Wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2006 r., sygn. II FSK 888/05

Gdy ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia renty jako trwałego ciężaru, podlegajacego odliczeniu od dochodu, należy przyjmować za wiążąca przy stosowaniu prawa podatkowego definicję wynikającą z prawa cywilnego. Zgodnie z art. 903 k.c., przez umowę renty jedna ze stron zobowiązuje się względem drugiej do określonych świadczeń okresowych w pieniadzu lub rzeczach oznaczonych co do gatunku. Z przepisu tego wynika, że istotą umowy renty są powtarzające się świadczenia. Musza one polegać na dawaniu pewnej ilości pieniędzy lub innych rzeczy zamiennych, w określonych regularnych odstępach czasu w taki sposób by nie zaliczały się one do jednego świadczenia o z góry określonej wysokości. Natomiast dokonanie przysporzenia majatkowego na rzecz innej osoby w oparciu o umowę z góry przewidującą wartość całego przysporzenia i rozkładającą jego realizację na raty, należy uznać za mające charakter darowizny wykonanej w ratach.

Wyrokiem z dnia 25 lutego 2005 r., sygn. akt I SA/Lu 482/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Beaty S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie z dnia 27 sierpnia 2004 r., nr PD.2-4117-170/04 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r.Uzasadniając, podano, że w.w. decyzją Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania Beaty S. od decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie z dnia 3 czerwca 2004 r., nr P-3-4110/6/98/04, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, określająca podatniczce zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1998 r. w wysokości 71.257 zł. Podstawą, określenia wysokości zobowiązania podatkowego w kwocie wyższej niż wykazana w zeznaniu PIT-35 było zakwestionowanie odliczonych od dochodu umów rent w łacznej kwocie 112.000 zł. Umowy te zostały zawarte przez skarżącą w formie aktu notarialnego w dniu 31 grudnia 1997 r: na rzecz Marii K ., Beaty P. i Anny M. oraz w dniu 31 grudnia 1998 r. na rzecz Anny W. i Moniki P. Dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie powołując się na treść art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) wskazał, że umowy te nie spełniały przesłanki okresowości, wszystkie były bowiem zawarte na okres dwunastu miesięcy i w umowach tych określono całkowitą wysokość świadczenia, którego wypłata nastąpić miała w dwóch ratach, tj. 31 grudnia 1997 r. i 31 grudnia 1998 r. na rzecz B. P., M. K. i A. M. oraz 31 grudnia 1998 r. i 31 grudnia 1999 r. na rzecz M. P., Ireny W. i A. W. W dniu 31 grudnia 1998 r. sporządzono równieź w formie aktów notarialnych aneksy do umów zawartych z Marią K. i Anną M., zgodnie z którymi renty ustanowiono na okres do dnia 31 grudnia 1999 r., zmieniono wysokość drugiej raty i określono wysokość trzeciej płatnej do dnia 31 grudnia 1999 r. Zdaniem organu podatkowego, rentodawca zobowiązał się do zapłacenia na rzecz uprawnionych jednej określonej kwoty, płatnej w ratach, a tym samym chodziło o świadczenie jednorazowe, którego płatność została rozłożona na raty.