Wyrok NSA z dnia 17 maja 2006 r., sygn. II FSK 715/05

Świadczenie okresowe polega na stałym dawaniu przez czas trwania stosunku prawnego pewnej ilości pieniędzy lub innych rzeczy zamiennych w określonych regularnych odstępach czasu, jednak nie składających się na pewną z góry określona całość.

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2005 r, sygn. akt 1 SA/Gd 1812/01, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Beaty i Wojciecha A. na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 29 sierpnia 2001 r., nr IS.PB/BW/82/140/2001, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a.).

W uzasadnieniu wskazano, że Izba Skarbowa w Gdańsku zaskarżoną decyzją utrzymała w mocy decyzję Drugiego Urzędu Skarbowego w Gdyni z dnia 26 kwietnia 2001 r. w sprawie Beaty i Wojciecha A. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. w kwocie 18.300 zł, zaległości podatkowej w kwocie 5.280 zł i odsetek na dzień wydania decyzji w kwocie 7.010,80 zł. Drugi Urząd Skarbowy w Gdyni w wyniku przeprowadzonego postępowania w zakresie prawidłowości określenia wysokości podatku dochodowego nie uwzględnił odliczenia ustanowionej przez Wojciecha A. renty w wysokości 16.500 zł na rzecz matki Marianny A. Zdaniem organu podatkowego, świadczenie renty nie posiadało cech uprawniających do odliczenia od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993r. Nr 90, poz. 416 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.). Organ podatkowy wskazał na ciążący na rentodawcy obowiązek alimentacyjny względem matki. Izba Skarbowa w Gdańsku wskazała, że z umowy renty zawartej przez skarżącego w dniu 2 grudnia 1997 roku z matką rentodawcy Marianną A. wynikało, że przedmiotem czynności prawnej była z góry określona kwota 16.500 zł, której płatność rozłożona została na trzy raty. Zdaniem organu odwoławczego, okres spełnianych świadczeń był bardzo krótki, obejmował tylko jeden miesiąc, co pozostaje w sprzeczności z causae zawartej umowy. Izba Skarbowa stwierdziła, że rzeczywistym motywem umowy z dnia 2 grudnia 1997 r. było dążenie podatnika do zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Organ odwoławczy podzielił także stanowisko w zakresie obowiązku alimentacyjnego ciążącego na Wojciechu Ad. względem swojej matki, która zdaniem organów podatkowych pozostawała w niedostatku.