Interpretacja indywidualna z dnia 18 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-1.4012.593.2017.14.MG

Prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na działalność drużyny oraz drużyn juniorskich.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 13 listopada 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Gl 1402/22 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 listopada 2023 r., sygn. akt I FSK 1043/23; i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 listopada 2017 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 listopada 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na działalność I drużyny oraz drużyn juniorskich. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie –pismem z 18 stycznia 2018 r. (data wpływu 22 stycznia 2018 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

SA. (dalej: „Wnioskodawca” bądź „Klub”) jest klubem sportowym działającym w formie spółki akcyjnej, funkcjonującym na podstawie przepisów ustawy o sporcie. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”), zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca w ramach swojej działalności bierze udział w rozgrywkach zawodowych piłki nożnej – w tym zakresie Klub reprezentuje drużyna seniorska (zawodowa) – tzw. I drużyna. Ponadto, Wnioskodawca prowadzi szkolenie piłkarskie dzieci i młodzieży w ramach tzw. drużyn juniorskich. W trakcie zajęć w drużynach juniorskich, dzieci i młodzież podnoszą umiejętności gry w piłkę nożną, uczestniczą w rozgrywkach i obozach sportowych.

Pobocznie, w związku z uczestnictwem w rozgrywkach, Klub prowadzi również działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą biletów na mecze, usług marketingowych i reklamowych, pamiątek klubowych, artykułów spożywczych w trakcie spotkań sportowych.

Źródła przychodów

Klub wyróżnia następujące czynności z tytułu których uzyskuje przychody:

1.sprzedaż: biletów wstępu na mecze, praw marketingowych, usług reklamowych, pamiątek klubowych, odprzedaży artykułów spożywczych w trakcie meczy piłkarskich itp.;

2.wpłaty z Polskiego Związku Piłki Nożnej na podstawie regulaminu Polskiego Związku Piłki Nożnej z tytułu możliwości organizowania zakładów sportowych (bukmacherskich);

3.transfery zawodników (definitywne i czasowe) którzy mają podpisane kontrakty profesjonalne;

4.uzyskiwanie ekwiwalentów za wyszkolenie, otrzymywane od klubów „nabywających” zawodników, w przypadku zmiany przynależności klubowej przez zawodników którzy nie mają podpisanych kontraktów zawodowych (i zawodników w pewnej kategorii wiekowej którzy takie kontrakty mieli podpisane, ale kontrakty te wygasły, a zgodnie z przepisami Polskiego Związku Piłki Nożnej taki ekwiwalent jest należny).

Ponadto, Klub uzyskuje przychody w formie:

5.dotacji kosztowych otrzymywanych od jednostek samorządu terytorialnego;

6.składek członkowskich wpłacanych przez dzieci i młodzież z drużyn juniorskich.

Klub traktuje czynności wykazane w pkt 1-4 jako opodatkowane i wykazuje je w składanych przez siebie deklaracjach VAT. Natomiast przychody wskazane w pkt 5 i 6 są traktowane przez Klub jako pozostające poza zakresem VAT (w konsekwencji nie są wykazywane w deklaracjach VAT).

Ponoszone wydatki

Klub w związku z bieżącym funkcjonowaniem ponosi również pewne wydatki udokumentowane fakturami VAT. Wydatki te można podzielić na następujące kategorie:

1.Wydatki na działalność I drużyny

Do tej kategorii wydatków należy zaliczyć wydatki związane wyłącznie z działalnością I drużyny, takie jak przykładowo nabycie usług trenerskich, zakup obuwia sportowego, usług transportowych, transfery definitywne i czasowe.

2.Wydatki na działalność drużyn juniorskich

Klub jest również w stanie wskazać wydatki związane wyłącznie z drużynami juniorskimi, takie jak np. zakup wody mineralnej, sprzętu sportowego.

3.Wydatki na działalność pozostałą

Do tej kategorii wydatków należy zaliczyć przykładowo wydruk plakatów informujących o meczach, zakup artykułów spożywczych do odprzedaży w trakcie meczów, nadruk reklam na strojach sportowych.

4.Wydatki, których nie można jednoznacznie powiązać z konkretną działalnością

Do tej kategorii wydatków należy zaliczyć przykładowo wydatki na materiały biurowe, usługi administracyjne, wynajem kopiarki, usługi księgowe.

Wnioskodawca zaznacza, że zakresem niniejszego wniosku objęte są wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w okresie od czerwca 2014 r. do końca 2015 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

W okresie będącym przedmiotem wniosku, tj. w okresie od czerwca 2014 r. do końca 2015 r. Klub w jego ocenie prowadził wyłącznie działalność gospodarczą, tj. działalność podlegającą przepisom ustawy o VAT. Wnioskodawca jako spółka akcyjna prawa handlowego, brał wówczas udział w profesjonalnych rozgrywkach piłki nożnej (i nadal bierze udział w tych rozgrywkach), prowadził działalność handlową i usługową związaną z tymi rozgrywkami (jak np. sprzedaż biletów czy gadżetów klubowych) oraz prowadził szkolenie dzieci i młodzieży.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie wykonywał działalności nieodpłatnie.

Spółka w okresie objętym wnioskiem uzyskała dotacje na następujące cele:

‒Szkolenie sportowe dzieci i młodzieży w zakresie piłki nożnej. W ramach dotacji opłacane są koszty takie jak np. wynagrodzenia trenerów, transport zawodników, pomoc medyczna, wyżywienie i napoje, zakup sprzętu sportowego;

‒Organizację piłkarskiego turnieju gwiazdkowego. Dotacja przeznaczona została na zakup wyżywienia oraz ubezpieczenie imprezy;

‒Organizację turnieju piłki nożnej (...), w ramach której dotacja pokryła koszt nagród i ekwiwalentów sędziowskich;

‒Organizację pozalekcyjnych zajęć sportowych jako element przeciwdziałania alkoholizmowi. W ramach tej dotacji zostały pokryte koszty zajęć sportowych.

Spółka by uzyskać dotacje bierze udział w konkursie organizowanym przez jednostkę samorządu terytorialnego. W przypadku wygranej w konkursie, zawierana jest umowa pomiędzy Spółką i jednostką samorządu terytorialnego na udzielenie dotacji. Umowy regulują m.in. na co dotacja zostaje udzielona, kategorie kosztów które dotacja obejmuje, wysokość dotacji, sposób dokumentacji wydatków sfinansowanych dotacją, obowiązki sprawozdawcze Spółki wobec jednostki samorządu terytorialnego, warunki rozwiązania umowy i zwrot środków finansowych.

Dotacje przyznawane są na pokrycie kosztów organizacji wskazanych powyżej przedsięwzięć i Spółka każdorazowo powinna rozliczyć się z jednostką samorządu terytorialnego z wydatkowania dotacji, na co składa stosowne sprawozdanie.

Zdaniem Spółki, dotacja nie ma bezpośredniego wpływu na cenę odpłatnych czynności wykonywanych przez Spółkę. Ceny ustalane przez Spółkę (wartość transferów, biletów wstępu na mecze, wpisowe na turnieje), czy nawet wysokość składek członkowskich są niezależne od wysokości otrzymywanej dotacji i w ogóle od tego czy dotacja jest przyznawana. Nawet bowiem bez dotacji Spółka byłaby zobowiązana prowadzić szkolenie dzieci i młodzieży (do czego zobowiązują ją przepisy Polskiego Związku Piłki Nożnej) oraz organizowałaby turnieje dla dzieci i młodzieży, gdyż organizacja takich wydarzeń stanowi powszechnie przyjętą praktykę wśród klubów piłkarskich.

Pozyskane przez Spółkę dotacje nie mają związku ze sprzedażą, nie są przyznawane jako dopłata do ceny usługi, a przeznaczone są na pokrycie poniesionych kosztów w ramach realizowanych przedsięwzięć. Oznacza to, że w opisanej sytuacji występują dotacje o charakterze zakupowym, a nie dotacje mające na celu sfinansowanie ceny sprzedaży. Zatem otrzymana przez Klub dotacje nie mają bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych przez nią usług lub na cenę dostawy towarów, a zatem nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Owszem, zdaniem Wnioskodawcy, nie można zaprzeczyć, że Spółka wykorzystała dotacje w toku prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże związek taki nie jest związkiem, o którym mowa w art. 29a ustawy o VAT, tj. nie uzasadnia twierdzenia, że dofinansowanie uzyskane dla potrzeb szkolenia dzieci czy organizacji imprez ma bezpośredni wpływ na cenę usług świadczonych lub wykonywanych dostaw towarów. Idąc bowiem tym torem należałoby uznać zdaniem Wnioskodawcy, że w zasadzie wszelkie inwestycje realizowane przez podatników (ponoszone wydatki) z udziałem dofinansowań zewnętrznych i wykorzystywane następnie przez nich w toku świadczonej działalności opodatkowanej VAT powinny w zakresie podstawy opodatkowania uwzględniać uzyskane wcześniej dofinansowanie (np. hotele, kina, fabryki budowane z udziałem środków unijnych). Stanowisko takie zdaniem Spółki nie mogłoby znaleźć uznania w świetle obowiązujących przepisów.

Spółka w tym miejscu wskazuje przykładowo na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 5 stycznia 2017 r., sygn. I SA/Wr 1120/16, który słusznie stwierdził, że „Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT (podobnie jak z art. 29 ust. 1) za część zapłaty za dostawę lub wykonanie usługi uznaje się także otrzymane przez podatnika dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, wskazuje na to użycie sformułowania „włącznie z”. Należy jednak podkreślić, że otrzymanie dotacji nie jest odrębną czynnością opodatkowaną. Dotacja podlega opodatkowaniu jako składnik ceny czynności, z którą dotacja jest związana. Nie można zatem przyjąć, na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, że dotacja jako czynność jest opodatkowana.

(...) Powołany przepis odróżnia należność z tytułu odpłatnego świadczenia usług od otrzymanej dotacji celowej na wykonanie określonych zadań. Dotacja podlega opodatkowaniu jedynie jako składnik ceny czynności, z którą dotacja jest związana (dostawa, usługa) i jedynie wówczas jeśli bezpośrednio wpływa z ceną dostawy lub usługi. Oznacza to, że dotacja jeśli bezpośrednio wpływa na cenę określonej usługi lub określonej dostawy to opodatkowana jest według zasad jakie przewidziano dla opodatkowania dostawy lub usługi, z którą jest związana”.

Składki wpłacane przez dzieci i młodzież zrzeszoną w drużynach juniorskich są przeznaczane na działalność Spółki jako klubu sportowego, w tym przede wszystkim na działalność drużyn juniorskich. Składki wpłacane przez dzieci i młodzież drużyn juniorskich pozostają zdaniem Spółki bez związku z jakimikolwiek świadczeniami ze strony Spółki na rzecz wpłacających. Składki bowiem wpłacane są z tytułu przynależności do Klubu. Spółka nie oferuje żadnych bezpośrednich świadczeń na rzecz dzieci i młodzieży z tytułu uiszczanych składek. Oczywiście, trenować w ramach drużyn juniorskich i podnosić umiejętności piłkarskie mogą wyłącznie osoby będące członkami Klubu, a osoby te są zobowiązane płacić składki. Natomiast zaznaczyć należy, że w pewnych uzasadnionych przypadkach, np. w trudnej sytuacji materialnej członka Klubu, istnieje możliwość obniżenia lub zawieszenia składki członkowskiej, pomimo dalszej możliwości uczestnictwa w zajęciach.

Spółka na moment złożenia przedmiotowego wniosku wykazała obrót w niewielkiej wysokości z tytułu pewnych dokonanych czynności jako podlegający zwolnieniu z VAT. Obecnie, z uwagi na nieprawidłową kwalifikację tych czynności jako podlegających zwolnieniu Spółka zamierza dokonać odpowiednich korekt i odpowiednio opodatkować te czynności wykazując podatek należny według stawki podstawowej.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na działalność I drużyny oraz drużyn juniorskich?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na działalność I drużyny oraz drużyn juniorskich.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami niemającymi zastosowania w przedmiotowej sytuacji.

Z treści wskazanej powyżej regulacji wynika zatem, że prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:

‒nabywcą towarów/usług jest podatnik VAT, oraz

‒nabywane towary/usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

W przedmiocie pierwszej przesłanki wskazać należy, że Klub nabywając towary i usługi niewątpliwie działa jako podatnik VAT.

W odniesieniu do drugiej przesłanki należy wskazać, że nabywane towary i usługi powinny być wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Jak podkreśla się w doktrynie oraz utrwalonym orzecznictwie, związek pomiędzy zakupami towarów i usług a czynnościami opodatkowanymi może mieć dwojaki charakter:

‒powinien on mieć charakter bezpośredni (zakupione dobra powinny być składnikiem kosztowym czynności opodatkowanych),

‒lub też zakupione towary i usługi powinny stanowić koszt ogólny działalności gospodarczej podatnika.

Pogląd taki został wyrażony w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przykładowo w wyroku w sprawie Midland Bank z 8 czerwca 2000 r. (C-98/98) w odniesieniu do nabywanych usług prawniczych Trybunał stwierdził, że (ustęp 31 wyroku): „(...) w przeciwieństwie do tego, co twierdzi Midland, nie istnieje bezpośredni związek w znaczeniu przedstawionym w wyroku w sprawie BLP (...) pomiędzy transakcjami sprzedażowymi a usługami użytymi przez podatnika jako konsekwencja i następstwo wspomnianych transakcji. Pomimo, że poniesione wydatki w celu nabycia wspomnianych usług są konsekwencją transakcji sprzedażowych, faktem pozostaje, że wydatki te nie są zasadniczo składnikiem kosztowym transakcji sprzedażowych (…). Takie usługi nie mają zatem bezpośredniego związku z czynnościami sprzedażowymi. Z drugiej strony, koszty tych usług są częścią ogólnych kosztów podatnika a zatem, jako takie, stanowią składniki kosztowe sprzedawanych produktów przedsiębiorstwa. Takie usługi zatem posiadają bezpośrednio związek z działalnością gospodarczą podatnika jako całością; dlatego też prawo do odliczenia VAT zgodnie z art. 17 ust. 5 (przepis dotyczący rozliczania proporcją – przyp. Wnioskodawcy), od takich usług przysługuje w części”.

Pogląd ten Trybunał potwierdził w innych wyrokach – w tym m.in. w wyroku z 27 września 2001 r. w sprawie Cibo Participations SA (C-16/00). Trybunał stwierdził w tym wyroku, że koszty poniesione na te usługi [ogólne usługi doradcze – przyp. Wnioskodawcy] są częścią kosztów ogólnych i jako takie, są kosztowymi składnikami produktu przedsiębiorcy. Dlatego też takie usługi zasadniczo posiadają bezpośredni związek z działalnością gospodarczą podatnika jako całością” (ustęp 33 wyroku).

Zdaniem Wnioskodawcy ponoszone przez niego wydatki na działalność I drużyny i drużyn juniorskich wykazują związek bezpośredni lub pośredni z jego działalnością gospodarczą.

Ich poniesienie jest bowiem niezbędne by wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

Jako przykład bezpośredniego związku z działalnością gospodarczą można wskazać wydatek na transfer zawodnika do Klubu, gdyż Klub w przyszłości może dokonać transferu tego zawodnika do innego klubu, lub otrzymać ekwiwalent za jego wyszkolenie, w przypadku odejścia zawodnika pozostającego bez kontraktu. Natomiast związek pośredni zachodzi w odniesieniu do wszelkich wydatków związanych z działalnością I drużyny i drużyn juniorskich, które nie służą bezpośrednio działalności opodatkowanej (ponoszone wydatki przykładowo na szkolenie, powinny przejawiać się w lepszym wyszkoleniu piłkarzy, a co za tym idzie – ich lepszą grą, co wiąże się ze zwiększeniem atrakcyjności rozgrywanych spotkań, zwiększeniem atrakcyjności marketingowych, większą liczbą sprzedanych biletów wstępu na mecze).

W ocenie Klubu na zakres prawa do odliczenia VAT nie powinny wpływać przychody pozostające poza przepisami ustawy o VAT, tj. składki i dotacje. Wynika to z faktu, że Klub nie wykonuje żadnych czynności (w szczególności nie świadczy usług i nie dokonuje dostaw towarów) związanych z tymi dotacjami. Klub nie ponosi też żadnych wydatków żeby je otrzymać. W konsekwencji, ich uzyskiwanie nie powinno wpływać na zakres prawa do odliczenia VAT.

W konsekwencji powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki będące przedmiotem wniosku pozostają w wyłącznym związku z działalnością gospodarczą, podlegającą opodatkowaniu VAT, a zatem Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia VAT z faktur dokumentujących takie wydatki.

Natomiast gdyby jednak organ podatkowy uznał, że Klub wykonuje pewne określone czynności za które uzyskuje przychody niepodlegające przepisom ustawy o VAT, to należy zwrócić uwagę, że czynności niepodlegające VAT w okresie do końca 2015 r. nie powinny wpływać na zakres prawa do odliczenia.

Poniżej Klub szerzej przedstawia swoje stanowisko w tym zakresie.

Wpływ przychodów niepodlegających opodatkowaniu na zakres prawa do odliczenia.

Kwestię odliczenia podatku naliczonego od wydatków mieszanych reguluje art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego.

Natomiast stosownie do ust. 2 tej regulacji, jeśli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części powyższych kwot, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku, do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z ust. 3 tego przepisu proporcję tę, ustała się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Powyżej wskazane przepisy regulują zasady odliczania podatku naliczonego w sytuacji, gdy jest on związany z wydatkami, które uprawniają do odliczenia podatku naliczonego jak i takimi, które nie dają takiego prawa.

Czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia VAT

Przepisy ustawy o VAT nie zawierają wyjaśnienia, co należy rozumieć przez czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia, którym to sformułowaniem ustawodawca posłużył się w ust. 1 oraz ust. 3 art. 90 ustawy o VAT.

Wątpliwość ta, jako że była przedmiotem licznych sporów pomiędzy podatnikami oraz organami podatkowymi została ostatecznie rozstrzygnięta uchwałą 7 sędziów NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. I FPS 9/10. NSA ostatecznie potwierdził, że przez czynności w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego należy rozumieć czynności zwolnione z opodatkowania, a nie te pozostające poza zakresem ustawy o VAT. NSA w uchwale tej wskazał, że : „Na tle zatem obecnej regulacji ustawy o podatku od towarów i usług, za w pełni aktualną i trafną należy uznać tę linię orzeczniczą NSA (por. np. wyroki NSA z 30 czerwca 2009 r., I FSK 903/08 oraz I FSK 904/08 oraz z dnia 8 stycznia 2010 r. I FSK 1605/08), z której jednoznacznie wynika, że zawarte w przepisach art. 90 ust. 1-3 u.p.t.u. sformułowanie „czynności, w związku, którymi nie przysługuje prawo do odliczenia” należy rozumieć jako odnoszące się do czynności zwolnionych od podatku. Skoro bowiem rzecz dotyczy odliczenia podatku, to pod uwagę można wziąć tylko takie transakcje, które w ogóle objęte są zakresem przedmiotowym VAT. W tej części są to tylko czynności zwolnione od podatku, gdyż czynności niepodlegające w ogóle podatkowi nie są objęte zakresem przedmiotowym VAT. Sformułowanie „czynności w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku” należy zatem rozumieć jako „czynności zwolnione od podatku” oraz czynności opodatkowane na specjalnych zasadach, gdzie ustawa wprost stwierdza, że podatnik nie ma prawa do odliczenia (por. art. 114 u.p.t.u.)”.

W świetle powyższej argumentacji należy stwierdzić, że przez „czynności, w związku z którymi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego” należy rozumieć wyłącznie czynności podlegające regulacjom VAT, tj. czynności zwolnione z opodatkowania, a nie czynności pozostające poza zakresem ustawy o VAT.

Wskazane w uchwale stanowisko było już wcześniej prezentowane przez sądy administracyjne, przykładowo przez NSA w wyroku z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. I FSK 659/10, w którym stwierdził on, iż „należy w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać, że w świetle wskazanych wyżej orzeczeń zawarte w art. 90 u.p.t.u. sformułowanie „czynności w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia” należy rozumieć jako odnoszące się do czynności zwolnionych. Skoro bowiem mowa o odliczeniu podatku, to pod uwagę można wziąć tylko takie transakcje, które w ogóle objęte są zakresem przedmiotowym VAT. Sformułowanie „czynności w związku z którymi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku” należy zatem rozumieć jako czynności zwolnione od podatku, bądź jako czynności opodatkowane na specjalnych zasadach, gdzie ustawa wprost stwierdza, że podatnik nie ma prawa do odliczenia. Pod tym pojęciem nie można natomiast rozumieć także czynności niepodlegających w ogóle podatkowi VAT, gdyż nie są one objęte zakresem przedmiotowym VAT a więc pozostają niejako poza „strefą zainteresowania” tego podatku”.

Ponadto, stanowisko to zostało zaprezentowane przykładowa w orzeczeniach:

‒NSA z dnia 9 lutego 2016 r., sygn. I FSK 1464/14;

‒NSA z dnia 14 listopada 2014 r., sygn. I FSK 2117/13;

‒NSA z dnia 22 lutego 2013 r., sygn. I FSK 384/12;

‒NSA z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt I FSK 1270/11;

‒WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 2 czerwca 2015 r., sygn. I SA/Go 213/15;

‒WSA w Olsztynie z dnia 7 maja 2015 r., sygn. I SA/Ol 98/15;

‒WSA w Gliwicach z dnia 25 stycznia 2017 r. o sygn. III SA/Gl 1024/16.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy ponosi on wydatki związane jednocześnie z wykonywaniem czynności opodatkowanych (niepodlegających zwolnieniu z VAT) oraz zadań pozostających poza zakresem VAT, art. 90 ust. 1 oraz art. 90 ust. 3 ustawy o VAT nie znajdą zastosowania, bowiem nie zajdzie przesłanka, o której mowa w tych przepisach, tj. poniesienie przez Wnioskodawcę wydatków, które są związane z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego oraz czynności w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. W związku z powyższym, skoro w takiej sytuacji nie znajdą zastosowania przepisy dotyczące odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu proporcji sprzedaży, w opinii Wnioskodawcy powinien mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości. Odmienne stanowisko sprzeciwiałoby się zasadzie neutralności VAT, podstawowemu założeniu systemu VAT.

Stanowisko takie zostało potwierdzone również w wspomnianej wcześniej uchwale NSA, w której stwierdzono, że „W konsekwencji, za trafne należy uznać wynikające z tych orzeczeń stanowisko, że w przypadku podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych tylko z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi (których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej z tych kategorii czynności), podatnik nie stosuje odliczenia częściowego wedle proporcji określonej na podstawie art. 90 ust. 3 u.p.t.u., lecz odliczenie pełne. (...) Brak jest bowiem – przy braku w ustawie jednoznacznej regulacji tegoż zagadnienia – podstaw do pozbawiania podatnika w ogóle możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych jednocześnie z czynnościami opodatkowanymi i nieopodatkowanymi, gdyż godziłoby to w zasadę neutralności VAT, poprzez bezpodstawne obciążenie podatnika podatkiem naliczonym wynikającym z tego rodzaju wydatków”.

Należy wskazać, że stanowisko to było już prezentowane przez NSA w analogicznych sprawach, przykładowo w wyroku z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. I FSK 659/10, w którym NSA stwierdził, iż „Stąd też w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uprawniony jest wniosek, że w przypadku podatku związanego tylko z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi, podatnik nie stosuje odliczenia częściowego wedle proporcji, lecz odliczenie pełne. (...) W przypadku, gdy podatnik wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane oraz czynności niepodlegające podatkowi, nie ma obowiązku stosowania odliczenia częściowego”.

Powyższe stanowisko podzielił również WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 13 września 2012 r. o sygnaturze I SA/Po 697/12 stwierdził, że „w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt I FPS 9/10 (publ. ONSAiWSA 2012/1/3) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy o VAT czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie mogą wpłynąć na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy.

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela ten pogląd oraz argumentację Naczelnego Sądu Administracyjnego”.

Mając na uwadze powyższą argumentację, w opinii Wnioskodawcy w przypadku ponoszenia wydatków, które są związane z działalnością I drużyny oraz drużyny juniorskiej, Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 21 lutego 2018 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0112-KDIL1-1.4012.593.2017.2.MJ, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 26 lutego 2018 r.

Skarga na interpretację indywidualną

26 marca 2018 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Skarga wpłynęła do mnie 29 marca 2018 r.

Wnieśli Państwo o:

1)uchylenie zaskarżonej interpretacji,

oraz

2)zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 16 października 2018 r. sygn. akt III SA/Gl 548/18.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Państwo także wnieśli skargę kasacyjną od powyższego wyroku WSA do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Złożyli Państwo również odpowiedź na skargę kasacyjną Organu do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 9 czerwca 2022 r. sygn. akt I FSK 221/19 uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach oraz oddalił skargę kasacyjną S.A.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyniku ponownego rozpoznania sprawy uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 23 stycznia 2023 r. sygn. akt I SA/Gl 1402/22.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 30 listopada 2023 r. sygn. akt I FSK 1043/23 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok WSA, który uchylił interpretację indywidualną, stał się prawomocny od 30 listopada 2023 r. (data wpływu do Organu – 30 kwietnia 2024 r.).

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku sygn. akt I SA/Gl 1402/22 i Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. akt I FSK 1043/23;

•ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Gl 1402/22 i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 listopada 2023 r. sygn. akt I FSK 1043/23.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą:

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy:

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Z powołanych wyżej regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przy czym, związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika. Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa, mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a sprzedażą w rozumieniu ustawy. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot sprzedaży.

Jednocześnie, przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z opisu sprawy, wynika, że są Państwo klubem sportowym działającym w formie spółki akcyjnej, funkcjonującym na podstawie przepisów ustawy o sporcie. Państwa Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Państwa Spółka w ramach swojej działalności bierze udział w rozgrywkach zawodowych piłki nożnej – w tym zakresie Klub reprezentuje drużyna seniorska (zawodowa) – tzw. I drużyna. Ponadto, Państwa Spółka prowadzi szkolenie piłkarskie dzieci i młodzieży w ramach tzw. drużyn juniorskich. W trakcie zajęć w drużynach juniorskich, dzieci i młodzież podnoszą umiejętności gry w piłkę nożną, uczestniczą w rozgrywkach i obozach sportowych.

Pobocznie, w związku z uczestnictwem w rozgrywkach, Klub prowadzi również działalność gospodarczą związaną ze sprzedażą biletów na mecze, usług marketingowych i reklamowych, pamiątek klubowych, artykułów spożywczych w trakcie spotkań sportowych.

Źródła przychodów

Klub wyróżnia następujące czynności z tytułu których uzyskuje przychody:

1)sprzedaż: biletów wstępu na mecze, praw marketingowych, usług reklamowych, pamiątek klubowych, odprzedaży artykułów spożywczych w trakcie meczy piłkarskich itp.;

2)wpłaty z Polskiego Związku Piłki Nożnej na podstawie regulaminu Polskiego Związku Piłki Nożnej z tytułu możliwości organizowania zakładów sportowych (bukmacherskich);

3)transfery zawodników (definitywne i czasowe) którzy mają podpisane kontrakty profesjonalne;

4)uzyskiwanie ekwiwalentów za wyszkolenie, otrzymywane od klubów „nabywających” zawodników, w przypadku zmiany przynależności klubowej przez zawodników którzy nie mają podpisanych kontraktów zawodowych (i zawodników w pewnej kategorii wiekowej którzy takie kontrakty mieli podpisane, ale kontrakty te wygasły, a zgodnie z przepisami Polskiego Związku Piłki Nożnej taki ekwiwalent jest należny).

Ponadto, Klub uzyskuje przychody w formie:

5)dotacji kosztowych otrzymywanych od jednostek samorządu terytorialnego;

6)składek członkowskich wpłacanych przez dzieci i młodzież z drużyn juniorskich.

Klub traktuje czynności wykazane w pkt 1-4 jako opodatkowane i wykazuje je w składanych przez siebie deklaracjach VAT. Natomiast przychody wskazane w pkt 5 i 6 są traktowane przez Klub jako pozostające poza zakresem VAT (w konsekwencji nie są wykazywane w deklaracjach VAT).

Ponoszone wydatki

Klub w związku z bieżącym funkcjonowaniem ponosi również pewne wydatki udokumentowane fakturami VAT. Wydatki te można podzielić na następujące kategorie:

1.Wydatki na działalność I drużyny

Do tej kategorii wydatków należy zaliczyć wydatki związane wyłącznie z działalnością I drużyny, takie jak przykładowo nabycie usług trenerskich, zakup obuwia sportowego, usług transportowych, transfery definitywne i czasowe.

2.Wydatki na działalność drużyn juniorskich

Klub jest również w stanie wskazać wydatki związane wyłącznie z drużynami juniorskimi, takie jak np. zakup wody mineralnej, sprzętu sportowego.

3.Wydatki na działalność pozostałą

Do tej kategorii wydatków należy zaliczyć przykładowo wydruk plakatów informujących o meczach, zakup artykułów spożywczych do odprzedaży w trakcie meczów, nadruk reklam na strojach sportowych.

4.Wydatki, których nie można jednoznacznie powiązać z konkretną działalnością

Do tej kategorii wydatków należy zaliczyć przykładowo wydatki na materiały biurowe, usługi administracyjne, wynajem kopiarki, usługi księgowe.

Państwa Spółka zaznacza, że zakresem złożonego wniosku objęte są wydatki poniesione przez Państwa w okresie od czerwca 2014 r. do końca 2015 r.

W okresie będącym przedmiotem wniosku, tj. w okresie od czerwca 2014 r. do końca 2015 r. Klub w jego ocenie prowadził wyłącznie działalność gospodarczą, tj. działalność podlegającą przepisom ustawy o VAT. Jako spółka akcyjna prawa handlowego, brali Państwo wówczas udział w profesjonalnych rozgrywkach piłki nożnej (i nadal biorą udział w tych rozgrywkach), prowadzili Państwo działalność handlową i usługową związaną z tymi rozgrywkami (jak np. sprzedaż biletów czy gadżetów klubowych) oraz prowadzili Państwo szkolenie dzieci i młodzieży.

W konsekwencji, Państwa Spółka nie wykonywała działalności nieodpłatnie.

Spółka w okresie objętym wnioskiem uzyskała dotacje na następujące cele:

·szkolenie sportowe dzieci i młodzieży w zakresie piłki nożnej. W ramach dotacji opłacane są koszty takie jak np. wynagrodzenia trenerów, transport zawodników, pomoc medyczna, wyżywienie i napoje, zakup sprzętu sportowego;

·organizację piłkarskiego turnieju gwiazdkowego. Dotacja przeznaczona została na zakup wyżywienia oraz ubezpieczenie imprezy;

·organizację turnieju piłki nożnej rocznika 1997, w ramach której dotacja pokryła koszt nagród i ekwiwalentów sędziowskich;

·organizację pozalekcyjnych zajęć sportowych jako element przeciwdziałania alkoholizmowi. W ramach tej dotacji zostały pokryte koszty zajęć sportowych.

Spółka by uzyskać dotacje bierze udział w konkursie organizowanym przez jednostkę samorządu terytorialnego. W przypadku wygranej w konkursie, zawierana jest umowa pomiędzy Spółką i jednostką samorządu terytorialnego na udzielenie dotacji. Umowy regulują m.in. na co dotacja zostaje udzielona, kategorie kosztów które dotacja obejmuje, wysokość dotacji, sposób dokumentacji wydatków sfinansowanych dotacją, obowiązki sprawozdawcze Spółki wobec jednostki samorządu terytorialnego, warunki rozwiązania umowy i zwrot środków finansowych. Dotacje przyznawane są na pokrycie kosztów organizacji wskazanych powyżej przedsięwzięć i Spółka każdorazowo powinna rozliczyć się z jednostką samorządu terytorialnego z wydatkowania dotacji, na co składa stosowne sprawozdanie.

Zdaniem Spółki, dotacja nie ma bezpośredniego wpływu na cenę odpłatnych czynności wykonywanych przez Spółkę. Ceny ustalane przez Spółkę (wartość transferów, biletów wstępu na mecze, wpisowe na turnieje), czy nawet wysokość składek członkowskich są niezależne od wysokości otrzymywanej dotacji i w ogóle od tego czy dotacja jest przyznawana. Nawet bowiem bez dotacji Spółka byłaby zobowiązana prowadzić szkolenie dzieci i młodzieży (do czego zobowiązują ją przepisy Polskiego Związku Piłki Nożnej) oraz organizowałaby turnieje dla dzieci i młodzieży, gdyż organizacja takich wydarzeń stanowi powszechnie przyjętą praktykę wśród klubów piłkarskich. Pozyskane przez Spółkę dotacje nie mają związku ze sprzedażą, nie są przyznawane jako dopłata do ceny usługi, a przeznaczone są na pokrycie poniesionych kosztów w ramach realizowanych przedsięwzięć. Oznacza to, że w opisanej sytuacji występują dotacje o charakterze zakupowym, a nie dotacje mające na celu sfinansowanie ceny sprzedaży. Zatem otrzymana przez Klub dotacje nie mają bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych przez nią usług lub na cenę dostawy towarów, a zatem nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Składki wpłacane przez dzieci i młodzież zrzeszoną w drużynach juniorskich są przeznaczane na działalność Spółki jako klubu sportowego, w tym przede wszystkim na działalność drużyn juniorskich. Składki wpłacane przez dzieci i młodzież drużyn juniorskich pozostają zdaniem Spółki bez związku z jakimikolwiek świadczeniami ze strony Spółki na rzecz wpłacających. Składki bowiem wpłacane są z tytułu przynależności do Klubu. Spółka nie oferuje żadnych bezpośrednich świadczeń na rzecz dzieci i młodzieży z tytułu uiszczanych składek. Oczywiście, trenować w ramach drużyn juniorskich i podnosić umiejętności piłkarskie mogą wyłącznie osoby będące członkami Klubu, a osoby te są zobowiązane płacić składki. Natomiast zaznaczyć należy, że w pewnych uzasadnionych przypadkach, np. w trudnej sytuacji materialnej członka Klubu, istnieje możliwość obniżenia lub zawieszenia składki członkowskiej, pomimo dalszej możliwości uczestnictwa w zajęciach.

Wątpliwości Państwa Spółki dotyczą prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na działalność I drużyny oraz drużyn juniorskich.

Z treści wniosku wynika, że działalność Państwa Spółki w okresie będącym przedmiotem wniosku obejmowała dwa odrębne obszary działalności.

‒udział w profesjonalnych rozgrywkach piłki nożnej, z którym związana jest opodatkowana działalność handlowa i usługowa,

‒prowadzenie szkolenia piłkarskiego dla dzieci i młodzieży w ramach tzw. drużyn juniorskich. W trakcie zajęć w drużynach juniorskich, dzieci i młodzież podnoszą umiejętności gry w piłkę nożną, uczestniczą w rozgrywkach i obozach sportowych.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (t. j. Dz. U. z 2017, poz. 1463, z późn zm.)

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy:

Z kolei zgodnie z art. 27 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy:

W myśl art. 28 ust. 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 28 ust. 2 ww. ustawy:

Dokonując rozstrzygnięcia kwestii będącej przedmiotem wniosku, tj. prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na działalność I drużyny oraz drużyn juniorskich, należy mieć na uwadze stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Gl 1402/22 i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 listopada 2023 r. sygn. akt I FSK 1043/23.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wskazał, że działalność spółki w zakresie drużyn juniorskich jest ciągła i prowadzona w sposób samodzielny. Klub szkoląc dzieci i młodzież czyni to w sposób stały, systematyczny, angażując w to swoje zasoby materialne i osobowe oraz ponosząc w tym zakresie pełne ryzyko ekonomiczne i cywilnoprawne. Skarżąca musi prowadzić szkolenie dzieci i młodzieży by otrzymać licencję na grę drużyny seniorskiej, a w konsekwencji, aby móc osiągnąć związany z tym przychód. Juniorzy mogą zasilać pierwszą drużynę uczestniczącą w rozgrywkach profesjonalnych (w ramach której wykonywana jest niekwestionowana przez organ działalność gospodarcza). Ponadto, młodzi wychowankowie klubu mogą zostać w ramach transferu „sprzedani” do innego klubu, lub też klub może uzyskać stosowny ekwiwalent za ich wyszkolenie. Takie czynności podlegają opodatkowaniu VAT. W ten sposób szkolenie juniorów wpływa na możliwość uzyskania przez Klub przychodów, osiąganych w ramach realizacji czynności opodatkowanych. Skoro wydatki związane z pozyskaniem zawodnika wyszkolonego przez inny Klub (w ramach np. transferu) uważane są za ponoszone w ramach działalności gospodarczej, to nie ma powodów, by inaczej traktować wydatki ponoszone w celu wyszkolenia przyszłych zawodników drużyny seniorów we własnym zakresie. Tego typu szkolenie, aby mieć szansę powodzenia – ze względu na specyfikę sportu - musi rozpocząć się na odpowiednio wczesnym etapie, a zatem wymaga prowadzenia szkolenia wśród dzieci i młodzieży. Jest to jeden z głównych sposobów, w jaki Klub może zapewnić odpowiednie zaplecze osobowe dla prowadzonej drużyny seniorów, uczestniczącej w profesjonalnych rozgrywkach. W przypadku skarżącej, prowadzenie drużyn juniorskich również może przełożyć się na zwiększenie efektywności działalności, a tym samym - zwiększenie przychodów, m.in. poprzez wspomniane już transfery zawodników czy możliwość zachęcenia potencjalnych nabywców usług marketingowych. Skarżąca inwestuje środki na szkolenie młodzieży, ale specyfika działalności sportowej jest taka, że niewielu adeptów osiąga poziom umożliwiający grę na zadowalającym profesjonalnym poziomie. Natomiast, aby rozpoznać i wykształcić takich zawodników, klub sportowy niejednokrotnie musi ponieść wysokie koszty takiego kształcenia w odniesieniu do znacznej grupy dzieci i młodzieży, z której część nie będzie w przyszłości uprawiać profesjonalnie piłki nożnej. Ci z młodych zawodników, w stosunku do których szkolenie przyniesie oczekiwane efekty, bądź zasilą drużynę seniorską klubu, bądź też staną się członkami innych klubów, za co skarżąca - w wykonaniu czynności opodatkowanej - otrzyma odpowiedni ekwiwalent.

Sąd wskazał również, że w doktrynie oraz orzecznictwie podkreśla się, że związek pomiędzy zakupami towarów i usług a czynnościami opodatkowanymi może mieć charakter bezpośredni - gdy zakupione dobra są składnikiem kosztowym czynności opodatkowanych; lub pośredni - gdy zakupione towary i usługi stanowią koszt ogólny działalności gospodarczej podatnika.

Zdaniem WSA, czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, które skarżąca może wykonywać również w zakresie drużyn juniorskich jest np. transfer (odpłatny) do innego klubu piłkarskiego, czy też uzyskanie ekwiwalentu za jego wyszkolenie w przypadku odejścia zawodnika pozostającego bez kontraktu. Klub może również włączyć juniora do drużyny seniorów, by ten brał udział w rozgrywkach profesjonalnych, a zatem uczestniczył w wykonywaniu tej działalności gospodarczej. Tym samym, przynajmniej część wydatków związanych z działalnością drużyny juniorskiej może przejawiać bezpośredni związek z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

W ocenie Sądu, związek pośredni występuje przede wszystkim w stosunku do wydatków ponoszonych na szkolenie juniorów. Ponoszenie przedmiotowych wydatków powinno przejawiać się w:

a)lepszym wyszkoleniu piłkarzy, a co za tym idzie większym zainteresowaniem zawodnikami ze strony innych klubów, zainteresowanych ich „nabyciem” w wykonaniu czynności opodatkowanych (transferu lub wypłacenia ekwiwalentu za szkolenie),

b)większym zainteresowaniem ze strony potencjalnych nabywców usług marketingowych i reklamowych - im lepsze Klub osiąga wyniki, tym bardziej zyskuje na popularności, a zatem tym większa jest jego atrakcyjność i wartość reklamowa,

c)zwiększeniem możliwości „skorzystania” z zawodników drużyny juniorskiej poprzez włączenie ich do rozgrywek drużyny seniorskiej - im lepsze wyszkolenie zawodników, tym większa jest szansa, że któryś z nich zasili skład drużyny seniorów,

d)zwiększeniem popularności Klubu wśród kibiców, co może przełożyć się na lepszą sprzedaż biletów na mecze.

Przykłady te, zdaniem Sądu, potwierdzają, że ponoszenie wydatków na drużyny juniorskie nie tylko jest konieczne ze względu na regulacje obowiązujące Klub (uzależniające możliwość uzyskania licencji, od prowadzenia szkolenia młodzieży), ale także ze względów faktycznych wiąże się z działalnością gospodarczą skarżącej.

WSA wyjaśnił, że pośredni związek z działalnością gospodarczą jest uznawany za wystarczający dla zaktualizowania się prawa do odliczenia w ugruntowanym orzecznictwie TSUE oraz sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie Midland Bank (C-98/98), Trybunał stwierdził, że: „nie istnieje bezpośredni związek w znaczeniu przedstawionym w wyroku w sprawie BLP (...) pomiędzy transakcjami sprzedażowymi a usługami użytymi przez podatnika jako konsekwencja i następstwo wspomnianych transakcji. Pomimo, że poniesione wydatki w celu nabycia wspomnianych usług są konsekwencją transakcji sprzedażowych, faktem pozostaje, że wydatki te nie są zasadniczo składnikiem kosztowym transakcji sprzedażowych. Takie usługi nie mają zatem bezpośredniego związku z czynnościami sprzedażowymi. Z drugiej strony, koszty tych usług są częścią ogólnych kosztów podatnika a zatem, jako takie, stanowią składniki kosztowe sprzedawanych produktów przedsiębiorstwa. Takie usługi zatem posiadają bezpośrednio związek z działalnością gospodarczą podatnika jako całością; dlatego też prawo do odliczenia VAT, zgodnie z art. 17 ust. 5 (przepis dotyczący rozliczania proporcją), od takich usług przysługuje w części”.

Sąd wskazał, że podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 sierpnia 2018 r. sygn. I FSK 1632/15 wskazując, iż „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej prawo do odliczenia podatku zostaje również przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub większą liczbą transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, ale tylko wówczas, gdy koszty nabytych usług należą do jego kosztów ogólnych i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Koszty te zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika. (...) Jeżeli zatem usługi i związane z nimi wydatki poniesiono w związku z działalnością opodatkowaną, to mimo ich ogólnego charakteru, podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego”.

Sąd wskazał, że fakt, iż skarżąca otrzymuje dotacje od jednostki samorządu terytorialnego na szkolenia dzieci i młodzieży, nie wyklucza stanowiska o gospodarczym charakterze tej działalności skarżącej. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie, klub sportowy, działający na obszarze danej jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową z budżetu tej jednostki na podstawie uchwały, o której mowa w art. 27 ust. 2, z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (aktualnie t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1634, z późn. zm.) w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia zysku. W świetle ust. 2 tego przepisu, dotacja ma służyć realizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 27 ust. 2, i może być przeznaczona w szczególności m.in. na realizację programów szkolenia sportowego, pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach, pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego, jeżeli wpłynie to na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma dotację, lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub. Przepisy te nie wyłączają podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z kręgu beneficjentów dotacji. Przepis art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie, wyraźnie wskazuje, że dotację może uzyskać klub sportowy, pod warunkiem by nie działał w tym zakresie w celu osiągnięcia zysku. Klub spełnia ten warunek. Działalność w zakresie drużyn juniorskich nie jest działalnością „w celu osiągnięcia zysku” w rozumieniu powyższego przepisu, tj. ewentualny przychód (dochód) z tej działalności nie podlega dystrybucji pomiędzy jego członków czy właścicieli. Jest to jednak działalność zarobkowa. Z tytułu prowadzenia tej działalności skarżąca generuje obrót (opodatkowany podatkiem VAT). Zatem otrzymanie dotacji zakupowej na szkolenia dzieci i młodzieży, nie wyklucza prowadzenia w tym zakresie działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Fakt otrzymania dotacji nie sprawia, że czynności wykonywane za pomocą środków finansowych z niej pochodzących, pozbawione są przymiotu działalności gospodarczej. Żaden z przepisów definiujących pojęcie działalności gospodarczej i jej cechy, niezbędne do uznania danej czynności za opodatkowaną, nie zawęża źródeł finansowania tej działalności, a zatem jest to kwestia irrelewantna z punktu widzenia ustalenia gospodarczego charakteru danej działalności. Znajduje to potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 6 października 2005 r. w sprawie C-204/03, uznano że niezgodne z prawem UE jest ograniczanie możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu towarów lub usług finansowanych z pomocą subwencji. Podobne w wyroku z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie C-263/15, TSUE wskazał, że okoliczność, że realizowane inwestycje zostały sfinansowane w dużej mierze z wykorzystaniem pomocy przyznanej przez państwo członkowskie i Unię Europejską, nie może mieć wpływu na gospodarczy lub niegospodarczy charakter podjętej lub planowanej działalności skarżących w postępowaniu głównym, ponieważ pojęcie „działalności gospodarczej” ma charakter obiektywny i znajduje zastosowanie niezależnie nie tylko od celów i rezultatów danych transakcji, lecz również od sposobu finansowania wybranego przez dany podmiot, w tym w przypadku gdy chodzi o dotacje publiczne (pkt 38 uzasadnienia).

Zdaniem Sądu, stanowisko skarżącej, że nawet jeżeli część czynności wykonywanych przez podatnika nie podlegałaby ustawie o podatku od towarów i usług, to w okresie objętym wnioskiem, prawo do odliczenia podatku VAT nie byłoby ograniczone, a podatnik był uprawniony do stosowania odliczenia pełnego, w sytuacji, kiedy ponosi on wydatki związane jednocześnie z wykonywaniem czynności opodatkowanych oraz zadań pozostających poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, jest nieprawidłowe. Zgodnie bowiem z wyrokiem TSUE z dnia 8 maja 2019 r. w sprawie C- 566/17, art. 168 lit. a) dyrektywy Rady 2006/112/WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on praktyce krajowej zezwalającej podatnikowi na pełne odliczenie podatku od wartości dodanej (VAT) naliczonego w związku z nabyciem przez niego towarów i usług w celu prowadzenia zarówno działalności gospodarczej, opodatkowanej VAT, jak i działalności niemającej charakteru gospodarczego, która nie wchodzi w zakres stosowania VAT, ze względu na brak we właściwych przepisach podatkowych szczególnych uregulowań dotyczących kryteriów i metod podziału, które umożliwiłyby podatnikowi określenie części tego VAT naliczonego, którą należy uważać za związaną, odpowiednio, z jego działalnością gospodarczą i z działalnością niemającą charakteru gospodarczego.

WSA w Gliwicach stwierdził, że Organ dokonał błędnej wykładni art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., uznając że działalność skarżącej w zakresie drużyn juniorskich nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu tego przepisu. W konsekwencji, organ dopuścił się błędnej wykładni art. 86 ust. 1 u.p.t.u. poprzez uznanie, że wydatki na prowadzenie drużyn juniorskich nie wykazują związku z czynnościami opodatkowanymi.

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż nie można zgodzić się z organem, że prowadząc drużyny juniorskie klub prowadzi działalność w zakresie propagowania sportu i kultury fizycznej, co nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PTU i tym samym nie działa w tym zakresie w charakterze podatnika. Chybiona jest bowiem argumentacja organu, że dotacje otrzymywane od gminy na prowadzenie działalności, to środki przeznaczane na rozwój sportu i kultury fizycznej, stanowiące zadania własne gminy i nie była związana z działalnością gospodarczą Klubu. Podobnie, pozyskiwane składki nie były powiązane z jakimkolwiek świadczeniem ze strony Klubu. Działalność prowadzona z wykorzystaniem dotacji i składek nie miała zatem charakteru komercyjnego.

NSA wyjaśnił, że po pierwsze, należy podkreślić, że pozostawanie określonej działalności w sferze zadań własnych gminy nie wyklucza tej aktywności z zakresu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PTU. W rezultacie okoliczność, że rozwój sportu i kultury fizycznej stanowi zadanie własne gminy nie przesądza o tym, że podmiot prowadzący działalność w tym zakresie nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Z perspektywy definicji podatnika istotne jest bowiem to, czy działalność gospodarcza wykonywana jest samodzielnie bez względu na cel i rezultat.

Po drugie, jak trafnie wskazał Sąd pierwszej instancji, fakt, iż skarżąca otrzymuje dotacje od jednostki samorządu terytorialnego na szkolenia dzieci i młodzieży, nie wyklucza stanowiska o gospodarczym charakterze tej działalności skarżącej. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie, klub sportowy, działający na obszarze danej jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację celową z budżetu tej jednostki na podstawie uchwały, o której mowa w art. 27 ust. 2, z zastosowaniem przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (aktualnie t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1634, z późn. zm.) w zakresie udzielania dotacji celowych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finansów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia zysku. W świetle ust. 2 tego przepisu, dotacja ma służyć realizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 27 ust. 2, i może być przeznaczona w szczególności m.in. na realizację programów szkolenia sportowego, pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach, pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego, jeżeli wpłynie to na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma dotację, lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub. Przepisy te nie wyłączają podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z kręgu beneficjentów dotacji. Przepis art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie, wyraźnie wskazuje, że dotację może uzyskać klub sportowy, pod warunkiem by nie działał w tym zakresie w celu osiągnięcia zysku. Klub spełnia ten warunek. Działalność w zakresie drużyn juniorskich nie jest działalnością „w celu osiągnięcia zysku” w rozumieniu powyższego przepisu, tj. ewentualny przychód (dochód) z tej działalności nie podlega dystrybucji pomiędzy jego członków czy właścicieli. Jest to jednak działalność zarobkowa. Zatem otrzymanie dotacji zakupowej na szkolenia dzieci i młodzieży, nie wyklucza prowadzenia w tym zakresie działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Fakt otrzymania dotacji nie sprawia, że czynności wykonywane za pomocą środków finansowych z niej pochodzących, pozbawione są przymiotu działalności gospodarczej. Żaden z przepisów definiujących pojęcie działalności gospodarczej i jej cechy, niezbędne do uznania danej czynności za opodatkowaną, nie zawęża źródeł finansowania tej działalności, a zatem jest to kwestia irrelewantna z punktu widzenia ustalenia gospodarczego charakteru danej działalności. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 6 października 2005 r. w sprawie C-204/03, uznano że niezgodne z prawem UE jest ograniczanie możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu towarów lub usług finansowanych z pomocą subwencji. Podobne w wyroku z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie C-263/15 TSUE wskazał, że okoliczność, że realizowane inwestycje zostały sfinansowane w dużej mierze z wykorzystaniem pomocy przyznanej przez państwo członkowskie i Unię Europejską, nie może mieć wpływu na gospodarczy lub niegospodarczy charakter podjętej lub planowanej działalności skarżących w postępowaniu głównym, ponieważ pojęcie „działalności gospodarczej” ma charakter obiektywny i znajduje zastosowanie niezależnie nie tylko od celów i rezultatów danych transakcji, lecz również od sposobu finansowania wybranego przez dany podmiot, w tym w przypadku gdy chodzi o dotacje publiczne (pkt 38 uzasadnienia).

Po trzecie, prowadzenie drużyn juniorskich jest warunkiem wykonywania przez klub działalności gospodarczej w ramach uczestnictwa w profesjonalnych rozgrywkach ligowych. Nie można zatem wywodzić - jak czyni to organ - że okoliczność ta nie ma decydującego uznania, że prowadzenie drużyn juniorskich mieści się w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej w ramach uczestnictwa w profesjonalnych rozgrywkach ligowych bez prowadzenia drużyn juniorskich, to fakt ten implikuje twierdzenie, że ten zakres aktywności mieści się w zakresie pojęcia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o PTU. Jak wynika z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, zgodnie z regulacjami PZPN, prowadzenie drużyn młodzieżowych warunkuje wykonywanie przez klub działalności gospodarczej w ramach uczestnictwa w profesjonalnych rozgrywkach ligowych. Funkcjonowanie drużyn juniorskich (szkolenia, turnieje, itp.) jest więc nierozerwalnie związane z funkcjonowaniem drużyny seniorskiej, w obszarze której zostało potwierdzone przez organ, że skarżąca prowadzi działalność gospodarczą. Oznacza to zatem, że skarżąca jest zobowiązana prowadzić drużyny juniorskie po to, by móc uczestniczyć w rozgrywkach seniorów, a zatem wykonywać działalność gospodarczą. Innymi słowy, jeżeli klub nie prowadzi drużyn juniorskich - nie otrzyma licencji, a w konsekwencji nie będzie możliwe prowadzenie działalności w podstawowym zakresie. Z tego wynika nie tylko, że prowadzenie drużyn juniorskich stanowi integralną część działalności gospodarczej skarżącej. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w zaskarżonej interpretacji organ stwierdził, że prowadzenie drużyny seniorów stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o PTU.

W ocenie NSA zupełnie nieuzasadnione jest twierdzenie organu, że szkolenie dzieci i młodzieży nie ma też bezpośredniego związku z działalnością drużyn zawodowych. Poza powyższymi wyjaśnieniami, Sąd zauważył, że młodzi wychowankowie klubu mogą zostać w ramach transferu „sprzedani” do innego klubu, lub też klub może uzyskać stosowny ekwiwalent za ich wyszkolenie. Takie czynności podlegają opodatkowaniu VAT. W ten sposób szkolenie juniorów wpływa na możliwość uzyskania przez klub przychodów, osiąganych w ramach realizacji czynności opodatkowanych. Sąd wskazał, że zgodzić się należy z Sądem pierwszej instancji, że skoro wydatki związane z pozyskaniem zawodnika wyszkolonego przez inny Klub (w ramach np. transferu) uważane są za ponoszone w ramach działalności gospodarczej, to nie ma powodów, by inaczej traktować wydatki ponoszone w celu wyszkolenia przyszłych zawodników drużyny seniorów we własnym zakresie. Tego typu szkolenie, aby mieć szansę powodzenia - ze względu na specyfikę sportu - musi rozpocząć się na odpowiednio wczesnym etapie, a zatem wymaga prowadzenia szkolenia wśród dzieci i młodzieży. Jest to jeden z głównych sposobów, w jaki Klub może zapewnić odpowiednie zaplecze osobowe dla prowadzonej drużyny seniorów, uczestniczącej w profesjonalnych rozgrywkach. W przypadku skarżącej, prowadzenie drużyn juniorskich również może przełożyć się na zwiększenie efektywności działalności, a tym samym - zwiększenie przychodów, m.in. poprzez wspomniane już transfery zawodników czy możliwość zachęcenia potencjalnych nabywców usług marketingowych. Skarżąca inwestuje środki na szkolenie młodzieży, ale specyfika działalności sportowej jest taka, że niewielu adeptów osiąga poziom umożliwiający grę na zadowalającym profesjonalnym poziomie. Natomiast, aby rozpoznać i wykształcić takich zawodników, klub sportowy niejednokrotnie musi ponieść wysokie koszty takiego kształcenia w odniesieniu do znacznej grupy dzieci i młodzieży, z której część nie będzie w przyszłości uprawiać profesjonalnie piłki nożnej. Ci z młodych zawodników, w stosunku do których szkolenie przyniesie oczekiwane efekty, bądź zasilą drużynę seniorską klubu, bądź też staną się członkami innych klubów, za co skarżąca - w wykonaniu czynności opodatkowanej - otrzyma odpowiedni ekwiwalent.

W opinii NSA, rację ma Sąd pierwszej instancji, że związek wydatków na prowadzenie drużyn juniorskich z działalnością opodatkowaną jest oczywisty. Jest to związek bezpośredni. Gdyby bowiem nie działalność w zakresie drużyn juniorskich, spółka w ogóle nie mogłaby prowadzić działalności gospodarczej w zakresie seniorów, gdyż nie uzyskałby licencji.

W rezultacie, w ocenie NSA, skarżąca ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o PTU.

Uwzględniając zatem całokształt przedstawionych okoliczności sprawy oraz treść powyższych wyroków, należy stwierdzić, że Państwa Spółce przysługuje/będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi na działalność I drużyny oraz drużyn juniorskich.

W konsekwencji, stanowisko Państwa Spółki w ww. zakresie jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

‒stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

‒zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji z 21 lutego 2018 r., bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Gl 1402/22 i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 listopada 2023 r. sygn. akt I FSK 1043/23.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).