Interpretacja indywidualna z dnia 19 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.260.2019.9.BS

Czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ww. ustawy) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej. ustawy), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 17 czerwca 2019 r. (data wpływu 21 czerwca 2019 r.) – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 19 lutego 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1271/19 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 stycznia 2023 r. sygn. akt II FSK 1488/20; i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ww. ustawy) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej. ustawy), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 21 czerwca 2019 r. do tut. Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ww. ustawy) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej. ustawy), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA.

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego:

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”). Siedziba i miejsce zarządu Wnioskodawcy znajduje się na terytorium Polski.

Przeważający przedmiot działalności Wnioskodawcy wg KRS to „Działalność prawnicza”, oznaczona symbolem PKD 69.10.Z. Podstawowym obszarem działalności Wnioskodawcy jest nabywanie i zarządzanie krótkoterminowymi wierzytelnościami konsumenckimi. Ponadto w 2017 r. Spółka rozszerzyła swoją działalność o zarządzanie wierzytelnościami sekurytyzowanymi.

Wnioskodawca nie jest przedsiębiorstwem finansowym w rozumieniu art. 15c ust. 16 ustawy o CIT. Wnioskodawca nie tworzy podatkowej grupy kapitałowej (nie należy do podatkowej grupy kapitałowej). Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy.

Wnioskodawca, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponosi koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 1 w zw. ust. 12 ustawy o CIT, w szczególności odsetki od zaciągniętych pożyczek oraz odsetki od wyemitowanych obligacji. Przy tym, nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 w zw. z ust. 3 ustawy o CIT, w poszczególnych latach podatkowych (począwszy od 2019 r.), przekracza u Wnioskodawcy kwotę 3.000.000 zł.

Koszty finansowania dłużnego, ponoszone przez Spółkę:

a)spełniają warunki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT dla zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, tj. są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

b)nie stanowią kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W przyszłości Wnioskodawca również będzie ponosić koszty finansowania dłużnego, o których mowa w art. 15c ust. 1 w zw. ust. 12 ustawy o CIT, w szczególności odsetki od zaciągniętych pożyczek oraz odsetki od wyemitowanych obligacji. Przy tym nadwyżka kosztów finansowania dłużnego, o której mowa w art. 15c ust. 1 w zw. z ust. 3 ustawy o CIT, w poszczególnych latach podatkowych (począwszy od 2019 r.), przekraczać będzie u Wnioskodawcy kwotę 3.000.000 zł.

Pytania

1. Czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA?

(pytanie dotyczy stanu faktycznego)

2. Czy art. 15c ust. 1 i ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegać będą u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł (o której mowa w art. 15 ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT) powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), a więc inaczej rzecz ujmując, czy kwota nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która u Wnioskodawcy będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA?

(pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego)?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1 (dotyczy stanu faktycznego)

Zdaniem Wnioskodawcy art. 15c ust. 1 oraz ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA), a więc inaczej rzecz ujmując, kwota nadwyżki kosztów finansowani dłużnego, która u Wnioskodawcy może stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA.

Ad. 2 (dotyczy zdarzenia przyszłego)

Zdaniem Wnioskodawcy art. 15c ust. 1 oraz ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegać będą u Wnioskodawcy koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa kwotę 3.000.000 zł powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA), a więc inaczej rzecz ujmując, kwota nadwyżki kosztów finansowani dłużnego, która u Wnioskodawcy będzie mogła stanowić koszty uzyskania przychodów, powinna być ustalona jako suma wartości: 3.000.000 zł + 30% podatkowego wskaźnika EBITDA.

Uzasadniając własne stanowisko w sprawie (zarówno dotyczące stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego), Wnioskodawca wskazał, że przepisy ustawy o CIT definiują koszty finansowania dłużnego, jako wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 ustawy o CIT).

Za przychody o charakterze odsetkowym uważa się natomiast przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy o CIT).

Wnioskodawca, jako podatnik CIT ponoszący koszty finansowania dłużnego, o których mowa powyżej, jest zobowiązany do stosowania przewidzianego ustawą ograniczenia w zakresie wysokości wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodu z tego tytułu (limitowanie kosztów finansowania dłużnego na podstawie art. 15c ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, tj. w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 30% tzw. podatkowego wskaźnika EBITDA.

Zgodnie z art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Na podstawie art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT przepisu art. 15c ust. 1 nie stosuje się jednak do „nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł”.

Dla dokonania właściwej wykładni ww. przepisów, w zakresie sposobu określania w jakiej wysokości koszty finansowania dłużnego mogą stanowić u podatnika koszty uzyskania przychodów, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego u podatnika przekracza kwotę 3.000.000 zł – należy w pierwszej kolejności dokonać analizy ich literalnej treści.

Pierwszeństwo zasady wykładni językowej jest potwierdzane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, które traktuje pozostałe zasady wykładni, w tym wykładnię systemową i funkcjonalną, jako subsydiarne (por. uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r. sygn. akt FPS 14/99 i z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/10 oraz wyroki z dnia 9 sierpnia 2004 r. sygn. akt SA/Rz 1824/03 i z dnia 25 czerwca 2010 r. sygn. akt II FSK 445/09).

Mając na uwadze powyższe, jak wynika z treści art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, w zakresie tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która jest niższa lub równa kwocie 3.000.000 zł, nie stosuje się przepisu art. 15c ust. 1, co oznacza że podatnik w żadnym przypadku nie jest zobowiązany do jej wyłączania kosztów finansowania dłużnego z kosztów uzyskania przychodu (na podstawie art. 15c ust. 1 ww. ustawy).

Zatem, ta część nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która spełnia określony w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT warunek, tj. nie przekracza w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł – jest wyłączona z zastosowania ograniczeń przewidzianych w art. 15c ust. 1 ww. ustawy.

Przepis art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, analizowany zgodnie z regułami wykładni językowej, wskazuje na pełne wyłączenie oznaczonej w nim części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego spod działania przepisu art. 15c ust. 1, czego logiczną konsekwencją jest wniosek, że przepis art. 15c ust. 1 ma w tej sytuacji zastosowanie jedynie do pozostałej części tej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, tj. tej jej części, która przekracza u podatnika w roku podatkowym kwotę 3.000.000 zł. Dopiero w odniesieniu do tej części nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, która nie spełnia warunku wyłączającego, określonego w art. 15c ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT, zastosowanie znajduje przepis art. 15c ust. 1 ww. ustawy, a limitem zaliczania kosztów finansowania dłużnego (nadwyżki kosztów finansowania dłużnego) do kosztów uzyskania przychodu jest wówczas suma:

- kwoty 3.000.000 zł, jako progu którego przekroczenie „rozpoczyna” stosowanie ograniczenia z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT oraz

- kwoty obliczonej jako 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. kwoty stanowiącej 30% podatkowego wskaźnika EBITDA).

Zatem, posiłkując się dla zobrazowania przykładem, gdy w danym roku podatkowym łączna wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego wyniesie u podatnika 15 mln zł, a 30% podatkowej EBITDA wyniesie 10 mln zł, wówczas na podstawie art. 15c ustawy o CIT, z kosztów uzyskania przychodów podatnik ten powinien wyłączyć kwotę 2 mln zł, ustaloną jako wynik działania: 15 mln zł - (3 mln zł + 10 min zł) (Wnioskodawca podkreśla, że ww. wartości kosztów finansowania dłużnego oraz podatkowej EBITDA zostały przedstawione wyłącznie na potrzeby przykładu kalkulacyjnego i tym samym nie odzwierciedlają wartości liczbowych przyjmowanych dla kalkulacji ograniczenia wskazanego w art. 15c ustawy o CIT, w odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy; przedmiotowe wartości nie stanowią elementu opisu stanu faktycznego w ramach niniejszego wniosku).

Reasumując, Wnioskodawca uważa za prawidłowe stanowisko, zgodnie z którym przepisy art. 15c ust. 1 oraz ust. 14 pkt 1 ustawy o CIT należy łącznie interpretować w ten sposób, że wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów podlegają koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza kwotę 3.000.000 zł powiększoną o 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (tj. powiększoną o 30% podatkowego wskaźnika EBITDA).

Prezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie powołać następujące wyroki dotyczące analizowanego zagadnienia:

- WSA we Wrocławiu z dnia 13 listopada 2018 r. (sygn. akt I SA/Wr 833/18),

- WSA w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2018 r. (sygn. akt I SA/Po 699/18),

- WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2019 r. (sygn. akt I SA/Wr 7/19),

- WSA we Wrocławiu z dnia 3 kwietnia 2019 r. (sygn. akt I SA/Wr 14/19),

- WSA w Gdańsku z dnia 8 maja 2019 r. (sygn. akt I SA/Gd 287/19),

- WSA w Warszawie z dnia 16 maja 2019 r. (sygn. akt III SA/Wa 1849/18).

Pogląd zbieżny ze stanowiskiem Wnioskodawcy przewertowany jest także w doktrynie. <Według krajowego przepisu (art. 15c ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.p.) wyłączenia kosztowego nie stosuje się do „nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3.000.000 zł”. Zatem nie powinno budzić wątpliwości, że kwota ustawowa to limit „wyłączenia”, zwolnienie od stosowania redukcji podatkowej kosztów. To oznacza, że nawet jeżeli u danego podatnika nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza 3.000.000 zł, to wskaźnik obliczony na podstawie EBITDA należy stosować dopiero do nadwyżki.

Uwaga! Sprawdzając, jaka część kosztów finansowania dłużnego może być ujęta w rachunku podatkowym po stronie kosztów, podatnik winien dokonać obliczenia:

(kwota kosztów - 3.000.000 zł) - 30% EBITDA

Dodatni wynik takiego działania identyfikuje kwotę kosztów finansowania dłużnego, które nie mogą być ujęte w kosztach podatkowych.

(Kowalski Radosław, Rozliczanie odsetek w kosztach podatkowych. Opublikowano: ABC) >

Interpretacja indywidualna

W dniu 22 sierpnia 2019 r. rozpatrzyłem Państwa wniosek i wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-1.4010.260.2019.1.BS, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 2 września 2019 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 30 września 2019 r., które wpłynęło 2 października 2019 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Formułując zarzuty skargi wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pismem z 4 listopada 2019 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.260.2019.2.BS udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 19 lutego 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1271/19.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 stycznia 2023 r. sygn. akt II FSK 1488/20 oddalił ww. skargę kasacyjną Organu.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wraz z aktami sprawy wpłynął do tut. Organu 26 kwietnia 2023 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

-uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w ww. wyroku;

-ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku - jest prawidłowe.

-Odstępuję od uzasadnienia prawnego oceny Państwa stanowiska.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. w 2019 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym: