Wyrok NSA z dnia 19 lutego 2002 r., sygn. III SA 2448/00

Z literalnego brzmienia art. 240 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika, że powołując się na ten przepis, należy wykazać ujawnienie "nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nieznanych organowi, który wydał decyzję". Chodzi tu więc o dowody, czyli takie środki dowodzenia, które mogą być uznane za wiarygodne i dopuszczalne.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi "M." Spółka z o.o. w G. na decyzję Ministra Finansów z dnia 17 lipca 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej o podatku dochodowym od osób prawnych - oddala skargę.

UZASADNIENIE

W wyniku kontroli przeprowadzonej w Spółce z o.o. "M." ustalono, że zaniżyła ona dochód do opodatkowania za 1993 r. poprzez wykazanie w nieprawidłowej wysokości kosztów uzyskania przychodów, co spowodowało wydanie przez Pierwszy Urząd Skarbowy w G. w dniu 13 marca 1997 r. decyzji określającej dla Spółki podatek dochodowy za ten rok w kwocie 24.978,60zł. Od decyzji tej Spółka odwołała się do Izby Skarbowej w G., zarzucając naruszenie przepisów proceduralnych, zwłaszcza poprzez wydanie decyzji bez udziału strony, wydanie decyzji po okresie przedawnienia oraz przyjęcie "niewłaściwej podstawy do zastosowania szacunku".

Po rozpoznaniu sprawy w postępowaniu odwoławczym, Izba Skarbowa uznała, iż stanowisko Urzędu - poprzedzone stwierdzeniem braku u podatnika ewidencji /rejestru/ sprzedanych towarów - o ustaleniu w drodze szacunku dla celów podatkowych wartości sprzedanych towarów według cen zakupu jest nieprawidłowe. Dlatego też decyzją z dnia 25 listopada 1997 r. Izba Skarbowa uchyliła zaskarżoną decyzję i przekazała sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, gdyż rozstrzygnięcie wymagało przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części.