Wyrok WSA w Krakowie z dnia 22 maja 2024 r., sygn. II SA/Kr 310/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędziowie: WSA Jacek Bursa WSA Piotr Fronc Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Biegalska – Ciepacz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 maja 2024 r. sprawy ze skargi D. G., E. G., G. K. i J. K. na decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia 15 grudnia 2023 r. nr WS-VI.7534.3.47.2023.BP w przedmiocie odmowy zwrotu nieruchomości skargę oddala.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta Krakowa decyzją z dnia 28 lutego 2023 r. nr [...] znak: [...] orzekł o odmowie zwrotu części działki ewidencyjnej nr [...] o pow. 0,4802 ha obr. [...] jedn. ewid. [...] (objętej księgą wieczystą [...]) w granicach wywłaszczonej na rzecz Skarbu Państwa parceli l. kat. [...] była gmina katastralna N. na rzecz J. K., G. K., E. G. i D. G.. W uzasadnieniu organ wskazał, że cel na jaki została przejęte przedmiotowa nieruchomość oznaczona jako parcela l. kat. [...], b. gm. kat. N. , został zrealizowany, a zatem roszczenie o jej zwrot nie przysługuje.

Od tej decyzji odwołanie złożyła D. G., E. G., G. K. i J. K..

Wojewoda Małopolski decyzją z dnia 15 grudnia 2023 r. nr WS-VI.7534.3.47.2023.BP utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 9 grudnia 1998 r. J. K. wystąpiła do Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie z wnioskiem o zwrot parceli l. kat. [...], b. gm. kat. N. , stanowiącej poprzednio własność H. G.. W dniu 6 maja 2003 r. (data wpływu) J. K., I. G., G. K., E. G. i D. G. złożyły wniosek o zwrot działek nr [...], nr [...] i nr [...], w granicach wywłaszczonej na rzecz Skarbu Państwa parceli l. kat. [...], b. gm. kat. N. . Pismem z 11 lipca 2007 r. pełnomocnik wnioskodawców poinformowała, że złożony wniosek dotyczy "części parceli l. kat. [...], które: odpowiadają części działki ewidencyjnej nr [...] usytuowanej pomiędzy budynkami nr [...] na działce nr [...] i nr [...] na działce nr [...] a stacją "trafo" na działce nr [...] i działką nr [...], ponadto wnoszą o zwrot tej części parceli 1. kat. [...], która odpowiada części działki: nr [...], nr [...] i nr [...], czyli tych części parceli l. kat. [...], która jest wolna od zabudowy budynkami mieszkalnymi ul. [...] nr [...] i ul. [...] nr [...] oraz L. ". Parcela l. kat. [...], obj. Lwh 51 b. gm. kat. N. , została przejęta na rzecz Skarbu Państwa orzeczeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie z dnia 18 marca 1952 r. znak: [...], [...], wydanego w oparciu o przepisy dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945. Zgodnie z widniejącą na ww. orzeczeniu klauzulą stało się ono ostateczne w dniu 4 grudnia 1969 r. Na podstawie mapy stanu prawnego wykonanej przez geodetę uprawnionego 15 marca 2007 r., jak również na podstawie zebranej w sprawie dokumentacji geodezyjnej i kartograficznej ustalono, iż wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa parcela l. kat. [...], b. gm. kat. N. , stanowi obecnie części działek ewidencyjnych nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...], obr. [...], jedn. ewid. [...] Ostateczną decyzją z 24 czerwca 1996 r. Kierownik b. Urzędu Rejonowego w Krakowie orzekł o zwrocie działki nr [...], obr. [...] jedn. ewid. [...], odpowiadającej części parceli l. kat. [...], b. gm. kat. N. . Mając na uwadze treść złożonego wniosku o zwrot oraz opierając się na znajdującej się w aktach dokumentacji geodezyjnej ustalono, że przedmiotem postępowania jest sprawa zwrotu części działek ewidencyjnych nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...], obr. [...], jedn. ewid. [...], w granicach wywłaszczonej parceli l. kat. [...], b. gm. kat. N. . Postanowieniem z 19 października 2007 r. Wojewoda Małopolski wyznaczył Starostę [...] do załatwienia sprawy zwrotu części działek: nr [...], nr [...] i nr [...], pół. w obr. [...], jedn. ewid. [...], stanowiących własność Gminy K.. W zakresie działki nr [...] orzeczono decyzją nr [...] Prezydenta [...] z 30 września 2019 r. Wskutek rozpatrzenia odwołań, decyzją z 12 grudnia 2019 r. Wojewoda Małopolski utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję nr [...] Prezydenta [...]. Przedmiotem niniejszego postępowania jest sprawa zwrotu części działki nr [...], obr. [...], jedn. ewid. [...], objętej księgą wieczystą nr [...], stanowiącej własność Skarbu Państwa - Komendy Wojewódzkiej Policji w K. , w granicach parceli 1. kat. [...], b. gm. kat. N. . Decyzją z 12 marca 2008 r. znak: [...], orzeczono o odmowie zwrotu części działek nr [...] i nr [...], obr. [...], jedn. ewid. [...], wskazując, iż tryb w jakim dokonano wywłaszczenia potwierdza realizację celu wywłaszczenia jeszcze przed wydaniem orzeczenia wywłaszczeniowej, wskutek działań okupanta niemieckiego. W wyniku rozpatrzenia odwołania wnioskodawców, Wojewoda Małopolski decyzją z dnia 10 grudnia 2008 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Powyższa decyzja organu II instancji została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wyrokiem z 26 października 2009 r. sygn. akt II SA/Kr 231/09 sąd oddalił skargę. Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 16 marca 2011 r. sygn. akt I OSK 695/10 uchylił zaskarżony wyrok, wskazując iż wbrew stanowisku organów należy uznać, że przedmiotowa nieruchomość została wywłaszczona. Wskutek ponownego rozpatrzenia sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 30 sierpnia 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 869/11 uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu powołanego wyroku NSA stwierdził: "Mając zatem na uwadze, że w niniejszej sprawie decyzja wywłaszczeniowa z dnia 18 marca 1952 r. oparta została o przepisy dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. oraz o przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 września 1934 r. Prawo o postępowaniu wywłaszczeniowym, należy przyjąć, że w niniejszej sprawie doszło do wywłaszczenia sensu stricto. Tym samym, ponownie rozpoznając sprawę Sąd pierwszej instancji powinien zbadać, czy zachodzą przesłanki umożliwiające zwrot wywłaszczonej nieruchomości wymienione w art. 137 w związku z art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami". Decyzją z 2 kwietnia 2015 r. znak: [...], orzeczono o odmowie zwrotu części działek nr [...] i nr [...], obr. [...] jedn. ewid. [...]. W wyniku rozpatrzenia odwołania wnioskodawców, Wojewoda Małopolski decyzją z 2 marca 2016 r. orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Następnie, skargę na decyzję odwoławczą złożyła Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 29 czerwca 2016 r. sygn. akt II SA/Kr 495/16 skarga została oddalona. Wyrokiem z dnia 16 października 2018 r. sygn. akt I OSK 2733/16 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną AGH wobec ww. wyroku WSA. Decyzją nr [...] z 6 lipca 2020 r. znak: [...], Prezydent Miasta Krakowa orzekł o zwrocie działki nr [...] o pow. 0,0381 ha, obr. [...], jedn. ewid. [...], zaprojektowanej do wydzielenia z działki nr [...] o pow. 0,4802 ha, na rzecz: J. K., G. K., E. G. i D. G.. Odwołanie od ww. decyzji wniosła Komenda Wojewódzka Policji w K. . Decyzją z 3 grudnia 2020 r. Wojewoda Małopolski utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Skargę do WSA w Krakowie złożyła Komenda Wojewódzka Policji w K. . Prawomocnym wyrokiem z 8 kwietnia 2021 r. sygn. akt II SA/Kr 160/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Jak stwierdził sąd w ww. wyroku: "(...) organ nie zastosował się do obligujących go wytycznych, zgodnie z którymi zobowiązany był do ustalenia, czy cel na który nieruchomość została wywłaszczona został faktycznie zrealizowany oraz kiedy ewentualnie do jego realizacji doszło, przy uwzględnieniu poglądów zawartych w wyroku Trybunatu Konstytucyjnego z 13 marca 2014 r., sygn. akt P 38/11 dotyczących znaczenia terminów z art. 137 ust. l u.g.n. Dlatego przeprowadzając ponowne postępowanie, organ zastosuje się do wiążących go wytycznych i poglądów prawnych, przedstawionych zarówno w niniejszym uzasadnieniu jak i w uzasadnieniach wyroków, które wcześniej zapadły w niniejszej sprawie. Dokonując dodatkowych ustaleń stanu faktycznego oraz dokonując oceny, czy zrealizowano cel wywłaszczenia organ ponadto uwzględni, że to, iż jakiś fragment nieruchomości nie jest zabudowany budynkami, nie oznacza automatycznie, że nie został na nim zrealizowany cel wywłaszczenia. Jest bowiem oczywiste, że do budynku, czy garażu musi istnieć konieczne dojście, czy w przypadku garażu także dojazd, ewentualnie plac manewrowy, który z natury rzeczy nie jest zabudowany". W dalszej części uzasadnienia organ wskazał, że niewątpliwie w omawianej sprawie spełnione zostały dwie podstawowe przesłanki, bez zaistnienia których nie jest możliwe orzeczenie o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości. Ze zgromadzonych w aktach sprawy postanowień spadkowych wynika, że wnioskodawczynie są spadkobiercami H. G. - właściciela wywłaszczonej parceli l. kat. [...], b. gm. kat. N. . Odnośnie drugiej z przesłanek organ I instancji zwrócił uwagę, iż parcela l. kat. [...], b. gm. kat. N. , przejęta została orzeczeniem wydanym na podstawie przepisów dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939-1945. Za wywłaszczenie przyjmuje się w doktrynie przejęcie nieruchomości przez państwo (Skarb Państwa, jednostkę samorządu terytorialnego) na cel publiczny za odszkodowaniem na podstawie indywidualnego aktu o charakterze administracyjnym. Jakkolwiek przepisy powołanego dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. przewidywały odszkodowanie tylko na wniosek (art. 4 pkt 6) to ww. orzeczenie uznać należy bez wątpienia za orzeczenie o charakterze wywłaszczeniowym. Odnośnie przesłanki trzeciej organ I instancji przeprowadził ponowne postępowanie dowodowe, w celu ustalenia czy objęta wnioskiem o zwrot część działki ewidencyjnej nr [...] o pow. 0,4802 ha, obr. [...], jedn. ewid. [...], jest zbędna na cel wywłaszczenia. Jak wskazuje Prezydent Miasta Krakowa, kluczowym problemem w przedmiotowej sprawie pozostaje jednak mała dostępność materiału dowodowego, który pozwoliłby rozstrzygnąć czy w przedmiotowej sprawie zachodzi przesłanka zbędności na cel wywłaszczenia. Wynika to z upływu czasu od tego zdarzenia, a także specyfiki spraw wywłaszczeniowych z lat 40. i 50. XX-go wieku. Podkreślić należy, iż prowadzone w tym zakresie postępowanie dowodowe uzupełniono przed wydaniem zaskarżonej decyzji wystąpieniem o dodatkowe materiały do Archiwum Narodowego w Krakowie, Archiwum Akt Nowych w Warszawie, Komendy Wojewódzkiej Policji w K. oraz archiwów zakładowych Urzędu Miasta Krakowa i Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego. Ocenić należy, iż pozyskane jak dotąd materiały wyczerpują całkowicie możliwości dowodowe w przedmiotowej sprawie. W szczególności na okres ponad 70 lat, który upłynął od daty wywłaszczenia, za niemożliwe należy uznać pozyskanie świadków, którzy mogliby naświetlić sposób wykorzystania przedmiotowej działki bezpośrednio po dacie wywłaszczenia. Podobnie mało realne jest także pozyskanie innych dowodów z dokumentów, zdjęć czy zapisków z tego okresu. Organ I instancji zwrócił także uwagę na specyfikę spraw o zwrot wywłaszczonej nieruchomości w sytuacji, gdy przedmiotem wywłaszczenia była nieruchomość zajęta w czasie II wojny światowej, na której to nieruchomości okupacyjne władze niemieckie zrealizowały inwestycje o charakterze publicznym. W okresie trwania Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej istotny jest także inny (niższy) poziom gwarancji prawnych w przypadku dokonywanych wywłaszczeń. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 18 grudnia 2014 r. sygn. akt I OSK 1417/13 odnośnie pierwszej z podniesionych kwestii: "działka może być także przed wywłaszczeniem wykorzystywana na cel określony w akcie wywłaszczającym – wówczas wywłaszczenie ma na celu zachowanie tej funkcji także na przyszłość". W tym samym orzeczeniu NSA wypowiedział się także w zakresie różnic standardu prawnego obecnie i w przeszłości. Jak stwierdzono: "Naczelny Sąd Administracyjny pragnie zaznaczyć, na tle art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, że wymagania odnośnie szczegółowości celu wywłaszczenia wskazywanego w decyzji wywłaszczeniowej powinny być oceniane - przy jej kontroli - proporcjonalne do standardu prawnego i funkcjonalnego z chwili wydania decyzji wywłaszczeniowej, a nie z daty dokonywania rzeczonej kontroli. Innymi słowy, w im dalszej przeszłości był określany cel wywłaszczenia, tym ogólniej mógł być on ujęty w decyzji wywłaszczeniowej, a nawet mógł wynikać z kontekstu sprawy i całokształtu jej okoliczności. Należy bowiem zaznaczyć, że inne (wyższe) wymagania dotyczące określoności celu wywłaszczenia będą istnieć na tle aktów wywłaszczeniowych dokonywanych pod rządami obowiązującej Konstytucji RP, zwłaszcza w świetle procesu stałego jej rozwoju i precyzowania norm przez Trybunał Konstytucyjny, a inne (niższe) wymagania należy odnosić do celu wywłaszczenia określanego w aktach z wcześniejszego okresu. Następuje bowiem zasadniczo stały wzrost standardu prawnego i wymagań prawnych - fakt ten musi być uwzględniony przy stosowaniu art. 136 ust. 3 i art. 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż regulacja zawarta w tych przepisach wiąże się z zasady z kwestiami natury historycznej". Przedstawiwszy wstępne uwagi Prezydent Miasta Krakowa stwierdził, iż dla oceny czy trzecia z przesłanek zwrotu została spełniona w przedmiotowej sprawie konieczne jest po pierwsze ustalenie celu wywłaszczenia, a następnie zbadanie czy cel ten został istotnie zrealizowany - z uwzględnieniem stanowiska Trybunału Konstytucyjnego - przed datą złożenia wniosku o zwrot. Dodać należy w tym miejscu, iż zalecenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, wyrażone w wyroku z 8 kwietnia 2021 r. sygn. akt II SA/Kr 160/21, dotyczyły właśnie kwestii określenia celu wywłaszczenia i oceny czy został on zrealizowany. Jak stwierdził sąd: "Z powyższych dosłownie przytoczonych poglądów, które zostały zaakceptowane przez NSA w wyroku z dnia 16.10.2018 roku, sygnatura akt I OSK 2733/16 wynika, że organ nie zastosował się do obligujących go wytycznych, zgodnie z którymi zobowiązany był do ustalenia, czy cel, na który nieruchomość została wywłaszczona został faktycznie zrealizowany oraz kiedy ewentualnie do jego realizacji doszło, przy uwzględnieniu poglądów zawartych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13 marca 2014 r., sygn. akt P 38/11 dotyczących znaczenia terminów z art. 137 ust. 1 ugn. Dlatego przeprowadzając ponowne postępowanie, organ zastosuje się do wiążących go wytycznych i poglądów prawnych, przedstawionych zarówno w niniejszym uzasadnieniu jak i w uzasadnieniach wyroków, które wcześniej zapadły w niniejszej sprawie. Dokonując dodatkowych ustaleń stanu faktycznego oraz dokonując oceny, czy zrealizowano cel wywłaszczenia organ ponadto uwzględni, że to, iż jakiś fragment nieruchomości nie jest zabudowany budynkami, nie oznacza automatycznie, że nie został na nim zrealizowany cel wywłaszczenia. Jest bowiem oczywiste, że do budynku, czy garażu musi istnieć konieczne dojście, czy w przypadku garażu także dojazd, ewentualnie plac manewrowy, który z natury rzeczy nie jest zabudowany". Organ I instancji ustalił, że objęta wnioskiem (niezabudowana) część działki nr [...] stanowi fragment wybetonowanego placu przylegającego bezpośrednio do budynku warsztatowego Komendy Wojewódzkiej Policji w K. , przy czym zachodnia granica terenu objętego wnioskiem biegnie po ścianie ww. budynku. Teren jest ogrodzony i stanowi parking. Na wspomniany teren prowadzą dwa wjazdy - bramy metalowe ze strony budynku. Również w ogrodzeniu wschodnim przedmiotowego terenu znajduje się brama wjazdowa. Stan powyższy potwierdzają protokoły z przeprowadzonych rozpraw administracyjnych połączonych z oględzinami nieruchomości - przeprowadzone w dniu 05.09.2019 r. i w dniu 26.11.2019 r. Z kolei z protokołu z rozprawy administracyjnej połączonej z oględzinami nieruchomości, przeprowadzonej w dniu 31 października 2013 r., wynika że objęta wnioskiem część działki nr [...] stanowi wybetonowany plac przylegający do budynku warsztatowego (garaże samochodowe) Komendy Wojewódzkiej Policji w K. . Jak słusznie zauważył organ I instancji, istnienie garaży jest o tyle istotne, iż stan zbędności niezabudowanych części działki nr [...] należy oceniać szeroko, uwzględniając również sąsiadujące z nimi obiekty budowlane, o ile istnieje związek między wspomnianymi obiektami, a objętymi wnioskiem fragmentami gruntu. Na istnienie takiego związku wskazuje fakt, iż objęta wnioskiem część działki nr [...] stanowi parking przylegający do zabudowań zajmowanych przez Komendę Wojewódzką Policji w K. . Jak wynika z pozyskanych dokumentów z zasobów Archiwum Państwowego w Krakowie, decyzją z 27 października 1950 r. Rejonowy Urząd Likwidacyjny w Krakowie postanowił uznać nieruchomość obj. LWH 51 N. za majątek opuszczony w rozumieniu przepisów dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich, a ponadto stwierdził iż budynki wzniesione na tej nieruchomości, tj. budynek mieszkalny oraz garaże, stanowią nakład okupanta. Ponadto ze sprawozdania z delegacji służbowej z 22 stycznia 1949 r. pracownika Rejonowego Urzędu Likwidacyjnego wynika, iż garaże zajmuje Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie. Wskazał także, iż były one wówczas administrowane przez Miejski Zarząd Nieruchomości w Krakowie. W kolejnym sprawozdaniu z 5 kwietnia 1950 r. wskazał z kolei właścicieli parcel oraz stwierdził, iż omawiane parcele mają być wywłaszczone na potrzeby Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego zgodnie z wnioskiem z 18 stycznia 1950 r. Są to dokumenty chronologicznie starsze niż decyzja o wywłaszczeniu, jednak stanowią istotny przyczynek do ustalenia celu wywłaszczenia. Z uzasadnienia orzeczenia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie z 18 marca 1952 r. wynika, że parcela l. kat. [...] wraz z innymi parcelami "zostały zajęte przez okupanta w okresie wojny. Na powyższych parcelach stanowiących jedną całość gospodarczą okupant wybudował garaże samochodowe i budynek administracyjny. Garaże te po ustąpieniu okupanta zostały zajęte przez Skarb Państwa i po ich remoncie od zniszczeń wojennych są w dalszym ciągu w posiadaniu Skarbu Państwa". Prezydent Miasta Krakowa trafnie wskazał, iż przedmiotowa decyzja nie wymienia wprost konkretnego celu wywłaszczenia, rozumianego jako przyszłe przeznaczenie nieruchomości. Opierając się jednak na ww. sprawozdaniach Rejonowego Urzędu Likwidacyjnego oraz innych materiałach, w tym przesłanych przez Komendę Wojewódzką Policji w K. (za pismem z l września 2022 r.) wskazać należy, iż w istocie nieruchomość objęta wnioskiem przeznaczona była na potrzeby Milicji Obywatelskiej. Co więcej od stania działań wojennych w 1945 roku do dnia dzisiejszego nieprzerwanie była wykorzystywana na potrzeby ww. podmiotu, a po jego przekształceniu -jak wynika z ustaleń z rozpraw administracyjnych prowadzonych w terenie - wciąż użytkowana była i jest na potrzeby Policji. Jak wynika bowiem z treści decyzji Naczelnika Dzielnicy [...] w Krakowie z 12 grudnia 1980 r. o przekazaniu na rzecz Milicji Obywatelskiej nieruchomości stanowiącej działkę nr [...] o pow. 0,4930 ha, "nieruchomość [ta] wraz z budynkiem pozostaje we władaniu jednostek organizacyjnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych od czasu ostatniej wojny, bezpośrednio po zakończeniu działań wojennych". Dodać w tym miejscu należy, że obecnie istniejąca działka nr [...] powstała z działki nr [...] - operatem KERG [...] z 25 września 1996 r. działka nr [...] o pow. 0,4930 ha zmieniła oznaczenie na działkę nr [...] o pow. 0,4933 ha, a następnie została podzielona na działki nr [...] o pow. 0,0131 ha i nr [...] o pow. 0,4802 ha. Zwrócić należy też uwagę na pozyskane z Archiwum Narodowego w Krakowie dokumenty Rejonowego Urzędu Likwidacyjnego dotyczące kompleksu budynków zlokalizowanego w rejonie ulic Konarskiego i Królewskiej (ówcześnie: ul. 18 Stycznia) obejmującego m.in. przedmiotową parcelę l. kat. [...]. Wedle zawartego w tych materiałach pisma z 8 sierpnia 1949 r. przedmiotowa nieruchomość była administrowana przez Miejski Zarząd Nieruchomości - Rejon II, garaże zajmował Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, zaś mieszkania w budynkach zajęte były częściowo przez prywatnych lokatorów, częściowo "z ramienia Urzędu Bezp". Jak już stwierdzono powyżej, decyzją Naczelnika Rejonowego Urzędu Likwidacyjnego z 27 października 1950 r. orzeczono o uznaniu parceli obj. LWH 51, tj. parceli l. kat. [...], b. gm. kat. N. za majątek opuszczony w rozumieniu przepisów dekretu o majątkach opuszczonych i poniemieckich. Punkt b) decyzji stwierdza, że "budynki wzniesione na tej parceli stanowią nakład okupanta", zaś w uzasadnieniu wskazano: "Parcelę objęły w posiadanie władze okupacyjne i zbudowały na tej i na sąsiednich parcelach domy mieszkalne i garaże". Na fakt zajmowania obiektów przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego wskazuje również raport z 18 lutego 1946 r., znajdujący się wśród wspomnianych materiałów - zgodnie z nim po 18 stycznia 1945 r. przez okres około 3 tygodni teren zajmowały wojska radzieckie, a następnie organu bezpieczeństwa. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego organ I instancji prawidłowo ustalił, że obiekty wzniesione na parceli l. kat. [...] zostały zajęte bezpośrednio po ustaniu działań wojennych przez organy b. Urzędu Bezpieczeństwa. Taki wniosek jest uprawniony pomimo, iż w najstarszych dokumentach zgromadzonych w przedmiotowej sprawie pojawia się wyłącznie hasłowe określenie "garaże", z całą pewnością jednak - na co wskazuje zdjęcie lotnicze pozyskane w sprawie - przeznaczenie wybetonowanego placu, który jest przedmiotem niniejszej decyzji i stanowi fragment działki nr [...] nie zmieniło się co najmniej od końca lat 1940. Przywołać należy ponownie zacytowane wyżej stanowisko WSA w Krakowie, w którym sąd podkreślił, iż jest "oczywiste, że do budynku, czy garażu musi istnieć konieczne dojście, czy w przypadku garażu także dojazd, ewentualnie plac manewrowy, który z natury rzeczy nie jest zabudowany".