Wyrok NSA z dnia 26 września 2024 r., sygn. II GSK 889/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Marek Krawczak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 września 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1611/20 w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 29 czerwca 2020 r. nr EA-b-744/129/20 w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na broń palną bojową do celów ochrony osobistej w ilości dwóch egzemplarzy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 grudnia 2020 r., sygn. akt II SA/Wa 1611/20, rozpoznając skargę A. C. uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 29 czerwca 2020 r. w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej w ilości dwóch egzemplarzy.

Wyrok Sądu I instancji zapadł w następujących istotnych okolicznościach sprawy.

A. C. w dniu 7 października 2019 r. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim o wydanie pozwolenia na broń palną bojową do ochrony osobistej w liczbie dwóch egzemplarzy. Wnioskodawca podał, że posiada pozwolenie na broń sportową w celu szkoleniowym, kolekcjonerskim i sportowym. Od 2013 r. jest przedstawicielem stowarzyszenia o charakterze strzeleckim i kolekcjonerskim, od 2015 r. jako właściciel Centrum Strzeleckiego "[...]" prowadzi strzelnicę (obecnie posiada ponad 125 jednostek broni). Wnioskodawca podniósł, że w ramach działalności szkoleniowej przewozi znaczne ilości broni i w obawie o ewentualne wejście przez osoby trzecie w jej posiadanie w sposób bezprawny, niezbędna jest mu broń w celu ochrony osobistej.

Komendant Wojewódzki Policji w Gorzowie Wielkopolskim decyzją z dnia 19 marca 2020 r. odmówił wydania A. C. pozwolenia na posiadanie broni palnej bojowej dla celu ochrony osobistej (w ilości 2 sztuk egzemplarza), podając w uzasadnieniu, że nie wykazał ważnej przyczyny posiadania broni, określonej w art. 10 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2020 r. poz. 955, z późn. zm., zwaną dalej: "ustawa o broni i amunicji"). Organ I instancji podał, że w latach 2015-2019 nie odnotowano na obszarze województwa lubuskiego przypadków, gdzie doszło do utraty posiadanej broni w wyniku działania sprawcy poprzez bezpośrednie oddziaływanie na właściciela broni (rozbój, kradzież rozbójnicza, wymuszenie), skarżący nie składał zawiadomień o popełnieniu przestępstwa godzącego w jego życie lub zdrowie, nie informował o możliwości wystąpienia wobec niego działań przestępczych związanych z realizowaną działalnością i nie ma podstaw do przyjęcia, że prowadzona przez niego działalność gospodarcza wiąże się z ponadprzeciętnym, realnym i bezpośrednim zagrożeniem jego życia lub zdrowia.