Interpretacja indywidualna z dnia 12 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.22.2020.11.S/AM/SP

Ustalenie maksymalnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jaką Spółka ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

- stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 16 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 19 listopada 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1083/20 (wpływ prawomocnego orzeczenia WSA w Warszawie - 30 kwietnia 2024 r.); i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 stycznia 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 stycznia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia maksymalnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jaką Spółka ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów.

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Na wstępie Wnioskodawca podkreśla, że wszelkie przedstawione w niniejszym wniosku o interpretację opisy zdarzeń dotyczą zarówno aktualnego stanu rzeczy (stan faktyczny) jak i zdarzeń, które mogą mieć miejsce w przyszłości (zdarzenie przyszłe).

Wnioskodawca jest spółką kapitałową prowadzącą działalność na terenie Polski (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”). Przedmiotem działalności Spółki jest, między innymi, działalność deweloperska, zarządzanie nieruchomościami oraz działalność związana z finansowaniem przedsięwzięć deweloperskich realizowanych przez inne spółki należące do tej samej grupy kapitałowej.

Wnioskodawca podejmuje przedsięwzięcia, polegające na realizacji projektów budowlanych (zwanych w dalszej części wniosku: „Inwestycjami deweloperskimi”). Realizowane przez Spółkę Inwestycje deweloperskie są inwestycjami o charakterze mieszkaniowym, usługowym, jak również posiadającym charakter mieszany, tj. mieszkaniowo-usługowy.

W ramach Inwestycji deweloperskich, Spółka podejmuje czynności zmierzające do zbycia poszczególnych lokali mieszkaniowych, usługowych, mieszkaniowo-usługowych. Może się również zdarzyć taka sytuacja, w której Spółka sprzeda cały budynek lub wynajmie lokale będące przedmiotem Inwestycji deweloperskiej (zwane w dalszej części wniosku łącznie: „Przedmiotem Inwestycji deweloperskich” lub „Przedmiotem Inwestycji deweloperskiej”).

Wnioskodawca pozyskuje środki pieniężne na realizację Inwestycji deweloperskich m.in. poprzez wystawienie weksli własnych, emisję obligacji, zaciąganie pożyczek pod konkretną Inwestycję deweloperską, jak również inne źródła finansowania. W związku z przyjęciem weksla własnego, objęciem obligacji, pozyskaniem pożyczki na realizację konkretnej Inwestycji deweloperskiej lub innego źródła finansowania, podmioty nabywające weksle własne Spółki, obligacje Spółki jak również, udzielające Spółce pożyczki lub innego źródła finansowania, przekazują na rzecz Spółki środki pieniężne.

W związku z uzyskanym finansowaniem Wnioskodawca ponosi koszty w postaci odsetek z tytułu oprocentowania wskazanego w treści weksli własnych (lub porozumień wekslowych im towarzyszących), obligacji, jak również wynikających z umów pożyczek. W przypadku pozyskania finansowania przeznaczonego na realizację Inwestycji deweloperskiej, jest ono przypisywane do konkretnej Inwestycji deweloperskiej.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca powziął wątpliwość odnośnie sposobu ustalenia maksymalnej wysokość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jaką Spółka ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów w CIT.

Pytanie

Czy maksymalna wysokość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jaką Spółka ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów w CIT jest sumą:

• 3 000 000 zł oraz
• 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, maksymalna wysokość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jaką Spółka ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów w CIT jest sumą:

• 3 000 000 zł oraz
• 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16 m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Uzasadnienie stanowiska

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy CIT, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej („dalej EBIDTA”).

Przepis art. 15c ust. 1 ustawy CIT określa sposób kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika w roku podatkowym. Co do zasady, dla celów kalkulacji limitu kosztów finansowania dłużnego należy obliczyć kwotę, która stanowi 30% EBITDA. Należy jednak wskazać, że na podstawie tego przepisu wyłączeniu z kosztów finansowania dłużnego podlega nie tyle kwota kosztów finansowania dłużnego przekraczająca kwotę 30% EBIDTA, ale kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego.

Definicja nadwyżki kosztów finansowania dłużnego została wskazana w art. 15c ust. 3 ustawy CIT. Zgodnie z tym przepisem przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z ust. 12 artykułu 15c ustawy CIT, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Natomiast przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy CIT).

Zdaniem Wnioskodawcy, dla dokonania właściwej interpretacji przywołanych wyżej przepisów prawa podatkowego, w zakresie sposobu określania w jakiej wysokości koszty finansowania dłużnego mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w CIT, zgodnie z dyrektywami wykładni, należy w pierwszej kolejności dokonać analizy ich literalnej treści.

Pierwszeństwo zasady wykładni językowej zostało potwierdzone m.in. w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, które traktuje pozostałe zasady wykładni, w tym wykładnię systemową i funkcjonalną, jako subsydiarne (por. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r. sygn. akt FPS 14/99, ONSA z 200 r. Nr 3, poz. 92 i z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/10 oraz wyroki z dnia 9 sierpnia 2004 r. sygn. akt SA/Rz 1824/03 i z dnia 25 czerwca 2010 r. sygn. akt II FSK 445/09).

W świetle powyższego zauważyć należy, że zgodnie z art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy CIT, ust. 1 tego artykułu nie ma zastosowania do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł. W ocenie Wnioskodawcy, należy zwrócić uwagę na redakcję powyższego przepisu, który nakazuje nie stosować ust. 1 do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego „w części nie przekraczającej 3.000.000 zł”. Nie stanowi on natomiast, że 30% limitu nie stosujemy „w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania przekracza 3.000.000 zł”. Zatem kwota 3.000.000 zł nadwyżki nie podlega w ogóle limitowi 30% EBITDA i należy o nią zawsze pomniejszyć nadwyżkę kosztów finansowania.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy wykładnia literalna art. 15c ust. 14 oraz art. 15c ust. 1 prowadzi do jednoznacznych wniosków:

1)skoro przepis art. 15c ust. 1 nie ma zastosowania do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3 000 000 zł to w danym roku podatkowym ta wartość nadwyżki kosztów finansowania zawsze może stanowić koszt uzyskania przychodów w CIT;

2)dopiero zaś w przypadku, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza ww. próg, zastosowanie znajdzie art. 15c ust. 1 ustawy CIT i to tylko w stosunku do części przekraczającej kwotę 3 000 000 zł;

3)tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przekracza kwotę 3 000 000 zł do kosztów uzyskania przychodów możliwe jest zaliczenie kwoty 3 000 000 zł (jako kwoty dla której limit z art. 15c ust. 1 na podstawie art. 15c ust. 12 nie ma zastosowania) oraz, w zakresie przekraczającym 3 000 000 zł, kwoty do 30% EBITDA.

Innymi słowy, zdaniem Wnioskodawcy, regulacje zawarte w art. 15c ustawy CIT należy rozumieć w ten sposób, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł zawsze nie podlega limitowi z art. 15c ust. 1 zgodnie z literalnym brzmieniem art. 15c ust. 14 i tym samym zawsze stanowi koszt uzyskania przychodów.

W konsekwencji, u podatników, u których nadwyżka finansowania dłużnego nie przekracza kwoty 3 000 000 zł w roku podatkowym, nie znajdzie zastosowania regulacja przewidziana w art. 15c ust. 1 ustawy CIT.

Przepis art. 15c ust. 1 ustawy CIT znajdzie zastosowanie dopiero w sytuacji, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego w roku podatkowym przekroczy 3 000 000 zł. Wówczas, w ocenie Wnioskodawcy, jedynie wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przekraczająca 3 000 000 zł powiększone o 30% EBITDA nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast, jeżeli wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego powyżej kwoty 3 000 000 zł nie przewyższa 30% wskaźnika EBITDA, to również ta wartość w całości stanowi koszt uzyskania przychodu w CIT.

Z powyższego wynika, że maksymalny próg zaliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego do kosztów uzyskania przychodów w CIT w danym roku podatkowym należy określić jako sumę kwoty 3 000 000 zł oraz 30% wskaźnika EBITDA.

Przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko, znajduje odzwierciedlenie/potwierdzenie w ugruntowanej linii orzeczniczej Wojewódzkich Sądów Administracyjnych. Stanowisko takie zostało zaprezentowane m.in. w wyrokach:

• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 maja 2019 r., o sygn. I SA/Gd 287/19, w którym Sąd orzekł, że: „Z kolei przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. przewiduje wyłączenie stosowania regulacji przewidzianej w art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającej w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Wyraźnie zatem z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że przepisu ust. 1 (art. 15c) nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Skoro sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę, a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł, jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomniana kwotę 3.000.000zł”;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2019 r., o sygn. I SA/Wr 14/19, w którym Sąd orzekł, że: „(...) w ocenie Sądu treść art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. należy rozumieć w ten sposób, że określa on kwotę (tj. 3.000.000 zł) co do której przepisu art. 15c ust. 1 i wskazanego tam limitu kosztów w ogóle się nie stosuje. Należy bowiem zwrócić uwagę na redakcję tego przepisu - art. 15c ust. 14 pkt 1 nakazuje nie stosować ust. 1 do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego „w części nie przekraczającej 3.000.000 zł”. Nie stanowi on natomiast, że 30% limitu nie stosujemy „w sytuacji, w której nadwyżka kosztów finansowania przekracza 3.000.000 zł”. Gdyby treść omawianego przepisu wskazywała na brak konieczności stosowania art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. „w sytuacji przekroczenia 3.000.000 zł”, wówczas argumentacja organu mogłaby zostać uznana za uzasadnioną. Natomiast nie może być ona uprawniona przy takim brzmieniu tego przepisu, które wyraźnie i wprost wskazuje na brak zastosowania art. 15c ust. 1 ustawy do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego „w części nie przekraczającej 3.000.000 zł”. Zatem kwota 3.000.000 zł nadwyżki nie podlega w ogóle limitowi 30% EBITDA i należy o nią zawsze pomniejszyć nadwyżkę kosztów finansowania”;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2019 r., o sygn. I SA/Wr 7/19, w którym Sąd orzekł, że: „Z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika zatem wprost, że przepisu ust. 1 (art. 15c) nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Już zatem z literalnego rozumienia powołanych przepisów wynika, że ustawodawca wyłączył stosowanie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł. Skoro zatem sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę, a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł (...)”.
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2018 r., o sygn. I SA/Po 699/18, w którym Sąd orzekł, że: „Z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika wyraźnie, że przepisu ust. 1 (art. 15c) nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Skoro sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. w sposób, który obejmowałby również wskazana kwotę, a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000.000 zł. Zatem kwotę 3 000.000 zł, o której mowa w art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. należy traktować jako wartość, o którą należy obniżyć nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 3 u.p.d.o.p. na potrzeby art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. Stosowanie ograniczenia w zakresie zaliczenia wydatków finansowych do kosztów nie będzie miało zastosowania do nadwyżki finansowania dłużnego, w części nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Natomiast w odniesieniu do nadwyżki ponad ww. kwotę spółka będzie uprawniona do zaliczania w całości do kosztów uzyskania przychodów odsetek z tytułu zawartej umowy pożyczki o ile nadwyżka kosztów finansowania dłużnego nie przewyższy 30% kwoty odpowiadającej sumie przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych (w roku podatkowym) do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych o których mowa w art. 16a-16 m u.p.d.o.p. oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej”;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 listopada 2018 r., o sygn. I SA/Wr 833/18, w którym Sąd orzekł, że: „Przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. przewiduje niestosowanie regulacji przewidzianej w art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającej w danym roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Wyraźnie zatem z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. wynika, że przepisu ust. 1 (art. 15c) nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł. Skoro sam ustawodawca wyraźnie wyłączył zastosowanie przepisu art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie przekracza 3.000.000 zł, to nie można dokonywać wykładni art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. w sposób, który obejmowałby również wskazaną kwotę, a w konsekwencji wbrew literalnemu brzmieniu art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. stosować wyłączenie wynikające z tego przepisu. Z ww. przepisu wyraźnie wynika, że nadwyżka kosztów finansowania dłużnego do kwoty 3.000.000 zł jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów. W sytuacji zatem, gdy u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki ponad wspomnianą kwotę 3.000 000 zł”;

Analogicznie do powyższego stanowisko zostało również wyrażone w wyrokach:

• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 12 marca 2019 r., o sygn. I SA/Wr 6/19;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 maja 2019 r., o sygn. III SA/Wa 1849/18;
• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 6 czerwca 2019 r., o sygn. I SA/Rz 253/19.

Mając na uwadze całokształt przedstawionej argumentacji, jak również ugruntowaną linię orzeczniczą Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, zdaniem Wnioskodawcy maksymalna wysokość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jakie Wnioskodawca ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako kosztów uzyskania przychodów w CIT jest sumą:

• 3.000.000 zł oraz
• 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów w podatku CIT odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m Ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek - 12 marca 2020 r., wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-2.4010.22.2020.2.AM, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia maksymalnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego jaką Spółka ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 12 marca 2020 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 14 kwietnia 2020 r. (wpływ 16 kwietnia 2020 r.) wnieśli Państwo skargę na powyższą interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wnieśli Państwo o:

1)uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji,

2)zwrot kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną interpretację wyrokiem z 19 listopada 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1083/20.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 10 stycznia 2024 r. sygn. akt II FSK 449/21 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok z 19 listopada 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1083/20, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 10 stycznia 2024 r. Doręczenie prawomocnego orzeczenia nastąpiło 30 kwietnia 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w ww. wyroku;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych należy stwierdzić, że zostały wydane bądź zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację. Powołane wyroki nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk sądów nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Jakkolwiek orzecznictwo sądowe jest pomocne przy interpretacji przepisów prawa podatkowego, ale nie ma ono jednak charakteru wykładni powszechnie obowiązującej. Każdą sprawę organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.