Wyrok NSA z dnia 11 padziernika 2006 r., sygn. II FSK 1292/05

W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej z powodu rażącego naruszenia prawa należy kierować się przede wszystkim gramatyczną wykładnią tego pojęcia, eliminując przy ocenie wystąpienia takiej kwalifikowanej wady decyzji elementów rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Edyta Anyżewska (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Jan Grzęda, Protokolant Katarzyna Golemba, po rozpoznaniu w dniu 11 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 maja 2005 r. sygn. akt I SA/Wr 2038/03 w sprawie ze skargi Heleny K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 6 marca 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej podatek od nieruchomości za 1996 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania; 2) zasądza od Heleny K. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. kwotę 220 /dwieście dwadzieścia/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 maja 2005 r., I SA/Wr 2038/03, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 marca 2003 r., którą utrzymano w mocy decyzję tego Kolegium z dnia 26 lutego 2002 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta W. z dnia 21 czerwca 2001 r. ustalającej skarżącej Helenie K. wymiar podatku od nieruchomości za 1996 r. Decyzja wymiarowa została skarżącej doręczona 29 czerwca 2001 r. Wnioskiem zaś z dnia 21 września 2001 r. Helena K. zwróciła się o stwierdzenie nieważności opisanej wyżej decyzji wskazując jako podstawę stwierdzenia nieważności decyzji rażące naruszenie prawa.

W stanowiącej przedmiot skargi decyzji Kolegium Odwoławcze wyjaśniło, iż z uwagi na nieprecyzyjną i budzącą wątpliwości interpretacyjne treść art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, dalej u.p.o.l., organ podatkowy, ustalając podatek od nieruchomości wynajmowanej przez skarżącą nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Takie stanowisko - jak podkreśliło Kolegium - znajdowało oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jeśli zaś chodzi o uchwałę NSA z dnia 25 czerwca 2001 r. /FPK 4/00/, to według Kolegium nie mogła ona skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji "mieszczącej się w ówczesnej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. oraz dominującej linii orzecznictwa".