Interpretacja indywidualna z dnia 5 października 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.592.2023.1.KKA

Obowiązki płatnika w związku z wypłatą pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 sierpnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłatą pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 22 maja 2018 r. Spółka rozwiązała z pracownikiem umowę o pracę na podstawie przepisu art. 53 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320; dalej : „Kodeks pracy” lub „k.p.” Przyczyną rozwiązania umowy była trwająca dłużej niż 1 miesiąc usprawiedliwiona nieobecność pracownika w pracy z innych przyczyn niż niezdolność do pracy, sprawowanie opieki nad dzieckiem czy odosobnienie ze względu na chorobę zakaźną. Stosunek pracy pracownika ustał 1 czerwca 2018 r., tj. z chwilą doręczenia mu oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W dniu 13 grudnia 2018 r. właściwy Sąd Rejonowy w  .... Wydział Pracy w sprawie z powództwa pracownika przeciwko Spółce o przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, orzekł o przywróceniu pracownika do pracy i zasądził od Spółki na jego rzecz określoną kwotę tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy.

Stosunek pracy został rozwiązany niezgodnie z prawem. Sąd Pracy uznał, że nie było podstaw do rozwiązania umowy o pracę we wskazanym powyżej trybie i na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy orzekł, że rozwiązując z pracownikiem umowę o pracę, Spółka naruszyła przepisy o rozwiązywaniu umów w tym trybie i zgodnie z żądaniem przywrócił pracownika na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy do pracy oraz zasądził wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie ... zł, stanowiącej wynagrodzenie pracownika w okresie od kwietnia do listopada 2018 r. Wskazać należy, iż w chwili rozwiązania umowy o pracę pracownik pozostawał w ochronie przedemerytalnej, wobec czego wynagrodzenie przysługiwało mu za cały czas pozostawania bez pracy.

Do akt postępowania sądowego, zgodnie z żądaniem Sądu, zostało przedłożone zaświadczenie Spółki o wysokości wynagrodzenia pracownika.

Od wyroku Spółka i pracownik wywiedli apelacje, które zostały oddalone wyrokiem właściwego Sądu Okręgowego  .... Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 11 czerwca 2019 r. Wobec tego wyrok Sądu pierwszej instancji stał się prawomocny.

W dniu 3 marca 2020 r. pracownik podjął pracę, a Spółka wypłaciła na jego rzecz zasądzoną kwotę tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Przyczyną, dla której restytucja stosunku pracy nastąpiła dopiero po kilku miesiącach od wydania wyroku przez Sąd Okręgowy, utrzymującego w mocy wyrok Sądu I instancji, był fakt, iż pracownik został dwukrotnie uznany za osobę niezdolną do pracy na poprzednim stanowisku pracy i dopiero stworzenie nowego, nieistniejącego wcześniej w organizacji Spółki, stanowiska pracy umożliwiło mu podjęcie zatrudnienia.

Od wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, Spółka naliczyła i odprowadziła składki ZUS zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”).

Po trzech latach, tj. w marcu 2023 r. pracownik wystąpił do Spółki z roszczeniem o zwrot naliczonych i potrąconych kwot z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i podatek PIT, gdyż w jego ocenie otrzymane świadczenie jest odszkodowaniem i na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa PIT”) korzysta ze zwolnienia od opodatkowania. Co do kwot, stanowiących sumę potrącenia z obydwu tytułów, pracownik wszczął przeciwko Spółce postępowanie egzekucyjne.

W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowości swojego postępowania i wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w tym zakresie.

Pytania

1.Czy kwota zasądzona wyrokiem Sądu od Wnioskodawcy na rzecz pracownika z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na skutek przywrócenia przez Sąd pracownika do pracy stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy PIT i podlega opodatkowaniu, a jednocześnie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania?

2.Czy tym samym Spółka wypłacając pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy należ-nie pobrała zaliczkę na podatek PIT?

3.W nawiązaniu do pytania nr 2, w sytuacji uznania, że Spółka wypłacając pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy nienależnie pobrała zaliczkę na podatek PIT, czy Spółka, jako płatnik, jest uprawniona do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku PIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

W ocenie Spółki, kwota zasądzona wyrokiem Sądu na rzecz pracownika z tytułu wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na skutek przywrócenia przez Sąd pracownika do pracy stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 Ustawy PIT i podlega opodatkowaniu, a jednocześnie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania.

Ad 2

Wobec powyższego, Spółka wypłacając pracownikowi wynagrodzenie z okres pozostawania bez pracy zasadnie pobrała zaliczkę na podatek PIT.

Ad 3

W sytuacji uznania, że Spółka wypłacając pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy nienależnie pobrała zaliczkę na podatek PIT, Spółka, jako płatnik, nie jest uprawniona do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku PIT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 Ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 Ustawy PIT, źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z kolei, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem:

a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g)odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g) zacytowanego przepisu.

Podkreślić należy, że przytoczone zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zatem, zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT wymaga kumulatywnego spełnienia poniższych warunków:

1)otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,

2)odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:

a)ustawy,

b)przepisów wykonawczych do ustawy lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów,

c)wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,

d)nie mogą zachodzić wyłączenie, o jakich mowa w lit. a-g) art. 21 ust. 1 pkt 3 Ustawy PIT.

Natomiast, w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost ze stosownych przepisów prawa, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas takie odszkodowanie lub zadośćuczynienie może korzystać ze zwolnienia od podatku PIT na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy PIT, z wyjątkiem odszkodowań/zadośćuczynień wymienionych w lit. a i b) tego przepisu.

Jak stanowi bowiem art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy PIT, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a)otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą;

b)dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 57 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Z kolei zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Kodeks pracy wprowadza wyraźne rozgraniczenie pomiędzy wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a odszkodowaniem. W ocenie Spółki, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem związanym bezpośrednio ze stosunkiem pracy, a kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 2 ust. 1 Ustawy PIT.

Wynagrodzenie wypłacone na podstawie art. 57 § 2 Kodeksu pracy nie korzysta zatem ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy PIT (por. wyroki NSA z 8 marca 2016 r. sygn. akt II FSK 3966/13, z 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08, z 21 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2918/12). Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stanowi przychód ze stosunku pracy i podlega oskładkowaniu.

Przychód ten, zdaniem Spółki, nie został wyłączony z podstawy wymiaru składek na podstawie § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1949 ze zm., zwane dalej: „Rozporządzenie”).

 Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia, podstawy wymiaru składek nie stanowią przychody z tytułu odprawy, odszkodowania i rekompensaty wypłacane pracownikom z tytułu wygaśnięcia lub rozwiązania stosunku pracy, w tym z tytułu rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę lub rozwiązania jej bez wypowiedzenia, skrócenia okresu jej wypowiedzenia, niewydania w terminie lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Należy jeszcze raz podkreślić, że wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przysługuje wówczas, gdy orzeczono o przywróceniu do pracy (art. 57 § 1 Kodeksu pracy). Natomiast, o odszkodowaniu można mówić w sytuacji, gdy rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów, a pracownik nie żądał przywrócenia do pracy (art. 56 § 1 Kodeksu pracy).

W przedmiotowej sprawie pracownik został przywrócony do pracy oraz otrzymał wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, zgodnie ze wskazanym wyżej art. 57 § 1 Kodeksu pracy. Nie można zatem mówić zdaniem Spółki, że otrzymał odszkodowanie za bezprawne rozwiązanie stosunku pracy, o którym mowa w art. 56 § 1 Kodeksu pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest świadczeniem związanym bezpośrednio ze stosunkiem pracy, gdyż warunkiem jego otrzymania było zgłoszenie gotowości pracownika do podjęcia pracy, co nastąpiło.

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownik nie otrzymał świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b Ustawy PIT, tj. odszkodowania lub zadośćuczynienia. Pracownik otrzymał wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, wypłacone na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy.

Zwolnieniu podlegają wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia - co wynika wprost z literalnego brzmienia powołanych powyżej przepisów.

Z kolei, w myśl art. 31 Ustawy PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Mając na uwadze obowiązek wynikający z tego przepisu, Spółka odprowadziła zaliczkę na podatek PIT od wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi za czas pozostawania bez pracy.

Wnioskodawca wskazał, że Jego stanowisko zostało potwierdzone w poniższych interpretacjach i orzeczeniach sądów administracyjnych, tak np.:

§interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 czerwca 2021 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.379.2021.1.AK, gdzie wskazano, że: „podkreślenia w tym miejscu wymaga, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienia winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca. Mając zatem na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w związku z przywróceniem Go do pracy, nie jest odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem, a tym samym nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ani art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ wypłata świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym strony stosunku pracy”;

§Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 3966/13, gdzie wskazano, że: „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest odszkodowaniem, uprawniającym do zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 PDOFizU”;

§Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1504/08, gdzie zgodnie z tezą wyroku: „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie jest odszkodowaniem (nie może być utożsamiane), uprawniającym do zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych”. Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: „Z treści uzasadnienia wyroku wynika, że w sprawie miał zastosowanie art. 55 Kodeksu pracy, w myśl którego, skarżącej przysługiwało roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Wybór roszczenia pozostawiono woli skarżącej. W sytuacji, gdy zdecydowała się ona na podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do niej, przysługiwało jej wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc. Świadczenie, o którym mowa, nie było więc odszkodowaniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 PDOFizU, lecz wynagrodzeniem za okres pozostawania bez pracy”;

§Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 21 maja 2008 r.,sygn. akt III SA/Wa 2029/07. Zgodnie z tezą wyroku: „wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w związku z jej przywróceniem do pracy, nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego”.

Także Sąd Najwyższy wskazywał, iż wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest szczególnym świadczeniem odszkodowawczym - pokrywa bowiem szkodę, jaką pracownik poniósł wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy (por. wyrok SN z 25 października 2007 r., sygn. akt II BP 11/07, wyrok SN z 6 stycznia 2009 r., sygn. akt II PK 117/08, uchwała 7 sędziów SN z 18 czerwca 2009 r., sygn. akt I PZP 2/09).

Spółka ma świadomość, iż istnieje orzecznictwo sądów administracyjnych, zgodnie z którym wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy jest traktowane jak odszkodowanie za szkodę, jaką poniósł pracownik w wyniku utraty wynagrodzenia za pracę wskutek niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy (por. wyrok NSA z 27 maja 2021 r., sygn. akt II FSK 3420/18, wyrok WSA w Warszawie z 20 października 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 295/21). Jednakże, mając na uwadze przytoczone powyżej argumenty, stanowisko organów podatkowych i sądów administracyjnych, Wnioskodawca nie podziela tego stanowiska.

W świetle przywołanych argumentów oraz wyżej zaprezentowanych poglądów organów podatkowych i sądów administracyjnych, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że przedstawione stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny w zakresie pytania nr 1 i nr 2.

Odnosząc się natomiast do pytania nr 3 wskazać należy, że miało ono charakter warunkowy i oczekiwali Państwo odpowiedzi na nie w sytuacji uznania, że Spółka wypłacając pracownikowi wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy nienależnie pobrała zaliczkę na podatek PIT. Z uwagi zatem na powyższe rozstrzygnięcie, nie udziela się odpowiedzi na pytanie nr 3.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji w zakresie pytania nr 1 i nr 2 jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.