Poradnia z prawa pracy

Spółka, którą obsługuje moje biuro, prowadzi sklepy. Zatrudnia osobny niepełnosprawne. Pracownica (osoba niepełnosprawna zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności) jednego z tych sklepów po zwolnieniu się z pracy zażądała wypłaty dodatku za nadgodziny, czyli za pracę ponad 7 godz. dziennie i 35 godz. tygodniowo. Kadrowa podejrzewa, że pracownica zwróciła się do lekarza i dwukrotnie uzyskała od niego zgodę na pracę w wymiarze 8 godz. Problem jednak w tym, że spółka nie ma na to dowodu. Czy pracownica może żądać rekompensaty za nadgodziny? Jak przebiega procedura wyrażenia zgody na pracę ponad skrócone normy czasu pracy?

W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego praca wykonywana przez niepełnosprawnego pracownika w stopniu umiarkowanym według norm ogólnych powoduje konieczność zapłaty należności z tytułu nadgodzin za każdą godzinę pracy ponad normę 7 godz. na dobę i 35 godz. tygodniowo (por. np. wyrok SN z 6 lipca 2005 r., sygn. akt III PK 51/05).

Zgodnie z art. 151 par. 1 kodeksu pracy (dalej: k.p.) praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Za pracę w godzinach nadliczbowych, zgodnie z art. 1511 par. 1 k.p., oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości: 100 proc. wynagrodzenia ‒ za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, niedziele, święta, niebędące dla pracownika dniami pracy, w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę bądź święto lub 50 proc. za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż wyżej określony. Zgodnie zaś z art. 151