Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 czerwca 2024 r., sygn. I SA/Wr 952/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Haberka Sędziowie: Sędzia WSA Piotr Kieres Asesor WSA Łukasz Cieślak (sprawozdawca) Protokolant: Starszy specjalista Agnieszka Dąbrowska po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 29 maja 2024 r. sprawy ze skargi Y sp. z o.o. z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 22 września 2023 r. nr 0201-IOV-13.4103.30.2023 w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2014 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję w całości; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 17 967 zł (siedemnaście tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Y. spółka z o. o. z siedzibą we W. (dalej: skarżąca, strona, spółka, podatnik) jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej: DIAS lub organ odwoławczy, organ drugiej instancji) z dnia 22 września 2023 r. nr 0201-IOV-13.4103.30.2023, którą utrzymano w mocy decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Celno-Skarbowego we Wrocławiu (dalej: NDUCS lub organ I instancji) z dnia 31 maja 2023 r. nr 458000-CKK-12.4103.18.2020.116 w sprawie podatku od towarów i usług za czerwiec 2014 r.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji i akt sprawy wynika, że postanowieniem z 12 sierpnia 2014 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej we Wrocławiu wszczął wobec spółki postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku VAT za czerwiec 2014 r. Ustalono, że skarżąca w złożonej deklaracji VAT-7 za czerwiec 2014 r. wykazała nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy podatnika w kwocie 1 355 117 zł.

W wyniku postępowania kontrolnego organ I instancji decyzją z 13.07.2018 r. nr 458000-CKK-12.4103.14.2017.38 zakwestionował skarżącej prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez PHU H. i M. sp. z o.o. na łączną kwotę 714 943 zł i określił nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu za czerwiec 2014 r. w wysokości 640 174 zł. Jako podstawę prawną decyzji organ I instancji wskazał art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2024 r. poz. 361; dalej: ustawa o VAT) i art. 58 § 1 i § 2 stawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.). Jednocześnie organ I instancji wskazał w uzasadnieniu decyzji, że ujawnił w sprawie mechanizm "karuzeli podatkowej" z udziałem "znikających podatników". Z uwagi, że przedmiotowe transakcje wiązały się z ujawnionym w sprawie ww. oszustwem podatkowym, organ uznał, że skarżąca zawyżyła kwotę podatku naliczonego o kwoty wykazane na fakturach wystawionych przez Jej ww. dostawców. Organ stwierdził przy tym, że skarżąca nie działała w dobrej wierze, ponieważ świadomie uczestniczyła w kwestionowanych transakcjach, by ostatecznie podnieść argumenty o braku należytej staranności w doborze i weryfikacji kontrahentów oraz lekceważeniu sygnałów o występujących nieprawidłowościach w obrocie telefonami [...]. Te różne stany faktyczne i prawne organ I instancji połączył w całość.