Wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2005 r., sygn. OSK 1930/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski (spr.), Sędziowie NSA Joanna Runge Lissowska, Jan Paweł Tarno, Protokolant Mariusz Bartosiak, po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Anny S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2004 r. sygn. akt II SA 3725/03 w sprawie ze skargi Anny S. na decyzję Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 września 2003 r. (...) w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego w wysokości 160%. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Jerzego T. kwotę 240 zł /słownie: dwieście czterdzieści/ tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2004 r., II SA 3725/03 oddalił skargę Anny S. na decyzję Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 września 2003 r. (...) w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego w wysokości 160%. Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Wojewoda (...) decyzją z dnia 22 lipca 2003 r. wydaną na podstawie art. 155 Kpa oraz art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu państwa, ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudnienia absolwentom szkół /Dz.U. nr 154 poz. 1793/ w związku z art. 37j ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./ odmówił zmiany ostatecznej decyzji Wojewody (...) z dnia 6 lutego 2001 r. utrzymującej w mocy decyzje Starosty Z. z 2 stycznia 2001 o przyznaniu Annie S. prawa do zasiłku przedemerytalnego od dnia 29 grudnia 2000 r. w wysokości 120% kwoty zasiłku podstawowego to jest 536,10 zł miesięcznie. Anna S. 16 czerwca 2003 r. wystąpiła do Wojewody o zmianę jego decyzji ostatecznej z 6 lutego 2001 r., gdyż uznała, że źle zinterpretowano art. 37j ust. 5 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Uważa, że powinna otrzymać zasiłek w wysokości 160% zasiłku podstawowego, gdyż została zwolniona ze Spółki "Z." SA w Z. w ramach zwolnienia grupowego, w wyniku, którego rozwiązano umowę o pracę z ponad 100 pracownikami wykonującymi prace na terenie właściwości Powiatowego Urzędu Pracy. Wskazała też, że NSA uchylił decyzje administracyjne przyznające zasiłek w wysokości 120% w odniesieniu do 6 osób, z którymi "Z." rozwiązał umowę o pracę, a organ I instancji przyznał im zasiłek w wysokości 160%. Wojewoda (...) jednak w swojej decyzji z 22 lipca 2003 r. powołał się na uchwałę składu 7 sędziów NSA z 21 października 2002 r., OPS 10/02, w której uznano, że przepis art. 37j ust. 5 powołanej ustawy ma zastosowanie do osoby, która została zwolniona w grupie, co najmniej 100 pracowników z jednego zakładu pracy, a taka sytuacja nie miała miejsca w przypadku zwolnienia Anny S. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. W swojej skardze do Sądu skarżąca uznała, za niesprawiedliwość, iż z tej samej grupy zwolnionych 6 osób otrzymuje wyższy zasiłek niż pozostałe. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu powołanego wcześniej wyroku uznał, że podstawą rozstrzygnięć wydanych w sprawie był art. 37j ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Jego ust. 5 stanowił, że zasiłek w wysokości podwyższonej - 160% przysługiwał również osobie nie zamieszkałej w powiecie lub gminie uznanym za zagrożone szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym, jeżeli stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące, z co najmniej 100 pracownikami wykonującymi prace na terenie jednego powiatowego urzędu pracy. Ze względu na to, że Powiat Z. nie był uznany za zagrożony szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym wyłącznie ten przepis mógł mieć do skarżącej zastosowanie Jednak w powołanej przez organy administracji uchwale NSA z 21 października 2002 r. uznano, że przepis art. 37j ust. 5 ustawy może mięć zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy z jednego zakładu pracy zwolniono, co najmniej 100 pracowników w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące. Organy administracji prawidłowo ustaliły, że ze Spółki "Z." w okresie 3 miesięcy przed zwolnieniem skarżącej, a także w okresie 3 miesięcy po jej zwolnieniu nie rozwiązano umów o pracę, z co najmniej 100 pracownikami. Okoliczność, że w 6 wskazanych w skardze przypadkach zapadły inne wyroku Sądu, nie może mieć znaczenia dla sprawy, gdyż wyroki Sądu wiążą organy administracji wyłącznie w sprawach, których dotyczyły i nie mogą stanowić podstawy dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.