Wyrok NSA z dnia 1 lipca 2005 r., sygn. FSK 2680/04

1. Brak skutecznego zarzutu podważającego ocenę legalności poczynionych w sprawie ustaleń stanu faktycznego wyklucza możliwość oceny zarzutów naruszenia prawa materialnego przez ich błędne zastosowanie.

2. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ to podkreślić trzeba, iż przepis ten w ogóle w postępowaniu sądowoadministracyjnym stosowany nie był, bo też nie istniały do tego jakiekolwiek podstawy prawne. Skoro więc Sąd I instancji przepisu tego nie stosował, bo też stosować go nie mógł, to tym samym naruszyć go nie mógł, a zgodnie z utrwalonym już stanowiskiem doktryny i judykatury tylko przepisy naruszone przez Sąd stanowić mogą skuteczną podstawę kwestionowania wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "R." Spółki z o.o. w Ś. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 lipca 2004 r. I SA/Wr 1737/02 w sprawie ze skargi "R." Spółki z o.o. w Ś. na decyzję Izby Skarbowej we W. z dnia 23 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie określenie zobowiązania w podatku od towarów i usług za styczeń 1999 r. - oddala skargę kasacyjną; (...).

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23.07.2004 r., I SA/Wr 1737/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Spółki z o. o. "R." z siedzibą w Ś. na decyzję Izby Skarbowej we W. Ośrodka Zamiejscowego w W. z dnia 23.04.2002 r., w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za styczeń 1999 r.

W uzasadnieniu wskazano, że zaskarżoną decyzją uchylono decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 7.02.2002 r. w części dotyczącej odsetek za zwłokę, określając je w odmiennej wysokości. Natomiast w zakresie kwoty zobowiązania w podatku od towarów i usług za styczeń 1999 r., kwoty zaległości oraz kwoty dodatkowego zobowiązania w tym podatku utrzymano decyzję w mocy.

W jej uzasadnieniu, jak nadmieniono, podzielone zostało stanowisko organu I instancji, który powołał się na art. 70 Kc i art. 155 par. 2 Kc uznając, iż realizacja umowy następowała z chwilą przystąpienia kontrahenta do wykonania umowy tj. z chwilą wystawienia faktur i wydania towarów. Jedność miejsca, czasu i stron świadczenia o tym, iż w istocie doszło do zawarcia jednej umowy sprzedaży rozbitej na kilka faktur a oceny tej nie zmienia powoływany przez Skarżącego przypuszczalny błąd systemu komputerowego. W związku z czym za prawidłowe uznano stanowisko przedstawione przez Inspektora Kontroli Skarbowej, że działania skarżącej spółki miały na celu obejście przepisów prawa a w szczególności par. 54 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ poprzez ominięcie zapłaty za pośrednictwem banku. Pozostałe zarzuty podnoszone w odwołaniu przez stronę skarżącą uznano ze nie znajdujące oparcia w zebranym materiale dowodowym oraz przepisach prawa.