Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2000 r., sygn. I SA/Po 2079/98

1. Ustawodawca w podatku dochodowym nie posługuje się kategorią kosztów prowadzonej działalności jako instytucją samodzielną, lecz wiąże pojęcie kosztu z pojęciem przychodu. Pierwotnym czynnikiem pozwalającym uznać wydatek za koszt uzyskania jest zawsze przychód. Ciężar udowodnienia poniesionych wydatków związanych z przychodem spoczywa zawsze na podatniku, który z tego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania, a więc i ciężaru podatkowego.

2. Przypadki, w których nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, wskazane zostały w art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Sformułowania tego przepisu wskazują jednakże na to, iż wyliczenie w nim zawarte nie jest pełne.

Zatem oznacza to, że podatnik /wierzyciel/ i w inny sposób może dowodzić, że nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona. Niekoniecznie też uprawdopodobnienie nieściągalności musi np. wynikać z komorniczego protokołu nieściągalności.

UZASADNIENIE

Izba Skarbowa decyzją z dnia 24.07.1998 r. uchyliła decyzję Urzędu Skarbowego z dnia 16.04.1998 r. w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1995 r. w części nie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych w części dotyczącej 1996 r. w kwocie 11.567,00 zł oraz wydatków poniesionych w ramach reprezentacji i reklamy w kwocie 4.974,84 zł i określiła wysokość podatku dochodowego od osób fizycznych za 1995 r. /wysokość zaległości podatkowej/ w kwocie 151.719,30 zł oraz wysokość odsetek za zwłokę od tej zaległości na dzień wydania decyzji w kwocie 173.980,47 zł, w pozostałym zakresie utrzymując decyzję organu podatkowego I instancji w mocy, zmieniając jej podstawę prawną w zakresie powołania art. 23 par. 1 Ordynacji podatkowej przez art. 23 par. 3.