Wyrok NSA z dnia 13 września 2006 r., sygn. II FSK 1103/05

Aby koszty zakupu budynku stanowiły koszty uzyskania przychodów i podlegały odliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne budynek ten musi być kompletny i zdatny do użyczenia, a nadto nie może mieć dowolnego przeznaczenia lecz takie, który jednoznacznie umożliwia jego wykorzystanie w prowadzonej przez podatnika działalność.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 marca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę Ireny i Leopolda W na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 30 kwietnia 2004 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2001 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż w świetle art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu ich przyjęcia do używania budynki o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą Sąd wyjaśnił, iż z powyższego przepisu wynika, że środek trwały, który może podlegać amortyzacji jako używany do działalności gospodarczej musi być przede wszystkim kompletny i zdatny do użytku, ale w takim znaczeniu jaką będzie spełniał funkcję w prowadzonej przez podatnika działalności. W ocenie Sądu, w rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, iż budynek który jak twierdzą skarżący był wykorzystywany w ich działalności gospodarczej i pełnił funkcję magazynu, był w istocie budynkiem mieszkalnym, zostało to w sposób niebudzący wątpliwości wykazane przez organ odwoławczy. Budynek ten nie był zatem budynkiem magazynowym kompletnym i zdolnym do użytku. Wobec tego w świetle wskazanego na wstępie przepisu budynek podlegający amortyzacji, kompletny i zdatny do używania nie może mieć dowolnego przeznaczenia lecz takie, które umożliwia jego wykorzystanie w prowadzonej przez podatnika działalności, a o przeznaczeniu budynku decydują właśnie organy administracyjne po spełnieniu przez inwestora określonych wymogów. Zdaniem Sądu dokonując oceny prawnej w niniejszej sprawie trafnie organ odwoławczy wskazał na treść art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiącego o tym, że pomiędzy kosztami uzyskania przychodu a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Ten związek odnosi się również do kosztów jakimi są odpisy amortyzacyjne. Związek zakupionego przez skarżących budynku mieszkalnego a charakterem prowadzonej przez podatników działalności oczywiście nie istnieje, a dokonane w sprawie przez organy podatkowe ustalenia dotyczące podjętych przez podatników działań w celu zmiany przeznaczenia zakupionego budynku - a także jak wynika z materiału dowodowego, zakres podjętych robót budowlanych - pośrednio wskazują na to, że budynek będący w fazie remontu nie mógł być wykorzystywany w jakikolwiek sposób dla potrzeb prowadzonej przez podatników działalności. W trakcie prowadzonego postępowania podatkowego skarżący nie wykazali sposobu użytkowania budynku mieszkalnego na potrzeby prowadzonej działalności.