Interpretacja indywidualna z dnia 13 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.385.2020.8.BK

W zakresie skutków podatkowych wypłacenia wynagrodzenia należnego Dalszemu Podwykonawcy od Podwykonawcy w związku z solidarną odpowiedzialnością Wnioskodawcy na podstawie art. 6471 § 1 oraz § 5 Kodeksu Cywilnego oraz następczego żądania zwrotu tego wynagrodzenia od Podwykonawcy

Interpretacja indywidualna po wyroku Sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

 1) ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 4 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.) – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 172/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 kwietnia 2024 r. sygn akt II FSK 1082/21; i

 2) stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 25 września 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie skutków podatkowych wypłacenia wynagrodzenia należnego Dalszemu Podwykonawcy od Podwykonawcy w związku z solidarną odpowiedzialnością Wnioskodawcy na podstawie art. 647¹ § 1 oraz § 5 Kodeksu Cywilnego oraz następczego żądania zwrotu tego wynagrodzenia od Podwykonawcy.

Opis stanu faktycznego

Spółka Akcyjna Oddział w Polsce Zagranicznego Przedsiębiorcy (dalej: „Wnioskodawca” lub „Oddział”) został powołany na czas nieokreślony decyzją Zarządu Zagranicznego Przedsiębiorcy z siedzibą w Czechach i stanowi formę organizacyjno-prawną, w ramach której Zagraniczny Przedsiębiorca może wykonywać swoją działalność na terytorium Polski. Oddział nie posiada przy tym odrębnej osobowości prawnej i korzysta z podmiotowości Zagranicznego Przedsiębiorcy. Zagraniczny Przedsiębiorca za pośrednictwem Oddziału w Polsce jest faktycznym Wykonawcą inwestycji budowlanych. Zawarcie umowy o wykonanie inwestycji budowlanej z Zamawiającym odbywa się głównie na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych. W celach realizacji prac zawiera umowy z Podwykonawcami, usługodawcami bądź dostawcami, których przedmiotem są szeroko rozumiane usługi oraz wyroby bądź materiały potrzebne do realizacji danego budowlanego zadania inwestycyjnego.

Wnioskodawca prowadząc działalność (realizuje projekty, inwestycje budowlane) zatrudnia również wykonawców, którzy są odpowiedzialni za realizację całości lub części prac objętych projektem/inwestycją budowlaną (dalej: „Podwykonawcy”). Podwykonawcy w ramach realizacji swojego zakresu prac również podzlecają wykonanie całości lub części tych prac podmiotom trzecim (dalej: „Dalsi Podwykonawcy”).

Z uwagi na brzmienie art. 647¹ § 1 oraz § 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „k.c.”) Wnioskodawca jest odpowiedzialny solidarnie za zapłatę wynagrodzenia należnego Dalszym Podwykonawcom z tytułu wykonanych przez nich robót budowlanych wynikających z umowy z Podwykonawcą (dalej: „Wynagrodzenie”).

W toku dotychczasowej działalności gospodarczej zdarzały się sytuację, w których Wnioskodawca dokonał na rzecz Podwykonawcy zapłaty wynagrodzenia z tytułu wykonania zamówionych u tego Podwykonawcy robót budowlanych, a pomimo tego, Podwykonawca nie dokonał na rzecz Dalszego Podwykonawcy zapłaty należnego wynagrodzenia temuż Dalszemu Podwykonawcy.

W konsekwencji powyższego, w związku z ciążącą na Wnioskodawcy solidarną odpowiedzialnością, był on zobowiązany do wypłaty Dalszemu Podwykonawcy Wynagrodzenia w całości lub części, w jakiej nie zostało ono zapłacone przez Podwykonawcę. Przypadki takie mogą mieć również miejsce w przyszłości.

Wypłata Wynagrodzenia należnego Dalszemu Podwykonawcy w związku w solidarną odpowiedzialnością Wnioskodawcy może następować w wyniku:

1. Wyroku sądu powszechnego,

2. Ugody (również sądowej) zawartej z Dalszym Podwykonawcą,

3. Porozumienia z Dalszym Podwykonawcą,

4. Uznania roszczeń Dalszego Podwykonawcy.

Dodatkowo, w związku z koniecznością zapłaty Wynagrodzenia należnego Dalszemu Podwykonawcy, Wnioskodawca może być zobowiązany do poniesienia innych wydatków: kosztów odsetek ustawowych, kosztów procesowych, kosztów zastępstwa procesowego, w tym związanych z zawarciem ugody sądowej.

W sytuacjach kiedy Wnioskodawca dokonuje płatności Dalszym Podwykonawcom z tytułu solidarnej odpowiedzialności, na podstawie art. 376 § 1 k.c. Wnioskodawca jest uprawniony do żądania od Podwykonawcy zwrotu Wynagrodzenia, które wypłacił Dalszemu Podwykonawcy z tytułu solidarnej odpowiedzialności względem Dalszego Podwykonawcy. Z tego tytułu Wnioskodawca wystawia na Podwykonawcę stosowne noty obciążeniowe, w której określa kwotę jaką żąda od Podwykonawcy. Kwoty są równe wypłaconym środkom na rzecz Dalszych Podwykonawców. Podwykonawcy, poprzez niewpłacanie należności dalszym Podwykonawcom w ramach danego kontraktu naruszają tym samym zasady dobrego i prawidłowego wykonania prac budowlanych i pozostałych obowiązków.

W umowie o roboty budowlane zarówno inwestor jak i wykonawca mogą stosować zapisy, które ochraniają ich interesy. Jedną z takiej ochrony jest gwarancja bankowa. Gwarancja bankowa to zabezpieczenie stosowane przez inwestora czy generalnego wykonawcę. Gwarancja dotyczyć może zwrotu zaliczki od Wykonawcy, należytego wykonania umowy oraz usunięcia wad i usterek w terminie. Gwarancja może występować w dwóch podstawowych rodzajach, jako warunkowa i bezwarunkowa. Gwarancja bezwarunkowa jest nieodwołalna i płatna na rzecz inwestora na jego żądanie. Wypłata gwarancji następuje w każdym przypadku niedotrzymania warunków umowy przez wykonawcę a inwestor nie musi udowadniać uchybień Wykonawcy.

W przypadku gwarancji warunkowej wypłata środków jest uzależniona od spełnienia określonego warunku.

Każda gwarancja bankowa musi określać terminy na zgłoszenie roszczeń z gwarancji, osoby do tego uprawnione i terminy jej wykonania przez bank.

Gwarancja bankowa zwrotu otrzymanej zaliczki dotyczy sytuacji gdy wykonawca otrzymuje zaliczkę a inwestor chce zabezpieczyć jej zwrot w razie naruszenia warunków umowy. Gwarancja powinna być co najmniej równa kwocie otrzymanej zaliczki. Gwarancja bankowa dobrego wykonania zabezpiecza prawidłowe wykonanie prac budowlanych i pozostałych obowiązków Wykonawcy (prawidłowe usunięcie wad). Gwarancja bankowa usunięcia wad i usterek jest udzielana często łącznie z gwarancją dobrego wykonania. Udzielana jest przez wykonawcę na czas trwania gwarancji lub rękojmi po odbiorze prac budowlanych.

Wnioskodawca w celu zabezpieczenia wykonania kontraktu wymaga od swoich Podwykonawców zabezpieczenia w postaci gwarancji bankowych. Wymóg uzyskania gwarancji wpisany jest w umowie z danym Podwykonawcą. Zgodnie z umowami gwarancja ma być wnoszona w formie gwarancji ubezpieczeniowej/bankowej wystawionej przez instytucje finansowe uzgodnione z góry z Generalnym Wykonawcą. Gwarancja ubezpieczeniowa/bankowa ma być nieodwołalna, bezwarunkowa i płatna na pierwsze żądanie. Prawa Wnioskodawcy wynikające z gwarancji bankowej/ubezpieczeniowej, w tym obniżenie kwoty zabezpieczenia lub skrócenie terminu obowiązywania nie mogą być ograniczone/zmniejszone bez uprzedniej pisemnej zgody upoważnionego przedstawiciela Generalnego Wykonawcy. Termin ważności i skuteczności gwarancji bankowej/ ubezpieczeniowej jest również określona w umowie zawartej pomiędzy Generalnym Wykonawcą oraz Podwykonawcą.

Z uwagi na treść art. 376 § 1 k.c. Wnioskodawca jest uprawniony do żądania od Podwykonawcy zwrotu Wynagrodzenia, które wypłacił Dalszemu Podwykonawcy. Wnioskodawca aby odzyskać środki dokonuje częściowo kompensat należności Wnioskodawcy z tytułu wypłat w ramach solidarnej odpowiedzialności ze zobowiązaniami wobec Podwykonawcy. Wnioskodawca w obawie, iż nie otrzyma bezpośrednio od Podwykonawcy zwrotu Wynagrodzenia wypłaconego do Dalszego Podwykonawcy na podstawie art. 647¹ § 1 oraz § 5 k.c. korzysta z gwarancji bankowej niesolidnego Podwykonawcy. Środki otrzymane z gwarancji bankowej przeznacza między innymi na pokrycie Wynagrodzeń wypłaconych w ramach solidarnej odpowiedzialności (środki otrzymane z gwarancji bankowej są rozliczane z notami obciążeniowymi wystawionymi na Podwykonawcę jako roszczenie o zwrot Wypłaconych środków Dalszym Podwykonawcom). Zdarzają się sytuacje oraz mogą zdarzyć w przyszłości, że kwoty otrzymanych gwarancji bankowych nie wystarczą na pokrycie całego Wynagrodzenia wypłaconego przez Wnioskodawcę na podstawie art. 647¹ § 1 oraz § 5 k.c.

Pytania

1. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Wynagrodzenia wypłacanego Dalszemu Podwykonawcy w związku z solidarną odpowiedzialnością Wnioskodawcy na podstawie art. 647¹ § 1 oraz § 5 k.c.?

2. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych faktycznie zapłaconej Dalszemu Podwykonawcy kwoty Wynagrodzenia w dacie jej poniesienia?

3. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych dodatkowych kosztów poniesionych w związku z zapłatą Dalszemu Podwykonawcy Wynagrodzenia takich jak: odsetki ustawowe, koszty procesowe, koszty zastępstwa procesowego oraz inne koszty związane z zawarciem ugody, porozumienia oraz uznaniem roszczeń Dalszego Podwykonawcy?

4. Czy w przypadku uzyskania od Podwykonawcy zwrotu całości lub części zapłaconego Wynagrodzenia, Wnioskodawca będzie zobowiązany z tego tytułu do rozpoznania przychodów w wysokości zwróconej kwoty, w dniu otrzymania tego zwrotu od Podwykonawcy lub w dniu otrzymania gwarancji bankowej przeznaczonej na pokrycie należności?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, w której przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 1 oraz § 5 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740; dalej: „k.c.”), wydatek dokonany na rzecz Dalszego Podwykonawcy w wyniku realizacji tej odpowiedzialności stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, nawet jeżeli uprzednio dokonał on już zapłaty na rzecz Podwykonawcy, a także niezależnie od bezpośredniej podstawy dokonania takiego wydatku (wyroku sądu, ugody, porozumienia czy uznania roszczeń).

W ocenie Wnioskodawcy, zapłacona Dalszemu Podwykonawcy kwota Wynagrodzenia, stanowi koszt uzyskania przychodów inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami, a więc koszt, o którym mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). W konsekwencji, wydatek ten na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, potrącany będzie w dacie jego poniesienia, tj. w momencie ujęcia tego wydatku w księgach rachunkowych.

W opinii Wnioskodawcy, Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczenia do kosztów podatkowych również dodatkowych kosztów poniesionych w związku z zapłatą Dalszemu Podwykonawcy Wynagrodzenia takich jak: odsetki ustawowe, koszty procesowe, koszty zastępstwa procesowego oraz inne koszty związane z zawarciem ugody, porozumienia oraz uznaniem roszczeń Dalszego Podwykonawcy. Koszty te spełniają bowiem przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i nie mieszczą się w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, datą powstania przychodu z tytułu zapłaty przez Podwykonawcę kwoty zwrotu całości lub części Wynagrodzenia, będzie dzień otrzymania przez Wnioskodawcę tej zapłaty bezpośrednio od Podwykonawcy lub dzień otrzymania środków z gwarancji bankowych, które Wykonawca przeznacza na pokrycie Wynagrodzenia wypłaconego Dalszym Podwykonawcom (środki rozliczane są z należnościami z tytułu not obciążeniowych wystawionych na Podwykonawcę za zapłatę Wynagrodzeń Dalszym Podwykonawcom).

Uzasadniając powyższe stanowisko Wnioskodawca wskazał:

Ad 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z jednolitym stanowiskiem reprezentowanym w orzecznictwie i literaturze przedmiotu, uznanie wydatku za koszt uzyskania przychodu może nastąpić pod następującymi warunkami, tj. wydatek musi:

- zostać poniesiony przez podatnika,

- być definitywny (rzeczywisty),

- pozostawać w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

- być poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- zostać właściwie udokumentowany.

Decydującym kryterium przy kwalifikacji prawnej danego kosztu, jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, jest kryterium celu poniesienia kosztu oraz istnienie bezpośredniego lub tylko pośredniego związku pomiędzy kosztem a realizacją wymienionych w tym przepisie celów. W konsekwencji, zasadność poniesienia wydatku należy ocenić na podstawie jego związku z uzyskanym przychodem, mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.

Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów - wydatek winien przynajmniej potencjalnie wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Dokonując tej oceny w odniesieniu do konkretnego wydatku dokonanego przez podatnika należy zatem uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku. Specyfiką prowadzenia działalności jako Generalny Wykonawca robót budowlanych jest solidarna odpowiedzialność względem dalszych Podwykonawców wynikająca z art. 647¹ § 1 oraz § 5 k.c.

Artykuł 647¹ § 1 k.c. stanowi, iż Inwestor odpowiada solidarnie z Wykonawcą (Generalnym Wykonawcą) za zapłatę wynagrodzenia należnego Podwykonawcy z tytułu wykonanych przez niego robót budowlanych, których szczegółowy przedmiot został zgłoszony Inwestorowi przez Wykonawcę lub Podwykonawcę przed przystąpieniem do wykonywania tych robót, chyba że w ciągu trzydziestu dni od dnia doręczenia inwestorowi zgłoszenia inwestor złożył Podwykonawcy i Wykonawcy sprzeciw wobec wykonywania tych robót przez podwykonawcę. Artykuł 647¹ § 5 k.c. dodaje natomiast, iż przepisy § 1-4 stosuje się odpowiednio do solidarnej odpowiedzialności Inwestora, Wykonawcy i Podwykonawcy, który zawarł umowę z Dalszym Podwykonawcą, za zapłatę wynagrodzenia Dalszemu Podwykonawcy. Z solidarnego charakteru zobowiązania Generalnego Wykonawcy wynika, że Dalszy Podwykonawca - wierzyciel - może żądać od niego zapłaty całości albo części należności, mimo iż nie łączy go z tym Generalnym Wykonawcą bezpośrednia umowa o wykonanie robót budowlanych. Na podstawie cytowanego wyżej przepisu art. 647¹ § 5 k.c. dalszy Podwykonawca ma możliwość skierowania bezpośrednio do Generalnego Wykonawcy żądania zapłaty należnego wynagrodzenia. Odpowiedzialność Generalnego Wykonawcy wobec Podwykonawców wynika zatem z ustawy i skutkuje tym, iż Generalny Wykonawca zobowiązany jest zapłacić Dalszym Podwykonawcom należne wynagrodzenie także wtedy, gdy sam zapłacił już całe należne wynagrodzenie Podwykonawcy, z którym łączy go bezpośrednia umowa. W konsekwencji powyższego nie ulega wątpliwości, że odpowiedzialności, o której mowa w art. 647¹ § 5 k.c., w odniesieniu do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jest immamentnie związana z wykonywaniem tej działalności - jest jednym z prawnych warunków jej wykonywania, a nadto jest jednym z elementów prawnej organizacji źródła dochodu. Dobitnie potwierdza to także brzmienie art. 647¹ § 6 k.c. który stanowi, iż: „postanowienia umowne sprzeczne z treścią § 1-5 są nieważne.” Przepis art. 647¹ § 6 k.c. jednoznacznie stanowi, że Generalny Wykonawca nie może umownie wyłączyć solidarnej odpowiedzialności wynikającej z art. 647¹ § 1 oraz § 5 k.c. nawet, jeżeli dokonał on już zapłaty na rzecz Wykonawcy za wykonane roboty budowlane, a co za tym idzie koszt ten jest potencjalnym kosztem, z którego poniesieniem musi się liczyć każdy Generalny Wykonawca zlecając Wykonawcy realizację określonych robót budowlanych. Generalny Wykonawca dokonując kalkulacji danego przedsięwzięcia winien uwzględnić również ryzyko powstania solidarnej odpowiedzialności. Generalny Wykonawca bierze pod uwagę ryzyko wyższego kosztu danej roboty budowlanej - wyższy koszt roboty związany jest właśnie z ryzykiem zapłat z tytułu solidarnej odpowiedzialności, dana robota budowlana zlecona Podwykonawcy może kosztować drożej, wyższy koszt generuje zapłata Podwykonawcy oraz określonej i wymaganej przepisami prawa zapłaty Dalszemu Podwykonawcy. Oczywiście Generalny Wykonawca zabezpiecza ryzyko takich sytuacji właśnie poprzez wymóg dostarczenia przez podwykonawcę gwarancji należytego wykonania robót budowlanych. A zatem, zapłata wynagrodzenia na rzecz Dalszego Podwykonawcy, nie może być traktowana jako oddzielne zdarzenie, odrębne od całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności, ponieważ ma ona bezpośredni wpływ na ostateczny wynik finansowy tej działalności gospodarczej. Pod względem prawnym, wydatek ten nie różni się niczym od pozostałych kosztów prowadzonej działalności, do których poniesienie podatnik jest zobowiązany w celu uzyskania, zachowania i zabezpieczenia przychodów z tej działalności, które to koszty zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowią koszty uzyskania przychodu. W świetle powołanych powyżej przepisów prawa oraz wyjaśnień, nie ulega wątpliwości, że jeżeli przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 5 k.c., wydatek dokonany w wyniku realizacji tej odpowiedzialności (pomimo dokonanej na rzecz Podwykonawcy zapłaty) jest poniesiony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i ma wpływ na wielkość osiągniętych przychodów. Nie ulega zatem wątpliwości, że wydatek ten stanowi, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, koszt uzyskania przychodu. Jednoznacznie potwierdzają to następujące wyroki sądów administracyjnych oraz interpretacje indywidualne wydane przez Ministra Finansów w indywidualnych sprawach podatników:

- Wyrok NSA z 14 czerwca 2017 r., sygn. akt II FSK 1382/15;

- Wyrok NSA z 12 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 837/14;

- Wyrok WSA w Warszawie z 9 stycznia 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 1693/14;

- Wyrok WSA we Wrocławiu z 23 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 684/13;

- Wyrok WSA w Lublinie z 15 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 1300/14;

- Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 września 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-538/16-2/JKT;

- Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 20 lipca 2015 r. Znak: ILPB3/4510-1-177/15-2/KS oraz z 18 grudnia 2014 r., Znak: ILPB3/423-498/14-2/KS.

Nie ma przy tym znaczenia jaka będzie bezpośrednia podstawa poniesienia tego wydatku tzn. czy Wnioskodawca poniósł/poniesie go w związku z orzeczeniem sądowym, zawartą ugodą lub porozumieniem z Dalszym Podwykonawcą, czy też na podstawie uznania roszczeń zgłoszonych Wnioskodawcy przez Dalszego Podwykonawcę. Mając na uwadze treść art. 647¹ § 1 oraz § 5 k.c. i charakter odpowiedzialności Generalnego Wykonawcy, zaspokojenie roszczeń Dalszego Podwykonawcy - z punktu widzenia ochrony interesów Wnioskodawcy - jest racjonalnym i koniecznym działaniem mającym na celu uniknięcie dodatkowych kosztów odsetek ustawowych, kosztów procesowych oraz kosztów ewentualnej przymusowej egzekucji zasądzonej wyrokiem kwoty. Wskazane powyżej koszty są w polskich realiach tak wysokie, że każdy racjonalnie działający przedsiębiorca dąży do ich uniknięcia lub co najmniej minimalizacji. Z uwagi na powyższe, za racjonalne uznać należy także poniesienie kosztów wynikających z roszczeń Dalszego Podwykonawcy również na podstawie zawartej ugody lub porozumieniem z Dalszym Podwykonawcą, czy też na podstawie uznania za zasadne roszczeń zgłoszonych Wnioskodawcy przez Dalszego Podwykonawcę. Generalny Wykonawca nie może zwolnić się od przewidzianej w art. 647¹ § 5 k.c. odpowiedzialności wobec Dalszych Podwykonawców. Zobowiązany jest zapłacić Dalszym Podwykonawcom należne wynagrodzenie także wtedy, gdy już zapłacił całe wynagrodzenie swojemu Podwykonawcy. Jeżeli zatem, przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez stronę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 5 k.c., wydatek powstały z tej odpowiedzialności jest kosztem uzyskania przychodu, jako spełniający podane wyżej warunki. Pod względem prawnym wydatek ten nie różni się bowiem niczym od innych kosztów, związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i podpada na równi z innymi pod pojęcie kosztów uzyskania, zachowania i zabezpieczenia przychodów z tej działalności, gdyż składa się na ostateczny finansowo-ekonomiczny wynik podatnika (wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 854/14). Dokonując wykładni przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy też uwzględnić postulowany w piśmiennictwie podatkowym sposób interpretowania prawa podatkowego, oparty na tzw. wykładni gospodarczej. Przewiduje ona m.in. przyjęcie założenia, że podatnik działa i powinien działać w sposób typowy dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, tj. dążyć do osiągnięcia zysku, a nie strat. Obok racjonalności działań podatnika, drugim założeniem jest to, że wszyscy podatnicy winni podlegać adekwatnemu obciążeniu podatkowemu. Obciążenie to jest adekwatne wtedy, gdy podatnik płaci podatek w wysokości odpowiadającej ogólnym założeniom konstrukcji podatku, z uwzględnieniem przysługujących mu ulg i zwolnień (B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, ODDK, Gdańsk 2007, s. 148-149; wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 684/13). Takie rozumienie kosztów uzyskania, oparte na ich istocie ekonomicznej, dominuje we współczesnych ustawodawstwach podatkowych (zob. R. Mastalski, Glosa do wyroku SN z dnia 26 września 1995 r., sygn. akt III ARN 32/95, opublikowane w: OSP, 1997 r., Nr 1. poz. 21). Zasadą przyjętą przez polskiego ustawodawcę w podatkach dochodowych jest opodatkowanie dochodu z danego źródła będącego nadwyżką przychodów nad kosztami ich uzyskania. Kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości (zob. wyrok NSA z dnia 12 maja 1999 r., sygn. akt I SA/Wr 482/97). Niewątpliwie przez koszt zachowania przychodu należy rozumieć koszty związane z utrzymaniem źródła dochodu w stanie zapewniającym powstanie dochodu.

W wypadku Generalnego Wykonawcy w pracach budowlanych jest to rozliczenie inwestycji i doprowadzenie jej do stanu przydatności dla celu, któremu ma służyć. Uznanie w powyższej sytuacji, że koszt nie miał związku z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu, wykraczałoby poza ogólną regułę wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszelkie koszty w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc obok nakładów bezpośrednich, również nakłady pośrednie, straty, wydatki niezbędne, wymagające poniesienia w relacji do któregoś z elementów nakładów bezpośrednich. Nieuwzględnienie w rozliczeniu podatkowym wydatków, związanych z zapłatą przez Generalnego Wykonawcę wynagrodzenia za wykonane prace budowlane w ramach solidarnej odpowiedzialności wynikającej z ustawy, skutkuje nałożeniem na Wnioskodawcę nieadekwatnych obciążeń podatkowych, sprzecznych z konstrukcją tego podatku.

Wypłaty Wynagrodzeń do Dalszych Podwykonawców zostały prawidłowo udokumentowane zapisami księgowymi, wynikającymi z wypływów środków pieniężnych z rachunku bankowego Oddziału. Wydatki te, związane są w sposób oczywisty z realizacją procesu inwestycyjnego, zmierzającego do realizacji przychodów podatkowych Wnioskodawcy w latach kolejnych. Gdyby bowiem Wnioskodawca nie realizował przedmiotowej Inwestycji, wówczas nie byłby pociągnięty do solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania cywilnoprawne Podwykonawców. Związek więc wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest więc wyraźnie zaakcentowany w niniejszej sprawie. Ponadto, zauważyć należy, że zapłacone kwoty przez Wnioskodawcę z tytułu solidarnej odpowiedzialności nie są kosztami o charakterze sankcyjnym, lecz przede wszystkim wynikają z bieżącej działalności gospodarczej Wnioskodawcy i jego zobowiązań cywilnoprawnych. Co więcej, nieuregulowanie zasądzonych kwot wiązałoby się najprawdopodobniej z wszczęciem postępowania egzekucyjnego z majątku Wnioskodawcy, co mogłoby z kolei spowodować prawdopodobnie utratę jego płynności finansowej. Tego rodzaju koszty wypełniają określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT przesłanki pozwalające na ich zaliczenie do kosztów podatkowych, gdyż zostały rzeczywiście poniesione, pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną działalnością ukierunkowaną na uzyskiwanie przychodów oraz nie zostały wymienione w przepisach art. 16 ust. 1 ustawy o CIT jako wydatki podlegające wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. W doktrynie nie budzi wątpliwości fakt, że jeżeli na podatnika prowadzącego określoną działalność, ustawy nakładają obowiązek poniesienia określonych wydatków, to wydatki takie uznać należy za „poniesione w celu osiągnięcia przychodów” z tej działalności. Z perspektywy podatku dochodowego od osób prawnych, wydatki na zadośćuczynienie roszczeniom Podwykonawców nie różnią się od innych kosztów związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą mających na celu zabezpieczenie/zachowanie źródła przychodów podatkowych. Wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na realizację płatności na rzecz Dalszych Podwykonawców spełniają wszystkie ww. przesłanki warunkujące możliwość ich potrącenia w koszty podatkowe, tj.:

- wydatki są/zostaną poniesione z zasobów majątkowych Wnioskodawcy, Oddział poniesie dodatkowy ekonomiczny ciężar należności dalszych podwykonawców z własnych środków pieniężnych;

- płatności te będą miały definitywny charakter, tj. wartość roszczeń dalszych podwykonawców nie zostanie Oddziałowi zwrócona przez Podwykonawcę, w przeciwnym wypadku Wnioskodawca jest zobowiązany do rozpoznania przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób prawnych;

- wydatki te pozostają w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i mają na celu zabezpieczenie źródła uzyskiwanego przychodu;

- wydatki na realizację przyszłych roszczeń zostaną właściwie udokumentowane w postaci zawartych porozumień, wezwań do zapłaty, dowodów przelewów bankowych;

- wydatki te nie znajdują się w katalogu wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W szczególności płatności na rzecz dalszych Podwykonawców nie stanową żadnych grzywien, kar, kar umownych czy odszkodowań, o których mowa w ww. katalogu.

Reasumując:

Jeżeli zatem, przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, zaistnieją warunki solidarnej odpowiedzialności, wynikającej z art. 647¹ § 5 k.c., wydatek dokonany na rzecz Dalszego Podwykonawcy w wyniku realizacji tej odpowiedzialności jest kosztem uzyskania przychodu nawet jeżeli uprzednio dokonał on już zapłaty na rzecz Podwykonawcy, a także niezależnie od bezpośredniej podstawy dokonania takiego wydatku. W związku z solidarną odpowiedzialności Wnioskodawcy zapłata ta następować może bowiem w wyniku:

- Wyroku sądu powszechnego,

- Ugody (również sądowej) zawartej z dalszym podwykonawcą.

- Porozumienia z dalszym podwykonawcą.

Uznania roszczeń Dalszego Podwykonawcy, i w każdym z powyższych przypadków uznać należy ją za działanie racjonalne i uzasadnione ekonomicznie z punktu widzenia interesów Wnioskodawcy.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty uiszczonego przez Wnioskodawcę zgodnie z odpowiedzialnością solidarną Wynagrodzenia, stanowią dla Wnioskodawcy koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie). Koszty te dotyczą bowiem całokształtu prowadzonej działalności i nie pozostają w związku z konkretnymi przychodami tego Wnioskodawcy - nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskiwanych przychodach, a jedynie w sposób ogólny przyczyniają się do osiągania przez niego przychodów. W związku z powyższym, mimo iż koszty te są racjonalnie i ekonomicznie uzasadnione jako prowadzące do osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia przychodu, brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Moment zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów podatkowych, regulują natomiast przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT. Zgodnie, z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT „koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą”. Za dzień poniesienia takich kosztów natomiast, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, z zastrzeżeniem ust. 40 i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, zapłacona przez Wnioskodawcę na rzecz Dalszego Podwykonawcy kwota Wynagrodzenia, stanowi koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. W konsekwencji, wydatek ten na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, potrącany będzie w dacie jego poniesienia tj. w momencie ujęcia tego wydatku w księgach rachunkowych.

Ad. 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, artykuł 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Artykuł ten wprowadza zatem zasadę, iż wszystkie poniesione wydatki, z wyłączeniem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z osiąganymi przychodami - służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodu są przy tym koszty w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc nie tylko koszty bezpośrednio związane z daną działalnością gospodarczą podatnika, ale także poniesione nakłady pośrednie, o ile oczywiście nie mieszczą się w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Jak zostało wskazane w pierwszej części uzasadnienia, zasadność poniesienia wydatku i w konsekwencji uznania go za koszt podatkowy, należy oceniać przede wszystkim na podstawie jego związku z uzyskanym przychodem oraz mając na uwadze racjonalność podejmowanych przez podatnika działań z punktu widzenia jego interesów ekonomicznych. Poniesienie tego wydatku powinno więc wpływać (chociażby pośrednio) na wielkość spodziewanych przychodów z działalności gospodarczej podatnika, przy czym, przy kwalifikacji tego wydatku jako koszt podatkowy uwzględnić należy profil prowadzonej działalności i cechy charakterystyczne dla danego obszaru gospodarczego. Jak wskazane zostało powyżej, solidarna odpowiedzialność wobec Dalszego Podwykonawcy, której podlega Wnioskodawca na podstawie art. 647¹ § 1 oraz § 5 k.c. jest w swoisty sposób wpisana w charakter wykonywanej przez niego działalności gospodarczej. Poniesienie tej odpowiedzialności nastąpiło bowiem w związku z okolicznościami zaistniałymi w odniesieniu do realizowanego projektu budowlanego, a więc przedmiotu działalności Wnioskodawcy. A zatem, jeżeli w wyniku wykonywania tej odpowiedzialności, po stronie Wnioskodawcy powstanie wydatek polegający na konieczności uiszczenia kosztów procesu, odsetek ustawowych, kosztów zastępstwa procesowego lub innych kosztów związanych m.in. z zawarciem ugody czy porozumienia, wydatek ten uznać należy za wydatek w sposób konieczny i nieuchronny związany z wykonywaniem działalności, a zatem w konsekwencji także za koszt uzyskania przychodu. Koszty te zostaną bowiem poniesione w celu ochrony interesów Wnioskodawcy m.in. poprzez minimalizację potencjalnych kosztów sporów w przyszłości czy zapewnienia wykonania zleconych Dalszym Podwykonawcom prac. Ponadto, Wnioskodawca zobligowany może być do zapłaty kosztów postępowania oraz odsetek na mocy wyroku sądowego lub ugody/porozumienia, a same koszty procesu czy zastępstwa procesowego uznać należy za celowe.

Stanowisko takie zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 lipca 2015 r. Znak: ILPB3/4510-1-177/15-2/KS: „wydatki poniesione przez Spółkę dotyczące zapłaty wynagrodzenia na rzecz podwykonawców w wykonaniu prawomocnych wyroków sądowych wydanych w związku z wynikającą z art. 647 § 5 Kodeksu cywilnego odpowiedzialnością solidarną Wnioskodawcy, jako inwestora i zawartej ugody oraz odsetek i kosztów procesu, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu.” Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy uprawniony jest on do zaliczenia do kosztów podatkowych, dodatkowych kosztów poniesionych w związku z zapłatą Dalszemu Podwykonawcy Wynagrodzenia takich jak: odsetki ustawowe, koszty procesowe, koszty zastępstwa procesowego oraz inne koszty związane z zawarciem ugody, porozumienia oraz uznaniem roszczeń Dalszego Podwykonawcy, gdyż koszty te spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT i nie mieszczą się w katalogu wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze. Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, do przychodów związanych z działalnością gospodarczą zalicza się obok przychodów z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, także inne przychody (otrzymane lub należne), które są wynikiem prowadzonej działalności i wynikają chociażby pośrednio z tej działalności. W światle wskazanych powyżej przepisów ustawy o CIT, wszelkie otrzymane przez Wnioskodawcę od Podwykonawcy kwoty zwrotu całości lub części Wynagrodzenia uprzednio zapłaconego Dalszemu Podwykonawcy zaliczonego przez Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodu, stanowić będą dla Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej (a contrario art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT). Przychodem po stronie Wnioskodawcy będzie w tym przypadku kwota faktycznie przez niego otrzymana. Zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.” Jako, że opisany powyżej przychód nie stanowi żadnej z kategorii przychodów wymienionych w art. 12 ust. 3a, 3c, 3d i 3f ustawy o CIT, datę powstania tego przychodu należy ustalić zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT. Oznacza to, że datą powstania przychodu z tytułu zapłaty przez Podwykonawcę kwoty zwrotu całości lub części Wynagrodzenia będzie dzień otrzymania przez Wnioskodawcę tej zapłaty, dzień dokonania kompensaty lub dzień otrzymania środków tytułem wypłaty gwarancji bankowej przeznaczonej na pokrycie wypłat na rzecz Dalszego Podwykonawcy z tytułu solidarnej odpowiedzialności.

Interpretacja indywidualna

25 listopada 2020 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-1.4010.384. 2020.1.BK, w której uznałem Państwa stanowisko w części za prawidłowe, a w części za nieprawidłowe.

Ww. interpretacja została Państwu doręczona 27 listopada 2020 r.

Skarga na interpretację

Pismem z 21 grudnia 2020 r. (wpływ: 28 grudnia 2020 r.) wnieśli Państwo skargę na ww. interpretację indywidualną.

Formułując zarzuty skargi wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej w części w jakiej Organ interpretacyjny uznał stanowisko Spółki Akcyjnej Oddział w Polsce za nieprawidłowe oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

Pismem z 26 stycznia 2021 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.385.2020.2.BK udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wyrokiem z 23 marca 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 172/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 25 listopada 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.385.2020.1.BK.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 9 kwietnia 2024 r. sygn. akt II FSK 1082/21 oddalił skargę kasacyjną Organu.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach wpłynął do mnie 17 czerwca 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

 1) uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w ww. wyroku;

 2) ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych – stwierdzam, że Państwa stanowisko w zakresie ustalenia:

- czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Wynagrodzenia wypłacanego Dalszemu Podwykonawcy w związku z solidarną odpowiedzialnością Wnioskodawcy na podstawie art. 647¹ § 1 oraz § 5 Kodeksu cywilnego - jest prawidłowe,

- czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych dodatkowych kosztów poniesionych w związku z zapłatą Dalszemu Podwykonawcy Wynagrodzenia takich jak: odsetki ustawowe, koszty procesowe, koszty zastępstwa procesowego oraz inne koszty związane z zawarciem ugody, porozumienia oraz uznaniem roszczeń Dalszego Podwykonawcy - jest prawidłowe,

- czy w przypadku uzyskania od Podwykonawcy zwrotu całości lub części zapłaconego Wynagrodzenia, Wnioskodawca będzie zobowiązany z tego tytułu do rozpoznania przychodów w wysokości zwróconej kwoty: w dniu otrzymania tego zwrotu od Podwykonawcy oraz w dniu otrzymania gwarancji bankowej przeznaczonej na pokrycie należności - jest prawidłowe.

 3) odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. w 2020 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, podatników, którzy o ich wydanie wystąpili i nie są wiążące dla tut. Organu w niniejszej sprawie.

 Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym: