Jak prawidłowo ustalić wysokość zasiłku dla zleceniobiorców

Zleceniobiorca, który przystąpił do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego  i ma wymagany okres podlegania temu ubezpieczeniu, uzyska prawo do zasiłku z ubezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy. Podstawę wymiaru zasiłków dla zleceniobiorców ustala się inaczej niż dla pracowników, przy czym istnieje kilka wspólnych zasad, m.in. dotyczących długości okresu, z którego uwzględniany jest przychód, czy zakresu nieustalania nowej podstawy wymiaru zasiłku, jeżeli przerwa między okresami pobierania zasiłków nie przekroczyła 3 miesięcy.

Zasady obliczania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego dla zleceniobiorców mają także zastosowanie przy ustalaniu wysokości zasiłku opiekuńczego i macierzyńskiego.

Podstawa wymiaru zasiłku z 12 miesięcy

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu zleceniobiorcy stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Przychodem jest dla tych osób kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe (art. 3 pkt 4 ustawy zasiłkowej). Natomiast podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, w tym chorobowe, jest przychód w rozumieniu przepisów ustawy o pdof, uzyskany ze zlecenia, jeżeli w umowie określono odpłatność za jej wykonywanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie.

W podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uwzględnia się przychód w faktycznej wysokości, bez uzupełniania, w tym ewentualne składniki przychodu, które przysługują w okresie pobierania zasiłków. Zasada wynikająca z art. 41 ustawy zasiłkowej, wyłączająca z podstawy wymiaru składniki, do których ubezpieczony zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłków, nie ma zastosowania do osób niebędących pracownikami, np. zleceniobiorców.