Wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. II FSK 449/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Beata Cieloch (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia del. NSA Zbigniew Romała, Protokolant Mateusz Rumniak, po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 listopada 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1083/20 w sprawie ze skargi J. S.A. z siedzibą w Z. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 marca 2020 r. nr 0114-KDIP2-2.4010.22.2020.2.AM w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz J. S.A. z siedzibą w Z. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 19 listopada 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1083/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę J. S.A. z siedzibą w Z. (dalej jako: "spółka", "skarżąca") na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 marca 2020 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest w serwisie internetowym CBOSA (orzeczenia.nsa.gov.pl).

W skardze kasacyjnej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.; dalej jako: "p.p.s.a.") naruszenie przepisów prawa materialnego mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 15c ust. 1 w zw. z ust. 14 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, dalej jako: "u.p.d.o.p."), przez uznanie przez Sąd, że w art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p. przewidziano uprawnienie dla podatnika do niestosowania ograniczeń wynikających z ust. 1 w części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nieprzekraczającej kwoty 3 000 000 zł, co oznacza brak jakichkolwiek ograniczeń w zaliczaniu finansowania dłużnego do kosztów podatkowych, gdy tymczasem właściwa wykładnia w/w przepisu - prowadzi do wniosku, że zastosowanie w art. 15c ust. 14 u.p.d.o.p. progu 3 000 000 oznacza, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów albo wartość kosztów finansowania dłużnego określoną przez limit potrącalności, o której mowa w art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p. albo wartość określoną przez próg 3 000 000 zł, w zależności od tego, która z tych wartości jest wyższa.