Wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2005 r., sygn. OSK 1963/04

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Chróścielewski (spr.), Sędziowie NSA Barbara Adamiak, Andrzej Jurkiewicz, Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Janiny W. od wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 lipca 2004 r. sygn. akt III SA/Łd 675/04 na decyzję Wojewody Ł. z dnia 10 września 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy zmiany decyzji dotyczącej zasiłku przedemerytalnego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Skarbu Państwa - kasa Naczelnego Sądu Administracyjnego - na rzecz adwokata Jerzego C. kwotę 120 /słownie: sto dwadzieścia/ złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 14 lipca 2004 r., III SA/Łd 675/04 oddalił skargę Janiny W. na decyzję Wojewody (...) z dnia 10 września 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy zmiany decyzji dotyczącej zasiłku przedemerytalnego. Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach sprawy. Starosta Powiatu Z. decyzją z dnia 2 lipca 2003 r. wydaną na podstawie art. 155 Kpa odmówił zmiany decyzji ostatecznej wydanej przez ten organ w dniu 4 stycznia 2001 r. w przedmiocie przyznania Janinie W. prawa do zasiłku przedemerytalnego w wysokości 120% kwoty bazowej. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Wojewodę (...) decyzją z dnia 10 września 2003 r. wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 11 ustawy z 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudnienia absolwentom szkół /Dz.U. nr 154 poz. 1793/ w związku z art. 37j ust. 2, 3 i 5 ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./. Wojewoda (...) podzielił pogląd przyjęty w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z 21 października 2002 r., OPS 10/02, w której uznano, że przepis art. 37j ust. 5 powołanej ustawy ma zastosowanie do osoby, która została zwolniona w grupie, co najmniej 100 pracowników z jednego zakładu pracy, a taka sytuacja nie miała miejsca w przypadku zwolnienia Janiny W. W swojej skardze do Sądu skarżąca uznała, za niesprawiedliwość, iż z tej samej grupy zwolnionych 6 osób otrzymuje wyższy zasiłek niż pozostałe zwolnione w tym samym miesięcy z pracy w Spółce "Z.". Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w uzasadnieniu powołanego wcześniej wyroku uznał, że decyzje wydawane na podstawie art. 155 Kpa są decyzjami uznaniowymi. Sądowa kontrola takich decyzji sprowadza się do zbadania czy organy administracji oceniły sprawę pod kątem wymienionych w tym przepisie dyrektyw - przemawiania za uchyleniem lub zmiany decyzji słusznego interesu strony lub interesu społecznego oraz okoliczności, że przepisy szczególne nie sprzeciwiają się zmianie lub uchyleniu decyzji. Uzasadnienie takiej decyzji musi odpowiadać wymogom art. 7 Kpa Sąd uznał, że słuszny interes strony w rozumieniu art. 155 Kpa musi być rozumiany jako znajdujący oparcie w przepisach obowiązującego prawa. Zgodnie natomiast z art. 37j ust. 5 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji o przyznaniu skarżącej zasiłku przedemerytalnego zasiłek w wysokości podwyższonej - 160% przysługiwał osobie zamieszkałej w powiecie /gminie/ uznanym za zagrożony szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym, jeżeli stosunek pracy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące, z co najmniej 100 pracownikami wykonującymi prace na terenie jednego powiatowego urzędu pracy. Jednak w powołanej przez organy administracji uchwale NSA z 21 października 2002 r. uznano, że przepis art. 37j ust. 5 ustawy może mieć zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy z jednego zakładu pracy zwolniono, co najmniej 100 pracowników w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące. Organy administracji prawidłowo ustaliły, że ze Spółki "Z." w okresie 3 miesięcy przed zwolnieniem się skarżącej na mocy porozumienia stron, a także w okresie 3 miesięcy po jej zwolnieniu nie rozwiązano umów o pracę, z co najmniej 100 pracownikami. Dlatego nie istnieje możliwość zmiany w trybie art. 155 Kpa decyzji przyznającej skarżącej zasiłek w wysokości 120% i wydania nowej decyzji sprzecznej z art. 37j ust. 5 ustawy. Okoliczność, że w sześciu wskazanych w skardze przypadkach zapadły inne wyroku Sądu, nie może mieć znaczenia dla sprawy, gdyż wyroki Sądu wiążą organy administracji wyłącznie w sprawach, których dotyczyły i nie mogą stanowić podstawy dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.