Wyrok SN z dnia 22 marca 2023 r., sygn. II PSKP 60/22

1. Wynagrodzenie dodatkowe, o którym mowa w art. 224 ust. 2 ustawy o radcach prawnych, stanowi dodatkowy ekwiwalent wynagrodzenia za pracę, ale dopiero w sytuacji, gdy wskazane w wyżej zaprezentowanym przepisie przesłanki wystąpią łącznie. Mowa w tym przypadku o zasądzeniu kosztów sądowych na rzecz pracodawcy radcy prawnego, którego reprezentuje w danym postępowaniu (koszty zastępstwa sądowego oraz te przyznane w: ugodzie, postępowaniu polubownym, arbitrażu zagranicznym lub w postępowaniu egzekucyjnym) oraz o ściągnięciu ich od strony przeciwnej.

2. W sytuacji braku dokumentacji, tj. utraty dokumentów, które mogłyby świadczyć o ściągnięciu (wyegzekwowaniu) należności z tytułu zasądzonych kosztów zastępstwa sądowego, brak jest postaw do uznania, że koszty te zostały faktycznie przez pracodawcę ściągnięte. Dopiero w sytuacji, kiedy radca prawny uprawdopodobniłby, że zasądzone koszty zastępstwa procesowego zostały przez pracodawcę faktycznie ściągnięte, a utrata dokumentacji pracodawcy, stanowiącej o zasadności roszczenia radcy prawnego o wynagrodzenie dodatkowe, była przez pracodawcę zawiniona - wówczas można by mówić o wymagalności roszczenia radcy prawnego względem pracodawcy. To radca prawny obowiązany jest wykazać, że działania, które zostały podjęte przez pracodawcę, były podyktowane celowym uniemożliwieniem ustalenia ściągnięcia zasądzonych na rzecz pracodawcy kosztów zastępstwa procesowego, a w konsekwencji brakiem możliwości doprowadzenia do ustalenia wymagalności roszczenia dodatkowego wynagrodzenia radcy prawnego z tytułu zasądzonych i wyegzekwowanych przez pracodawcę kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Renata Żywicka (przewodniczący)

‎SSN Jarosław Sobutka (sprawozdawca)

‎SSN Robert Stefanicki

w sprawie z powództwa A. C. ‎przeciwko P. Spółce Akcyjnej w W. ‎o wynagrodzenie, ewentualnie odszkodowanie i ustalenie,‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 22 marca 2023 r.,‎skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie‎z dnia 23 marca 2021 r., sygn. akt XIV Pa 194/20,