Wyrok NSA z dnia 23 września 2005 r., sygn. I OSK 47/05

Organy administracji nie mogą we własnym zakresie domniemywać woli strony, zwłaszcza działającej w postępowaniu samodzielnie.

Teza urzędowa

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski (spr.), Sędziowie NSA Janina Antosiewicz, Henryk Dolecki, Protokolant Mariusz Bartosiak, po rozpoznaniu w dniu 23 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Grażyny S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 28 września 2004 r. sygn. akt 4/II SA/Po 329/02 w sprawie ze skargi Grażyny S. na decyzję Wojewody W. z dnia 15 stycznia 2002 r. (...) w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego zasiłku 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. zasądza od Wojewody W. na rzecz Grażyny S. kwotę 200 zł /dwieście/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 września 2004 r., 4/II SA/Po 329/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę Grażyny S. na decyzję Wojewody W. z dnia 15 stycznia 2002 r. (...) w przedmiocie zwrotu nienależnie pobranego zasiłku. Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Decyzją z dnia 11 września 2001 r. Starosta W. orzekł utratę u Grażyny S. statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku dla bezrobotnych przyznanego jej decyzją z dnia 7 marca 2001 r. oraz zobowiązał ją do zwrotu wypłaconego jej zasiłku za okres od 15 marca do 31 lipca 2001 r. w kwocie 2.109,40 zł. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, iż strona od dnia 14 listopada 1995 r. prowadziła działalność gospodarczą, a więc już w chwili rejestracji nie spełniała warunków do uzyskania statusu bezrobotnego, a w okresie od 15 marca do 31 lipca 2001 r. nienależnie pobierała zasiłek. Pismem z dnia 25 września 2001 r. Grażyna S. wniosła o umorzenie zobowiązania pieniężnego w kwocie 2.109,40 zł, gdyż nie została poinformowana o tym, iż zawieszenie działalności gospodarczej nie jest równoznaczne z nieprowadzeniem jej w ogóle. Starosta W. decyzją z 21 listopada 2001 r. rozłożył stronie na 6 rat spłatę nienależnie pobranego zasiłku. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Wojewodę W. decyzją z dnia 15 stycznia 2002 r. W uzasadnieni Wojewoda powołał się na art. 28 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 2001 nr 6 poz. 56 ze zm./ zgodnie, z którym osoba, która pobrała nienależne świadczenie zobowiązana jest je zwrócić w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji. Odwołująca się w dniu 7 marca 2001 r. złożyła oświadczenie, iż nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej. Dodano, iż przedmiotowa decyzja ma charakter decyzji związanej, a więc nie ma mowy o jej uznaniowym charakterze. W skardze do Sądu skarżąca wniosła o umorzenie spłaty nienależnie pobranego zasiłku, podnosząc ponownie, iż nie była poinformowana o tym, że zawieszenie działalności gospodarczej nie jest równoznaczne z jej nieprowadzeniem i powoduje ustanie prawa do zasiłku.