Procedura cywilna w duchu fair play

Paweł Gieras: Marzy mi się taki powszechny standard, aby sąd z odpowiednim wyprzedzeniem informował strony i pełnomocników o tym, że rozprawa ma opóźnienie albo się nie odbędzie

W uzasadnieniu do zaproponowanego przez adwokaturę projektu zmian w kodeksie postepowania cywilnego kilka razy jest przytaczana zasada lojalności procesowej w relacji sąd‒strona postępowania. Na czym ona polega i w czym się przejawia?

Tak, projekt zakłada nowelizację art. 3 k.p.c. Chodzi o to, aby panowała zasada wzajemnej lojalności – stron pomiędzy sobą i wobec sądu oraz sądu wobec stron. Rozumiemy to tak, że wszyscy jesteśmy uczestnikami procesu i stosujemy uczciwe zasady udziału w procesie. Ktoś może wygrać, ktoś przegrać, ale jednak wszyscy powinniśmy zachować procesowe fair play. Stąd propozycja, aby zlikwidować postanowienia, których sąd nie był dotąd zobowiązany uzasadniać. Chodzi o to, żeby strona wiedziała, dlaczego sąd np. odrzuca jakieś pismo procesowe, a nie musiała się tego domyślać. Tak rozumianej zasadzie lojalności służy również propozycja nowelizacji art. 166 czy art. 168 par. 1 k.p.c. W tym drugim przypadku chodzi o pewne roluźnienie podstaw przywrócenia terminu procesowego. Czasem może się zdarzyć, że uchybienie terminowi jest wynikiem drobnej omyłki, a zamyka ono drogę do merytorycznego rozpoznania sprawy. Zasada lojalności sądu w stosunku do stron również dotyczy spraw przyziemnych, ale bardzo utrudniających pracę pełnomocników. Marzy mi się taki powszechny standard, aby sąd z odpowiednim wyprzedzeniem informował strony i pełnomocników o tym, że rozprawa ma opóźnienie albo się nie odbędzie. Sąd nas zobowiązuje do składania w odpowiednim terminie pism lub oświadczeń, a zdarza się, że pełnomocnicy tygodniami oczekują na jakąś wpadkową decyzję sądu. To należy zmienić.