Wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn. II FSK 425/12

Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego, polegającego na zakupie towaru lub usługi u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar lub usługę i wykorzystać je w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Stefan Kowalczyk, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 października 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 296/11 w sprawie ze skargi M. H. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. H. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi kwotę 2.400 (słownie: dwa tysiące czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 1) przyznaje od Skarbu Państwa z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na rzecz radcy prawnego M. W. kwotę 1.200 (słownie: jedne tysiąc dwieście) złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

I.1. Wyrokiem z dnia 28 października 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 296/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę M. H. ( dalej : Skarżący ) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 30 grudnia 2010 r., w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r.

I.2. Z przyjętego przez Sąd stanu faktycznego sprawy wynikało, że decyzją z dnia 16 lipca 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. określił Skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. W uzasadnieniu organ pierwszej instancji podkreślił, że rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o materiały zebrane w toku kontroli podatkowej jak i w oparciu o materiały z odrębnych postępowań podatkowych i karnych, mające w ocenie organu istotne znaczenie dla wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Dalej organ wyjaśnił kwestię ujęcia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków na zakup oleju napędowego w oparciu o faktury VAT wystawione przez firmę R. oraz przez firmę B. i stwierdził, że faktury te nie dokumentują rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych. Wystawcy tych faktur nie mogli dokonać sprzedaży oleju napędowego zgodnie z ich treścią, ponieważ nie byli faktycznie właścicielem tego paliwa. Konsekwencją powyższego było zakwestionowanie wydatków udokumentowanych fakturami, jako stanowiących koszt uzyskania przychodu - w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm., dalej u.p.d.o.f.). Dokonane ustalenia stanowiły podstawę do uznania podatkowej księgi przychodów i rozchodów firmy Skarżącego za nierzetelną i prowadzoną z naruszeniem § 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152 poz. 1475 ze zm.), w konsekwencji do uznania jej, na podstawie art. 193 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako O.p.), za niestanowiącą dowodu tego co wynika z zawartych w niej zapisów w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów, w zakresie udokumentowania zakupu oleju napędowego od firmy R. i B.