Interpretacja indywidualna z dnia 5 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.846.2022.1.JK

Opodatkowanie nieodpłatnych świadczeń.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 listopada 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 6 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca w dniu składania wniosku jest sędzią.

W latach (…) przysługujące Wnioskodawcy jako czynnemu sędziemu X bezpłatne zakwaterowanie (w oparciu o art. (…) ustawy (…)) było traktowane jako przychód.

Przychód ów był uwzględniany zarówno przez X w: wystawianych dla sędziego – Wnioskodawcy informacji o przychodach (PIT-11) oraz deklaracjach ZUS (składki zdrowotne). Wnioskodawca w oparciu o dane wynikające m.in. z wystawionej przez X informacji PIT-11 (nie modyfikując jej) dokonywał rozliczenia rocznego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca uzyskał informację, że dotychczas stosowana interpretacja dotycząca kwalifikacji przydziału Wnioskodawcy mieszkania służbowego była błędna i uległa zmianie, albowiem bezpłatne zakwaterowanie Wnioskodawcy jako sędziego nie stanowi dla sędziów przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 1128 ze zm.) – dalej jako u.p.d.o.f.

W konsekwencji – X poinformował, że dokonał Wnioskodawcy korekt informacji PIT-11 za lata (…) oraz deklaracji ZUS (w zakresie składki zdrowotnej). Ponadto X przelał na konto Wnioskodawcy kwotę nadpłaconych z wyżej wymienionego tytułu składek zdrowotnych i poinformował o przysługującym do upływu okresu przedawnienia prawie ubiegania się Wnioskodawcy o zwrot nadpłaty podatku w oparciu o przesłane Wnioskodawcy korekty informacji PIT-11.

Wnioskodawca tego nie zrobił, powziął bowiem wątpliwości co do stanu prawnego.

(…)

Pytania

1.Czy Wnioskodawca jako czynny sędzia w latach (…) w związku z przydzieleniem mu w tym okresie przez X bezpłatnego zakwaterowania na terenie (…) (zakwaterowanie w oparciu o art. (…) ustawy (…)) nie miał prawnego obowiązku wykazywania go jako przychodu – nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. i uwzględnieniu w rozliczeniu rocznym podatku dochodowego za wspomniane lata?

2.Czy, w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze, Wnioskodawca ma prawo wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za okresy objęte wnioskiem?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, na zadane pytania należy udzielić odpowiedzi negatywnej, (…).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., jednym ze źródeł przychodów jest stosunek służbowy, a za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f.).

Wydaje się, że wydatki związane z zapewnieniem sędziemu, bezpłatnego miejsca zakwaterowania w tym mieście, mogłyby być zakwalifikowane jako nieodpłatne świadczenie.

Jak wskazuje orzecznictwo sądów administracyjnych (Wyrok NSA z dnia 25 lutego 2020 r., II FSK 742/18), znaczenie ma w tym zakresie orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r o sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał uznał, że „art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f. są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości”. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucyjny sprecyzował m.in., że „za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Każdy przypadek nieodpłatnego świadczenia należy rozpatrywać indywidualnie.

W przypadku niniejszym – zapewnienie Wnioskodawcy jako sędziemu X w okresie objętym wnioskiem bezpłatnego zakwaterowania w (…) należy uznać – za świadczenie spełniane w interesie X traktowanego jako pracodawca Wnioskodawcy. Za takim poglądem przemawia – jak już wyżej wskazano – realizacja poprzez to zakwaterowanie niezawisłości sędziowskiej jako strona materialna oraz sprawowanie urzędu sędziego – zgodnie z art. (…) Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Następnie zwrócono uwagę, że bezpłatne zakwaterowanie w (…) przysługuje sędziemu z mocy prawa. Wnioskodawca zgadza się z tak wysłowioną argumentacją. Co istotne zdaniem Wnioskodawcy – nie zmienił on miejsca zamieszkiwania, ponosząc konsekwencje związane z rozłąką z rodziną. Ponadto Wnioskodawca nie miał żadnych praw do lokalu, który w związku ze sprawowaniem urzędu sędziego zapewnił mu X. Reasumując – z przyjętego stanowiska wynika, że koszty zakwaterowania Wnioskodawcy w (…) w oparciu o przedstawiony stan faktyczny są ponoszone nie w interesie Wnioskodawcy, lecz X i nie stanowiły przychodu, który Wnioskodawca winien wykazać w rozliczeniu rocznym podatku dochodowego od osób fizycznych za objęte wnioskiem lata (w tym jako nieodpłatne świadczenie z art. 12 ust. 1, w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.). Wsparcie dla argumentacji znajdujemy w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok NSA z dnia 5 lutego 2020 r. o sygn. akt II FSK 742/18; Wyrok WSA w Krakowie z dnia 24 lipca 2019 r. o sygn. akt I SA/Kr 957/18).

Wnioskodawca zauważa, że ostatnio rysuje się w judykatach sądów administracyjnych linia orzecznicza, która wyraża stanowisko przeciwne do wyłożonego wyżej (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 24 lipca 2019 r. I SA/Kr 957/18) – w tym Naczelnego Sądu Administracyjnego (Wyrok NSA z dnia 29 listopada 2018 r., II FSK 799/18; wyrok NSA z dnia 23 sierpnia 2011 r., FSK 3268/19); wyrok NSA z 1 września 2022 r. o sygn. akt II FSK 2894/19 (dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Wnioskodawca jednak zauważa, że rozważane przez sądy sytuacje nie są tożsame z sytuacją sędziego. Sądy administracyjne rozpatrywały problematykę wydatków poniesionych przez płatników w związku z przydzieleniem podatnikowi kwatery służbowej (opłacenie pracownikowi zakwaterowania; korzystanie z bezpłatnego mieszkania).

Przyjęto w nich zwłaszcza, że ponoszenie przez pracodawcę kosztów mieszkania, w którym został zakwaterowany pracownik, leży w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy. Tym samym (także przy uwzględnieniu przesłanek szczegółowych, związanych z sytuacją prawną pracownika) przychód ten podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od dochodów osobistych tylko do kwoty 500 PLN miesięcznie. Pogląd podzielił także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, który przedstawił w sprawie rozpatrzonej przez NSA w przywołanym wyżej wyroku z dnia 23 sierpnia 2021 r. o sygn. akt II FSK 3268/19, stanowisko o braku podstaw prawnych do uznania sytuacji wykonywania przez pracownika pracy poza miejscem jego zamieszkania za podróż służbową, co oznacza że nie ma zastosowania do takiej sytuacji zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwrócić zarazem jednak należy uwagę, że sądy w orzeczeniach przywołują różne określenia dla ujęcia sytuacji, w której dochodzi do wykonywania pracy (wykonywania obowiązków pracowniczych – tak SN). Wskazują bowiem na „pełnienie służby w innej miejscowości” (wyrok NSA z 5 lutego 2020 r., II FSK 742/18); „wykonywanie pracy poza stałym miejscem pobytu” (wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 3 września 2019 r., I SA/Bd 450/19); „miejsce wykonywania obowiązków” (Uchwała SN z dnia 10 grudnia 2015 r., III UZP 14/15); „pracownicy delegowani do pracy za granicą” (wyrok NSA z dnia 29 listopada 2018 r., II FSK 799/18). W orzeczeniach określa się sytuację pracownika, który świadczy pracę poza stałym miejscem zamieszkania jako „pracownika mobilnego”. Praca owego pracownika mobilnego jest wykonywana poza siedzibą pracodawcy. W judykatach znajdujemy także wskazanie na pracowników „niemobilnych”. Znajdują się oni w sytuacji wykonywania pracy „w dużej odległości od swojego miejsca zamieszkania” (Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 3 września 2019 r., I SA/Bd 450/19), oddelegowani do pracy poza to miejsce.

W regulacjach prawnych znajdujemy regulacje odrębne, właściwe dla określonej grupy zawodowej (pracownicy służby więziennej; pracownicy ogólnie określani jako pracownicy służby leśnej – „Lasów Państwowych”). Nie są oni pracownikami „oddelegowanymi poza miejscowość, w której ma siedzibę pracodawca i poza ich miejsce zamieszkania” (WSA w Bydgoszczy) czy pracownikami delegowanymi do pracy poza ich miejsce zamieszkania (wyrok NSA z 29 listopada 2018 r., II FSK 799/18). Wykonują obowiązki poza miejscem zamieszkania stale – przez cały okres służby (przeniesienie z urzędu do pełnienia służby w innej miejscowości – art. 73 Ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, DZ.U.2021.1064 t.j), a tak określony jej czas pełnienia może mieć w sytuacji niektórych grup osób charakter zamknięty. Ustawodawca lub inny właściwy prawodawca zwykle wiąże obowiązek przyznania takiemu pracownikowi mieszkania (służbowego, kwatery, lokalu mieszkalnego) z okresem zatrudnienia, co określane jest jako mieszkanie tymczasowe (kwatera tymczasowa).

W zbliżonej sytuacji znajdują się sędziowie Y. czy Z., a także sędziowie X. Ich sytuację pracowniczą regulują przepisy odrębne, na które wskazano wyżej. Stanowią one wyłącznie o tej kategorii pracowników.

(…)

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl natomiast jednej z głównych zasad dotyczących opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wysłowionej w art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan sędzią. Jako czynny sędzia w latach (…) korzystał Pan z bezpłatnego zakwaterowania w (…) przysługującego Panu w oparciu o przepis art. (…) ustawy. Pana wątpliwość budzi, czy miał Pan prawny obowiązek wykazywania przychodu z tego tytułu jako nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i uwzględnieniu go w rozliczeniu rocznym podatku dochodowego za wspomniane lata. W sytuacji negatywnej, czy jest Pan uprawniony do złożenia korekty za wzmiankowane lata.

(…)

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca zawarł katalog źródeł przychodu, wymieniając w punkcie pierwszym jako źródło przychodów:

Uszczegółowieniem ww. przepisu jest art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, zgodnie z którym:

Dokonując subsumpcji przedstawionego opisu sprawy do zaprezentowanego wyżej stanu prawnego należy stwierdzić, że przychody sędziego mieszczą się w zakresie art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulegającym wielokrotnym modyfikacjom niemającym jednak przełożenia na merytoryczne rozstrzygnięcie):

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).

Zgodnie z art. 353 § 2 ww. Kodeksu:

Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Rozumienie pojęcia „nieodpłatnych świadczeń” zostało wypracowane w orzecznictwie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 947), stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

§po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

§po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

§po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Te wszystkie cechy opodatkowanego przychodu kwalifikowanego do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych muszą wystąpić łącznie.

W niniejszej sprawie nie jest spełniona ww. przesłanka druga, gdyż świadczenie polegające na zapewnieniu bezpłatnego zakwaterowania nie jest spełniane w interesie pracownika. Spełnienie tego świadczenia wynika z godności urzędu sprawowanego przez sędziego. Jak stanowi bowiem ustawa zasadnicza (art. 178 ust. 2 Konstytucji RP), sędziom zapewnia się warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków. Intencją ustawodawcy przy tworzeniu powyższych przepisów była realizacja konstytucyjnej zasady, gwarantującej sędziom warunki pracy i wynagrodzenie odpowiadające godności urzędu oraz zakresowi ich obowiązków (art. 178 ust. 2 Konstytucji RP).

W związku z powyższym zapewnienie przez X sędziemu bezpłatnego zakwaterowania jest ściśle związane z wykonywaniem obowiązków sędziego będących skutkiem jego wyboru na ten zaszczytny urząd. Argument ten przesądza o tym, że w omawianej sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniem spełnionym w interesie pracownika, a zatem nie jest spełniona druga przesłanka z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. W przypadku sędziów ww. przepis Konstytucji konkretyzuje, między innymi art. (…) ustawy.

Zgodnie z tymi regulacjami sędziemu przysługuje bezpłatne zakwaterowanie w (…). Przyznanie sędziom bezpłatnego zakwaterowania ma na celu zapewnienie wykonywania obowiązków przez sędziów, w szczególności wydawania wyroków w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, oraz zapewnienie zagwarantowanych w Konstytucji RP warunków pracy i wynagrodzenia odpowiadających godności urzędu sędziego.

Biorąc pod uwagę powyższą konstatację, opisany we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa, orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, należy stwierdzić, że przyznanie Panu – jako czynnemu sędziemu – bezpłatnego zakwaterowania w (…) w latach wykonywania obowiązków nie stanowiło dla Pana przysporzenia majątkowego podlegającego opodatkowaniu – jako nieodpłatne świadczenie – zakwalifikowane do źródła przychodów sklasyfikowanego w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc do kwestii możliwości złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty za wnioskowane lata podatkowe należy wskazać na art. 75 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.), zgodnie z którym:

W myśl natomiast art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej:

W myśl art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej:

Pojęcie deklaracji zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 5 ww. ustawy:

Korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji – o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Skorygowanie deklaracji polega więc na ponownym – poprawnym już – wypełnieniu jej formularza z zaznaczeniem, że w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej deklaracji. Podatnik może skutecznie skorygować wysokość zobowiązania podatkowego o ile zobowiązanie to nie uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej:

Okoliczności skutkujące przerwaniem lub zawieszeniem biegu przedawnienia wymienione zostały w art. 70 i art. 70a ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, w sytuacji opisanej we wniosku, tj. bieżącego opodatkowania rzeczonych przychodów, ma Pan prawo do złożenia korekt zeznań podatkowych i wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty za lata podatkowe, w stosunku do których zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).