Wyrok SN z dnia 4 października 2022 r., sygn. I PSKP 88/21

Pracownicy zatrudnieni za granicą u polskiego pracodawcy nie odbywają podróży służbowej, wobec czego prawodawca wskazał wyraźnie, że osobom wysłanym do takiej pracy nie są wypłacane diety, lecz chodzi o ich równowartość w ramach wynagrodzeń, które - wzorem diety - uwzględniają sytuację faktyczną związaną ze świadczeniem pracy poza stałym miejscem zamieszkania. Zastosowana została i w tym przypadku ulga w opłacaniu składek na ubezpieczenia społeczne, zbliżona do ulgi uzyskiwanej przez przebywającego w podróży służbowej, tak że obowiązek składkowy nie obejmuje wynagrodzenia (przychodu, o którym mowa art. 18 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy systemowej) do kwoty równowartości diety. W związku z tym ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wymaga pominięcia wyłącznie równowartości diet, lecz już nie ryczałtów za noclegi. Przychód z tytułu ponoszenia przez pracodawcę kosztów zakwaterowania pracowników za granicą stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. 

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący) ‎

SSN Leszek Bielecki (sprawozdawca) ‎

SSN Jarosław Sobutka

w sprawie z powództwa M. P. ‎przeciwko M. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą P. w K. ‎o zadośćuczynienie i odszkodowanie, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 4 października 2022 r., ‎skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy ‎i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach ‎z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. akt V Pa 108/19,

uchyla zaskarżony wyrok w punkcie I w części oddalającej apelację powódki oraz w punkcie II i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Okręgowemu w Kielcach do ponownego rozpoznania i orzeczenia kosztach postępowania.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 6 lutego 2020 r., V Pa 108/19, oddalił apelację powódki M. P. oraz apelację pozwanej M. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą P. w K. od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 21 grudnia 2018 r., IV P 269/18, zasądzającego od pozwanej na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia dalszą kwotę 2.000 zł z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym od dnia 19 czerwca 2015 r., tak jak i w przypadku kwoty 1.000 zł zasądzonej wyrokiem z dnia 19 czerwca 2015 r., do dnia zapłaty (pkt I wyroku), oddalającego powództwo co do zadośćuczynienia w pozostałej części (pkt II wyroku), uchylającego wyrok zaoczny z dnia 20 czerwca 2012 r. w sprawie IV P 425/12 i oddalającego powództwo co do odszkodowania (pkt III wyroku) oraz orzekającego o kosztach procesu.