, zarządzanie całokształtem inwestycji, realizacja jej strategii na rynku polskim i rynkach zagranicznych, jak również realizacja zadań formułowanych przez radę nadzorczą spółki. W związku z wykonywaniem przedmiotowej umowy o zarządzanie, spółka ponosiła koszty związane z eksploatacją i parkowaniem samochodu służbowego będącego własnością spółki, z którego dla celów służbowych korzystał jej prezes, koszty związane z zakupem telefonu komórkowego oraz amortyzacją komputera przenośnego, koszty korzystania z telefonu stacjonarnego i komórkowego oraz koszty podróży służbowych. W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe stanęły na stanowisku, że z przepisów art. 11 i art. 13 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 z póz. zmianami) wynika, iż przychodami podatkowymi poza otrzymywaną gotówką są także otrzymane świadczenia w naturze czy inne nieodpłatne świadczenia. Udostępnienie prezesowi zarządu w ramach umowy o zarządzanie telefonu, komputera przenośnego, samochodu oraz zwrot kosztów podróży służbowych stanowi świadczenie mające konkretny wymiar finansowy, bowiem w przypadku nieudostępnienia przez spółkę wyżej wymienionych składników, ponosiłby on osobiście te koszty, a co za tym idzie żądałby wyższego wynagrodzenia.