Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2024 r., sygn. IV SA/Wr 793/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Sędziowie: Asesor WSA Aneta Brzezińska, Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Protokolant: Specjalista Magdalena Dworszczak, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 29 maja 2024 r. sprawy ze skargi M. K. i S. K. na czynność Burmistrza Miasta Piechowice z dnia 21 lipca 2023 r. w przedmiocie włączenia karty adresowej historycznego układu ruralistycznego wsi obszar ochrony archeologicznej Piechowice Osiedle Michałowice d. Michałowice do Gminnej Ewidencji Zabytków I. stwierdza bezskuteczność czynności włączenia karty adresowej historycznego układu ruralistycznego wsi obszar ochrony archeologicznej Piechowice Osiedle Michałowice d. Michałowice do Gminnej Ewidencji Zabytków; II. zasądza od Burmistrza Miasta Piechowice solidarnie na rzecz skarżących M. K. i S. K. kwotę 797 zł (słownie: siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 21 listopada 2023 r. M. K. i S. K. wnieśli skargę na zarządzenie nr 86/2023 Burmistrza Miasta Piechowice z dnia 21 lipca 2023 r. w sprawie prowadzenie Gminnej Ewidencji Zabytków Gminy Miejskiej Piechowice (dalej: Zarządzenie) w części dotyczącej § 2 pkt 5.

W skardze zarzucali naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2022 r., poz. 840, dalej: u.o.z.), poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że na obszarze P. - Osiedle M., na którym usytuowane są działki Skarżących o nr ewidencyjnych [...], [...]/[...], [...]/[...], [...]/[...], [...]/[...], [...]/[...], [...], [...], [...]/[...], [...]/[...], [...], [...]/[...] zlokalizowany jest historyczny układ ruralistyczny wsi, co skutkowało sporządzeniem dla tego obszaru karty adresowej, a w konsekwencji ujęcie go w gminnej ewidencji zabytków (dalej: GEZ) na podstawie Zarządzenia, podczas gdy na wskazanym obszarze nie występowały przestrzenne założenia wiejskie, zawierające zespoły budowlane, pojedyncze budynki i formy zaprojektowanej zieleni, rozmieszczone w układzie historycznych podziałów własnościowych i funkcjonalnych, o których mowa w tym przepisie. Zarzucali także naruszenie art. 22 ust. 4 i ust. 5 pkt 3 u.o.z., poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż obszar, na którym zlokalizowane są działki Skarżących posiada cechy zabytku i w związku z powyższym uzasadnione jest ujęcie tego obszaru w GEZ, w sytuacji gdy: pomimo konsultacji z organami konserwatorskimi w przeszłości do momentu dokonania uzgodnień poprzedzających zaskarżone Zarządzenie nigdy nie stwierdzono, aby obszar P. - Osiedle M., posiadał szczególne walory historyczne, które uzasadniałaby jego otoczenie opieką konserwatorską; Nadto Zarządzenie nie zawiera załączników graficznych w postaci kart zabytków oraz historycznego obszaru ruralistycznego, co powoduje jego niekompletność.