Wyrok WSA w Lublinie z dnia 20 września 2022 r., sygn. II SA/Lu 466/22

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Grymuza Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Pawlos – Janusz Asesor sądowy Brygida Myszyńska-Guziur (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 20 września 2022 r. sprawy ze skargi B. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 9 maja 2022 r., nr SKO.2083/21 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

B. G. (dalej jako "strona", "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zamościu z dnia 9 maja 2022 r. w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.

Z akt sprawy i uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia wynika, że wnioskiem złożonym w dniu 28 października 2021 r., skarżący zwrócił się do Wójta Gminy Łabunie o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, w związku z opieką nad matką W. H..

Decyzją z dnia 23 listopada 2021 r. Wójt Gminy Ł., odmówił stronie przyznania wnioskowanego świadczenia pielęgnacyjnego. W ocenie organu pierwszej instancji, w sprawie nie został spełniony warunek art. 17 ust. 1b u.ś.r. do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, ze względu na przekroczenie kryterium wieku, określonego w wymienianym przepisie, bowiem niepełnosprawność w stopniu znacznym W. H. datuje się od 88 roku życia.

Po rozpatrzeniu odwołania strony od ww. decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzja z dnia 9 maja 2022 r. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy nie podzielił stanowiska Wójta

w zakresie stosowania art. 17 ust. 1b u.ś.r. uznając, że nieprawidłowo interpretuje skutki wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014r. sygn. akt K 38/13. Kolegium wyjaśniło, że wskazany wyrok jest wyrokiem zakresowym i dla prawidłowego, to jest zgodnego z wzorcem konstytucyjnym, stosowania normy prawnej zawartej w przepisie uznanym, w pewnym tylko zakresie, za niekonstytucyjny nie jest wymagana ingerencja ustawodawcy, co w praktyce potwierdziło orzecznictwo sądów administracyjnych. Badanie, czy ustalony stan faktyczny wypełnia dyspozycję normy prawnej wynikającej z art. 17 ust. 1 u.ś.r., odbywa się przy uwzględnieniu zakresu, w jakim art. 17 ust. 1b tej ustawy został uznany za niekonstytucyjny na mocy powyższego wyroku, to jest z pominięciem kryterium wieku powstania niepełnosprawności.