RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 30 ust. 1 lit. a) i b) oraz art. 34 ust. 2 lit. b),

uwzględniając inicjatywę Królestwa Szwecji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Jednym z podstawowych celów Unii Europejskiej jest zapewnienie jej obywatelom wysokiego poziomu bezpieczeństwa w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2) Cel ten ma zostać osiągnięty poprzez zapobieganie i zwalczanie przestępczości poprzez ściślejszą współpracę między organami ścigania w państwach członkowskich, przy jednoczesnym poszanowaniu zasad i przepisów związanych z prawami człowieka, podstawowymi wolnościami i państwem prawnym, na których opiera się Unia i które są wspólne dla państw członkowskich.

(3) Wymiana informacji i danych wywiadowczych dotyczących przestępstw i działalności przestępczej stanowi podstawę współpracy między organami ścigania w Unii, służąc ogólnemu celowi poprawy bezpieczeństwa jej obywateli.

(4) Dostęp we właściwym czasie do dokładnych i aktualnych informacji i danych wywiadowczych należy do podstawowych elementów umożliwiających organom ścigania skuteczne wykrywanie, zapobieganie i ściganie przestępstw oraz działalności przestępczej, w szczególności na obszarze, gdzie wewnętrzne kontrole graniczne zostały zniesione. Ponieważ działalność przestępców prowadzona jest potajemnie, powinna być kontrolowana, a odnoszące się do niej informacje powinny podlegać szczególnie szybkiej wymianie.

(5) Ważne jest zapewnienie, by możliwości otrzymywania przez organy ścigania z innych państw członkowskich informacji i danych wywiadowczych dotyczących poważnych przestępstw i aktów terrorystycznych postrzegane były w ujęciu horyzontalnym, a nie w aspekcie różnic dotyczących rodzajów przestępstw lub podziału kompetencji między organami ścigania a organami sądowymi.

(6) Formalne procedury, struktury administracyjne oraz przeszkody prawne wynikające z przepisów ustawowych państw członkowskich w poważny sposób utrudniają obecnie skuteczną i sprawną wymianę informacji i danych wywiadowczych między organami ścigania; taki stan rzeczy jest nie do przyjęcia dla obywateli Unii Europejskiej i wymaga poprawy bezpieczeństwa i zwiększenia skuteczności organów ścigania, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony praw człowieka.

(7) Należy umożliwić organom ścigania występowanie z wnioskiem o udzielenie informacji i danych wywiadowczych oraz ich uzyskiwanie od innych państw członkowskich na różnych etapach ścigania przestępstw, począwszy od fazy gromadzenia danych wywiadowczych o przestępstwach aż po fazę dochodzenia karnego. Systemy państw członkowskich różnią się od siebie pod tym względem, ale niniejsza decyzja ramowa nie zmierza do zmiany tych systemów. Jej celem jest jednakże zapewnienie, w odniesieniu do niektórych rodzajów informacji i danych wywiadowczych, by pewne informacje o kluczowym znaczeniu dla organów ścigania podlegały szybkiej wymianie w obrębie Unii.

(8) Brak wspólnych ram prawnych dla skutecznej i sprawnej wymiany informacji i danych wywiadowczych między organami ścigania państw członkowskich jest brakiem, któremu należy zaradzić; Rada Unii Europejskiej uważa zatem za konieczne przyjęcie prawnie wiążącego instrumentu w sprawie uproszczenia wymiany informacji i danych wywiadowczych. Niniejsza decyzja ramowa nie powinna mieć wpływu na istniejące lub przyszłe instrumenty, które umożliwiają rozszerzenie celów niniejszej decyzji ramowej lub ułatwiają procedury wymiany informacji i danych wywiadowczych, takie jak konwencja z dnia 18 grudnia 1997 r. sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie pomocy wzajemnej i współpracy między administracjami celnymi (¹).

(9) W stosunku do wymiany informacji, niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla kluczowych interesów bezpieczeństwa narodowego, sukcesu trwającego dochodzenia lub bezpieczeństwa osób, lub określonych działań wywiadowczych w dziedzinie bezpieczeństwa państwa.

(10) Istotne jest propagowanie jak najszerszej wymiany informacji, w szczególności związanych z przestępstwami bezpośrednio lub pośrednio powiązanymi z przestępczością zorganizowaną i terroryzmem, w sposób nie powodujący uszczerbku dla wymaganego poziomu współpracy pomiędzy państwami członkowskimi na mocy istniejących uzgodnień.

(11) Wspólny interes państw członkowskich, jakim jest walka z przestępczością o charakterze transgranicznym, wymaga zachowania właściwej równowagi między sprawną i skuteczną współpracą między organami ścigania a przyjętymi zasadami i przepisami dotyczącymi ochrony danych, podstawowych wolności, praw człowieka i wolności jednostki.

(12) Rada Europejska, w przyjętej podczas posiedzenia w dniu 25 marca 2004 r. deklaracji w sprawie zwalczania terroryzmu, zaleciła Radzie przeanalizowanie środków odnoszących się do uproszczenia wymiany informacji i danych wywiadowczych między organami ścigania państw członkowskich.

(13) W odniesieniu do Islandii i Norwegii, niniejsza decyzja ramowa stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, który należy do dziedziny określonej w art. 1 decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (²). Procedury określone w tej umowie zostały zastosowane w odniesieniu do niniejszej decyzji ramowej.

(14) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja ramowa stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia tego państwa we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, który należy do dziedziny określonej w art. 1 lit. H) decyzji 1999/437/WE w związku z art. 4 ust. 1 decyzji Rady 2004/860/WE z 25 października 2004 r. w sprawie podpisania w imieniu Wspólnoty Europejskiej oraz tymczasowego stosowania niektórych przepisów tej umowy (³) oraz w związku z art. 4 ust. 1 decyzji Rady 2004/849/WE z 25 października 2004 r., w sprawie podpisania w imieniu Unii Europejskiej oraz tymczasowego stosowania niektórych przepisów tej umowy (⁴),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:

TYTUŁ I

ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE

Artykuł 1

Cel i zakres zastosowania

1. Celem niniejszej decyzji ramowej jest ustanowienie zasad, według których organy ścigania państw członkowskich mogą dokonywać skutecznej i sprawnej wymiany istniejących informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw.

2. Niniejsza decyzja ramowa pozostaje bez uszczerbku dla umów dwustronnych lub wielostronnych, lub uzgodnień dokonanych między państwami członkowskimi a państwami trzecimi, ani dla instrumentów Unii Europejskiej dotyczących wzajemnej pomocy prawnej lub wzajemnego uznawania decyzji w sprawach karnych, włączając w to wszelkie warunki postawione przez państwa trzecie dotyczące sposobu wykorzystania informacji po ich dostarczeniu.

3. Niniejsza decyzja ramowa obejmuje wszelkie informacje i dane wywiadowcze zgodnie z definicją w art. 2 lit. d). Nie nakłada ona na państwa członkowskie żadnych obowiązków gromadzenia i przechowywania informacji i danych wywiadowczych w celu udostępnienia ich właściwym organom ścigania innych państw członkowskich.

4. Niniejsza decyzja ramowa nie nakłada na państwa członkowskie żadnych obowiązków udostępniania informacji i danych wywiadowczych w celu wykorzystania ich jako środków dowodowych przez organy sądowe ani nie uprawnia do wykorzystywania takich informacji lub danych wywiadowczych w tym celu. W przypadku, gdy państwo członkowskie uzyskało informacje lub dane wywiadowcze zgodnie z niniejszą decyzją ramową i zamierza użyć ich jako środki dowodowe przed organem sądowym, musi ono uzyskać zgodę państwa członkowskiego, które dostarczyło te informacje lub dane wywiadowcze, tam gdzie jest to wymagane na mocy prawa krajowego państwa członkowskiego, które dostarczyło te informacje lub dane wywiadowcze, przy zastosowaniu instrumentów współpracy sądowej obowiązujących między tymi państwami członkowskimi. Zgoda ta nie jest wymagana, gdy państwo członkowskie, do którego skierowany jest wniosek, udzieliło już zgody na użycie informacji jako środka dowodowego podczas przesyłu informacji lub danych wywiadowczych.

5. Niniejsza decyzja ramowa nie nakłada żadnego obowiązku uzyskiwania informacji lub danych wywiadowczych poprzez zastosowanie środków przymusu, zdefiniowanych zgodnie z prawem krajowym, w państwie członkowskim do którego skierowany jest wniosek o udostępnienie takich informacji lub danych wywiadowczych.

6. Państwa członkowskie, o ile zezwala im na to prawo krajowe i zgodnie z jego przepisami, dostarczają informacje lub dane wywiadowcze uprzednio uzyskane przy zastosowaniu środków przymusu.

7. Niniejsza decyzja ramowa nie zmienia obowiązku poszanowania praw podstawowych i ogólnych zasad prawa określonych w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, a wszelkie obowiązki spoczywające w tym względzie na organach ścigania pozostają niezmienione.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej decyzji ramowej przyjmuje się następujące definicje:

a) „właściwy organ ścigania”: krajowe służby policji, służby celne lub inny organ upoważniony na mocy prawa krajowego do wykrywania, zapobiegania i ścigania przestępstw lub działalności przestępczej oraz do wykonywania władzy publicznej i stosowania środków przymusu w kontekście takich działań. Agencji lub jednostek zajmujących się głównie sprawami bezpieczeństwa narodowego nie uznaje się za „właściwe organy ścigania”. Każde państwo członkowskie, do 18 grudnia 2007. oświadcza w deklaracji zdeponowanej w Sekretariacie Generalnym Rady, które organy uznane są za „właściwe organy ścigania”. Deklaracja taka może zostać zmieniona w dowolnym czasie.

b) „dochodzenia karne”: stadium postępowania, w którym właściwe organy ścigania lub sądowe, w tym prokuratorzy, podejmują środki w celu ustalenia i rozpoznania faktów, osób podejrzanych i okoliczności w odniesieniu do jednego lub większej liczby zidentyfikowanych konkretnych przestępstw;

c) „operacja wywiadowcza dotycząca przestępstwa”: stadium postępowania, które nie jest jeszcze na etapie dochodzenia karnego, w którym właściwy organ ścigania jest upoważniony na mocy prawa krajowego do gromadzenia, przetwarzania i analizowania informacji o przestępstwach lub działalności przestępczej w celu ustalenia czy konkretne przestępstwa zostały popełnione lub mogą zostać popełnione;

d) „informacje lub dane wywiadowcze”:

(i) każdy rodzaj informacji lub danych w posiadaniu organów ścigania;

(ii) każdy rodzaj informacji lub danych w posiadaniu władz publicznych lub podmiotów prywatnych, które są dostępne organom ścigania bez stosowania środków przymusu w myśl art. 1 ust. 5.

e) „przestępstwa, o których mowa w art. 2 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW z 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania (⁵)”(zwane dalej „przestępstwami, o których mowa w art. 2 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW”) czyny uznane na mocy prawa krajowego za przestępcze odpowiadające czynom lub równoznaczne z czynami, o których mowa w wymienionym przepisie.

TYTUŁ II

WYMIANA INFORMACJI I DANYCH WYWIADOWCZYCH

Artykuł 3

Udostępnianie informacji i danych wywiadowczych

1. Państwa członkowskie zapewniają, by informacje i dane wywiadowcze mogły być udostępniane właściwym organom ścigania w innych państwach członkowskich zgodnie z niniejszą decyzją ramową.

2. Informacje i dane wywiadowcze udostępniane są na wniosek właściwego organu ścigania, działającego w granicach uprawnień przyznanych mu na mocy prawa krajowego, który prowadzi dochodzenie karne lub operację wywiadowczą dotyczącą przestępstwa.

3. Państwa członkowskie zapewniają, że warunki udostępniania informacji i danych wywiadowczych właściwym organom ścigania z innych państw członkowskich i składania wniosków o ich udostępnienie nie są bardziej restrykcyjne niż te, które obowiązują na szczeblu krajowym. W szczególności, państwo członkowskie nie uzależnia wymiany między swoim właściwym organem ścigania a właściwym organem ścigania innego państwa członkowskiego informacji lub danych wywiadowczych, do których właściwy organ ścigania, do którego zwrócono się z wnioskiem, ma dostęp w ramach procedury wewnętrznej bez zgody lub zezwolenia sądowego, od uzyskania takiej zgody lub zezwolenia.

4. W przypadkach, gdy poszukiwane informacje lub dane wywiadowcze na mocy prawa krajowego państwa, do którego został skierowany wniosek, mogą być udostępnione właściwym organom ścigania, do których został skierowany wniosek, wyłącznie na podstawie zgody lub zezwolenia organu sądowego, właściwy organ ścigania, do którego zwrócono się z wnioskiem, jest zobowiązany zwrócić się do właściwego organu sądowego z wnioskiem o zgodę lub zezwolenia na dostęp do poszukiwanych informacji i ich wymianę. Właściwy organ sądowy państwa członkowskiego, do którego został skierowany wniosek, stosuje do swojej decyzji te same zasady bez uszczerbku dla art. 10 ust. 1 i 2.co w przypadku sprawy o charakterze całkowicie wewnętrznym,

5. W przypadkach, gdy poszukiwane informacje lub dane wywiadowcze zostały uzyskane od innego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego i podlegają zasadzie szczególności, ich przekazanie właściwemu organowi ścigania w innym państwie członkowskim może odbyć się wyłącznie za zgodą państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, które udostępniło te informacje lub dane wywiadowcze.

Artykuł 4

Terminy udostępniania informacji i danych wywiadowczych

1. Państwa członkowskie zapewniają istnienie procedur, które umożliwiają im udzielenie w ciągu najwyżej 8 godzin odpowiedzi na pilne wnioski o udostępnienie informacji i danych wywiadowczych dotyczących przestępstw, o których mowa w art. 2 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, jeżeli informacje lub dane wywiadowcze, których dotyczy wniosek, są przechowywane w bazie danych bezpośrednio dostępnej dla organu ścigania.

2. Jeżeli właściwy organ ścigania, do którego zwrócono się z wnioskiem, nie jest w stanie odpowiedzieć wciągu 8 godzin, uzasadnia to w formularzu zawartym w załączniku A. W przypadkach, gdy udostępnienie w ciągu 8 godzin informacji lub danych wywiadowczych, których dotyczy wniosek, wiązałoby się z nieproporcjonalnie dużym obciążeniem organu ścigania, będącego adresatem wniosku, organ ten może opóźnić udostępnienie informacji lub danych wywiadowczych. W takim przypadku organ ścigania, do którego zwrócono się z wnioskiem, natychmiast powiadamia organ ścigania składający wniosek o tym opóźnieniu i udostępnia informacje lub dane wywiadowcze, których dotyczy wniosek, w najkrótszym możliwym terminie, jednak nie później niż w ciągu trzech dni. Stosowanie przepisów niniejszego ustępu podlega przeglądowi do 19 grudnia 2009.

3. Państwa członkowskie zapewniają, że w sprawach, które nie są pilne, odpowiedź na wniosek o informacje i dane wywiadowcze dotyczące przestępstw, o których mowa w art. 2 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584/ WSiSW, powinna zostać udzielona w ciągu jednego tygodnia, jeśli informacje lub dane wywiadowcze, których dotyczy wniosek, są przechowywane w bazie danych bezpośrednio dostępnej dla organu ścigania. Jeżeli właściwy organ ścigania, do którego zwrócono się z wnioskiem, nie jest w stanie odpowiedzieć w terminie jednego tygodnia, uzasadnia to formularzu zawartym w załączniku A.

4. We wszystkich pozostałych przypadkach, państwa członkowskie zapewniają przekazanie poszukiwanych informacji składającemu wniosek właściwemu organowi ścigania w terminie 14 dni. Jeżeli właściwy organ ścigania, do którego zwrócono się z wnioskiem, nie jest w stanie odpowiedzieć w terminie 14 dni, uzasadnia to w formularzu zawartym w załączniku A.

Artykuł 5

Wnioski o udostępnienie informacji i danych wywiadowczych

1. Wniosek o udostępnienie informacji i danych wywiadowczych może zostać złożony w celu wykrycia przestępstwa, zapobieżenia mu lub ścigania go, jeżeli istnieją oparte na faktach przesłanki pozwalające przypuszczać, że stosowne informacje i dane wywiadowcze są dostępne w innym państwie członkowskim. Wniosek zawiera te oparte na faktach przesłanki oraz wyjaśnia cel, w jakim są poszukiwane informacje lub dane wywiadowcze, a także związek między tym celem a osobą, której informacje lub dane wywiadowcze dotyczą.

2. Właściwy organ ścigania składający wniosek powstrzymuje się od żądania udostępnienia szerszego zakresu informacji lub danych wywiadowczych i od wyznaczania krótszych terminów, niż jest to konieczne do celu, w jakim złożono wniosek.

3. Wnioski o udostępnienie informacji lub danych wywiadowczych zawierają co najmniej informacje określone w załączniku B.

Artykuł 6

Kanały komunikacji i język

1. Wymiana informacji lub danych wywiadowczych w ramach niniejszej decyzji ramowej może odbywać się przez wszelkie istniejące kanały wykorzystywane w międzynarodowej współpracy organów ścigania. Językiem używanym do sporządzenia wniosku i wymiany informacji jest język stosowany w obrębie użytego kanału komunikacji. Sporządzając deklarację zgodnie z art. 2 pkt a), państwa członkowskie przekazują również Sekretariatowi Generalnemu Rady szczegóły dotyczące punktów kontaktowych, do których można przesyłać wnioski w przypadkach pilnych. Szczegóły te mogą być zmieniane w dowolnym czasie. Sekretariat Generalny Rady zawiadamia państwa członkowskie i Komisję o otrzymanych deklaracjach.

2. Informacje lub dane wywiadowcze przekazywane są również do Europolu zgodnie z Konwencją sporządzoną na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (Konwencja o EURO-POLU) (⁶) oraz do Eurojust zgodnie z decyzją Rady 2002/187/WSiSW z 28 lutego 2002 ustanawiająca Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną przestępczością (⁷), w zakresie, w jakim wymiana ta odnosi się do przestępstw lub działalności przestępczej objętych ich mandatem.

Artykuł 7

Spontaniczna wymiana informacji i danych wywiadowczych

1. Bez uszczerbku dla art. 10, właściwe organy ścigania udostępniają zainteresowanym właściwym organom ścigania z innych państw członkowskich, bez konieczności otrzymania wcześniejszego wniosku od nich, informacje i dane wywiadowcze w przypadkach, kiedy istnieją oparte na faktach przesłanki pozwalające przypuszczać, że takie informacje i dane wywiadowcze mogą pomóc w wykryciu przestępstw, o których mowa w art. 2 ust. 2 decyzji ramowej 2002/584/WSiSW, zapobieżeniu takim przestępstwom lub ich ściganiu. Sposoby prowadzenia takiej spontanicznej wymiany podlegają przepisom prawa krajowego państw członkowskich udostępniających informację.

2. Udostępniane informacje i dane wywiadowcze ogranicza się do zakresu, jaki uznany jest za właściwy i niezbędny do pomyślnego wykrycia przestępstwa lub działalności przestępczej, zapobieżenia im lub ich ścigania.

Artykuł 8

Ochrona danych

1. Każde państwo członkowskie zapewnia, że ustalone przepisy dotyczące ochrony danych obowiązujące w chwili korzystania z kanałów komunikacji, o których mowa w art. 6 ust. 1, są stosowane również w ramach procedury wymiany informacji i danych wywiadowczych ustanowionej niniejszą decyzją ramową.

2. Wykorzystanie informacji i danych wywiadowczych, które były przedmiotem wymiany bezpośredniej lub dwustronnej w ramach niniejszej decyzji ramowej, podlega krajowym przepisom o ochronie danych w otrzymującym państwie członkowskim, w którym te informacje i dane wywiadowcze podlegają takim samym przepisom o ochronie danych, jak gdyby zostały uzyskane w otrzymującym państwie członkowskim. Dane osobowe przetwarzane w kontekście stosowania niniejszej decyzji ramowej podlegają ochronie zgodnie z Konwencją Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych oraz, w przypadku państw członkowskich, które ratyfikowały protokół dodatkowy do tej Konwencji z dnia 8 listopada 2001 r. dotyczący organów nadzorczych oraz ponadgranicznych przepływów danych, zgodnie z tym protokołem. W przypadku przetwarzania przez organy ścigania danych osobowych uzyskanych na mocy niniejszej decyzji ramowej należy również wziąć pod uwagę zasady zawarte w zaleceniu nr R(87) 15 Rady Europy w sprawie wykorzystania danych osobowych w sektorze policji.

3. Informacje i dane wywiadowcze udostępnione w ramach niniejszej decyzji ramowej mogą być wykorzystywane przez właściwe organy ścigania państwa członkowskiego, którym zostały udostępnione, wyłącznie do celów, w których zostały dostarczone zgodnie z niniejszą decyzją ramową, lub w celu zapobieżenia bezpośredniemu, poważnemu zagrożeniu bezpieczeństwa publicznego; ich przetwarzanie w innych celach jest dopuszczalne wyłącznie po uzyskaniu zezwolenia przekazującego państwa członkowskiego i z poszanowaniem prawa krajowego otrzymującego państwa członkowskiego. Zezwolenie takie może być udzielane w zakresie, w jakim zezwala na to ustawodawstwo krajowe przekazującego państwa członkowskiego.

4. Przy udostępnianiu informacji i danych wywiadowczych zgodnie z niniejszą decyzją ramową właściwy, organ ścigania udostępniający takie informacje i dane może, zgodnie ze swoim prawem krajowym, nałożyć warunki dotyczące ich wykorzystania przez otrzymujący je właściwy organ ścigania. Możliwe jest również nałożenie warunków na składanie sprawozdań z wyników dochodzenia karnego lub operacji wywiadowczej dotyczącej przestępstwa, w ramach których miała miejsce wymiana informacji i danych wywiadowczych. Warunki takie są wiążące dla otrzymującego właściwego organu ścigania, z wyjątkiem szczególnego przypadku, gdy prawo krajowe uchyla ograniczenia dotyczące wykorzystania danych i informacji w odniesieniu do organów sądowych, organów ustawodawczych lub jakichkolwiek niezależnych organów ustanowionych prawem i odpowiedzialnych za nadzorowanie właściwych organów ochrony porządku publicznego. W takich przypadkach, informacje i dane wywiadowcze mogą zostać wykorzystane wyłącznie po uprzedniej konsultacji z przekazującym państwem członkowskim, którego interesy i opinie muszą zostać uwzględnione w możliwie największym stopniu. Przekazujące państwo członkowskie może, w szczególnych przypadkach, wystąpić do otrzymującego państwa członkowskiego z wnioskiem o udzielenie informacji o sposobie wykorzystania i dalszego przetwarzania przekazanych informacji i danych wywiadowczych.

Artykuł 9

Poufność

Właściwe organy ścigania uwzględniają w należyty sposób, w każdym przypadku wymiany informacji lub danych wywiadowczych, wymogi związane z tajemnicą dochodzenia. W tym celu właściwe organy ścigania, zgodnie z ich prawem krajowym, gwarantują zachowanie poufnego charakteru wszelkich udostępnianych informacji i danych wywiadowczych określonych jako poufne.

Artykuł 10

Przyczyny odmowy udostępnienia informacji lub danych wywiadowczych

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 3 ust. 3, właściwy organ ścigania może odmówić udostępnienia informacji lub danych wywiadowczych jedynie w przypadku istnienia opartych na faktach przesłanek pozwalających przypuszczać, że udostępnienie tych informacji lub danych wywiadowczych:

a) mogłoby zaszkodzić istotnym interesom bezpieczeństwa narodowego państwa członkowskiego, do którego skierowany jest wniosek,

lub

b) mogłoby zagrozić powodzeniu trwającego dochodzenia karnego lub operacji wywiadowczej dotyczącej przestępstwa lub bezpieczeństwu osób,

lub

c) byłoby wyraźnie nieproporcjonalne lub nieistotne z punktu widzenia celów, w których wniosek został złożony.

2. W przypadkach, gdy wniosek dotyczy przestępstwa zagrożonego w prawie państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, karą pozbawienia wolności na okres nie dłuższy niż jeden rok, właściwy organ ścigania może odmówić udostępnienia informacji lub danych wywiadowczych, których dotyczy wniosek.

3. Właściwy organ ścigania odmawia udostępnienia informacji lub danych wywiadowczych, jeżeli właściwy organ sądowy nie zezwolił na dostęp i wymianę informacji, których dotyczy wniosek, zgodnie z art. 3 ust. 4.

TYTUŁ III

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł 11

Wprowadzenie w życie

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zastosowania się do przepisów niniejszej decyzji ramowej do 19 grudnia 2008. [1]

2. [2] Państwa członkowskie przekazują Sekretariatowi Generalnemu Rady i Komisji tekst przepisów przenoszących do ich prawa krajowego zobowiązania nałożone na nie na mocy niniejszej decyzji ramowej. Na podstawie tych i innych informacji dostarczonych na wezwanie przez państwa członkowskie, Komisja przekaże Radzie do 19 grudnia 2010, sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej decyzji ramowej. Rada, do 19 grudnia 2011, oceni zakres, w jakim państwa członkowskie zastosowały się do przepisów niniejszej decyzji ramowej.

Artykuł 12

Stosunek do innych instrumentów

1. Przepisy art. 39 ust. 1, 2 i 3 i art. 46 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen (⁸), w zakresie, w jakim odnoszą się do wymiany informacji i danych wywiadowczych w celu prowadzenia dochodzeń karnych lub operacji wywiadowczych w sprawie przestępstw w rozumieniu niniejszej decyzji ramowej, zastępuje się przepisami niniejszej decyzji ramowej.

2. Niniejszym uchyla się decyzje Komitetu Wykonawczego Schengen z dnia 16 grudnia 1998 r. w sprawie transgranicznej współpracy policji w dziedzinie zapobiegania i wykrywania przestępczości (SCH/Com-ex (98) 51 rev 3) (⁹) oraz decyzję Komitetu Wykonawczego Schengen z dnia 28 kwietnia 1999 r. w sprawie poprawy współpracy policji w dziedzinie zapobiegania i wykrywania przestępstw (SCH/Com-ex (99) 18) (¹⁰).

3. Państwa członkowskie mogą nadal stosować dwustronne i wielostronne umowy lub uzgodnienia obowiązujące w momencie przyjęcia niniejszej decyzji ramowej w takim zakresie, w jakim te umowy lub uzgodnienia umożliwiają zwiększanie zakresu celów niniejszej decyzji ramowej oraz są pomocne w dalszym upraszczaniu lub ułatwianiu procedur wymiany informacji i danych wywiadowczych wchodzących w zakres niniejszej decyzji ramowej.

4. Państwa członkowskie mogą zawierać lub wprowadzać w życie dwustronne lub wielostronne umowy lub uzgodnienia po wejściu w życie niniejszej decyzji ramowej w takim zakresie, w jakim te umowy lub uzgodnienia umożliwiają zwiększanie zakresu celów niniejszej decyzji ramowej oraz są pomocne w dalszym upraszczaniu lub ułatwianiu procedur wymiany informacji i danych wywiadowczych wchodzących w zakres niniejszej decyzji ramowej.

5. Umowy i uzgodnienia, o których mowa w ust. 3 i 4, nie mogą w żadnym przypadku wpływać na stosunki z państwami członkowskimi, które nie są ich stronami.

6. Państwa członkowskie, nie później niż 19 grudnia 2007, informują Radę i Komisję [3] o istniejących umowach i uzgodnieniach, o których mowa w ust. 3 i które zamierzają nadal stosować.

7. Państwa członkowskie informują również Radę i Komisję o każdej nowej umowie lub uzgodnieniu, o których mowa w ust. 4, w ciągu trzech miesięcy od ich podpisania lub, w przypadku tych instrumentów, które były już podpisane przed przyjęciem niniejszej decyzji ramowej, o ich wejściu w życie.

Artykuł 13

Wejście w życie

Niniejsza decyzja ramowa wchodzi w życie z następnym dniem po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w 18 grudnia 2006 r.