Wyrok NSA z dnia 22 lipca 2005 r., sygn. I OSK 184/05

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska (spr.), Sędziowie NSA Wojciech Chróścielewski, Jan Paweł Tarno, Protokolant Mariusz Bartosiak, po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Barbary F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 lipca 2004 r. sygn. akt III SA/Łd 658/04 w sprawie ze skargi Barbary F. na decyzję Wojewody Ł. z dnia 13 sierpnia 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w sprawie zasiłku przedemerytalnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Urszuli B. kwotę 120 zł /słownie: sto dwadzieścia/ tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7.07.2004 r. III SA/Łd 658/04, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Barbary F. na decyzję Wojewody (...) z dnia 13.08.2000 r. (...) w przedmiocie odmowy zmiany, w trybie art. 155 Kpa, decyzji w sprawie zasiłku przedemerytalnego. Wojewódzki Sąd w uzasadnieniu wyroku stwierdził: decyzją z dnia 3.01.2001 r. skarżącej przyznany został zasiłek przedemerytalny w wysokości 120% kwoty zasiłku podstawowego, a wnioskiem z dnia 4.06.2003 r. wystąpiła ona o zmianę tej decyzji, na podstawie art. 155 Kpa, i przyznanie zasiłku w wysokości 160% kwoty zasiłku podstawowego. Art. 155 Kpa może stanowić podstawę zmiany decyzji wówczas, gdy ma ona charakter uznaniowy, pozostawiając organom "luz decyzyjny", w ramach którego organ może mieć wzgląd na interes społeczny lub słuszny interes strony, jednak w sytuacji gdy przepis prawa materialnego przewiduje rozwiązanie w sposób sztywny i bezwarunkowy art. 155 Kpa nie może mieć zastosowania. W niniejszej sprawie przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 2001 nr 14 poz. 56 ze zm./ w części dot. zasad przyznawania zasiłku przedemerytalnego w wysokości 160% zasiłku podstawowego nie przewidują sytuacji aby organ administracji miał do wyboru pewną gamę rozstrzygnięć albo możliwość wydania decyzji o charakterze uznaniowym. Zasiłek w wysokości 160% może być przyznany tylko przy spełnieniu określonych warunków, przewidzianych w art. 37j ust. 3 i art. 5 tej ustawy. Art. 37j ust. 3 nie ma zastosowania w sytuacji skarżącej, natomiast art. 37j ust. 5 nie pozwala na zmianę ostatecznej decyzji przyznającej skarżącej zasiłek w wysokości 120% zasiłku podstawowego. Przepis ten bowiem ma zastosowanie do zwolnień pracowników z przyczyn dotyczących zakładu pracy przez jednego pracodawcę, jak to uznał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 21.10.2001 r. OPS 10/02, a nie terenu całego powiatu, a zakład pracy skarżącej w ciągu kolejnych 3 miesięcy zwolnił 61 pracowników. Podwyższeniu zasiłku sprzeciwia się zatem ten przepis i organy zasadnie odmówiły zmiany decyzji. Takie rozstrzygnięcie nie narusza zasady równości określonej w art. 132 ust. 1 Konstytucji tylko dlatego, że 6 innym osobom, które zaskarżyły decyzje przyznające zasiłek do sądu administracyjnego /skarżąca tego nie uczyniła/ przyznano wyższy zasiłek na skutek związania oceną prawną sądu, gdyż błędne rozstrzygnięcie sądu nie może prowadzić do naruszenia przez organ przepisu w każdej sprawie.