Wyrok NSA z dnia 20 grudnia 2005 r., sygn. II FSK 63/05, II FSK 64/05, II FSK 65/05

Związanie NSA granicami skargi kasacyjnej wynikające z art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oznacza, iż kierunek i zakres badania legalności zaskarżonego orzeczenia, wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną. Konsekwencją powyższego jest również to, że Sąd nie może uzupełniać i domniemywać treści podstaw skargi kasacyjnej oraz jej wniosków wypowiadając się wyłącznie, co do trafności sformułowanych przez stronę elementów konstrukcyjnych skargi kasacyjnej wyznaczających jej granice.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 września 2004 r., sygn. akt 1 SA/Gd 1403/01, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę Gabrieli i Zbigniewa S. na decyzję Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 24 lipca 2001 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 rok. Jak wskazano w uzasadnieniu, zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Drugiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z dnia 15 marca 2001 r., w której określono Skarżącym wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r. w kwocie innej niż zadeklarowana w zeznaniu rocznym małżonków (PIT-33). Przyczyną zmian w określeniu wysokości zobowiązania podatkowego była dokonana przez organy podatkowe odmienna kwalifikacja prawna poniesionych przez Skarżących wydatków mieszkaniowych na rozbudowę budynku mieszkalnego, którego właścicielem była Lokatorsko Własnościowa Spółdzielnia Mieszkaniowa. W rozpatrywanej sprawie organy podatkowe ustaliły, iż do 1983 r. Zbigniew S. wnosił wkłady budowlane do spółdzielni, w następstwie czego - jako członek tej spółdzielni - uzyskał przydział domu mieszkalnego w zabudowie szeregowej na zasadach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Od 1996r. Skarżący ponosili wydatki związane z rozbudową o część mieszkalną lokalu mieszkalnego. Na okoliczność powiększenia mieszkania podatnicy nie uiszczali na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej żadnych kwot pieniężnych. Zdaniem organu odwoławczego ten stan faktyczny nie upoważniał do odliczania poniesionych wydatków od dochodu, bowiem rozbudowa dotyczyła spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego. Zdaniem Izby Skarbowej, wydatki poniesione przez Skarżących na wytworzenie substancji mieszkaniowej jaką jest lokal (dom) spółdzielczy, w tym także na powiększenie jego powierzchni (rozbudowę) w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 1993 r., nr 90, poz. 416 ze zm.) - zwanej dalej u.p.d.o.f. - i ulg tą ustawą przewidzianych stanowiły wydatki na wkład mieszkaniowy. Te zaś nie zostały zakwalifikowane przez Trybunał Konstytucyjny (orzeczenie z dnia 25 listopada 1997 r., sygn. akt K 29/97) do wydatków uprawniających do ich odliczenia na zasadach obowiązujących przed 1 stycznia 1997r. tj. jako odliczeń pomniejszających dochód do opodatkowania. Wydatki te (na wkład mieszkaniowy lub budowlany) wyłączone zostały z katalogu wydatków, o których stanowił art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 maja 1998 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie ustawy zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. nr 74, poz.471). W tym zakresie organ odwoławczy stwierdził, że wartość wydatków poniesionych przez podatników tytułem rozbudowy domu odpowiadała tej części wkładu budowlanego, którą Zbigniew S. musiałby uregulować wobec LWSM wtedy, gdyby rozbudowa prowadzona była przez Spółdzielnię. Fakt samodzielnej rozbudowy skutkował jedynie tym, że mimo, iż Skarżący nie wnieśli żadnej kwoty do Spółdzielni, to Spółdzielnia podwyższy wartość wniesionych wkładów (czym pisała Spółdzielnia w piśmie z dnia 12 czerwca 2001 r.).