Wyrok NSA z dnia 2 marca 2010 r., sygn. II FSK 1050/09

Katalog środków dowodowych nie ma więc charakteru zamkniętego i do środków tych należy także zaliczyć oświadczenie, w tym także pisemne wyjaśnienie złożone na wezwanie organu podatkowego przez osobę nie będącą stroną postępowania, przy czym oświadczenie ma równą moc, co dowód z przesłuchania świadka i dlatego nie jest konieczne potwierdzenie innym dowodem okoliczności stwierdzonej w tym oświadczeniu.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędziowie NSA Grzegorz Borkowski, WSA del. Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. S. i Z. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2008 r. sygn. akt I SA/Gd 699/08 w sprawie ze skargi G. S. i Z. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 4 sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. S. i Z. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę G.S. i Z.S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 rok.

Sąd ten przedstawił następujący stan faktyczny sprawy:

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w G. decyzją z 16.08.2005 r. określił skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. w wysokości 94.758,50 zł. Dyrektor Izby Skarbowej w G. decyzją z 22.12.2005 r. decyzję organu pierwszej instancji utrzymał w mocy. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 17.11.2006 r. uchylił decyzję organu odwoławczego, uznając, że organy podatkowe zebrały i oceniły pełen materiał dowodowy oraz zasadnie przyjęły, że księgi rachunkowe skarżących były nierzetelne i zasadne było dokonanie szacowania podstawy opodatkowania, jednakże niedostatecznie uzasadniły odrzucenie wszystkich metod szacowania, przewidzianych art. 23 § 3 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.) i zastosowanie metody szacowania innej, niż ustawowa.