Wyrok WSA w Lublinie z dnia 5 lutego 2025 r., sygn. I SA/Lu 555/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Niezgoda Sędziowie Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) Asesor sądowy Jakub Polanowski Protokolant starszy inspektor sądowy Marta Ścibor po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2025 r. sprawy ze skargi J. O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 20 czerwca 2024 r. nr 0601-IOV-1.4103.4.2024.11 w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2019 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 20 czerwca 2024 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Łukowie z 28 listopada 2023 r. nr 0613-SPV.4103.6.2022.57, określającą J. O. (stronie, podatnikowi, skarżącemu) zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za: kwiecień 2019 r. w wysokości 11.510 zł, maj 2019r. w wysokości 34.122 zł, czerwiec 2019 r. w wysokości 67.385 zł, lipiec 2019 r. w wysokości 50.317 zł, sierpień 2019 r. w wysokości 364 zł, wrzesień 2019 r. w wysokości 51.061 zł, październik 2019 r. w wysokości 47.203 zł, listopad 2019 r. w wysokości 13.299 zł i grudzień 2019 r. w wysokości 100.178 zł oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za: styczeń 2019 r. w wysokości 7.668 zł, luty 2019 r. w wysokości 35.267 zł, marzec 2019 r. w wysokości 13.420 zł, kwiecień - wrzesień 2019 r. w wysokości 0 zł, tj. w wysokościach innych niż wykazane w złożonych deklaracjach podatkowych.

Jak wynika z treści zaskarżonej decyzji i akt sprawy, organ I instancji – na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w toku kontroli podatkowej i postępowania podatkowego – stwierdził, że firmy: P. spółka z o.o., S. spółka z o.o. i R. spółka z o.o., figurujące jako wystawcy w wystawionych na rzecz podatnika fakturach VAT, nie wykonały czynności, które zostały w tych dokumentach opisane. Podmioty te nie prowadziły realnej działalności gospodarczej, o czym świadczy m.in. brak zatrudnienia pracowników, brak sprzętu niezbędnego do wykonania usług, brak sprawozdań finansowych, siedziby w wirtualnych biurach, brak możliwości nawiązania kontaktu z ich przedstawicielami. Organ I instancji stwierdził, że były to podmioty nierzetelne, pozorujące działalność gospodarczą, a więc nie mogące wykonać wykazanych w zakwestionowanych fakturach usług. Jednocześnie podatnik nie dochował należytej staranności i powinien wiedzieć, że otrzymane faktury nie potwierdzają rzeczywistych transakcji gospodarczych.