RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 36 i 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Funkcjonowaniu i rozwojowi wspólnego rynku produktów rolnych powinno towarzyszyć ustanowienie wspólnej polityki rolnej (zwanej dalej „WPR”) obejmującej w szczególności wspólną organizację rynków rolnych (zwana dalej „WOR-), która może, zgodnie z art. 34 Traktatu, przybierać różne formy w zależności od produktów.

(2) Od czasu wprowadzenia WPR Rada przyjęła 21 WOR pojedynczego produktu lub grupy produktów, które są regulowane odrębnymi podstawowymi rozporządzeniami Rady:

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 234/68 z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku żywych drzew i innych roślin, bulw, korzeni i podobnych, ciętych kwiatów i ozdobnych liści (²),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 827/68 z dnia 28 czerwca 1968 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku niektórych produktów wymienionych w załączniku II do Traktatu (³),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wieprzowiny (⁴),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2771/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku jaj (⁵),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2777/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa drobiowego (⁶),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2075/92 z dnia 30 czerwca 1992 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku surowca tytoniowego (⁷),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 404/93 z dnia 13 lutego 1993 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku bananów (⁸),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (⁹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków przetworów owocowych i warzywnych (¹⁰),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1254/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny (¹¹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1255/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych (¹²),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (¹³),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1673/2000 z dnia 27 lipca 2000 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków lnu i konopi uprawianych na włókno (¹⁴),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2529/2001 z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa baraniego i koziego (¹⁵),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (¹⁶),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (¹⁷),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1786/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku suszu paszowego (¹⁸),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 865/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku oliwy z oliwek i oliwek stołowych (¹⁹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1947/2005 z dnia 23 listopada 2005 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze nasion (²⁰),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1952/2005 z dnia 23 listopada 2005 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków (²¹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (²²).

(3) Ponadto Rada przyjęła trzy rozporządzenia zawierające szczegółowe przepisy dotyczące niektórych produktów, w odniesieniu do których nie ustanowiono jednak WOR:

- rozporządzenie Rady (WE) nr 670/2003 z dnia 8 kwietnia 2003 r. ustanawiające szczególne środki dotyczące rynku alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego (²³),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 797/2004 z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie środków mających na celu poprawę warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelarskich (²⁴),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1544/2006 z dnia 5 października 2006 r. w sprawie specjalnych środków w celu wsparcia hodowli jedwabników (²⁵).

(4) Wyżej wymienionym rozporządzeniom (zwanym dalej „rozporządzeniami podstawowymi”) towarzyszą często zbiory kolejnych rozporządzeń Rady. Większość rozporządzeń podstawowych ma tę samą strukturę i wiele wspólnych przepisów. Odnosi się to w szczególności do przepisów dotyczących handlu z państwami trzecimi oraz ogólnych przepisów, lecz także w pewnym stopniu do przepisów związanych z rynkiem wewnętrznym. Rozporządzenia podstawowe zawierają często różne rozwiązania identycznych lub podobnych problemów.

(5) Od pewnego czasu Wspólnota stawia sobie za cel uproszczenie ram prawnych WPR. Przyjmując rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników (²⁶), utworzono horyzontalne ramy prawne obejmujące wszystkie płatności bezpośrednie i łączące szereg systemów wsparcia w system jednolitej płatności. Podejście to należy również zastosować do rozporządzeń podstawowych. A zatem przepisy zawarte w tych rozporządzeniach należy połączyć w jedne ramy prawne, natomiast podejście opierające się na podziale na poszczególne sektory należy w miarę możliwości zastąpić podejściem horyzontalnym.

(6) W świetle powyższego należy uchylić rozporządzenia podstawowe i zastąpić je jednym rozporządzeniem.

(7) Uproszczenie nie powinno prowadzić do kwestionowania decyzji co do polityki dotyczących WPR, które były podejmowane w przeszłości. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem stanowić przede wszystkim uproszczenie techniczne. W związku z tym nie powinno ono uchylać istniejących instrumentów ani ich zmieniać, chyba że uległy one dezaktualizacji, stały się zbędne lub, z uwagi na swój charakter, nie należą do zakresu decyzyjnego Rady; nie powinno ono również wprowadzać nowych instrumentów lub środków.

(8) W związku z powyższym niniejsze rozporządzenie nie powinno dotyczyć tych elementów wspólnej organizacji rynków rolnych, które są przedmiotem reformy polityki. Dotyczy to niektórych części sektora owoców i warzyw oraz sektora wina. Przepisy zawarte w rozporządzeniach (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1493/1999 należy zatem włączyć do niniejszego rozporządzenia jedynie w zakresie, w jakim nie są one przedmiotem reform politycznych. Podstawowe przepisy regulujące wspólną organizację rynków rolnych powinny jednak zostać włączone dopiero po wdrożeniu stosownych reform.

(9) Wspólna organizacja rynku zbóż, ryżu, cukru, suszu paszowego, nasion, oliwy z oliwek, oliwek stołowych, lnu i konopi, bananów, mleka i przetworów mlecznych oraz jedwabników przewiduje lata gospodarcze dostosowane przede wszystkim do naturalnego cyklu produkcyjnego każdego z tych produktów. Zatem w niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić lata gospodarcze ustalone w odniesieniu do wspomnianych sektorów.

(10) Aby zapewnić stabilizację rynków oraz odpowiedni poziom życia ludności wiejskiej, opracowano zróżnicowany system wsparcia cenowego dla poszczególnych sektorów, wprowadzając jednocześnie systemy wsparcia bezpośredniego przy uwzględnieniu, z jednej strony, różnych potrzeb każdego z tych sektorów oraz, z drugiej strony, ich współzależności. Środki te przyjmują formę interwencji publicznej lub dopłat do prywatnego przechowywania produktów sektora zbóż, ryżu, cukru, oliwy z oliwek i oliwek stołowych, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Mając na względzie cele niniejszego rozporządzenia, istnieje zatem konieczność utrzymania środków wsparcia cenowego przewidzianych w instrumentach opracowanych w przeszłości, bez dokonywania istotnych zmian w porównaniu z dotychczasową sytuacją prawną.

(11) W celu zapewnienia jasności i przejrzystości przepisy regulujące te środki powinny zostać objęte wspólną strukturą przy jednoczesnym zachowaniu strategii w każdym sektorze. W tym celu należy dokonać rozróżnienia pomiędzy cenami referencyjnymi a cenami interwencyjnymi.

(12) We wspólnej organizacji rynku zbóż, wołowiny i cielęciny oraz mleka i przetworów mlecznych zawarte są przepisy, na podstawie których Rada, działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może zmieniać wysokość cen. Z uwagi na wrażliwość systemów cen należy wyjaśnić, iż możliwość zmiany wysokości cen istnieje w stosunku do wszystkich sektorów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(13) Ponadto rozporządzenie (WE) nr 318/2006 przewiduje możliwość dokonywania przeglądu definicji standardowej jakości cukru, określonej w tym rozporządzeniu; przegląd ten ma służyć zwłaszcza uwzględnieniu wymogów handlowych i postępów w analizie technicznej. To rozporządzenie upoważnia zatem Komisję do wprowadzania zmian do odpowiedniego załącznika. Zachowanie tej możliwości jest szczególnie istotne, ponieważ pozwala Komisji na podjęcie w razie konieczności szybkiego działania.

(14) W celu uzyskania wiarygodnych informacji na temat wysokości cen rynkowych cukru we Wspólnocie należy do niniejszego rozporządzenia wprowadzić system sprawozdawczości cenowej, przewidziany w ramach WOR cukru, na podstawie którego należy określać wysokość cen rynkowych cukru białego.

(15) W celu zapobieżenia przekształceniu się systemu interwencji obejmującego zboże, ryż, masło i odtłuszczone mleko w proszku w rynek zbytu należy utrzymać możliwość otwierania interwencji publicznej jedynie podczas pewnych okresów w ciągu roku. W odniesieniu do produktów sektora wołowiny i cielęciny oraz masła możliwość interwencji publicznej powinna być uzależniona od wysokości cen rynkowych w danym okresie. W odniesieniu do sektora zbóż, w szczególności (kukurydzy), ryżu i cukru należy utrzymać ograniczenie dotyczące ilości, która nie może zostać przekroczona podczas zakupu w ramach interwencji publicznej. W odniesieniu do sektora masła oraz odtłuszczonego mleka w proszku należy utrzymać upoważnienie Komisji do wstrzymania normalnego zakupu po osiągnięciu określonej ilości lub do zastąpienia go zakupem w ramach procedury przetargowej.

(16) Wysokość ceny, która powinna obowiązywać przy zakupie w ramach interwencji publicznej została w przeszłości obniżona we wspólnej organizacji rynku zbóż, ryżu oraz wołowiny i cielęciny oraz ustalona wraz z wprowadzeniem w tych sektorach systemów wsparcia bezpośredniego. Zatem dopłaty udzielane w ramach tych systemów oraz ceny interwencyjne są ściśle ze sobą powiązane. Wysokość ceny dla produktów sektora mleka i przetworów mlecznych została ustalona w celu propagowania konsumpcji produktów tego sektora oraz poprawy ich konkurencyjności. W sektorze ryżu i cukru ceny zostały ustalone w celu przyczynienia się do stabilizacji rynku w przypadkach, gdy w danym roku gospodarczym cena rynkowa spada poniżej ceny referencyjnej ustalonej na kolejny rok gospodarczy. Te decyzje dotyczące kierunków polityki podjęte przez Radę mają w dalszym ciągu zastosowanie.

(17) Podobnie jak w przypadku poprzednich wspólnych organizacji rynków rolnych, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć możliwość zbytu produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej. Działania takie należy podjąć w taki sposób, aby zapobiec zakłóceniom rynku oraz zapewnić równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców.

(18) Dzięki zapasom interwencyjnym różnych produktów rolnych Wspólnota może w znaczny sposób przyczynić się do poprawy warunków życia najbardziej potrzebujących obywateli. W interesie Wspólnoty leży wykorzystanie tej możliwości, przy zastosowaniu odpowiednich środków, do momentu, w którym zapasy osiągną normalny poziom. W świetle powyższego należy zauważyć, że dystrybucja żywności przez organizacje charytatywne jest obecnie uregulowana rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3730/87 z dnia 10 grudnia 1987 r. ustanawiającym ogólne zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wyznaczonych organizacji celem rozdysponowania jej pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie (²⁷). Ten ważny środek społeczny, mogący stanowić znaczną wartość dla jego beneficjentów, należy utrzymać i włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(19) W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych we wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych przewidziano przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania śmietanki, niektórych produktów z masła i niektórych produktów serowych. Ponadto Komisja została upoważniona do podejmowania decyzji w sprawie przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania niektórych innych produktów serowych, cukru białego, niektórych rodzajów oliwy z oliwek, niektórych produktów z wołowiny i cielęciny, odtłuszczonego mleka w proszku, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Mając na względzie cel niniejszego rozporządzenia, środki te należy utrzymać i włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(20) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1183/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczące wspólnotowej skali klasyfikacji tusz dojrzałego bydła (²⁸), rozporządzenie Rady (EWG) nr 1186/ 90 z dnia 7 maja 1990 r. rozszerzające zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych (²⁹), rozporządzenie Rady (EWG) nr 3220/84 z dnia 13 listopada 1984 r. ustanawiające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wieprzowych (³⁰) oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 2137/92 z dnia 23 lipca 1992 r. dotyczące wspólnotowej skali stosowanej przy klasyfikacji tusz owczych i określaniu wspólnotowych norm jakości świeżych lub schłodzonych tusz owczych (³¹) ustanawiają wspólnotowe skale klasyfikacji tusz w sektorach wołowiny i cielęciny, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Skale te są niezbędne w celu rejestrowania cen oraz stosowania systemu interwencji w tych sektorach. Ponadto służą one realizacji celu, jakim jest poprawa przejrzystości rynku. Należy utrzymać wymienione skale klasyfikacji tusz. Właściwym rozwiązaniem jest zatem włączenie zasadniczych elementów tych skal do niniejszego rozporządzenia przy jednoczesnym upoważnieniu Komisji do uregulowania w drodze przepisów wykonawczych kwestii o charakterze technicznym.

(21) Ograniczenia swobodnego obrotu wynikające z zastosowania środków mających na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób zwierząt mogą powodować trudności na rynku niektórych produktów w jednym lub kilku państwach członkowskich. Z doświadczeń wynika, że poważne zakłócenia rynku, takie jak znaczny spadek konsumpcji lub cen można przypisać utracie zaufania konsumentów spowodowanej zagrożeniami zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt.

(22) Nadzwyczajne środki wspierania rynku mające zapobiec takim sytuacjom, określone we wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i mięsa koziego, jaj oraz mięsa drobiowego, powinny zatem zostać włączone do niniejszego rozporządzenia na takich samych warunkach, jakie stosowane były dotychczas. Tego rodzaju nadzwyczajne środki wspierania rynku powinny być przyjmowane przez Komisję oraz powinny być bezpośrednio związane ze środkami zdrowotnymi i weterynaryjnymi przyjmowanymi w celu zwalczania rozprzestrzeniania się chorób lub wynikać z przyjęcia tych środków. Środki te należy przyjmować na wniosek państw członkowskich w celu zapobieżenia poważnym zakłóceniom danych rynków.

(23) Możliwość przyjęcia przez Komisję, w stosownych przypadkach, specjalnych środków interwencyjnych, określonych we wspólnej organizacji rynku zbóż oraz ryżu, w celu sprawnego i skutecznego reagowania na zagrożenia wynikające z zakłóceń rynku w sektorze zbóż oraz w celu zapobieżenia stosowania na szeroką skalę interwencji publicznej w niektórych regionach Wspólnoty w sektorze ryżu lub zrekompensowania niedoborów ryżu niełuskanego występujących w wyniku klęsk żywiołowych powinna zostać utrzymana w niniejszym rozporządzeniu.

(24) W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu życia wspólnotowych plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej należy ustalić cenę minimalną buraków kwotowych o jakości standardowej, którą należy określić.

(25) Do zapewnienia odpowiedniej równowagi praw i obowiązków między przedsiębiorstwami cukrowniczymi a plantatorami buraków cukrowych konieczne są szczególne instrumenty. Do niniejszego rozporządzenia należy zatem przenieść standardowe przepisy dotychczas stosowane we wspólnej organizacji rynku cukru, które regulują stosunki umowne między nabywcami i sprzedawcami buraków cukrowych. Szczegółowe warunki były dotychczas regulowane przepisami wspólnej organizacji rynku cukru zamieszczonymi w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 318/2006. Z uwagi na wysoce techniczny charakter tych przepisów, stosowniejszym jest, by kwestiami tymi zajęła się Komisja.

(26) Różnorodność warunków naturalnych oraz sytuacji ekonomicznej i technicznej utrudnia ujednolicenie warunków zakupu buraków cukrowych na całym obszarze Wspólnoty. Istnieją już porozumienia branżowe między stowarzyszeniami plantatorów buraków cukrowych a przedsiębiorstwami cukrowniczymi. Przepisy ramowe powinny zatem jedynie określać gwarancje minimalne wymagane przez plantatorów buraków cukrowych i przemysł cukrowniczy w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku cukru, z możliwością przyjęcia odstępstwa od niektórych postanowień w ramach porozumienia branżowego.

(27) Należy stosować opłatę produkcyjną przeznaczoną na finansowanie wydatków związanych ze wspólną organizacją rynku w sektorze cukru.

(28) W celu utrzymania równowagi strukturalnej na rynkach cukru na poziomie cenowym bliskim cenie referencyjnej Komisja powinna mieć możliwość podjęcia decyzji o wycofaniu cukru z rynku na okres potrzebny do powrotu tego rynku do równowagi.

(29) We wspólnej organizacji rynku żywych roślin, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj oraz mięsa drobiowego przewidziano możliwość przyjęcia szczególnych środków ułatwiających dostosowanie podaży do wymogów rynku. Środki takie mogą przyczynić się do stabilizacji rynków oraz do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia ludności wiejskiej. Mając na względzie cele niniejszego rozporządzenia, możliwość tę należy utrzymać. Zgodnie z tymi przepisami Rada może przyjąć ogólne zasady dotyczące takich środków, zgodnie z procedurą określoną w art. 37 Traktatu. Cele, jakie mają być osiągnięte przy pomocy takich środków, są jasno określone i ograniczają rodzaj środków, które mogą zostać przyjęte. Przyjęcie przez Radę dodatkowych przepisów ogólnych dotyczących wymienionych sektorów nie jest zatem konieczne i nie należy go przewidywać.

(30) W sektorze cukru oraz sektorze mleka i przetworów mlecznych od wielu lat istotnym instrumentem polityki rynkowej jest ilościowe ograniczanie produkcji określone w rozporządzeniu (WE) nr 318/2006 oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 1788/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającym opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych (³²). Przyczyny przyjęcia przez Wspólnotę w przeszłości systemów kwot produkcyjnych w obydwu sektorach są w dalszym ciągu aktualne.

(31) Podczas gdy system kwot cukru został bezpośrednio włączony do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, odpowiadający mu system dotyczący sektora mleczarskiego jest jak dotąd regulowany odrębnym aktem prawnym, jakim jest rozporządzenie (WE) nr 1788/2003. Mając na uwadze zasadnicze znaczenie tych systemów oraz cele niniejszego rozporządzenia, należy włączyć odpowiednie przepisy do niniejszego rozporządzenia bez dokonywania istotnych zmian w systemach i sposobie ich funkcjonowania, w porównaniu z poprzednią sytuacją prawną.

(32) System kwot cukru w niniejszym rozporządzeniu powinien zatem odzwierciedlać ustalenia określone w rozporządzeniu (WE) nr 318/2006 oraz, w szczególności, utrzymywać status prawny kwot w zakresie, w jakim, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, system kwot stanowi mechanizm regulacji rynku w sektorze cukru ukierunkowany na zapewnienie realizacji celów leżących w interesie publicznym.

(33) Niniejsze rozporządzenie powinno zatem również umożliwić Komisji skorygowanie kwot do zrównoważonego poziomu po zamknięciu w 2010 r. funduszu restrukturyzacji utworzonego rozporządzeniem Rady (WE) nr 320/ 2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającym tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (³³).

(34) Mając na uwadze potrzebę zachowania pewnej krajowej elastyczności w strukturalnym dostosowaniu przemysłu przetwórczego oraz uprawy buraków i trzciny cukrowej w okresie, w którym stosowane będą kwoty, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zmiany, w ramach pewnych limitów, kwot przydzielanych przedsiębiorstwom, bez ograniczania działalności funduszu restrukturyzacji jako instrumentu.

(35) W celu zapobieżenia zakłóceniom rynku cukru wywoływanym przez nadwyżki cukru Komisja powinna mieć możliwość przeniesienia – na podstawie określonych kryteriów – nadwyżek cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego na kolejny rok gospodarczy jako produkcji kwotowej. Ponadto, jeżeli w przypadku pewnych ilości nie zostaną spełnione obowiązujące warunki, należy nałożyć opłatę z tytułu nadwyżki w celu uniknięcia nagromadzenia się tych dodatkowych ilości, zagrażającego sytuacji na rynku.

(36) Nadrzędnym celem wprowadzenia systemu kwot mlecznych nadal pozostaje zmniejszenie zachwiań równowagi między podażą a popytem na rynku mleka i przetworów mlecznych oraz wynikających z niego nadwyżek strukturalnych, a tym samym zapewnianie większej równowagi rynkowej. Należy zatem utrzymać zasadę nakładania opłaty z tytułu nadwyżki na mleko odbierane lub sprzedawane do bezpośredniego spożycia przekraczającej określoną gwarantowaną wielkość progową. Zgodnie z celem niniejszego rozporządzenia konieczne jest zwłaszcza terminologiczne ujednolicenie pojęć stosowanych w odniesieniu do systemu kwot cukru i systemu kwot mlecznych, jednocześnie zachowując obowiązujące uwarunkowania prawne tych systemów. Słuszne wydaje się zatem ujednolicenie terminologii stosowanej w sektorze mleka i terminologii stosowanej w sektorze cukru. Pojęcia „krajowa ilość referencyjna” i „indywidualna ilość referencyjna”, w rozporządzeniu (WE) nr 1788/2003, należy zatem zastąpić terminami „kwota krajowa” i „kwota indywidualna”, nie zmieniając przy tym istoty prawnej definiowanego pojęcia.

(37) Zasadniczo system kwot mlecznych należy opracować zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1788/2003. W szczególności należy utrzymać rozróżnienie pomiędzy dostawami a sprzedażą bezpośrednią, a system powinien być stosowany na podstawie reprezentatywnych zawartości tłuszczu i krajowej referencyjnej zawartości tłuszczu. Należy upoważnić rolników, pod pewnymi warunkami, do tymczasowego przekazywania ich kwoty indywidualnej. Mimo że należy utrzymać zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży lub dzierżawy gospodarstwa lub przekazania go w drodze dziedziczenia, odpowiadająca mu kwota jest przekazywana nabywcy, dzierżawcy lub spadkobiercy wraz z odnośnymi gruntami, należy przewidzieć pewne wyjątki od zasady stanowiącej, iż kwoty są przypisane do gospodarstw, w celu kontynuowania restrukturyzacji produkcji mleka oraz poprawy stanu środowiska naturalnego. Państwa członkowskie powinny być upoważnione do umieszczania części przeniesionych ilości w rezerwie krajowej zgodnie z różnymi rodzajami przekazywania kwot i przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów.

(38) Opłata z tytułu nadwyżek powinna zostać ustalona na poziomie odstraszającym i powinna być wnoszona przez państwa członkowskie niezwłocznie po przekroczeniu kwoty krajowej. Państwo członkowskie powinno podzielić ciężar płatności między producentów, którzy przyczynili się do tego przekroczenia. Producenci powinni odpowiadać przed danym państwem członkowskim za zapłacenie swojej części opłaty wyrównawczej, ze względu na sam fakt przekroczenia dostępnej im ilości. Państwa członkowskie powinny wnieść do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) opłatę wyrównawczą odpowiadającą wysokości przekroczenia ich krajowej kwoty obniżoną o zryczałtowaną sumę w wysokości 1 % w celu uwzględnienia przypadków upadłości lub definitywnej niezdolności niektórych producentów do zapłacenia należnej części opłaty wyrównawczej.

(39) Rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (³⁴) określa dochody uzyskane w wyniku zastosowania dodatkowej opłaty wyrównawczej w sektorze mleczarskim jako „dochody przeznaczone na określony cel”, które muszą zostać przekazane do budżetu Wspólnoty oraz, w przypadku ich ponownego wykorzystania, muszą zostać wykorzystane wyłącznie do finansowania odpowiednio wydatków EFRG lub Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). Artykuł 22 rozporządzenia (WE) nr 1788/ 2003, zgodnie z którym opłata wyrównawcza jest uznawana za narzędzie interwencyjne do stabilizowania rynków rolnych i jest stosowana do finansowania wydatków w sektorze mleka, uległ zatem dezaktualizacji i nie powinien zostać włączony do niniejszego rozporządzenia.

(40) We wspólnej organizacji rynków poszczególnych sektorów przewidziano różne rodzaje systemów pomocy.

(41) We wspólnej organizacji rynku suszu paszowego oraz lnu i konopi wprowadzono pomoc do przetwarzania w tych sektorach jako środek regulujący rynek wewnętrzny w odniesieniu do tych sektorów. Przepisy te powinny zostać utrzymane.

(42) Z uwagi na szczególną sytuację na rynku zbóż i skrobi ziemniaczanej, we wspólnej organizacji rynku zbóż zawarto przepisy pozwalające na zastosowanie, w razie konieczności, refundacji produkcyjnej. Refundacja produkcyjna powinna umożliwiać udostępnienie danemu sektorowi przemysłu produktów podstawowych wykorzystywanych przez ten sektor po cenie niższej od ceny wynikającej ze stosowania wspólnych cen. We wspólnej organizacji rynku cukru przewidziano możliwość przyznawania refundacji produkcyjnej w przypadkach, gdy podczas wytwarzania niektórych produktów przemysłowych, chemicznych lub farmaceutycznych, wyniknie potrzeba przyjęcia środków mających na celu udostępnienie określonych produktów cukrowniczych.

(43) W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych mleka i przetworów mlecznych potrzebne są środki mające na celu zwiększenie możliwości zbytu przetworów mlecznych. We wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych przewidziano zatem przyznanie pomocy na rzecz obrotu niektórymi przetworami mlecznymi z uwagi na ich określone wykorzystanie i przeznaczenie. Ponadto w tej wspólnej organizacji rynku przewidziano, że Wspólnota powinna pokrywać część wydatków związanych z przyznaniem pomocy na dostawy mleka dla uczniów, w celu zachęcenia młodzieży do spożywania mleka.

(44) Finansowanie wspólnotowe, stanowiące udział procentowy pomocy bezpośredniej, którą państwa członkowskie mają prawo wstrzymać zgodnie z art. 110i ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, musi zachęcać uznane organizacje podmiotów gospodarczych do sporządzania programów prac do celów poprawy jakości produkcji oliwek stołowych i oliwy z oliwek. W tym kontekście we wspólnej organizacji rynku oliwek stołowych i oliwy z oliwek przewidziano, że wspólnotowe wsparcie przydzielane jest zgodnie z priorytetami dla podejmowanych działań ustalonymi w tych programach prac.

(45) Na mocy rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 ustanowiono wspólnotowy fundusz tytoniowy finansowany przez określone potrącenia z systemów pomocy w tym sektorze w celu przyjmowania w tym sektorze różnorodnych środków. W 2007 roku wspólnotowemu funduszowi tytoniowemu po raz ostatni zostaną udostępnione potrącenia z systemu pomocy określonego w tytule IV rozdział 10c rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Podczas gdy okres finansowania funduszu zakończy się przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, przepisy art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 należy jednak utrzymać, tak by służyły jako podstawa prawna programów wieloletnich, które mogą być finansowane przez wspólnotowy fundusz tytoniowy.

(46) Sektor pszczelarski, będący jednym z sektorów rolnictwa, charakteryzuje się różnorodnością warunków produkcji i wielkości plonów oraz rozproszeniem i zróżnicowaniem podmiotów gospodarczych, zarówno na etapie produkcji, jak i wprowadzania do obrotu. Ponadto, w związku z rozprzestrzenianiem się warrozy w kilku państwach członkowskich w ostatnich latach oraz w związku z problemami, które choroba ta stwarza dla produkcji miodu, niezbędne jest podjęcie działań na poziomie Wspólnoty, ponieważ choroby tej nie można całkowicie wykorzenić, a do jej zwalczania należy stosować zatwierdzone produkty. Zważywszy na powyższe okoliczności oraz z uwagi na usprawnienie produkcji i wprowadzanie do obrotu produktów pszczelich we Wspólnocie, w celu poprawy ogólnych warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich co trzy lata należy sporządzać programy krajowe obejmujące kwestie dotyczące wsparcia technicznego, kontroli warrozy, racjonalizacji sezonowego przenoszenia uli, zarządzania zasiedlaniem uli we Wspólnocie oraz współpracy w zakresie programów badawczych dotyczących pszczelarstwa i produktów pszczelich. Te programy krajowe powinny być częściowo finansowane przez Wspólnotę.

(47) Rozporządzenie (WE) nr 1544/2006 zastąpiło wszystkie krajowe formy pomocy udzielanej na hodowlę jedwabników przez wspólnotowy system pomocy udzielanej na hodowlę jedwabników, który polega na ustaleniu jej sumy w przeliczeniu na pojemnik jaj jedwabników.

(48) Zważywszy, że względy polityczne, które doprowadziły do wprowadzenia wyżej wymienionych systemów, obowiązują w dalszym ciągu, wszystkie te systemy pomocy należy włączyć w ramy niniejszego rozporządzenia.

(49) Stosowanie norm handlowych dla produktów rolnych może przyczynić się do poprawy warunków ekonomicznych w zakresie produkcji tych produktów, wprowadzania ich do obrotu oraz do poprawy ich jakości. Stosowanie tego rodzaju norm leży zatem w interesie producentów, przedsiębiorstw handlowych i konsumentów. Zatem w ramach wspólnej organizacji rynków bananów, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, żywych roślin, jaj oraz mięsa drobiowego wprowadzono normy handlowe odnoszące się w szczególności do jakości, podziału na klasy, wagi, rozmiaru, opakowania, sposobu pakowania, przechowywania, transportu, prezentacji, kraju pochodzenia i oznakowania. Podejście to należy zachować w niniejszym rozporządzeniu.

(50) W ramach wspólnej organizacji rynków oliwek stołowych i oliwy z oliwek oraz bananów Komisja była dotychczas upoważniona do przyjmowania przepisów w sprawie norm handlowych. Ze względu na wysoce techniczny charakter tych norm i ciągłą potrzebę poprawy ich skuteczności oraz dostosowywania ich do zmieniających się praktyk handlowych wydaje się właściwe objęcie tym podejściem również sektora żywych roślin, jednocześnie określając kryteria, które Komisja powinna uwzględniać przy ustanawianiu stosownych przepisów. Ponadto w celu zapobieżenia nadużyciom w zakresie jakości i autentyczności produktów oferowanych konsumentom oraz istotnym zakłóceniom odnośnych rynków może zaistnieć potrzeba przyjęcia szczególnych środków, zwłaszcza aktualnych metod analitycznych oraz innych środków służących określaniu przedmiotowych norm.

(51) Kilka instrumentów prawnych wprowadzono do celów regulacji wprowadzania do obrotu i określania nazw mleka, przetworów mlecznych i tłuszczów. Ich celem jest z jednej strony poprawa pozycji mleka i przetworów mlecznych na rynku oraz z drugiej strony zapewnienie uczciwej konkurencji mlecznych i niemlecznych tłuszczów do smarowania, z korzyścią dla producentów i konsumentów. Przepisy zawarte w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1898/ 87 z dnia 2 lipca 1987 r. w sprawie ochrony oznaczeń stosowanych w obrocie mlekiem i przetworami mlecznymi (³⁵) mają na celu ochronę konsumenta oraz stworzenie niezakłócających konkurencji warunków dla przetworów mlecznych i produktów konkurujących z nimi w zakresie nazw produktów, etykietowania i reklamy. W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2597/97 z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającym dodatkowe zasady w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do mleka spożywczego (³⁶) ustanowiono przepisy mające na celu zapewnienie wysokiej jakości mleka spożywczego oraz jego przetworów odpowiadających potrzebom i życzeniom konsumentów, tak by przyczynić się do stabilizacji danego rynku i zapewnić konsumentom wysoką jakość mleka spożywczego. W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2991/94 z dnia 5 grudnia 1994 r. określającym normy dla tłuszczów do smarowania (³⁷) ustanowiono normy handlowe dla przetworów mlecznych i niemlecznych, których to dotyczy, z jasną i wyraźną klasyfikacją uzupełnioną przepisami dotyczącymi oznaczenia produktów. Zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia zasady te należy utrzymać bez zmian.

(52) W odniesieniu do sektorów jaj i mięsa drobiowego istniejące przepisy regulują normy handlowe, a w niektórych przypadkach również warunki produkcji. Takie przepisy zawarte są w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1028/2006 z dnia 19 czerwca 2006 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do jaj (³⁸), w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1906/90 z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do mięsa drobiowego (³⁹) oraz w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2782/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie produkcji i obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego (⁴⁰). Podstawowe przepisy zawarte w wymienionych rozporządzeniach powinny zostać włączone do niniejszego rozporządzenia.

(53) Rozporządzenie (WE) nr 1028/2006 przewiduje, że normy handlowe dotyczące jaj powinny przede wszystkim stosować się do wszystkich jaj kur z gatunku Gallus gallus, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie oraz co do zasady również do jaj przeznaczonych na wywóz do państw trzecich. Ustanawiając dwie klasy jakości jaj rozporządzenie to wprowadza również rozróżnienie między jajami nadającymi się do bezpośredniego spożycia przez ludzi a jajami nienadającymi się do bezpośredniego spożycia przez ludzi; rozporządzenie zawiera także przepisy, które gwarantują stosowne informowanie konsumenta o klasie jakości i klasie wagowej oraz o stosowanym sposobie chowu. Ponadto rozporządzenie wprowadza unormowania szczególne dotyczące jaj przywożonych z państw trzecich: zgodnie z tymi unormowaniami przepisy szczególne obowiązujące w niektórych państwach trzecich mogą uzasadniać odstępstwa od norm handlowych, jeżeli zapewniona jest równorzędność europejskich przepisów prawnych.

(54) W odniesieniu do mięsa drobiowego rozporządzenie (EWG) nr 1906/90 przewiduje, że normy handlowe powinny co do zasady stosować się do niektórych rodzajów mięsa drobiowego nadającego się do spożycia przez ludzi i wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie, natomiast nie powinny stosować się do mięsa drobiowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich. Rozporządzenie to wprowadza podział mięsa drobiowego na dwie kategorie w zależności od budowy i wyglądu tego mięsa oraz ustala warunki oferowania mięsa na sprzedaż.

(55) Zgodnie z przywołanymi rozporządzeniami państwa członkowskie powinny mieć możliwość uchylenia stosowania wspomnianych norm handlowych w odniesieniu do jaj i mięsa drobiowego, które są sprzedawane przez producenta konsumentowi końcowemu w ramach niektórych form sprzedaży bezpośredniej, jeżeli sprzedaż dotyczy niewielkiej ilości tych produktów.

(56) Rozporządzenie (WE) nr 2782/75 ustanawia przepisy szczególne dotyczące obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego oraz ich transportu, jak również inkubacji jaj wylęgowych. Rozporządzenie to wprowadza między innymi obowiązek indywidualnego oznaczania jaj wylęgowych przeznaczonych do produkcji piskląt oraz określa sposób ich pakowania oraz rodzaj opakowań stosowanych podczas ich transportu. Z obowiązku stosowania norm ustalonych w rozporządzeniu wyłączone jednak zostały niewielkie zakłady hodowli rodowodowej i inne niewielkie zakłady hodowlane.

(57) Zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia powyższe przepisy powinny zostać utrzymane bez ingerowania w ich treść. Niemniej jednak do tych przepisów przywołanych rozporządzeń, które mają charakter techniczny, powinny mieć zastosowanie przepisy wykonawcze przyjmowane przez Komisję.

(58) Tak jak dotychczas działo się to w przypadku wspólnej organizacji rynku chmielu, w całej Wspólnocie należy prowadzić politykę jakości, stosując w tym celu przepisy wykonawcze dotyczące certyfikacji oraz przepisy zakazujące zasadniczo wprowadzania do obrotu produktów, którym nie wydano certyfikatu, lub, w przypadku produktów przywożonych, produktów niespełniających odpowiednich wymagań jakościowych.

(59) Opisy, definicje i nazewnictwo oliwy z oliwek są zasadniczym elementem struktury rynku poprzez ustanowienie norm jakości oraz dostarczenie konsumentom właściwych informacji na temat produktu.

(60) Jeden z wyżej wspomnianych systemów pomocy przyczyniający się do równowagi na rynku mleka i przetworów mlecznych oraz do stabilizacji cen rynkowych w tym sektorze stanowi system pomocy na rzecz przetwarzania odtłuszczonego mleka na kazeinę i kazeiniany, przewidziany dotychczas w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1255/ 1999. W rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2204/90 z dnia 24 lipca 1990 r. ustanawiającym dodatkowe ogólne zasady wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do sera (⁴¹) wprowadzono przepisy dotyczące wykorzystania kazeiny i kazeinianów w wytwarzaniu sera w celu przeciwdziałania potencjalnym negatywnym skutkom wynikającym ze stosowania omawianego systemu pomocy, biorąc pod uwagę wrażliwość sera na działania zastępcze dotyczące kazeiny lub kazeinianów, dążąc tym samym do stabilizacji rynku. Przepisy te należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(61) Przetwarzanie niektórych surowców rolnych na alkohol etylowy jest ściśle związane z gospodarką tymi surowcami. Może to w znacznym stopniu przyczynić się do podniesienia ich wartości i może mieć szczególne znaczenie ekonomiczne i społeczne dla gospodarki niektórych regionów Wspólnoty bądź też może być znaczącym źródłem dochodów dla producentów odpowiednich surowców. Pozwala to również na zbyt produktów niedostatecznej jakości i krótkookresowych nadwyżek, które mogą powodować przejściowe problemy w niektórych sektorach.

(62) W sektorze chmielu, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, tytoniu oraz jedwabników stosowanie niektórych instrumentów polityki polega na koncentracji wysiłków w odniesieniu do różnych organizacji, w szczególności w celu stabilizacji rynków tych produktów oraz poprawy i gwarantowania ich jakości poprzez wspólnie podejmowane działania. Przepisy regulujące system tych organizacji opierają się jak do tej pory na organizacjach uznanych przez państwa członkowskie lub, na określonych warunkach, przez Komisję, zgodnie z zasadami przez nią przyjmowanymi. System ten należy utrzymać oraz dokonać harmonizacji dotychczas obowiązujących przepisów.

(63) W celu wsparcia niektórych działań organizacji między-branżowych, które są przedmiotem szczególnego zainteresowania w świetle obecnych zasad dotyczących wspólnej organizacji rynku tytoniu, należy przewidzieć możliwość, po spełnieniu określonych warunków, objęcia rozszerzenia zasadami przyjętymi przez organizację międzybranżową w odniesieniu do swoich członków, wszystkich producentów i ich grup, niebędących członkami tych organizacji w jednym lub większej liczbie regionów. To samo podejście należy stosować również w odniesieniu do innych działań uznanych organizacji międzybranżowych, które ze względów ekonomicznych lub technicznych leżą w ogólnym interesie sektora tytoniu i w związku z tym mogą przynosić korzyść wszystkim podmiotom prowadzącym działalność w odnośnych branżach. Należy zapewnić ścisłą współpracę pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją. Komisja powinna posiadać stałe uprawnienia kontrolne, w szczególności w odniesieniu do porozumień i uzgodnionych praktyk przyjmowanych przez te organizacje.

(64) W odniesieniu do sektorów, w których obowiązujące przepisy nie przewidują uznawania organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych, państwa członkowskie mogą chcieć wprowadzić możliwość uznawania takich organizacji na podstawie prawa krajowego, o ile uznanie takie będzie zgodne z prawem wspólnotowym. Należy zatem dokładniej wyjaśnić tę możliwość. Ponadto należy przyjąć przepisy, w których zostanie stwierdzone, że uznanie organizacji producentów lub organizacji między-branżowych zgodnie z obecnie obowiązującymi rozporządzeniami pozostaje wiążące po przyjęciu niniejszego rozporządzenia.

(65) Stworzenie jednolitego rynku wspólnotowego wymaga wprowadzenia systemu wymiany handlowej na zewnętrznych granicach Wspólnoty. System wymiany handlowej powinien obejmować należności przywozowe oraz refundacje wywozowe i powinien w zasadzie ustabilizować rynek wspólnotowy. System wymiany handlowej powinien opierać się na zobowiązaniach podejmowanych na mocy wielostronnych negocjacji handlowych w ramach rundy urugwajskiej.

(66) Monitorowanie wielkości obrotu produktami rolnymi z państwami trzecimi w ramach wspólnej organizacji rynku zbóż, ryżu, cukru, nasion, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, lnu i konopi, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, mięsa drobiowego, żywych roślin oraz alkoholu etylowego rolniczego podlegało dotychczas, zarówno w przypadku przywozu, jak i wywozu, obowiązkowym systemom pozwoleń lub systemom, w przypadku których Komisja posiadała uprawnienia do wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń.

(67) Monitorowanie obrotu handlowego jest przede wszystkim kwestią zarządzania, w odniesieniu do której należy stosować podejście elastyczne. Wobec tego oraz w świetle doświadczeń zebranych w ramach wspólnych organizacji rynków, w których zarządzanie pozwoleniami zostało już przekazane Komisji, wydaje się właściwe objęcie tym podejściem wszystkich sektorów, w których stosuje się system pozwoleń na przywóz i wywóz. Decyzja w sprawie wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń powinna być podejmowana przez Komisję przy uwzględnieniu potrzeby pozwoleń na przywóz w celu zarządzania danymi rynkami oraz, w szczególności, potrzeby monitorowania przywozu odnośnych produktów.

(68) W większości cła stosowane do produktów rolnych na mocy porozumień Światowej Organizacji Handlu (WTO) są określone we wspólnej taryfie celnej. Jednakże w odniesieniu do niektórych produktów w sektorze zbóż i sektorze ryżu wprowadzenie dodatkowych mechanizmów stwarza konieczność zapewnienia możliwości przyjęcia odstępstw.

(69) W celu zapobieżenia lub przeciwdziałania wystąpieniu na rynku Wspólnoty niekorzystnych skutków, które mogłyby wynikać z przywozu niektórych produktów rolnych, przywóz takich produktów powinien w określonych warunkach podlegać dodatkowej należności przywozowej.

(70) Na określonych warunkach należy przyznać Komisji uprawnienia upoważniające ją do otwarcia i zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz wynikającymi z międzynarodowych umów zawartych zgodnie z Traktatem lub wynikających z innych aktów Rady.

(71) Celem rozporządzenia Rady (EWG) nr 2729/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie opłat przywozowych na mieszanki zbóż, ryżu i ryżu łamanego (⁴²) jest zapewnienie właściwego funkcjonowania systemu opłat celnych w przypadku przywozu mieszanek zbóż, ryżu i ryżu łamanego. Przepisy te należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(72) Wspólnota zawarła kilka umów z państwami trzecimi w sprawie preferencyjnego dostępu do rynku, na mocy których kraje te mogą wywozić do Wspólnoty cukier trzcinowy na korzystnych warunkach. Należy zatem dokonać oceny zapotrzebowania rafinerii na cukier przeznaczony do rafinacji oraz, na określonych warunkach, zachować pozwolenia na przywóz dla wyspecjalizowanych podmiotów zużywających znaczne ilości przywożonego surowego cukru trzcinowego, uznawanych za rafinerie przemysłowe Wspólnoty.

(73) W celu zapobieżenia zakłóceniu przez nielegalne uprawy wspólnej organizacji rynku konopi uprawianych na włókno, należy przewidzieć możliwość kontroli przywozu konopi i nasion konopi w celu zapewnienia, że takie produkty oferują określone gwarancje pod względem zawartości tetrahydrokanabinolu. Ponadto przywóz nasion konopi przeznaczonych do celów innych niż siew należy objąć systemem kontroli przewidującym nadawanie upoważnień zainteresowanym importerom.

(74) W odniesieniu do produktów sektora chmielu w całej Wspólnocie prowadzona jest polityka jakości. W przypadku produktów przywożonych należy ustanowić przepisy gwarantujące, że przywożone są wyłącznie produkty spełniające odpowiednie minimalne wymagania jakościowe.

(75) Dzięki systemowi ceł nie jest konieczne stosowanie pozostałych środków ochronnych na zewnętrznych granicach Wspólnoty. W wyjątkowych okolicznościach jednak funkcjonowanie rynku wewnętrznego i mechanizmu celnego może okazać się niewystarczające. W takich przypadkach, aby nie pozostawić rynku wspólnotowego bez ochrony przed możliwymi zakłóceniami, Wspólnota powinna mieć możliwość bezzwłocznego przedsięwzięcia wszelkich niezbędnych środków. Takie środki powinny być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty.

(76) W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania wspólnych organizacji rynków, a zwłaszcza zapobieżenia zakłóceniom rynków, w ramach wspólnych organizacji rynków wielu produktów tradycyjnie przewidziana została możliwość wprowadzenia zakazu stosowania procedur czynnego i biernego uszlachetniania. Możliwość ta powinna zostać utrzymana. Ponadto z doświadczeń wynika, że w przypadku wystąpienia zakłóceń rynków lub zagrożenia wystąpieniem takich zakłóceń, spowodowanych stosowaniem wspomnianych procedur, konieczne jest jak najszybsze podjęcie działań. W związku z tym należy przyznać stosowne uprawnienia Komisji. W opisanych sytuacjach Komisja powinna mieć zatem możliwość zawieszania stosowania procedur czynnego i biernego uszlachetniania.

(77) Przepisy dotyczące przyznawania refundacji wywozowych z tytułu wywozu do państw trzecich w oparciu o różnicę między cenami we Wspólnocie i na rynku światowym, podlegające ograniczeniom wynikającym ze zobowiązań Wspólnoty w ramach WTO, powinny służyć zabezpieczeniu możliwości udziału Wspólnoty w międzynarodowym handlu niektórymi produktami objętymi zakresem niniejszego rozporządzenia. Wywozy objęte refundacją powinny podlegać ograniczeniom pod względem wartości i ilości.

(78) Zgodność z ograniczeniami pod względem wartości należy zapewnić w momencie ustalania refundacji wywozowych poprzez monitorowanie płatności zgodnie z zasadami związanymi z EFRG. Monitorowanie może być ułatwione przez obowiązek wcześniejszego ustalenia refundacji wywozowych, z dopuszczeniem możliwości, w przypadku zróżnicowania refundacji, zmiany określonego miejsca przeznaczenia w ramach obszaru geograficznego, do którego odnosi się jedna stawka refundacji wywozowej. W przypadku zmiany miejsca przeznaczenia powinna zostać wypłacona refundacja wywozowa mająca zastosowanie do faktycznego miejsca przeznaczenia, przy czym górną granicę stanowi kwota mająca zastosowanie do miejsca przeznaczenia określonego z wyprzedzeniem.

(79) Zgodność z ograniczeniami ilościowymi należy zapewnić poprzez wprowadzenie rzetelnego i skutecznego systemu monitorowania. W tym celu przyznawanie refundacji wywozowych powinno podlegać obowiązkowi posiadania pozwolenia na wywóz. Refundacje wywozowe powinny być przyznawane w ramach dostępnych limitów w zależności od konkretnej sytuacji każdego produktu. Wyjątki od tej zasady można dopuścić tylko w przypadku produktów przetworzonych niewymienionych w załączniku I do Traktatu, w odniesieniu do których nie stosuje się ograniczeń ilościowych. Należy przewidzieć możliwość wprowadzenia odstępstw od ścisłego stosowania reguł zarządzania, w przypadku gdy nie jest prawdopodobne przekroczenie pułapów ilościowych ustanowionych dla wywozu objętego refundacjami.

(80) W przypadku wywozu żywego bydła należy przewidzieć możliwość przyznania refundacji wywozowych oraz ich wypłacenia wyłącznie pod warunkiem przestrzegania przepisów prawa wspólnotowego dotyczących dobrostanu zwierząt, a w szczególności ochrony zwierząt podczas transportu.

(81) Produktów rolnych mogą w określonych przypadkach w państwach trzecich dotyczyć korzystne szczególne regulacje przywozowe, jeżeli produkty te spełniają określone specyfikacje lub warunki cenowe. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania takiego systemu konieczna jest współpraca administracyjna organów państwa trzeciego przywozu z organami Wspólnoty. W tym celu odnośnym produktom powinny towarzyszyć certyfikaty wydawane we Wspólnocie.

(82) Wywóz cebulek kwiatowych do państw trzecich ma istotne znaczenie gospodarcze dla Wspólnoty. Utrzymanie i rozwój tego wywozu mogą zostać zapewnione przez stabilizację cen w tym sektorze handlu. W odniesieniu do omawianych produktów należy zatem przewidzieć minimalne ceny wywozowe.

(83) Zgodnie z art. 36 Traktatu postanowienia rozdziału dotyczącego reguł konkurencji mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi jedynie w zakresie ustalonym przez Radę w ramach postanowień art. 37 ust. 2 i 3 i zgodnie z procedurą w nich przewidzianą. W poszczególnych wspólnych organizacjach rynków przepisy dotyczące pomocy państwowej uznano w większości za mające zastosowanie. W szczególności stosowanie postanowień Traktatu dotyczących przedsiębiorstw zostało dokładniej określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczącym stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi (⁴³). Zgodnie z celem, jakim jest opracowanie jednego kompleksowego zbioru przepisów dotyczących polityki rynkowej, omawiane przepisy należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(84) Reguły konkurencji odnoszące się do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk, o których mowa w art. 81 Traktatu, oraz przepisy odnoszące się do nadużywania pozycji dominującej powinny mieć zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi w zakresie, w jakim ich stosowanie nie utrudnia funkcjonowania krajowych organizacji rynków rolnych ani nie zagraża realizacji celów WPR.

(85) Szczególną uwagę poświęca się organizacjom rolniczym, które zajmują się w szczególności wspólną produkcją lub wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych, lub korzystaniem ze wspólnych urządzeń, o ile takie wspólne działanie nie wyklucza konkurencji ani nie zagraża realizacji celów art. 33 Traktatu.

(86) W celu uniknięcia niewłaściwego rozwoju WPR, jak również w celu zagwarantowania pewności prawnej oraz niedyskryminacyjnego traktowania odnośnych przedsiębiorstw, Komisja powinna posiadać wyłączne uprawnienia, z zastrzeżeniem kontroli ze strony Trybunału Sprawiedliwości, do decydowania, czy porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki, o których mowa w art. 81 Traktatu, są zgodne z celami WPR.

(87) Przyznawanie pomocy krajowej byłoby zagrożeniem dla właściwego funkcjonowania jednolitego rynku opartego na wspólnych cenach. W związku z tym w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem powinny mieć zastosowanie postanowienia Traktatu dotyczące pomocy państwowej. W niektórych okolicznościach należy zezwolić na wyjątki. W przypadkach, w których stosuje się takie wyjątki, Komisja powinna jednak posiadać możliwość sporządzenia wykazu istniejących, nowych lub proponowanych mechanizmów pomocy krajowej, przekazania stosownych spostrzeżeń państwom członkowskim oraz zaproponowania im przedsięwzięcia odpowiednich środków.

(88) Finlandia i Szwecja, ze względu na specyficzne uwarunkowania gospodarcze dotyczące produkcji mięsa z reniferów i przetworów z tego mięsa oraz wprowadzania ich do obrotu, mogą od czasu przystąpienia udzielać pomocy w tym zakresie. Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia Komisji Finlandia może ponadto, ze względu na panujące w tym państwie specyficzne warunki klimatyczne, przyznawać pomoc odpowiednio w odniesieniu do pewnych ilości nasion oraz pewnych ilości nasion zbóż produkowanych wyłącznie w Finlandii. Wyjątki te należy utrzymać.

(89) W państwach członkowskich, w których nastąpi istotne zmniejszenie kwot cukru, plantatorzy buraków cukrowych napotkają szczególnie poważne problemy związane z dostosowaniem się do tej sytuacji. W takich przypadkach przejściowa pomoc wspólnotowa dla plantatorów buraków cukrowych określona w tytule IV rozdział 10f rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 nie będzie wystarczająca, by w pełni rozwiązać napotkane przez nich problemy. Dlatego państwa członkowskie, które zmniejszyły swoje kwoty o ponad 50 % kwoty cukru określonej w dniu 20 lutego 2006 r. w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 318/ 2006, powinny zostać uprawnione do przyznania pomocy państwowej plantatorom buraków cukrowych w okresie stosowania przejściowej pomocy wspólnotowej. W celu zapobieżenia przyznawaniu przez państwa członkowskie pomocy państwowej przekraczającej potrzeby plantatorów buraków cukrowych określenie łącznej sumy odnośnej pomocy państwowej powinno podlegać zatwierdzeniu przez Komisję, z wyjątkiem przypadku Włoch, gdzie maksymalny poziom potrzeb najwydajniejszych plantatorów buraków cukrowych związanych z dostosowaniem do warunków rynkowych po reformie oszacowano na 11 EUR na tonę wyprodukowanych buraków cukrowych. Ponadto ze względu na przewidywane wystąpienie szczególnych problemów we Włoszech, należy utrzymać ustalenia pozwalające plantatorom buraków cukrowych na bezpośrednie lub pośrednie korzystanie z przyznawanej pomocy państwowej.

(90) W Finlandii uprawa buraków cukrowych jest prowadzona w szczególnych warunkach geograficznych i klimatycznych, których niekorzystny wpływ na sektor będzie nakładać się na ogólne skutki reformy sektora cukru. Z tego względu należy przewidzieć możliwość stałego upoważniania tego państwa członkowskiego do udzielania plantatorom buraków cukrowych na jego terytorium pomocy państwowej w odpowiedniej wysokości.

(91) Biorąc pod uwagę szczególną sytuację Niemiec, gdzie obecnie wsparcie krajowe przyznaje się dużej liczbie mniejszych producentów alkoholu na warunkach szczególnych dla niemieckiego monopolu alkoholowego, konieczne jest zezwolenie na kontynuację takiego wsparcia przez ograniczony okres. Należy również przewidzieć wymóg złożenia, pod koniec tego okresu, sprawozdania z funkcjonowania tego odstępstwa wraz z wszelkimi stosownymi wnioskami.

(92) Jeśli państwo członkowskie pragnie wspierać na swoim terytorium środki promujące spożycie mleka i przetworów mlecznych we Wspólnocie, należy przewidzieć możliwość finansowania takich środków przez nałożenie na krajowych producentów mleka opłaty na rzecz działań promocyjnych.

(93) W celu uwzględnienia potencjalnych zmian w produkcji suszu paszowego Komisja powinna, do dnia 30 września 2008 r., przedstawić Radzie sprawozdanie dotyczące tego sektora, sporządzone na podstawie oceny wspólnej organizacji rynku suszu paszowego. W razie konieczności sprawozdaniu powinny towarzyszyć odpowiednie wnioski. Ponadto Komisja powinna regularnie przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące systemu pomocy stosowanego w odniesieniu do sektora pszczelarskiego.

(94) Istnieje potrzeba posiadania rzetelnych informacji na temat sytuacji na wspólnotowym rynku chmielu oraz na temat perspektyw jego rozwoju. Należy zatem przewidzieć rejestrację wszystkich umów dostaw chmielu wyprodukowanego we Wspólnocie.

(95) Na określonych warunkach i w odniesieniu do niektórych produktów należy przewidzieć przedsięwzięcie środków w przypadku wystąpienia lub potencjalnego wystąpienia zakłóceń związanych ze znacznymi zmianami cen na rynku wewnętrznym lub notowań cen bądź cen na rynku światowym.

(96) Konieczne jest ustanowienie ram szczególnych środków w odniesieniu do alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego umożliwiających gromadzenie danych gospodarczych i analizę informacji statystycznych do celów monitorowania rynku. W związku z tym, że rynek alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego jest związany z ogólnym rynkiem alkoholu etylowego, należy również gromadzić informacje dotyczące rynku alkoholu etylowego pochodzenia pozarolniczego.

(97) Wydatki ponoszone przez państwa członkowskie z tytułu zobowiązań wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia powinny być finansowane przez Wspólnotę zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1290/2005.

(98) Należy upoważnić Komisję do przyjmowania środków niezbędnych do rozwiązania konkretnych problemów praktycznych w nagłych przypadkach.

(99) Ponieważ wspólne rynki produktów rolnych stale się rozwijają, państwa członkowskie i Komisja powinny przekazywać sobie nawzajem istotne informacje na temat rozwoju sytuacji na tych rynkach.

(100) W celu zapobieżenia nadużyciom związanym z wszelkimi korzyściami określonymi w niniejszym rozporządzeniu korzyści tych nie należy przyznawać lub, w stosownych przypadkach, należy je cofnąć, jeśli okaże się, że warunki uprawniające do otrzymania jakichkolwiek korzyści zostały stworzone w sposób sztuczny, w sprzeczności z celami niniejszego rozporządzenia.

(101) W celu zapewnienia przestrzegania obowiązków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu istnieje potrzeba wprowadzenia kontroli oraz, w przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania tych obowiązków, stosowania środków i sankcji administracyjnych. Należy zatem przyznać Komisji uprawnienia do ustanowienia stosownych przepisów, obejmujących przepisy dotyczące zwrotu nienależnych płatności oraz obowiązków sprawozdawczych państw członkowskich, które to zwroty i obowiązki wynikają ze stosowania niniejszego rozporządzenia.

(102) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia zasadniczo należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁴⁴). Jednak w odniesieniu do niektórych środków wynikających z niniejszego rozporządzenia dotyczących kompetencji Komisji, wymagających bezzwłocznego podjęcia działań lub mających wyłącznie administracyjny charakter, Komisja powinna zostać upoważniona do podjęcia samodzielnych czynności.

(103) Ze względu na włączenie do niniejszego rozporządzenia niektórych elementów wspólnej organizacji rynków świeżych owoców i warzyw, przetworów owocowych i warzywnych oraz wina, do organizacji tej należy wprowadzić pewne zmiany.

(104) Niniejsze rozporządzenie obejmuje przepisy dotyczące zakresu stosowania reguł konkurencji przewidzianych w Traktacie. Przepisy te były dotychczas zawarte w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1184/2006. Rozporządzenie to należy zmienić w celu sprecyzowania, że przepisy w nim zawarte mają zastosowanie do produktów wymienionych w załączniku I do Traktatu, które nie są objęte niniejszym rozporządzeniem.

(105) Niniejsze rozporządzenie obejmuje przepisy zawarte w rozporządzeniach podstawowych wymienionych w motywach 2 i 3, z wyjątkiem przepisów zawartych w rozporządzeniach (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1493/1999. Niniejsze rozporządzenie obejmuje ponadto przepisy zawarte w następujących rozporządzeniach:

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2729/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie opłat przywozowych na mieszanki zbóż, ryżu i ryżu łamanego,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2763/75 z dnia 29 października 1975 r. ustanawiające ogólne zasady przyznawania dopłat do prywatnego składowania wieprzowiny (⁴⁵),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2782/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie produkcji i obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 707/76 z dnia 25 marca 1976 r. w sprawie uznawania grup producentów skupiających hodowców jedwabników (⁴⁶),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1055/77 z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie składowania i przepływu produktów skupowanych przez agencję interwencyjną (⁴⁷),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2931/79 z dnia 20 grudnia 1979 r. w sprawie udzielania pomocy w wywozie produktów rolnych mogących korzystać ze szczególnych regulacji przywozowych w państwach trzecich (⁴⁸),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 3220/84 z dnia 13 listopada 1984 r. ustanawiające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wieprzowych,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1898/87 z dnia 2 lipca 1987 r. w sprawie ochrony oznaczeń stosowanych w obrocie mlekiem i przetworami mlecznymi,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 3730/87 z dnia 10 grudnia 1987 r. ustanawiające ogólne zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wyznaczonych organizacji celem rozdysponowania jej pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 386/90 z dnia 12 lutego 1990 r. w sprawie monitorowania wywozu produktów rolnych otrzymujących refundacje lub inne kwoty (⁴⁹),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1186/90 z dnia 7 maja 1990 r. rozszerzające zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1906/90 z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do drobiu,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2204/90 z dnia 24 lipca 1990 r. ustanawiające dodatkowe ogólne zasady wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do sera,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2077/92 z dnia 30 czerwca 1992 r. dotyczące organizacji między-branżowych i porozumień w sektorze tytoniu (⁵⁰),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2137/92 z dnia 23 lipca 1992 r. dotyczące wspólnotowej skali stosowanej przy klasyfikacji tusz owczych i określaniu wspólnotowych norm jakości świeżych lub schłodzonych tusz owczych,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2991/94 z dnia 5 grudnia 1994 r. określające normy dla tłuszczów do smarowania,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2597/97 z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiające dodatkowe zasady w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do mleka spożywczego,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2250/1999 z dnia 22 października 1999 r. dotyczące kontyngentów taryfowych na masło pochodzące z Nowej Zelandii (⁵¹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1788/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1028/2006 z dnia 19 czerwca 2006 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do jaj,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1183/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczące wspólnotowej skali klasyfikacji tusz dojrzałego bydła.

(106) Rozporządzenia te należy zatem uchylić. Dla zachowania pewności prawnej oraz zważywszy na liczbę aktów prawnych uchylanych niniejszym rozporządzeniem i na liczbę aktów prawnych przyjętych lub zmienionych na ich mocy, należy wyjaśnić, że wspomniane uchylenie nie wpływa na ważność aktów prawnych przyjętych na podstawie uchylonego aktu prawnego lub na ważność zmian, jakie wprowadza on do innych aktów prawnych.

(107) Niniejsze rozporządzenie należy zasadniczo stosować od dnia 1 stycznia 2008 r. Jednak w celu zapewnienia, aby nowe przepisy niniejszego rozporządzenia nie spowodowały zakłóceń w trwającym roku gospodarczym 2007/2008 w stosunku do tych sektorów, dla których przewidziano lata gospodarcze, należy przewidzieć późniejszą datę stosowania. Niniejsze rozporządzenie należy zatem stosować w odniesieniu do tych sektorów jedynie od początku roku gospodarczego 2008/ 2009. W związku z tym odnośne rozporządzenia regulujące te sektory należy w dalszym ciągu stosować do końca odpowiedniego roku gospodarczego 2007/2008.

(108) Ponadto w stosunku do niektórych innych sektorów, dla których nie przewidziano lat gospodarczych, należy również przewidzieć późniejszą datę stosowania w celu zapewnienia sprawnego przejścia od istniejących wspólnych organizacji rynków do stosowania niniejszego rozporządzenia. W związku z tym rozporządzenia regulujące istniejące wspólne organizacje rynków dla tych sektorów powinny być stosowane do późniejszej daty stosowania przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu.

(109) Jeśli chodzi o rozporządzenie (WE) nr 386/90, uprawnienia do regulowania kwestii w nim zawartych przekazane zostają na mocy niniejszego rozporządzenia Komisji. Ponadto do niniejszego rozporządzenia zostają przeniesione tylko niektóre części rozporządzeń (EWG) nr 3220/84, (EWG) nr 1186/90, (EWG) nr 2137/92 i (WE) nr 1183/2006, które rozporządzenie to uchyla. Pozostałe szczegółowe zagadnienia obecnie regulowane tymi rozporządzeniami zostaną zatem uregulowane przepisami wykonawczymi, które przyjmie Komisja. Należy przewidzieć dodatkowy czas na ustanowienie stosownych przepisów przez Komisję. Wymienione rozporządzenia należy zatem stosować do dnia 31 grudnia 2008 r.

(110) Następujące akty prawne Rady stały się zbędne i należy je uchylić:

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 315/68 z dnia 12 marca 1968 r. ustalające normy jakości bulw kwiatowych, cebulek i bulw (⁵²),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 316/68 z dnia 12 marca 1968 r. ustalające normy jakości świeżych kwiatów ciętych i świeżych liści ozdobnych (⁵³),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2517/69 z dnia 9 grudnia 1969 r. ustanawiające określone instrumenty dla reorganizacji produkcji owoców we Wspólnocie (⁵⁴),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2728/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie dopłat do produkcji i handlu skrobią ziemniaczaną oraz ziemniakami przeznaczonymi na skrobię (⁵⁵),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1358/80 z dnia 5 czerwca 1980 r. ustalające cenę orientacyjną i cenę interwencyjną dorosłego bydła na rok gospodarczy 1980/81 i wprowadzające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wołowych (⁵⁶),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 4088/87 z dnia 21 grudnia 1987 r. ustalające warunki stosowania preferencyjnych stawek celnych w imporcie niektórych kwiatów pochodzących z Cypru, Izraela i Jordanii (⁵⁷),

- decyzja Rady 74/583/EWG z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie monitorowania przepływów cukru (⁵⁸).

(111) Przejście od obecnie ustaleń określonych w przepisach i rozporządzeniach uchylanych niniejszym rozporządzeniem może spowodować wystąpienie trudności, którymi nie zajmuje się niniejsze rozporządzenie. W celu pokonania tych trudności należy umożliwić Komisji przyjęcie środków przejściowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ II

RYNEK WEWNĘTRZNY

TYTUŁ I

INTERWENCJA RYNKOWA

ROZDZIAŁ III

Systemy ograniczania produkcji

Sekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 55

Systemy kwot [1]

1. System kwot ma zastosowanie do następujących produktów:

a) mleka i innych przetworów mlecznych w rozumieniu art. 65 lit. a) i b);

b) cukru, izoglukozy i syropu inulinowego;

c) skrobi ziemniaczanej, która może korzystać z pomocy wspólnotowej.

2. W odniesieniu do systemów kwot, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu, jeżeli producent przekroczy odpowiednią kwotę oraz, w przypadku cukru, nie wykorzysta ilości nadwyżek w sposób określony w art. 61, wnosi on opłatę z tytułu nadwyżek w odniesieniu do tych ilości, zgodnie z warunkami określonymi w sekcji II i III.

Sekcja III

Mleko [2]

Podsekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 65

Definicje

Do celów niniejszej sekcji:

a) „mleko” oznacza produkt pochodzący z doju co najmniej jednej krowy;

b) „przetwory mleczne” oznaczają wszelkie przetwory mleczne inne niż mleko, w szczególności mleko odtłuszczone, śmietankę, masło, jogurt i ser; w odpowiednich przypadkach produkty te przelicza się na „ekwiwalenty mleka” poprzez zastosowanie współczynników określonych przez Komisję;

c) „producent” oznacza rolnika, którego gospodarstwo jest położone na terytorium geograficznym państwa członkowskiego i który produkuje i wprowadza do obrotu mleko lub który przygotowuje się do prowadzenia takiej działalności w najbliższej przyszłości;

d) „gospodarstwo” oznacza gospodarstwo zgodnie z definicją w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

e) „podmiot skupujący” oznacza przedsiębiorstwa lub grupy, które kupują mleko od producentów:

– w celu odbioru, konfekcjonowania, przechowywania, chłodzenia lub przetwarzania, w tym także w ramach umowy,

– w celu sprzedania go co najmniej jednemu przedsiębiorstwu poddającemu mleko lub przetwory mleczne obróbce lub przetwarzaniu.

Jednakże jakąkolwiek grupę nabywców z tego samego obszaru geograficznego, która prowadzi działania administracyjne i rachunkowe niezbędne do uiszczenia opłaty z tytułu nadwyżek w imieniu swoich członków, uznaje się za podmiot skupujący. Do celów pierwszego zdania niniejszego akapitu Grecja jest uznawana za jeden obszar geograficzny i może ona uznać oficjalny organ za grupę nabywców;

f) „dostawa” oznacza wszelkie dostawy mleka, z wyłączeniem przetworów mlecznych, od producenta do podmiotu skupującego, niezależnie od tego, czy transportu dokonuje producent, podmiot skupujący, przedsiębiorstwo poddające takie produkty przetwarzaniu lub obróbce, czy też inny podmiot;

g) „sprzedaż bezpośrednia” oznacza wszelką sprzedaż lub wszelkie przekazanie mleka przez producenta bezpośrednio konsumentom, a także wszelką sprzedaż lub wszelkie przekazanie przez producenta przetworów mlecznych. Komisja może dostosować definicję „sprzedaży bezpośredniej” - przy uwzględnieniu definicji „dostawy” podanej w lit. f) - zwłaszcza po to, by zagwarantować, że z ustaleń dotyczących kwot nie zostaną wyłączone żadne wprowadzone do obrotu ilości przetworzonego mleka lub innych przetworów mlecznych;

h) „wprowadzenie do obrotu” oznacza dostawy mleka lub sprzedaż bezpośrednią mleka lub przetworów mlecznych;

i) „kwota indywidualna” oznacza kwotę producenta obowiązującą w dniu 1 kwietnia dowolnego dwunastomiesięcznego okresu;

j) „kwota krajowa” oznacza kwotę, o której mowa w art. 66 i która jest ustalana dla każdego państwa członkowskiego;

k) „dostępna kwota” oznacza kwotę dostępną dla producentów w dniu 31 marca dwunastomiesięcznego okresu, dla którego oblicza się opłatę z tytułu nadwyżek, i uwzględniającą wszystkie transfery, sprzedaż, konwersje i tymczasowe ponowne przydziały określone w niniejszym rozporządzeniu, które nastąpiły w trakcie tego dwunastomiesięcznego okresu.

Podsekcja II

Przydział kwot i administrowanie nimi

Artykuł 66

Kwoty krajowe

1. Kwoty krajowe przewidziane na produkcję mleka i przetworów mlecznych wprowadzanych do obrotu w trakcie siedmiu kolejnych dwunastomiesięcznych okresów, począwszy od dnia 1 kwietnia 2008 r. (zwanych dalej „dwunastomiesięcznymi okresami”), zostały określone w załączniku IX pkt 1.

2. Kwoty, o których mowa w ust. 1, są rozdzielane między producentów zgodnie z art. 67 - z rozróżnieniem na dostawy i sprzedaż bezpośrednią. Fakt, że przekroczone zostały kwoty krajowe, stwierdza się na szczeblu krajowym w każdym państwie członkowskim zgodnie z niniejszą sekcją i z rozróżnieniem na dostawy i sprzedaż bezpośrednią.

3. Kwoty krajowe określone w załączniku IX pkt 1 są ustalane bez uszczerbku dla ewentualnych weryfikacji w świetle ogólnej sytuacji rynkowej i szczególnych warunków panujących w danych państwach członkowskich.

4. W przypadku Bułgarii i Rumunii ustanawia się specjalną rezerwę restrukturyzacyjną zgodnie z załącznikiem IX pkt 2. Rezerwa ta zostanie uwolniona 1 kwietnia 2009 r. w takim zakresie, w jakim od 2002 r. zmniejszy się wykorzystanie mleka i przetworów mlecznych na potrzeby gospodarstwa w każdym z tych państw.

Komisja podejmie decyzję dotyczącą uwolnienia rezerwy i jej podziału na kwotę dostaw i sprzedaży bezpośredniej na podstawie sprawozdania przedstawionego Komisji przez Bułgarię i Rumunię przed dniem 31 grudnia 2008 r. W sprawozdaniu tym szczegółowo omówione zostaną wyniki i tendencje trwającego obecnie procesu restrukturyzacji w sektorze mleczarskim obu państw, a w szczególności przejście od produkcji na potrzeby gospodarstwa do produkcji rynkowej.

4a. W przypadku Chorwacji ustanawia się specjalną rezerwę restrukturyzacyjną zgodnie z załącznikiem IX pkt 2. Rezerwa ta zostanie uwolniona od dnia 1 kwietnia pierwszego roku stosowania kwot po przystąpieniu, w takim zakresie, w jakim w latach 2008–2012 w Chorwacji zmniejszy się wykorzystanie mleka i przetworów mlecznych na potrzeby gospodarstwa.

Komisja decyduje o uwolnieniu rezerwy i jej podziału na kwotę dostaw i sprzedaży bezpośredniej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2, na podstawie oceny sprawozdania przedłożonego przez Chorwację do dnia 31 grudnia 2013 r. W sprawozdaniu tym szczegółowo omówione zostaną wyniki i tendencje trwającego obecnie procesu restrukturyzacji w sektorze mleczarskim Chorwacji, a w szczególności przejście od produkcji na potrzeby gospodarstwa do produkcji rynkowej.

5. W przypadku Bułgarii, Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Rumunii, Słowenii i Słowacji kwoty krajowe obejmują całe mleko lub ekwiwalent mleka dostarczone podmiotowi skupującemu lub sprzedawane bezpośrednio, niezależnie od tego, czy zostały wyprodukowane lub wprowadzone do obrotu w ramach środka przejściowego mającego zastosowanie w tych państwach.

Artykuł 67

Kwoty indywidualne

1. Indywidualna kwota lub indywidualne kwoty producentów w dniu 1 kwietnia 2008 r. są równe ich indywidualnej ilości referencyjnej lub indywidualnym ilościom referencyjnym z dnia 31 marca 2008 r. bez uszczerbku dla transferów, sprzedaży i konwersji kwoty nabierających mocy w dniu 1 kwietnia 2008 r.

2. Producenci mogą otrzymać jedną lub dwie kwoty indywidualne: jedną przeznaczoną na dostawy, a drugą - na sprzedaż bezpośrednią. Konwersji z jednej kwoty do drugiej może dokonać wyłącznie właściwy organ państwa członkowskiego, na odpowiednio uzasadniony wniosek producenta.

3. Jeżeli producent posiada dwie kwoty, jego wkład we wszelkie należne opłaty z tytułu nadwyżek oblicza się osobno dla każdej kwoty.

4. Komisja może zwiększyć część fińskiej kwoty krajowej przyznaną na dostawy, o których mowa w art. 66, po to by zapewnić fińskim producentom „SLOM” wyrównanie ilości maksymalnie do 200 000 ton. Rezerwa ta zostaje przydzielona zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym i może zostać wykorzystana wyłącznie w imieniu producentów, których prawo do ponownego podjęcia produkcji zostało naruszone w wyniku przystąpienia tego kraju do UE.

5. Kwoty indywidualne są w odpowiednich przypadkach modyfikowane dla każdego dwunastomiesięcznego okresu, tak aby dla każdego państwa członkowskiego suma kwot indywidualnych przewidzianych na dostawy i suma kwot indywidualnych przewidzianych na sprzedaż bezpośrednią nie przekraczały odpowiadających im części kwoty krajowej dostosowanej zgodnie z art. 69, przy uwzględnieniu wszelkich redukcji związanych z uzupełnianiem rezerwy krajowej określonej w art. 71.

Artykuł 68

Przydział kwot z rezerwy krajowej

Państwa członkowskie przyjmują przepisy umożliwiające przydzielanie producentom całości lub części kwot z rezerwy krajowej określonej w art. 71 na podstawie obiektywnych kryteriów, które należy zgłosić Komisji.

Artykuł 69

Administrowanie kwotami

1. Dla każdego państwa członkowskiego i dla każdego okresu Komisja dostosowuje przed upływem tego okresu podział kwot krajowych na „dostawy” i „sprzedaż bezpośrednią” w świetle konwersji, o które zwracają się producenci, pomiędzy kwotami indywidualnymi przewidzianymi na dostawy a kwotami indywidualnymi przewidzianymi na sprzedaż.

2. Co roku państwa członkowskie przekazują Komisji, według dat i stosownie do przepisów ustalonych przez Komisję zgodnie z art. 192 ust. 2, informacje niezbędne, by:

a) dokonać dostosowania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;

b) obliczyć opłatę z tytułu nadwyżek, którą powinny wnieść.

Artykuł 70

Zawartość tłuszczu

1. Każdemu producentowi przypisuje się referencyjną zawartość tłuszczu, która ma zastosowanie do indywidualnej kwoty dostaw przydzielonej temu producentowi.

2. W przypadku kwot przydzielonych producentom dnia 31 marca 2008 r. zgodnie z art. 67 ust. 1 referencyjna zawartość tłuszczu, o której mowa w ust. 1, jest taka sama jak referencyjna zawartość tłuszczu mająca zastosowanie do tej kwoty w tym terminie.

3. Referencyjna zawartość tłuszczu zostaje zmieniona w trakcie konwersji, o której mowa w art. 67 ust. 2, oraz w przypadku nabycia, transferu lub tymczasowego transferu kwot – zgodnie z przepisami ustanawianymi przez Komisję.

4. W przypadku nowych producentów, których cała kwota indywidualna przewidziana na dostawy pochodzi z rezerwy krajowej, zawartość tłuszczu zostaje określona zgodnie z przepisami ustanawianymi przez Komisję.

5. W odpowiednich przypadkach indywidualna referencyjna zawartość tłuszczu, o której mowa w ust. 1, jest dostosowywana zaraz po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, a następnie w razie potrzeby na początku każdego dwunastomiesięcznego okresu, tak aby średnia ważona indywidualnych reprezentatywnych zawartości tłuszczu dla każdego państwa członkowskiego nie przekraczała referencyjnej zawartości tłuszczu ustanowionej w załączniku X o więcej niż 0,1 grama na kilogram.

W przypadku Rumunii referencyjna zawartość tłuszczu ustanowiona w załączniku X zostanie zweryfikowana na podstawie danych liczbowych za cały rok 2004 oraz, jeżeli to konieczne, dostosowana przez Komisję.

Artykuł 71

Rezerwa krajowa

1. Każde państwo członkowskie ustanawia rezerwę krajową jako część kwot krajowych ustalonych w załączniku IX, mając na uwadze w szczególności dokonywanie przydziałów określonych w art. 68. Rezerwa krajowa jest w odpowiednich przypadkach uzupełniana przez odbieranie pewnych ilości określonych w art. 72, zatrzymywanie części ilości objętych transferem określonych w art. 76 lub przez liniową redukcję wszystkich kwot indywidualnych. Początkowe przeznaczenie odnośnych kwot, tzn. dostawy lub sprzedaż bezpośrednia, zostaje zachowane.

2. Wszelkie dodatkowe kwoty przyznane państwu członkowskiemu są automatycznie wliczane do rezerwy krajowej i dzielone na dostawy i sprzedaż bezpośrednią zgodnie z przewidywanymi potrzebami.

3. Kwoty wliczone do rezerwy krajowej nie posiadają referencyjnej zawartości tłuszczu.

Artykuł 72

Przypadki unieruchomienia produkcji

1. Jeżeli osoba fizyczna lub prawna posiadająca kwoty indywidualne przestaje spełniać w dwunastomiesięcznym okresie warunki, o których mowa w art. 65 lit. c), odpowiednie ilości zostają przekazane do rezerwy krajowej nie później niż dnia 1 kwietnia kolejnego roku kalendarzowego, z wyjątkiem sytuacji, kiedy osoba ta przed tą datą ponownie staje się producentem w rozumieniu art. 65 lit. c).

Jeżeli przed upływem drugiego dwunastomiesięcznego okresu, po tym jak kwota została odebrana, dana osoba ponownie staje się producentem, całość lub część kwoty indywidualnej, którą odebrano tej osobie lub podmiotowi, zostaje im zwrócona nie później niż dnia 1 kwietnia po dacie zgłoszenia wniosku.

2. Jeśli producenci nie wprowadzą do obrotu ilości równej przynajmniej 85 % ich kwoty indywidualnej podczas co najmniej jednego dwunastomiesięcznego okresu, państwa członkowskie mogą zdecydować, czy i na jakich warunkach całość lub część niewykorzystanej kwoty zostanie przekazana do rezerwy krajowej.

Państwa członkowskie mogą określać, na jakich warunkach kwota zostaje ponownie przydzielona danemu producentowi, jeżeli wznowił on wprowadzanie do obrotu.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania w przypadkach działania siły wyższej ani w należycie uzasadnionych i uznanych przez właściwy organ przypadkach tymczasowo wpływających na zdolność produkcyjną danych producentów.

Artykuł 73

Transfery tymczasowe

1. Do końca każdego dwunastomiesięcznego okresu państwa członkowskie zezwalają w odniesieniu do tego okresu na wszelkie tymczasowe transfery części kwot indywidualnych, których nie zamierzają wykorzystać uprawnieni do nich producenci.

Państwa członkowskie mogą regulować transfery kwot zgodnie z kategoriami producentów lub danych struktur produkcji mlecznej, mogą ograniczać je do poziomu podmiotu skupującego lub do regionów, zezwalać na transfery całkowite w przypadkach, o których mowa w art. 72 ust. 3, oraz ustalać, do jakiego stopnia przekazujący może powtarzać transfer kwot.

2. Każde państwo członkowskie może zdecydować o niewykonaniu przepisów ust. 1 z uwagi na co najmniej jedno z następujących kryteriów:

a) konieczność ułatwienia zmian i dostosowań strukturalnych;

b) nadrzędne potrzeby administracyjne.

Artykuł 74

Transfer kwot wraz z gruntem

1. Kwoty indywidualne są wraz z gospodarstwem przekazywane producentom, którzy przejmują je w drodze sprzedaży, dzierżawy, rzeczywistego lub przewidywanego dziedziczenia lub w jakikolwiek inny sposób mający dla producentów porównywalne skutki prawne, zgodnie ze szczegółowymi przepisami ustanawianymi przez państwa członkowskie, przy uwzględnieniu obszarów wykorzystywanych do produkcji mlecznej oraz innych obiektywnych kryteriów i w odpowiednich przypadkach wszelkich porozumień między stronami. Ta część kwoty, która nie została objęta transferem wraz z gospodarstwem, dodawana jest do rezerwy krajowej.

2. Jeżeli kwoty zostały przekazane lub są przekazywane zgodnie z ust. 1 w drodze dzierżaw rolnych lub innych środków mających porównywalne skutki prawne, państwa członkowskie mogą zdecydować – na podstawie obiektywnych kryteriów i z zamiarem dopilnowania, by kwoty były przypisane wyłącznie producentom – że kwota nie zostanie przekazana wraz z gospodarstwem.

3. W przypadku transferu gruntu na rzecz organów publicznych lub na rzecz użytkowania publicznego bądź w przypadku gdy transfer jest przeprowadzany do celów nierolniczych, państwa członkowskie dopilnowują, by przedsięwzięte zostały niezbędne środki w celu ochrony prawnych interesów stron, a w szczególności by producenci odstępujący takie grunty mieli możliwość kontynuowania produkcji mlecznej, jeśli sobie tego życzą.

4. Jeżeli strony nie osiągnęły porozumienia, w przypadku dzierżaw mających wygasnąć bez możliwości ich odnowienia na podobnych warunkach lub w sytuacjach mających porównywalne skutki prawne, odnośne kwoty indywidualne są przekazywane w całości lub w części przejmującym je producentom, zgodnie z przepisami przyjętymi przez państwa członkowskie, z uwzględnieniem prawnych interesów stron.

Artykuł 75

Środki dotyczące transferów specjalnych

1. W celu pomyślnego zrestrukturyzowania produkcji mleka lub poprawy stanu środowiska naturalnego państwa członkowskie mogą, zgodnie z ustanowionymi uprzednio szczegółowymi przepisami i z uwzględnieniem prawnych interesów zainteresowanych stron:

a) przyznać rekompensatę w co najmniej jednej rocznej racie producentom, którzy zobowiązują się całkiem lub częściowo zaniechać produkcji mleka, i wliczyć tak uwolnione kwoty indywidualne do rezerwy krajowej;

b) na podstawie obiektywnych kryteriów określić warunki, na których właściwy organ lub podmiot wyznaczony przez ten organ może na początku dwunastomiesięcznego okresu ponownie przydzielić producentom – w zamian za opłatę – kwoty indywidualne ostatecznie uwolnione pod koniec poprzedniego dwunastomiesięcznego okresu przez innych producentów w zamian za rekompensatę w co najmniej jednej rocznej racie, równą wyżej wymienionej opłacie;

c) centralizować i nadzorować transfery kwot bez gruntu;

d) w przypadku transferu gruntów w celu poprawy stanu środowiska naturalnego zagwarantować, że odnośna kwota indywidualna zostanie przydzielona producentowi odstępującemu grunty, ale chcącemu kontynuować produkcję mleka;

e) określić na podstawie obiektywnych kryteriów regiony lub obszary odbioru mleka, w obrębie których dozwolony jest stały transfer kwot bez transferu odpowiadających im gruntów, w celu poprawy struktury produkcji mleka;

f) zezwolić, na wniosek producenta skierowany do właściwego organu lub podmiotu wyznaczonego przez ten organ, na ostateczny transfer kwot bez transferu odpowiadających im gruntów lub odwrotnie, w celu poprawy struktury produkcji mleka na szczeblu gospodarstwa bądź umożliwienia ekstensyfikacji produkcji.

2. Przepisy ust. 1 mogą być wprowadzane w życie na poziomie krajowym, na właściwym poziomie terytorialnym lub na określonych obszarach odbioru mleka.

Artykuł 76

Zatrzymywanie kwot

1. W przypadku transferów, o których mowa w art. 74 i 75, państwa członkowskie mogą, kierując się obiektywnymi kryteriami, zatrzymać część kwot indywidualnych jako rezerwę krajową.

2. Jeśli kwoty zostały przekazane lub są przekazywane zgodnie z art. 74 i 75 wraz z odpowiadającymi im gruntami lub bez nich w drodze dzierżaw rolnych lub innych środków mających porównywalne skutki prawne, państwa członkowskie mogą zdecydować, kierując się obiektywnymi kryteriami i chcąc dopilnować, by kwoty były przypisane wyłącznie producentom, czy i na jakich warunkach całość lub część kwoty objętej transferem zostaje przekazana do rezerwy krajowej.

Artykuł 77

Pomoc na nabycie kwot

Żaden organ publiczny nie może przyznać pomocy finansowej bezpośrednio związanej z nabywaniem kwot w przypadku sprzedaży, transferu lub przydziału kwot dokonywanych na mocy niniejszej sekcji.

Podsekcja III

Przekroczenie kwoty

Artykuł 78

Opłata z tytułu nadwyżek

1. Jeżeli mleko i przetwory mleczne zostaną wprowadzone do obrotu w ilości przewyższającej kwotę krajową ustaloną zgodnie z podsekcją II, wnosi się opłatę z tytułu nadwyżek.

Opłata wynosi 27,83 EUR za 100 kilogramów mleka.

Jednakże w okresach dwunastomiesięcznych rozpoczynających się w dniu 1 kwietnia 2009 r. i 1 kwietnia 2010 r. opłatę z tytułu nadwyżek dostarczonego mleka, które przekraczają 106 % kwoty krajowej obowiązującej na dostawy w okresie dwunastomiesięcznym rozpoczynającym się w dniu 1 kwietnia 2008 r., ustala się w wysokości 150 % opłaty, o której mowa w akapicie drugim.

1a. W drodze odstępstwa od ust. 1 akapit pierwszy, w dwunastomiesięcznych okresach rozpoczynających się dnia 1 kwietnia 2009 r. i dnia 1 kwietnia 2010 r., w odniesieniu do dostaw opłata z tytułu nadwyżek jest należna od mleka wprowadzanego do obrotu w ilości przewyższającej kwotę krajową ustaloną zgodnie z podsekcją II, pomniejszoną o kwoty indywidualne na dostawy, które to kwoty zostały wliczone do rezerwy krajowej zgodnie z art. 75 ust. 1 lit. a), począwszy od dnia 30 listopada 2009 r., i w której to rezerwie pozostawały do dnia 31 marca w odnośnym dwunastomiesięcznym okresie.

2. Za opłatę z tytułu nadwyżek wynikającą z przekroczenia kwoty krajowej, co stwierdzono na szczeblu krajowym, oddzielnie dla dostaw i dla sprzedaży bezpośredniej, państwa członkowskie odpowiadają przed Wspólnotą, i w okresie między dniem 16 października a dniem 30 listopada po upływie danego dwunastomiesięcznego okresu wpłacają ją, w 99 % należnej sumy, do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG).

2a. Różnica pomiędzy opłatą z tytułu nadwyżek, wynikającą z zastosowania ust. 1a, a opłatą wynikającą z zastosowania ust. 1 akapit pierwszy jest wykorzystywana przez państwa członkowskie do finansowania środków restrukturyzacyjnych na rynku mleczarskim.

3. Jeżeli opłaty z tytułu nadwyżek określonej w ust. 1 nie wniesiono w odpowiednim terminie, Komisja po konsultacji z Komitetem ds. Funduszy Rolniczych odlicza sumę równą nieuiszczonej opłacie z tytułu nadwyżek od płatności miesięcznych w rozumieniu art. 14 i 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005. Przed podjęciem decyzji Komisja kieruje ostrzeżenie do danego państwa członkowskiego, które w ciągu tygodnia informuje o swoim stanowisku. Przepisy art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 2040/2000 (⁵⁹) nie mają zastosowania.

4. Komisja dokonuje ustaleń dotyczących wprowadzania w życie niniejszego artykułu.

Artykuł 79

Wkład producentów w należną opłatę z tytułu nadwyżek

Opłata z tytułu nadwyżek zostaje w całości rozdzielona, zgodnie z przepisami art. 80 i 83, pomiędzy producentów, którzy przyczynili się do przekroczenia kwot krajowych, o których mowa w art. 66 ust. 2.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 80 ust. 3 i art. 83 ust. 1 producenci odpowiadają przed państwem członkowskim za wpłacenie swojej części należnej opłaty z tytułu nadwyżek; część tę wylicza się zgodnie z art. 69, 70 i 80 ze względu na sam fakt przekroczenia dostępnych kwot.

W odniesieniu do dwunastomiesięcznych okresów rozpoczynających się dnia 1 kwietnia 2009 r. i dnia 1 kwietnia 2010 r. oraz odnośnie do dostaw, opłata z tytułu nadwyżki jest w całości rozdzielana, zgodnie z art. 80 i 83, pomiędzy producentów, którzy przyczynili się do przekroczenia kwoty krajowej, zgodnie z tym, co wynika z zastosowania art. 78 ust. 1a.

Artykuł 80

Opłata z tytułu nadwyżek w dostawach

1. Na użytek ostatecznego zestawienia opłaty z tytułu nadwyżek, ilości dostarczone przez każdego producenta zostają zwiększone lub obniżone – przy zastosowaniu współczynników i na warunkach ustalonych przez Komisję – tak aby odzwierciedlały wszelkie różnice między rzeczywistą zawartością tłuszczu a referencyjną zawartością tłuszczu.

Na szczeblu krajowym opłatę z tytułu nadwyżek oblicza się na podstawie sumy dostaw dostosowanych zgodnie z akapitem pierwszym.

2. (skreślony)

3. Wkład każdego producenta w opłatę z tytułu nadwyżek zostaje ustalony w drodze decyzji danego państwa członkowskiego – po tym jak wszelkie niewykorzystane części kwoty krajowej przydzielonej na dostawy zostaną lub nie zostaną ponownie przydzielone – proporcjonalnie do kwot indywidualnych każdego producenta lub zgodnie z obiektywnymi kryteriami uzgodnionymi przez państwa członkowskie:

a) na szczeblu krajowym na podstawie sumy, o którą została przekroczona kwota producenta; lub

b) najpierw na poziomie podmiotu skupującego, a później w odpowiednich przypadkach na szczeblu krajowym.

Jeżeli zastosowanie ma art. 78 ust. 1 akapit trzeci, państwa członkowskie - ustalając wkład każdego producenta w opłatę należną z uwagi na zastosowanie wyższej stawki, o której mowa w tym akapicie - dopilnowują, aby wkład w tę opłatę był wnoszony proporcjonalnie przez producentów odpowiedzialnych według obiektywnych kryteriów, które zostaną ustalone przez państwo członkowskie.

Artykuł 81

Rola podmiotów skupujących

1. Podmioty skupujące są odpowiedzialne za to, by pobierać od producentów należne wkłady na rzecz opłaty z tytułu nadwyżek; wypłacają one właściwemu organowi państwa członkowskiego – przed określoną datą i zgodnie z procedurą ustanowioną przez Komisję – sumę tych wkładów odliczoną od ceny mleka wypłaconej producentom odpowiedzialnym za przekroczenie kwoty, a jeżeli nie jest to możliwe, pobraną jakimkolwiek innym właściwym sposobem.

2. W przypadku gdy podmiot skupujący w całości lub w części zastępuje co najmniej jeden inny podmiot skupujący, kwoty indywidualne, którymi dysponują producenci, są uwzględniane dla reszty trwającego dwunastomiesięcznego okresu – po odliczeniu ilości już dostarczonych oraz po uwzględnieniu ich zawartości tłuszczu. Ma to również zastosowanie, w przypadku gdy producent zmienia jeden podmiot skupujący na inny.

3. Jeżeli podczas okresu odniesienia ilości dostarczone przez producenta przekroczą kwotę dostępną temu producentowi, odpowiednie państwo członkowskie może zdecydować, że podmiot skupujący odliczy część ceny mleka za którąkolwiek dostawę pochodzącą od odnośnego producenta i przekraczającą wspomnianą kwotę i że będzie to zaliczka na poczet wkładu producenta – zgodnie ze szczegółowymi przepisami ustanowionymi przez to państwo członkowskie. Państwo członkowskie może dokonać konkretnych ustaleń w celu umożliwienia podmiotom skupującym odliczenia tej zaliczki, w przypadku gdy producenci kierują dostawy do kilku podmiotów skupujących.

Artykuł 82

Zatwierdzenie

Status podmiotu skupującego podlega uprzedniemu zatwierdzeniu przez państwo członkowskie zgodnie z kryteriami ustanowionymi przez Komisję.

Komisja określa warunki, które muszą spełnić producenci prowadzący sprzedaż bezpośrednią, oraz informacje, które muszą oni przedstawić.

Artykuł 83

Opłata z tytułu nadwyżek w sprzedaży bezpośredniej

1. W przypadku sprzedaży bezpośredniej wkład każdego producenta w opłatę z tytułu nadwyżek zostaje ustalony w drodze decyzji danego państwa członkowskiego – na właściwym szczeblu terytorialnym lub na szczeblu krajowym – po tym jak wszelkie niewykorzystane części kwoty krajowej przydzielonej na sprzedaż bezpośrednią zostaną lub nie zostaną ponownie przydzielone.

2. Jako podstawę do obliczenia wkładu producenta w należną opłatę z tytułu nadwyżek państwa członkowskie ustanawiają całkowitą ilość mleka sprzedanego, przekazanego lub wykorzystanego do produkcji przetworów mlecznych sprzedawanych lub przekazywanych, przy zastosowaniu kryteriów ustalonych przez Komisję.

3. Na użytek ostatecznego zestawienia opłat z tytułu nadwyżek nie uwzględnia się żadnych korekt związanych z zawartością tłuszczu.

4. Komisja decyduje, jak i kiedy należy wnieść opłatę z tytułu nadwyżek do właściwego organu państwa członkowskiego.

Artykuł 84

Nadpłaty lub kwoty niewpłacone

1. Jeżeli w przypadku dostaw lub sprzedaży bezpośredniej opłata z tytułu nadwyżek okaże się wymagana, a wkład pobrany od producentów – większy niż ta opłata, państwo członkowskie może:

a) częściowo lub całkowicie wykorzystać nadwyżkę do finansowania środków, o których mowa w art. 75 ust. 1 lit. a); lub

b) częściowo lub całkowicie rozdzielić ją między producentów:

- którym przysługuje kategoria pierwszeństwa ustanowiona przez państwo członkowskie na podstawie obiektywnych kryteriów w okresie ustalonym przez Komisję, lub

- na których ma wpływ wyjątkowa sytuacja wynikająca z przepisu krajowego niezwiązanego z istniejącym systemem kwotowania mleka i przetworów mlecznych ustanowionym w niniejszym rozdziale.

2. Jeżeli stwierdza się, że opłata z tytułu nadwyżek nie jest wymagana, wszelkie zaliczki pobrane przez podmioty skupujące lub przez państwo członkowskie zostają zwrócone nie później niż z końcem kolejnego dwunastomiesięcznego okresu.

3. W przypadku gdy podmiot skupujący nie wywiązuje się z obowiązku pobierania od producentów wkładu w opłatę z tytułu nadwyżek zgodnie z art. 81, państwo członkowskie może pobrać niewpłacone kwoty bezpośrednio od producenta, bez uszczerbku dla wszelkich kar, które może ono nałożyć na podmiot skupujący niewywiązujący się ze wspomnianego obowiązku.

4. Jeżeli producent lub podmiot skupujący nie dotrzyma terminu zapłaty, musi uiścić na rzecz państwa członkowskiego odsetki za zwłokę ustalone przez Komisję.

Sekcja IV

Przepisy proceduralne dotyczące kwot cukru, kwot mlecznych i kwot skrobi ziemniaczanej

Artykuł 85

Przepisy wykonawcze [3]

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania sekcji I–IIIa, które mogą odnosić się w szczególności do:

a) dodatkowych informacji, które mają być przekazywane przez zatwierdzone przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 57, a także kryteriów nakładania kar, zawieszenia lub wycofywania zatwierdzenia przedsiębiorstw;

b) ustalania wysokości kwot, o których mowa w art. 58, i opłat z tytułu nadwyżek, o których mowa w art. 64, oraz przekazywania informacji dotyczących tych kwot i opłat;

c) odstępstw od terminów ustanowionych w art. 63;

d) w odniesieniu do sekcji IIIa, połączenia, zmiany właściciela oraz rozpoczęcia albo zakończenia działalności handlowej producentów skrobi ziemniaczanej.

Sekcja IVa

Potencjał produkcyjny w sektorze wina

Podsekcja I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 85a

Nielegalne nasadzenia dokonane po dniu 31 sierpnia 1998 r. [4]

1. Producenci karczują na własny koszt obszary obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia, w stosownych przypadkach, po dniu 31 sierpnia 1998 r.

2. Do czasu przeprowadzenia wykarczowania zgodnie z ust. 1 winogrona i produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty powstałe w wyniku destylacji nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

3. Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu karczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia, bez uszczerbku, w stosownych przypadkach, dla sankcji nałożonych wcześniej przez państwa członkowskie.

4. Zniesienie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania określone w niniejszym artykule.

Artykuł 85b

Obowiązkowe uregulowanie sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r. [5]

1. W zamian za opłatę i nie później niż do dnia 31 grudnia 2009 r., w stosownych przypadkach, producenci uregulują sytuację prawną obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek procedur w ramach rozliczania rachunków, akapit pierwszy nie ma zastosowania do obszarów o sytuacji prawnej uregulowanej na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

2. Opłata, o której mowa w ust. 1, ustalana jest przez państwa członkowskie. Wynosi ona przynajmniej dwukrotność średniej wartości odpowiedniego prawa do sadzenia w danym regionie.

3. Do czasu uregulowania sytuacji zgodnie z ust. 1 winogrona lub produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty te nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

4. Obszary nielegalnych nasadzeń, o których mowa w ust. 1, których sytuacja nie została uregulowana zgodnie z tym ustępem do dnia 31 grudnia 2009 r., zostają wykarczowane przez producentów, których to dotyczy, na ich własny koszt.

Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu wykarczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia.

Do czasu przeprowadzenia wykarczowania, o którym mowa akapicie pierwszym, stosuje się odpowiednio przepisy ust. 3.

5. Zniesienie w dniu 31 grudnia 2015 r. przejściowego zakazu nowych nasadzeń, jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w ust. 3 i 4.

Artykuł 85c

Kontrola braku wprowadzenia do obrotu lub destylacji [6]

1. W związku z art. 85a ust. 2 i art. 85b ust. 3 i 4 państwa członkowskie wymagają dowodu braku wprowadzenia do obrotu danego produktu lub, w przypadku gdy dane produkty poddawane są destylacji, przedłożenia umów o destylacji.

2. Państwa członkowskie weryfikują brak wprowadzenia do obrotu i fakt przeprowadzenia destylacji, o których mowa w ust. 1. W przypadku nieprzestrzegania tego wymogu nakładają sankcje.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o obszarach będących przedmiotem destylacji i odpowiadających im ilościach alkoholu.

Artykuł 85d

Środki towarzyszące [7]

Obszary, o których mowa w art. 85b ust. 1 akapit pierwszy, do chwili uregulowania ich sytuacji, oraz obszary, o których mowa w art. 85a ust. 1, nie korzystają z żadnych krajowych ani wspólnotowych środków wsparcia.

Artykuł 85e

Środki wykonawcze [8]

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te mogą obejmować:

a) szczegóły dotyczące wymogów przekazywania informacji przez państwa członkowskie, w tym możliwe redukcje przydzielanych środków budżetowych, o których mowa w załączniku Xb, w przypadku niezgodności z przepisami;

b) szczegóły dotyczące sankcji nakładanych przez państwa członkowskie w przypadku niezgodności ze zobowiązaniami ustanowionymi w art. 85a, 85b i 85c.

Podsekcja II

Przejściowy system praw do sadzenia [9]

Artykuł 85f

Czas trwania

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r.

Artykuł 85g

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 120a ust. 1–6, a w szczególności jego ust. 4, sadzenie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 jest zakazane.

2. Szczepienie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 na innych odmianach winorośli niż te, o których mowa we wspomnianym artykule, jest również zakazane.

3. Niezależnie od ust. 1 i 2, sadzenie i szczepienie, o których mowa w tych ustępach, jest dozwolone, jeśli jest objęte:

a) prawem do nowego sadzenia, jak przewidziano w art. 85h;

b) prawem do ponownego sadzenia, jak przewidziano w art. 85i;

c) prawem do sadzenia przyznanym z rezerwy, jak przewidziano w art. 85j i 85k.

4. Prawa do sadzenia, o których mowa w ust. 3, przyznawane są w hektarach.

5. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, na swoim terytorium lub części terytorium, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. W takich przypadkach przepisy regulujące przejściowy system praw do sadzenia, określone w niniejszej podsekcji łącznie z niniejszym artykułem, mają odpowiednio zastosowanie w danym państwie członkowskim.

Artykuł 85h

Prawa do nowego sadzenia

1. Państwa członkowskie mogą przyznać producentom prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów:

a) przeznaczonych do nowego obsadzania, które będzie prowadzone w ramach działań związanych z konsolidacją gruntów lub działań związanych z obowiązkowym zakupem, prowadzonym w interesie publicznym, przyjętym w ramach prawa krajowego;

b) przeznaczonych do celów doświadczalnych;

c) przeznaczonych na szkółki szczepów; lub

d) z których wino lub jego produkty przeznaczone są wyłącznie do spożycia przez rodzinę producenta.

2. Przyznane prawa do nowego sadzenia są:

a) wykonywane przez producenta, któremu zostały przyznane;

b) wykorzystane przed zakończeniem drugiego roku winiarskiego po roku, w którym zostały przyznane;

c) wykorzystane w celach, w których zostały przyznane.

Artykuł 85i

Prawa do ponownego sadzenia

1. Państwa członkowskie przyznają prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy wykarczowali obszar, na którym jest zasadzona winorośl.

W stosunku do wykarczowanych obszarów, na które została przyznana premia zgodnie z podsekcją III, nie przysługują jednak prawa do ponownego sadzenia.

2. Państwa członkowskie mogą przyznać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy podejmą się wykarczowania obszaru, na którym jest zasadzona winorośl. W takich przypadkach wykarczowanie danego obszaru należy przeprowadzić najpóźniej pod koniec trzeciego roku po zasadzeniu nowych winorośli, w odniesieniu do których przyznano prawa do ponownego sadzenia.

3. Przyznane prawa do ponownego sadzenia odpowiadają wykarczowanemu obszarowi pod względem czystego zbioru.

4. Prawa do ponownego sadzenia będą wykorzystywane w gospodarstwie, któremu zostały przyznane. Państwa członkowskie mogą dalej ustalić, że takie prawa do ponownego sadzenia mogą być wykonywane tylko na obszarze, na którym winorośl została już wykarczowana.

5. W drodze odstępstwa od ust. 4, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przeniesieniu w całości lub w części praw do ponownego sadzenia na inne gospodarstwo w tym samym państwie członkowskim w następujących przypadkach:

a) część danego gospodarstwa jest przeniesiona do tego innego gospodarstwa;

b) obszary tego innego gospodarstwa są przeznaczone na:

(i) produkcję win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym; lub

(ii) szkółki szczepów.

Państwa członkowskie zapewniają, aby stosowanie odstępstw przewidzianych w akapicie pierwszym nie prowadziło do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na ich terytorium, w szczególności w sytuacji przekazywania praw z obszarów nienawadnianych na obszary nawadniane.

6. Ustępy 1–5 stosuje się odpowiednio do praw podobnych do praw do ponownego sadzenia nabytych na mocy wcześniejszych przepisów wspólnotowych lub krajowych.

7. Prawa do ponownego sadzenia przyznane na mocy art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są stosowane w okresach przewidzianych dla nich w tym rozporządzeniu.

Artykuł 85j

Krajowe i regionalne rezerwy praw do sadzenia

1. W celu poprawy zarządzania potencjałem produkcyjnym państwa członkowskie tworzą krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia.

2. Państwa członkowskie, które ustanowiły krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, mogą utrzymać te rezerwy, dopóki stosują przejściowy system praw do sadzenia zgodnie z niniejszą podsekcją.

3. Następujące prawa do sadzenia zostają przydzielone do krajowych lub regionalnych rezerw, jeżeli nie zostaną one wykorzystane w przepisowym czasie:

a) prawa do nowego sadzenia;

b) prawa do ponownego sadzenia;

c) prawa do sadzenia przyznane z rezerwy.

4. Producenci mogą przenieść prawa do ponownego sadzenia do krajowych lub regionalnych rezerw. Warunki takiego przeniesienia, w razie potrzeby w zamian za zapłatę z krajowych funduszy, określane są przez państwa członkowskie przy uwzględnieniu prawnie uzasadnionego interesu stron.

5. W drodze odstępstwa od ust. 1, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niewdrażaniu systemu rezerw, pod warunkiem że mogą udowodnić, że na ich terytorium istnieje już skuteczny alternatywny system zarządzania prawami do sadzenia. Alternatywny system może, w razie potrzeby, stanowić odstępstwo od odpowiednich przepisów niniejszej podsekcji.

Akapit pierwszy ma również zastosowanie do państw członkowskich, które zakończą funkcjonowanie krajowych lub regionalnych rezerw na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 85k

Przyznawanie praw do sadzenia z rezerwy

1. Państwa członkowskie mogą przyznać prawa z rezerwy:

a) bez opłat – producentom, którzy nie przekroczyli czterdziestego roku życia, posiadają stosowne umiejętności i kompetencje zawodowe, zakładają gospodarstwo po raz pierwszy i formalnie są osobami kierującymi gospodarstwem;

b) za opłatą do krajowego lub, w odpowiednich przypadkach, regionalnego funduszu – producentom, którzy zamierzają wykorzystać prawa do założenia winnic, z których produkcja ma zapewniony zbyt.

Państwa członkowskie określają kryteria ustalania kwoty opłat, o których mowa w pierwszym akapicie lit. b), które mogą się różnić w zależności od planowanego końcowego produktu danej winnicy, oraz pozostałego okresu przejściowego, w czasie którego ma zastosowanie zakaz nowych sadzeń, jak przewidziano w art. 85 g ust. 1 i 2.

2. W przypadku praw do sadzenia przyznawanych z rezerwy państwa członkowskie zapewniają, aby:

a) lokalizacja i odmiany oraz techniki upraw gwarantowały, że powstała w ich wyniku produkcja jest dostosowana do popytu rynkowego;

b) odnośne zbiory były średnimi zbiorami typowymi dla regionu, w szczególności w przypadku, gdy prawa do sadzenia pochodzące z regionów nienawadnianych są wykorzystywane w regionach nawadnianych.

3. Prawa do sadzenia przyznane z rezerwy, które nie są wykorzystane przed upływem drugiego roku winiarskiego następującego po roku, w którym zostały one przyznane, przepadają i wracają do rezerwy.

4. Prawa do sadzenia w rezerwie wygasają, jeśli nie są wykorzystane przed końcem piątego roku winiarskiego następującego po roku ich powrotu do rezerwy.

5. Jeśli w państwie członkowskim istnieją rezerwy regionalne, dane państwo może określić przepisy zezwalające na przenoszenie praw do sadzenia między regionalnymi rezerwami. Jeśli w państwie członkowskim istnieją zarówno rezerwy regionalne, jak i krajowe, dane państwo może również zezwolić na przeniesienia między tymi rezerwami.

Przeniesienia mogą stać się przedmiotem współczynnika redukcji.

Artykuł 85l

De minimis

Przepisów niniejszej podsekcji nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których wspólnotowy system praw do sadzenia nie miał zastosowania przed dniem 31 grudnia 2007 r.

Artykuł 85m

Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe

Państwa członkowskie mogą przyjąć bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w odniesieniu do przyznawania praw do nowego sadzenia lub praw do ponownego sadzenia. Mogą też wymagać, aby odpowiednie wnioski i właściwe informacje, które należy w nich umieścić, były uzupełniane dodatkowymi informacjami koniecznymi do monitorowania i rozwoju potencjału produkcyjnego.

Artykuł 85n

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) przepisy mające na celu uniknięcie nadmiernych opłat administracyjnych przy stosowaniu przepisów niniejszej podsekcji;

b) koegzystencję winorośli, zgodnie z art. 85i ust. 2;

c) zastosowanie współczynnika redukcji, o którym mowa w art. 85k ust. 5.

ROZDZIAŁ IV

Systemy pomocy

Sekcja VII

Pomoc w sektorze jedwabników

Artykuł 111

Pomoc przyznawana hodowcom jedwabników [10]

1. Przyznaje się pomoc w odniesieniu do jedwabników oznaczonych kodem CN ex 0106 90 00 i w odniesieniu do jaj jedwabników oznaczonych kodem CN ex 0511 99 85 hodowanych we Wspólnocie.

2. Pomoc przyznaje się hodowcom jedwabników w odniesieniu do każdego zapełnionego pojemnika jaj jedwabników, pod warunkiem że pojemniki te zawierają minimalną liczbę jaj, którą należy określić, oraz że udało się wyhodować jedwabniki.

3. Pomoc w odniesieniu do zapełnionego pojemnika jaj jedwabników wynosi 133,26 EUR.

TYTUŁ II

PRZEPISY REGULUJĄCE WPROWADZANIE DO OBROTU I PRODUKCJĘ

ROZDZIAŁ I

Przepisy regulujące wprowadzanie do obrotu i produkcję

Sekcja I

Zasady wprowadzania do obrotu

Artykuł 113a

Dodatkowe wymogi związane z wprowadzaniem do obrotu produktów sektora owoców i warzyw

4. [11] Zgodnie z art. 113 ust. 3 akapit drugi i bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczegółowych przepisów, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, w szczególności w odniesieniu do spójnego przeprowadzania w państwach członkowskich kontroli zgodności, państwa członkowskie dokonują, w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw, selektywnej kontroli zgodności danych produktów z odnośnymi normami handlowymi, opartej o analizę ryzyka. Kontrole te skupiają się na etapie przed wysyłką z obszarów produkcji, obejmującym pakowanie lub ładowanie produktów. W przypadku produktów pochodzących z państw trzecich kontrole przeprowadzane są przed dopuszczeniem ich do swobodnego obrotu.

Artykuł 114

Normy handlowe dla mleka i przetworów mlecznych [12]

1. Produkty żywnościowe przeznaczone do spożycia przez ludzi można wprowadzać do obrotu jako mleko i przetwory mleczne, tylko jeśli są one zgodne z definicjami i nazwami ustanowionymi w załączniku XII.

2. Nie naruszając wyjątków określonych prawem wspólnotowym i środków ochrony zdrowia publicznego, mleko oznaczone kodem CN 0401 przeznaczone do spożycia przez ludzi można wprowadzać do obrotu wyłącznie we Wspólnocie zgodnie z przepisami załącznika XI, w tym zwłaszcza z definicjami zawartymi w pkt I tego załącznika.

Artykuł 115

Normy handlowe dla tłuszczów [13]

Nie naruszając art. 114 ust. 1 ani żadnych przepisów przyjętych w sektorze weterynarii i sektorze środków spożywczych, w celu zagwarantowania, że produkty te spełniają normy higieny i zdrowia oraz ochrony zdrowia ludzi i zwierząt, normy ustanowione w załączniku XV mają zastosowanie do następujących produktów o zawartości tłuszczu wynoszącej co najmniej 10 %, ale mniejszej niż 90 % wagowo, przeznaczonych do spożycia przez ludzi:

a) tłuszczów mlecznych oznaczonych kodem CN 0405 i ex 2106;

b) tłuszczów oznaczonych kodem CN ex 1517;

c) tłuszczów złożonych z produktów roślinnych lub zwierzęcych oznaczonych kodem CN ex 1517 i ex 2106.

Zawartość tłuszczu po wyłączeniu soli wynosi przynajmniej dwie trzecie suchej masy.

Jednak normy te obowiązują wyłącznie w stosunku do produktów, które pozostają w stanie stałym w temperaturze 20 ^oC i które nadają się do smarowania.

Artykuł 116

Normy handlowe dla produktów sektorów jaj i mięsa drobiowego [14]

Produkty sektorów jaj i mięsa drobiowego są wprowadzane do obrotu zgodnie z przepisami zamieszczonymi w załączniku XIV.

Artykuł 117

Certyfikacja chmielu

1. [15] Produkty sektora chmielu, pochodzące ze zbiorów lub wytworzone we Wspólnocie, podlegają procedurze certyfikacji.

2. [16] Certyfikaty można wydawać wyłącznie dla produktów spełniających minimalne wymagania jakościowe obowiązujące na danym etapie wprowadzania do obrotu. W przypadku mączki chmielowej, mączki chmielowej z podwyższoną zawartością lupuliny, wyciągu z szyszek chmielu oraz mieszanych produktów chmielowych certyfikat może zostać wydany wyłącznie pod warunkiem, że zawartość alfa-kwasów w tych produktach nie jest mniejsza od zawartości w chmielu, z którego zostały one wytworzone.

3. [17] Certyfikaty zawierają co najmniej następujące informacje:

a) miejsce produkcji chmielu;

b) rok zbioru,

c) odmiany.

4. [18] Produkty sektora chmielu można wprowadzać do obrotu bądź wywozić wyłącznie jeżeli wydano certyfikat, o którym mowa w ust. 1, 2 i 3.

W przypadku przywożonych produktów sektora chmielu świadectwo określone w art. 158 ust. 2 uważa się za równoważne certyfikatowi.

Sekcja Ia

Nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne oraz określenia tradycyjne w sektorze wina

Podsekcja I

Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne

Artykuł 118m

Ochrona

5. [19] Na zasadzie odstępstwa od ust. 1–4 zezwala się Chorwacji na wprowadzanie do obrotu na rynku w Chorwacji lub wywóz do państw trzecich win o nazwie „Mlado vino portugizac” do wyczerpania zapasów istniejących w dniu przystąpienia. Chorwacja stworzy skomputeryzowany bank danych na temat zapasów istniejących w dniu przystąpienia i zapewni, aby stan tych zapasów był sprawdzony i zgłoszony Komisji.

Artykuł 118s

Istniejące chronione nazwy win

5. [20] W przypadku Chorwacji nazwy win opublikowane w Dzienniku Urzędowym seria C 116 z dnia 14 kwietnia 2011 r. są chronione na mocy niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem pozytywnego wyniku procedury sprzeciwu. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 118n.

Ustępy 2–4 niniejszego artykułu stosuje się pod następującymi warunkami: termin, o którym mowa w ust. 3, wynosi jeden rok od dnia przystąpienia Chorwacji; termin, o którym mowa w ust. 4, wynosi cztery lata od dnia przystąpienia Chorwacji.

Sekcja III

Przepisy proceduralne

Artykuł 121

Przyjmowanie norm, przepisów wykonawczych i odstępstw

e) [21] w przypadku przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu mięsa drobiowego, o których mowa w załączniku XIV część B:

(iv) zasad dotyczących dodatkowych oznaczeń zamieszczanych w towarzyszących dokumentach handlowych, oznakowaniu, prezentacji i reklamy mięsa drobiowego przeznaczonego dla konsumenta końcowego oraz nazwy, pod jaką produkt jest sprzedawany w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2000/13/WE;

ROZDZIAŁ II

Organizacje producentów, organizacje międzybranżowe, organizacje podmiotów gospodarczych

Sekcja IA

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych oraz grup producentów w sektorze owoców i warzyw

Podsekcja I

Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów i ich uznawania

Artykuł 125a

Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów

1. [22] Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw wymagają od producentów będących jej członkami w szczególności:

e) wpłacania składek finansowych ustalonych w ramach przepisów dotyczących zrzeszania się, przeznaczonych na tworzenie i uzupełnianie funduszu operacyjnego przewidzianego w art. 103b.

2. [23] Bez względu na postanowienia ust. 1 lit. c), w przypadku gdy organizacja producentów udzieliła zezwolenia i gdy jest to zgodne z przepisami i warunkami określonymi przez organizację producentów, producenci będący członkami mają prawo do:

a) sprzedaży konsumentom na ich własne potrzeby nie więcej niż określonej części ich produkcji lub produktów bezpośrednio w gospodarstwach lub poza nimi, przy czym część kwalifikująca się do takiej sprzedaży została ustalona przez państwa członkowskie na poziomie co najmniej 10 %;

b) wprowadzania do obrotu - we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację - produktów w ilościach, które mają charakter marginalny w stosunku do wielkości wprowadzanych do obrotu przez ich organizację;

c) wprowadzania do obrotu - we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację - produktów, które ze względu na swoje właściwości zwykle nie są objęte działalnością handlową danej organizacji producentów.

CZĘŚĆ III

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ II

Przywóz

Sekcja I

Pozwolenia na przywóz

Artykuł 133a

Specjalne zabezpieczenie w sektorze wina

1. [24] Dla soku i moszczu winogronowego objętych kodami CN nr 2009 61, 2009 69 i 2204 30, dla których stosowanie stawek Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od ceny przywozowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny jest weryfikowana poprzez kontrolowanie każdej partii towaru lub poprzez zastosowanie zryczałtowanej wartości w przywozie obliczonej przez Komisję na podstawie notowań cen dla tych samych produktów w krajach pochodzenia tych produktów.

Jeśli zadeklarowana cena partii towaru będzie wyższa od zryczałtowanej wartości w przywozie, jeśli ma ona zastosowanie, podwyższonej o margines przyjęty przez Komisję, który nie może przekroczyć 10 % zryczałtowanej wartości w przywozie, należy wnieść zabezpieczenie równe wysokości należności przywozowej określonej na podstawie zryczałtowanej wartości w przywozie.

Jeśli cena na deklaracji celnej przesyłki nie jest zadeklarowana, zastosowanie Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od zryczałtowanej wartości w przywozie lub od zastosowania odnośnych przepisów celnych w ramach warunków, które ma określić Komisja.

Sekcja II

Należności celne przywozowe i opłaty przywozowe

Artykuł 136

Obliczanie należności celnych przywozowych na zboża

[25] 1. Niezależnie od przepisów art. 135, należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00 00, 1005 10 90, 1005 90 00 oraz 1007 00 90 inne niż hybrydy do siewu, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

2. Do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

Artykuł 138

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łuskany Basmati

[26] Niezależnie od przepisów art. 135 odmiany ryżu łuskanego Basmati oznaczone kodami CN 1006 20 17 oraz 1006 20 98 wymienione w załączniku XVIII kwalifikują się do zerowej stawki należności przywozowej na warunkach określonych przez Komisję.

Artykuł 140

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łamany

[27] Niezależnie od przepisów art. 135, należność celna przywozowa na ryż łamany oznaczony kodem CN 1006 40 00 wynosi 65 EUR za tonę.

Artykuł 140a

System cen wejścia w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw [28]

1. Jeżeli stosowanie stawki opłat celnych wspólnej taryfy celnej zależy od ceny wejścia partii przywożonego towaru, wiarygodność tej ceny jest sprawdzana poprzez zastosowanie zryczałtowanej wartości celnej w przywozie, obliczonej przez Komisję w odniesieniu do produktu i jego pochodzenia na podstawie ważonej średniej cen produktu na reprezentatywnych rynkach przywozu państw członkowskich lub, w razie potrzeby, na innych rynkach.

Dla weryfikacji ceny wejścia produktów przywożonych pierwotnie do celów przetworzenia Komisja może jednak przyjąć przepisy szczegółowe.

2. W przypadku gdy zadeklarowana cena wejścia przedmiotowej partii towaru przekracza zryczałtowaną wartość celną w przywozie zwiększoną o ustaloną przez Komisję marżę, która nie może przekroczyć wartości zryczałtowanej o więcej niż 10 %, wymagane jest złożenie zabezpieczenia równoważnego należności przywozowej ustalonej na podstawie wartości zryczałtowanej wartości celnej w przywozie.

3. Jeżeli cena przywozowa danej partii towaru nie została zadeklarowana w chwili odprawy celnej, zastosowana stawka celna wspólnej taryfy celnej zależy od zryczałtowanej wartości celnej w przywozie lub jest obliczana z zastosowaniem odpowiedniego ustawodawstwa celnego zgodnie z warunkami, które ma określić Komisja.

CZĘŚĆ IV

REGUŁY KONKURENCJI

ROZDZIAŁ II

Przepisy dotyczące pomocy państwa

Artykuł 182

Szczegółowe przepisy krajowe

3. [29] Państwa członkowskie, które zmniejszają kwotę cukru o ponad 50 % kwoty cukru określonej na dzień 20 lutego 2006 r. w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, mogą przyznać tymczasową pomoc państwa w okresie, za który wypłacana jest przejściowa pomoc dla plantatorów buraków zgodnie z tytułem IV rozdział 10f rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Na podstawie wniosku zainteresowanego państwa członkowskiego Komisja decyduje o dostępnej łącznej wielkości pomocy państwa, jaką można przeznaczyć na ten cel.

W przypadku Włoch, o których mowa w pierwszym akapicie, tymczasowa pomoc państwa nie przekracza łącznej kwoty 11 EUR na rok gospodarczy za tonę buraków cukrowych przyznawanej plantatorom buraków cukrowych oraz na transport buraków cukrowych.

4. [30] Odstępstwo zawarte w art. 180 akapit drugi niniejszego rozporządzenia ma zastosowanie do pomocy przyznawanej przez Niemcy w istniejących krajowych ramach niemieckiego monopolu alkoholowego („monopol”) dla produktów wprowadzanych do obrotu, po dalszej obróbce, przez monopol, jako alkohol etylowy pochodzenia rolniczego wymieniony w załączniku I do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Odstępstwo to funkcjonuje jedynie do dnia 31 grudnia 2017 r., pozostaje bez uszczerbku dla stosowania art. 108 ust. 1 i art. 108 ust. 3 zdanie pierwsze TFUE i jest uzależnione od spełnienia następujących warunków:

a) całkowita produkcja alkoholu etylowego w ramach monopolu objęta pomocą jest stopniowo zmniejszana od maksymalnej wielkości 600 000 hl w 2011 r. do 420 000 hl w 2012 r. oraz do 240 000 hl w 2013 r. i może wynosić maksymalnie 60 000 hl rocznie, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., w którym to dniu monopol przestanie istnieć;

b) produkcja gorzelni rolniczych zamkniętych korzystających z pomocy jest stopniowo zmniejszana od 540 000 hl w 2011 r. do 360 000 hl w 2012 r. oraz do 180 000 hl w 2013 r. Do dnia 31 grudnia 2013 r. wszystkie gorzelnie rolnicze zamknięte wycofają się z monopolu. Wycofując się z monopolu, każda z gorzelni rolniczych zamkniętych jest uprawniona do otrzymania pomocy wyrównawczej w wysokości 257,50 EUR na hl nominalnej wielkości destylacji w rozumieniu mających zastosowanie przepisów niemieckich. Ta pomoc wyrównawcza może zostać przyznana nie później niż w dniu 31 grudnia 2013 r. Może ona jednak zostać wypłacona w kilku ratach, z których ostatnia ma zostać wypłacona nie później niż w dniu 31 grudnia 2017 r.;

c) niewielkie gorzelnie ryczałtowe, użytkownicy gorzelni oraz gorzelnie spółdzielcze wykorzystujące owoce jako surowiec mogą korzystać z pomocy przyznanej przez monopol do dnia 31 grudnia 2017 r., pod warunkiem że produkcja objęta pomocą nie przekracza 60 000 hl rocznie;

d) całkowita kwota pomocy wypłacona od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. nie może przekraczać 269,9 mln EUR, a całkowita kwota pomocy wypłacona od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. nie może przekraczać 268 mln EUR; oraz

e) przed dniem 30 czerwca każdego roku Niemcy przedstawiają Komisji sprawozdanie na temat funkcjonowania monopolu oraz pomocy przyznanej na jego rzecz w poprzednim roku. Komisja przekazuje to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Ponadto coroczne sprawozdania przekazywane w latach 2013–2016 zawierają roczny plan stopniowego wycofywania w następnym roku w odniesieniu do niewielkich gorzelni ryczałtowych, użytkowników gorzelni oraz gorzelni spółdzielczych wykorzystujących owoce jako surowiec.

7. [31] Państwa członkowskie mogą do dnia 31 marca 2014 r. przyznawać rolnikom w sektorze mleczarskim pomoc państwa o łącznej wysokości nie przekraczającej rocznie 55 % pułapu, który określono w art. 69 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 oprócz wsparcia wspólnotowego udzielanego zgodnie z art. 68 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. Jednakże całkowita kwota wsparcia wspólnotowego w ramach działań, o których mowa w art. 69 ust. 4 tego rozporządzenia, oraz pomocy państwa nie może w żadnym wypadku przekroczyć pułapu, o którym mowa w art. 69 ust. 4 i 5.

CZĘŚĆ V

SZCZEGÓŁOWE PRZEPISY DOTYCZĄCE POSZCZEGÓLNYCH SEKTORÓW

Artykuł 188a

Przekazywanie informacji i ocena w sektorze wina

1. [32] W odniesieniu do nielegalnych nasadzeń dokonanych po dniu 31 sierpnia 1998 r., o których mowa w art. 85a, do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji informacje na temat obszarów, które zostały obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 31 sierpnia 1998 r., jak również obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 1 tego artykułu.

2. [33] W odniesieniu do obowiązkowego uregulowania sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r., o których mowa w art. 85b, państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca każdego odnośnego roku informacje dotyczące:

a) obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.;

b) obszarów o sytuacji uregulowanej zgodnie z ust. 1 tego artykułu, opłat przewidzianych w tym ustępie oraz średniej wartości regionalnych praw do sadzenia, jak przewidziano w ust. 2. tego artykułu.

Państwa członkowskie przekazują Komisji po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r. informacje na temat obszarów wykarczowanych zgodnie z art. 85b ust. 4 akapit pierwszy.

Zakończenie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85 g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w niniejszym ustępie.

ZAŁĄCZNIK IX

KWOTY KRAJOWE I KWOTY REZERWY RESTRUKTURYZACYJNEJ, O KTÓRYCH MOWA W ART. 66 [34]

1. Kwoty krajowe: ilości (tony) w okresie dwunastomiesięcznym na państwo członkowskie

2. Wielkości specjalnej rezerwy restrukturyzacyjnej

ZAŁĄCZNIK X

REFERENCYJNA ZAWARTOŚĆ TŁUSZCZU, O KTÓREJ MOWA W ART. 70 [35]

ZAŁĄCZNIK XIV

NORMY HANDLOWE DLA PRODUKTÓW SEKTORÓW JAJ I MIĘSA DROBIOWEGO, O KTÓRYCH MOWA W ART. 116 [36]

B. Normy handlowe dla mięsa drobiowego

I. Zakres stosowania

2. Niniejszej części nie stosuje się do:

a) mięsa drobiowego przeznaczonego na wywóz ze Wspólnoty,

b) drobiu patroszonego z opóźnieniem, o którym mowa w rozporządzeniu (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (¹).

3. Państwa członkowskie mogą odstąpić od stosowania wymogów niniejszego rozporządzenia w przypadkach bezpośredniej dostawy małych ilości mięsa drobiowego, o której mowa w art. 1 ust. 3 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 853/2004, przez producenta, którego roczna produkcja nie przekracza 10 000 ptaków.

III. Klasyfikacja według jakości i wagi

1. Mięso drobiowe jest klasyfikowane według jakości jako klasa A lub B, w zależności od budowy i wyglądu tusz lub ich części.

Klasyfikacja ta uwzględnia w szczególności umięśnienie, występowanie tkanki tłuszczowej oraz ilość uszkodzeń i urazów.

C. Normy dotyczące produkcji i wprowadzania do obrotu jaj wylęgowych i piskląt drobiu hodowlanego

I. Zakres stosowania

1. Przepisy niniejszej części mają zastosowanie do wprowadzania do obrotu i transportu jaj wylęgowych i piskląt drobiu hodowlanego, jak również do inkubacji jaj wylęgowych w odniesieniu do handlu w obrębie Wspólnoty lub do celów handlowych.

2. Jednakże zakłady hodowli rodowodowej i inne zakłady hodowlane mające mniej niż 100 ptaków i wylęgarnie o zdolności produkcyjnej mniejszej niż 1000 jaj wylęgowych nie są związane przepisami niniejszej części.

II. Znakowanie i pakowanie jaj wylęgowych

1. Jaja wylęgowe, wykorzystywane do produkcji piskląt, są znakowane indywidualnie.

2. Jaja wylęgowe transportuje się w idealnie czystych opakowaniach, zawierających tylko jaja wylęgowe drobiu tego samego gatunku, kategorii i rodzaju, pochodzące z jednego przedsiębiorstwa.

3. Opakowanie jaj wylęgowych przywożonych z państw trzecich zawiera wyłącznie jaja wylęgowe drobiu tego samego gatunku, kategorii i rodzaju z tego samego kraju pochodzenia i od tego samego nadawcy.

III. Pakowanie piskląt

1. Pisklęta są pakowane według gatunku, rodzaju i kategorii drobiu.

2. W skrzynkach znajdują się jedynie pisklęta pochodzące z tej samej wylęgarni; na skrzynkach umieszczony jest co najmniej odróżniający numer wylęgarni.

3. Pisklęta pochodzące z państw trzecich mogą być przywożone jedynie pod warunkiem, że są pogrupowane zgodnie z pkt 1. W skrzynkach mogą znajdować się jedynie pisklęta z tego samego kraju pochodzenia i od tego samego nadawcy.

(¹) Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 51. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/107/WE (Dz.U. 363 z 20.12.2006, str. 411).

ZAŁĄCZNIK XV

NORMY, KTÓRE MAJĄ ZASTOSOWANIE DO TŁUSZCZÓW DO SMAROWANIA I O KTÓRYCH MOWA W ART. 115 [37]

II. Etykietowanie i prezentacja

1. Przy etykietowaniu i prezentacji produktów, o których mowa w pkt I.1 niniejszego załącznika, należy zastosować reguły określone w dyrektywie 2000/13/WE, a ponadto wskazać następujące informacje:

a) nazwę handlową określoną w dodatku;

b) w przypadku produktów, o których mowa w dodatku - całkowity procent zawartości tłuszczu według masy w chwili produkcji;

c) w przypadku tłuszczów złożonych, o których mowa w dodatku w części C - zawartość tłuszczu roślinnego, mlecznego lub innego tłuszczu zwierzęcego w porządku malejącym, według masy, jako procent całkowitej masy w momencie produkcji;

d) w przypadku produktów, o których mowa w dodatku - procentowa zawartość soli musi być wskazana w szczególnie czytelny sposób w wykazie składników.

3. Nazwy handlowe, o których mowa w pkt 1 lit. a), mogą być stosowane wraz z co najmniej jednym terminem określającym gatunki roślin lub zwierząt, od których pochodzą te produkty, lub określającym przeznaczenie tych produktów oraz z innymi terminami dotyczącymi metod produkcji, o ile takie terminy nie stoją w sprzeczności z innymi przepisami wspólnotowymi, a zwłaszcza z rozporządzeniem Rady (WE) nr 509/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie produktów rolnych i środków spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami (¹).

Można również stosować informacje o pochodzeniu geograficznym z zastrzeżeniem przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (²).

5. Informacja, o której mowa w pkt 1, 2 i 3, powinna być zrozumiała i powinna zostać przedstawiona w widocznym miejscu, tak by była łatwo dostrzegalna, czytelna i nieusuwalna.

6. Dla pewnych form reklamy Komisja może wprowadzić specjalne środki dotyczące informacji, o których mowa w pkt 1 lit. a) i b).

III. Terminologia

3. W drodze odstępstwa od przepisów pkt 2 i dodatkowo:

b) terminy„niskotłuszczowy” lub „lekki” mogą być stosowane do produktów, o których mowa w dodatku, zawierających najwyżej 41 % tłuszczu.

Terminem „o zmniejszonej zawartości tłuszczu” oraz terminami „niskotłuszczowy” lub „lekki” można jednak zastąpić odpowiednio terminy: „o zawartości trzech czwartych tłuszczu” lub „półtłuste” używane w dodatku.

IV. Przepisy krajowe

2. Nazwy handlowe, o których mowa w pkt II.1 lit a), mogą zostać uzupełnione odniesieniem do poziomu jakości właściwego dla danego produktu.

(¹) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, str. 1.

(²) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, str. 12.

Dodatek do załącznika XV

ZAŁĄCZNIK XVIa

PEŁNY WYKAZ PRZEPISÓW, KTÓRE MOGĄ ZOSTAĆ ROZSZERZONE NA PRODUCENTÓW NIEBĘDĄCYCH CZŁONKAMI ZGODNIE Z ART. 125F I 125L [38]

1. Przepisy dotyczące informacji o produkcji

a) powiadamianie o zamierzonych uprawach według produktów i, w stosownych przypadkach, odmian;

b) powiadamianie o obsiewach i nasadzeniach;

c) powiadamianie o łącznej powierzchni uprawnej według produktów i, w miarę możliwości, według odmian;

d) powiadamianie o przewidywanych zbiorach w tonach i prawdopodobnych terminach zbiorów według produktów i, w miarę możliwości, odmian;

e) okresowe powiadamianie o wielkości plonów i dostępnych zapasach, według odmian;

f) informacja o możliwościach przechowywania.

2. Przepisy dotyczące produkcji

a) dobór nasion pod kątem zamierzonego wykorzystania (rynek produktów świeżych/przetwórstwo przemysłowe);

b) przecinanie sadów.

3. Przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu

a) określone terminy rozpoczęcia zbiorów, stopniowe wprowadzanie do obrotu;

b) minimalne wymagania dotyczące jakości i wielkości;

c) przygotowanie, prezentacja, pakowanie i oznaczanie na pierwszym etapie wprowadzania do obrotu;

d) podanie pochodzenia produktu.

4. Przepisy dotyczące ochrony środowiska

a) stosowanie nawozów i obornika;

b) stosowanie środków ochrony roślin i innych metod ochrony plonów;

c) maksymalna zawartość pozostałości środków ochrony roślin i nawozów w owocach i warzywach;

d) przepisy dotyczące zagospodarowania produktów ubocznych i zużytych materiałów;

e) przepisy dotyczące produktów wycofanych z rynku.

5. Przepisy dotyczące promocji i informacji w kontekście zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego, o których mowa w art. 103c ust. 2 lit. c).

ZAŁĄCZNIK XVIII

ODMIANY RYŻU BASMATI, O KTÓRYCH MOWA W ART. 138 [39]

Basmati 217

Basmati 370

Basmati 386

Kernel (Basmati)

Pusa Basmati

Ranbir Basmati

Super Basmati

Taraori Basmati (HBC-19)

Type-3 (Dehradun)

ZAŁĄCZNIK XX

WYKAZ TOWARÓW Z SEKTORA ZBÓŻ, RYŻU, CUKRU, MLEKA I JAJ DO CELÓW ART. 26 LIT. a) PKT (ii) I PRZYZNAWANIA REFUNDACJI WYWOZOWYCH, O KTÓRYCH MOWA W CZĘŚCI III ROZDZIAŁ III SEKCJA II [40]

Część I: Zboża

Część II: Ryż

Część III: Cukier

Część IV: Mleko

Część V: Jaja